เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 431
บทล่าสุด
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 434
เจาซีโกรธมาก “คุณหนู ท่านไม่อยู่จวนแค่ประเดี๋ยวเดียว พวกนางก็คิดจะยึดของของท่านเสียแล้ว!”หรงจือจือเหลือบมองนางอย่างราบเรียบ “ของของข้าอะไร?”นางได้บอกกับนางกงซุนไปแล้วว่าจะยกเลิกการแต่งงานกับเฉินเยี่ยนซู ย่อมพูดเช่นนี้ไม่ได้อีกเจาซีมุ่ยปาก ไม่กล้าพูดอะไรมากอีก เพียงแต่ถามว่า “เช่นนั้นพวกเราจะเข้าไปหรือไม่?”หรงจือจือส่ายหน้าตอบเสียงเรียบ “ไม่ดีกว่า พวกเราเข้าไปทางประตูข้าง ปล่อยให้พวกนางตีกันเอง”ก่อนหน้านี้ท่านพ่อกังวลมากไม่ใช่หรือว่าสกุลหรงจะขายหน้าที่บุตรสาวสองคนแย่งสามีคนเดียวกัน? บัดนี้หรงเจียวเจียวกับหรงอี๋ก็กำลังทำแบบนั้น เช่นนั้นก็ปล่อยให้ท่านหัวเราะไปก็แล้วกันนางจะเข้าไปข้องเกี่ยวให้ได้อะไร?……นางกงซุนอยู่ที่เรือนหน้าโดยมีนางหวังอยู่เป็นเพื่อน เบิกบานใจจากถ้อยคำเอาใจของบุตรสาวสกุลหรงทั้งสองมีเพียงไม่กี่คนบนโลกนี้ที่ไม่ชอบถูกผู้อื่นเยินยอ โดยเฉพาะนางกงซุนที่ชื่นชอบเป็นอย่างยิ่งหรงเจียวเจียวและหรงอี๋ปากหวานกันมาก หากไม่ชมว่านางมีกิริยางดงามไร้ที่ติ ก็จะชมว่านางงดงามหาใดเปรียบทำเอานางกงซุนดีใจจนลืมตัว หันไปพูดกับนางหวังว่า “แม่นางสองคนนี้ช่างเป็นเด็กดี สกุลหรงช่
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 433
“เมื่อทราบว่านางถานพยายามติดสินบนสาวใช้ในจวนสกุลหรง นางก็สั่งให้สาวใช้นางนั้นไปช่วยเหลือ”“ครั้นรู้ว่าเป้าหมายคือฮูหยินผู้เฒ่า คุณหนูสามจึงเข้าร่วมแผนการ นางไม่พอใจที่ฮูหยินผู้เฒ่าลำเอียงเข้าข้างท่านมาโดยตลอด หมายจะเอาชีวิตของฮูหยินผู้เฒ่ามานานแล้ว”“หลังจากที่นางร่วมมือกับนางถานทำทุกอย่างเสร็จสิ้นก็เริ่มลนลานขึ้นมา กลัวว่าเรื่องนี้จะสาวมาถึงตัวนาง ด้วยเหตุนี้จึงไปขอความช่วยเหลือจากฮูหยิน”“ฮูหยินโกรธจนตบหน้านางไปหนึ่งฉาด แต่จะไม่ให้สนใจความเป็นความตายของบุตรสาวตัวเองก็ไม่ใช่ ได้แต่ปลิดชีพสาวใช้นางนั้นทันทีเพื่อเก็บกวาดปัญหาให้นาง”ดวงตาของหรงจือจือแดงก่ำ พึมพำว่า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้…”นางคิดไม่ตกมาโดยตลอดว่าเหตุใดนางหวังจึงทำเช่นนี้ แต่ผู้ต้องสงสัยที่ใหญ่ที่สุดก็คืออีกฝ่าย หากบอกว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของหรงเจียวเจียว เช่นนั้นทุกอย่างก็กระจ่างแล้วจ้าวหมัวมัวถอนหายใจ “คุณหนูสามบอกว่า ตั้งแต่เล็กจนโต ฮูหยินผู้เฒ่าก็คอยดูแลท่านไว้ข้างกาย ราวกับว่ามีเพียงท่านที่เป็นหลานสาวของนาง”“ไม่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะมีสมบัติอะไรก็จะมอบให้ท่านทั้งหมด เวลาอยู่บ้านก็คอยปกป้องท่านเสมอ”“นางเคียดแค้น
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 432
