บทที่สิบ

“แป๋มว่าถ้าหลังขนาดนี้ห้าวันอย่างต่ำค่ะ...แกโอเคใช่ไหมนิ”

ป๋อมแป๋มมีสีหน้าเคร่งเครียดที่งานนี้มันจะใหญ่เกินกว่าที่เธอคาดไว้เสียแล้ว

“เรื่องเวลาไม่มีปัญหาหรอกแต่ของใช้เจ้าสองแสบฉันเตรียมมาแค่สามสี่วันเองน่ะสิ”

เรื่องเวลาในการดูงานของณัฐนิชาเธอไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วแต่ปัญหาก็คือของใช้จำเป็นไม่ว่าจะเป็นผ้าอ้อมสำเร็จรูปหรือนมแม้แต่เสื้อผ้าของเด็กๆเธอก็เตรียมมาแค่พอจำกัด

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับถ้าคุณนิชาอยากเข้าเมืองบอกผมได้ตลอดเลย”

ธาดาเห็นว่าเรื่องที่หญิงสาวพูดมันไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลเพราะถ้าหญิงสาวขาดเหลืออะไรเขาสามารถพาเธอออกจากเกาะไปซื้อได้ตลอดอยู่แล้ว

“ขอบคุณนะคะ”

ณัฐนิชารีบขอบคุณธาดาที่ดูแลพวกเธออย่างดีแต่มีอีกสิ่งที่เธอต้องห่วงก็คือเธอบอกน้องสาวของเธอว่ามาที่นี่ไม่กี่วันถ้าหากนานมีหวังน้องเธอตามมาเป็นแน่

“อาหารเรียบร้อยแล้วค่ะทุกคน”

“อาหารมาแล้วเดี๋ยวเราทานอาหารกันก่อนดีกว่าครับเรื่องงานค่อยว่ากันอีกที”

ธาดาเห็นว่าป้าดาวเรืองและแม่บ้านอีกสองคนเดินยกอาหารมาวางที่โต๊ะอาหารแล้วเขาจึงให้ทั้งสองมาทานข้าวกันก่อนแล้วเรื่องงานค่อยว่ากันอีกทีเพรามันเที่ยงกว่าแล้วเดี๋ยวจะเลยเวลาอาหารกลางวัน

14.00 น.

หลังจากที่ทุกคนทานอาหารกันเสร็จธาดาก็บอกรายละเอียดคร่าวๆของบ้านหลังนี้ให้หญิงสาวทั้งสองฟังเมื่อกำลังคุยงานกันเพลินๆก็ได้เวลานอนของเจ้าสองแสบณัฐนิชาเลยต้องขอตัวพาลูกน้อยของเธอไปนอนและปล่อยให้ธาดาและป๋อมแป๋มคุยงานกันไปก่อน

ครู่ต่อมา

“เด็กๆหลับแล้วเหรอ”

ป๋อมแป๋มที่กำลังยืนสำรวจห้องแรกอยู่เมื่อเห็นณัฐนิชาเธอเดินเข้ามาเลยถามถึงหลานทั้งสอง

“อืม..ดูได้กี่ห้องแล้ว”

ณัฐนิชาพยักหน้าตอบเพื่อนสาวของเธอวันนี้ลูกๆของเธอหลับไวเป็นพิเศษคงเพราะความเพลียจากการเดินทางพร้อมถามเพื่อนสาวเธอว่าดูได้กี่ห้องแล้ว

“พึ่งดูได้ห้องแรกนี่แหละ”

ป๋อมแป๋มมีสีหน้าหนักใจทันทีเมื่อณัฐนิชาถามขึ้นธาดาเองก็ได้แต่อมยิ้มให้หญิงสาวทั้งสองที่รู้ว่างานนี้ดูท่าจะหลายวันกว่าจะเสร็จ

“เอ่อ...ห้องด้านบนใหญ่เหมือนกันแบบนี้ทุกห้องเลยหรือเปล่าคะ”

ณัฐนิชาถึงกับไปไม่เป็นเธอพยายามทำความเข้าใจกับงานนี้ให้มากที่สุดพร้อมหันไปหาธาดาและถามคนตรงหน้าที่ยืนนิ่งอยู่ว่าชั้นบนมีห้องที่พื้นที่เท่ากันหมดเลยใช่หรือไม่

“ใช่ครับส่วนมากชั้นบนก็จะมีแค่เตียงใหญ่เตียงเดียวในห้องยังไม่มีเฟอร์นิเจอร์เพราะรอพวกคุณออกแบบก่อน”

ธาดายิ้มอ่อนพร้อมพยักหน้าบอกหญิงสาวว่าเป็นอย่างที่เธอคิด

“งานหินเลย...งั้นเดี๋ยวพวกเราขอเดินดูทุกๆห้องก่อนดีกว่าค่ะแล้วถ้าหากคุณเมฆกลับมานิว่าจะคุยกับเค้าอีกทีว่าอยากจะได้แบบไหน”

ณัฐนิชาถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมคิดว่างานนี้เธอคงจะตัดสินใจกับเพื่อนเธอสองคนไม่ได้แล้วเพราะที่นี่ค่อนข้างกว้างหากจะจัดตกแต่งคงใช้งบเยอะถึงแม้เจ้าของบ้านจะบอกงบไม่อั้นยังไงเธอก็ต้องขอคุยกับเขาก่อนอยู่ดี

“ฉันว่าแบบนั้นก็เป็นความคิดที่ดีนะ”

ป๋อมแป๋มเองก็เห็นด้วยกับความคิดณัฐนิชาเพราะเธอเชื่อว่างบตกแต่งบานปลายแน่นอนหากไม่มีอะไรเลยแบบนี้

“งั้นตามผมมาเลยครับ”

ธาดาเริ่มทำตัวเป็นไกด์ที่ดีพาสองสาวเดินรอบๆบ้านหลังโตไปทุกซอกทุกมุม

“ตรงนี้จะเป็นลานดาดฟ้าที่เอาไว้จัดปาร์ตี้เล็กๆครับแล้วก็มีสระว่ายน้ำที่ขนาดเท่ากับตรงหน้าบ้านส่วนที่ต่อไปข้างบนตรงนั้นเป็นห้องที่เอาไว้ดูดาวครับ”

เมื่อดูพื้นที่ชั้นสองของบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้วธาดาก็พาหญิงสาวทั้งสองเดินขึ้นมาด้านบน..สองสาวดูจะตานตาตื่นใจมากเพราะบนนี้ถือเป็นจุดชมวิวที่สวยที่สุดก็ว่าได้

“นี่ขนาดยังตกแต่งไม่เสร็จพื้นที่ก็ดูโรแมนติกขนาดนี้เลยนะเนี่ย”

ป๋อมแป๋มกวาดสายตามองรอบๆด้วยสายตาที่เป็นประกายด้วยรู้สึกชอบพื้นที่ตรงนี้พอสมควร

“อืม...มุมนี้ฉันพอจะนึกไอเดียออกบ้างแล้วหละ”

ณัฐนิชามองไปทุกจุดของสถานที่ด้านบนเธอพอจะนึกไอเดียของการจัดแต่งมุมตรงนี้ได้บ้างจึงเปิดสมุดในมือแล้วจดบันทึกสิ่งที่เธออยากทำให้มุมนี้มันออกมาแบบไหน

17.00 น.

หลังจากที่เดินดูบ้านกันพักใหญ่เด็กๆก็ตื่นกันพอดีป๋อมแป๋มกับณัฐนิชาเลยพาเด็กๆออกมาเดินเล่นที่ชายหาดโดยป๋อมแป๋มเป็นคนพาเด็กๆวิ่งเล่นส่วนณัฐนิชาก็นั่งเขียนแผนงานคร่าวๆใกล้ๆกับลูกๆทั้งสองบรรยากาศดีๆยามเย็นแบบนี้ทำให้หญิงสาวสมองแล่นพอสมควร

“น้าแป๋ม...ตักทรายค่ะ”

“จ้าๆ”

ป๋อมแป๋มนั่งเล่นทรายกับหลานๆทั้งสองอย่างสบายอารมณ์เพราะบรรยากาศยามเย็นที่นี่ดีเหลือเกินเธอมองวิวเพลินไปหน่อยจนหลานสาวตัวกลมต้องเอ่ยปากเรียกให้คนเป็นน้ามาเล่นด้วยกัน

“บู๊นน..”

ใบหม่อนไม่ได้หยิบที่ตักทรายของพี่สาวมาเล่นแม้แต่นิดยังคงใจจดใจจ่อใสรถคันโปรดสีแดงที่ป๋อมแป๋มซื้อให้ใสไปมาบนพื้นทรายพร้อมส่งเสียงเล่นอย่างเมามัน

“แกเดี๋ยวฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

เมื่อเล่นกับเด็กๆได้พักใหญ่ป๋อมแป๋มก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเลยเลยลุกขึ้นเดินมาหาณัฐนิชาให้เธอดูเด็กๆไปก่อน

“อืม”

หลังจากป๋อมแป๋มเดินเข้าบ้านไปไม่เท่าไรอยู่ดีๆใบหม่อนก็ลุกขึ้นวิ่งตรงไปที่หน้าบ้านใยไหมเห็นน้องวิ่งก็วิ่งตามกันบ้าง

“ไปไหนกันจ้ะเด็กๆ”

ทำเอาณัฐนิชาวางสมุดในมือลุกขึ้นสาวเท้าตามลูกๆของเธอแทบไม่ทัน

“แล้วมาตกอะไรตอนนี้เล่า”

เมฆากำลังขับรถออฟโรดของเขาจะถึงหน้าบ้านอยู่แล้วจู่ๆมือถือก็ดันมาล่วงลงเบาะข้างๆทำให้ชยหนุ่มต้องชะลอรถเพื่อก้มดูมือถือว่ามันอยู่ตรงไหน

“เด็กๆ..รถ...ไม่นะ..อ๊ายย”

ณัฐนิชาที่กำลังเดินตามลูกๆของเธอที่เกือบจะถึงถนนหน้าบ้านพลันสายตาเธอก็เห็นรถแล่นเข้ามาโดยไม่มีทีท่าว่าจะเบรกด้วยสัญชาติญาณของความเป็นแม่เธอรีบวิ่งไปเอาตัวกอดรัดลูกน้อยเพื่อปกป้องทันที

“เฮ้ยยยย” เอี๊ยด..ด..ด

เมฆาได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องเสียงดังเขาจึงเงยหน้าขึ้นมาพร้อมเหยียบเบรกอย่างกะทันหันร่างของหญิงสาวกับรถของเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบทำให้เขาตกใจจนหัวใจแทบจะเต้นกระเด็นออกมาอยู่ข้างนอกและรีบลงจากรถไปดูทันที