นางอวี๋ยิ้ม “ตอนนั้นเจ้าคงไม่คิดสินะว่าตัวเองจะหวั่นไหวกับตัวนางที่เติบใหญ่แล้ว?”ใบหน้าหล่อเหลาของเฉินเยี่ยนซูแดงเล็กน้อย ไม่ได้ตอบคำถามของท่านย่าถูกต้อง ยามที่พบกันครั้งแรก นางเป็นเพียงเด็กหญิงอายุแปดขวบ เป็นแค่เด็กในสายตาเขา จะคิดอะไรได้อย่างไร?ส่วนในการพบกันครั้งที่สอง นั่นเป็นเวลาหนึ่งปีหลังจากที่นางเข้าสู่วัยปักปิ่นหญิงสาวสะคราญโฉม กิริยามารยาทงดงาม แววตาสุกสกาว ทำให้เขาได้สัมผัสกับความรู้สึกใจเต้นเป็นครั้งแรก แต่ผู้หญิงโตขึ้นแล้วเปลี่ยนไปสิบแปดแบบ[1] นางไม่เหลือเค้าโครงเมื่ออดีตแม้แต่น้อย ทำให้เขาจำไม่ได้ในตอนแรกจวบจนเมื่อเห็นหยกแขวนที่เอวของนางและได้พบกับนายหญิงผู้เฒ่าหรง เขาถึงได้รู้ว่านางก็คือผู้มีพระคุณเมื่อตอนนั้นนางอวี๋เห็นหลานชายมีอาการเช่นนี้ก็ได้แต่ยิ้มเห็นเขาสงบจิตสงบใจไม่อยู่จึงพูดไปว่า “หากเจ้าไม่วางใจก็ตามไปดูมารดาของเจ้าที่สกุลหรงเถิด ที่นี่มีจินหมัวมัวอยู่ เจ้าไม่ต้องอยู่ด้วยก็ได้”เป็นความจริงที่เฉินเยี่ยนซูไม่ค่อยวางใจนัก ด้วยเหตุนี้จึงตอบรับแล้วเดินออกไป……หรงจือจือมาถึงเรือนนอกแล้วได้พบกับจ้าวหมัวมัวที่กำลังร้อนอกร้อนใจจ้าวหมัวมัวที่กำลังก
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 431
ใบหน้าของนางกงซุนซีดเผือดเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ เถียงข้างๆ คูๆ ด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ข้าโหดร้ายกับเยี่ยนซูเมื่อใดกัน?”นางอวี๋ “อย่าคิดว่าข้าไม่อยู่ข้างเจ้าแล้วจะไม่รู้เรื่องที่เจ้ากระทำ!”“นางกงซุน ต่อให้เจ้าจะไม่อยากขอโทษ แต่ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องขอโทษอยู่ดี”“หากเจ้าไม่ยอมไปขอโทษจนเป็นการขัดขวางการแต่งงานของเยี่ยนซู เช่นนั้นข้าเพียงต้องมอบหนังสือหย่าให้เจ้าแทนบุตรชายของข้า ให้เยี่ยนซูตัดขาดความสัมพันธ์กับเจ้า เท่านี้ก็ถือเป็นการรับผิดชอบต่อสกุลหรงแล้ว!”นางกงซุนได้ยินนางอวี๋พูดถึงขนาดนี้ก็ร้อนใจแทบน้ำตาร่วง “ข้ายอมไปแล้ว! พอใจหรือยัง?”ในฐานะมารดาของเฉินเยี่ยนซู บัดนี้นางเป็นฮูหยินผู้มีเกียรติที่สุดในเมืองหลวง แต่หากต้องได้รับหนังสือหย่าจริงๆ ความมีเกียรตินี้ก็จะแปรเปลี่ยนเป็นความอับอายขายหน้านางอวี๋พูดหน้าดำคร่ำเครียด “เจ้าจงไปเดี๋ยวนี้!”นางกงซุนตอบด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “เจ้าค่ะท่านแม่!”หลังจากสิ้นเสียงก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่สกุลหรงทันทีเฉินเยี่ยนซูมองนางอวี๋พร้อมกับพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ขอบคุณท่านย่า!”นางอวี๋ถอนหายในเฮือกหนึ่ง “นี่เป็นสิ่งที่ข้าสมควรต้องทำอยู่แล้ว! ห
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 430
นางกงซุนขำแห้ง กล่าว “ท่านแม่ เช่นนั้นไม่ทราบว่าท่านหมายตาแม่นางตระกูลใดไว้หรือ ลูกสะใภ้จะได้ไปทาบทามมาให้ท่านเจ้าค่ะ?”นางอวี๋มองนางอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าไม่จำเป็นต้องแสร้งโง่! ในใจของเยี่ยนซูมีเพียงแม่นางสกุลหรงเท่านั้น ซึ่งแน่นอนว่าข้าย่อมยอมรับหลานสะใภ้คนนี้!”หลายปีมานี้นางเกลี้ยกล่อมให้เยี่ยนซูแต่งงาน ไม่รู้ว่าเกลี้ยกล่อมไปกี่ครั้ง แต่เด็กคนนี้ก็ยังทำแบบขอไปทีทุกครั้งนี่ยิ่งทำให้นางอวี๋สิ้นหวังมากขึ้นเรื่อย ๆ ช่วงที่นางกำลังคิดว่าอีกฝ่ายจะต้องเป็นโสดไปตลอดชีวิต จู่ ๆ เจ้าเด็กนั่นก็เปิดใจ และอยากแต่งงานขึ้นมา นางอวี๋จะยอมให้ผู้ใดมาทำลายได้อย่างไร?นางกงซุนไม่อยากก้มหัวให้จวนสกุลหรง จึงเอ่ยปากด้วยสีหน้าลังเล “ท่านแม่ หรงจือจือนั่นถึงอย่างไรก็เป็นหญิงที่แต่งงานมาแล้วเป็นครั้งที่สอง ไหนเลยจะคู่ควรกับเยี่ยนซูของพวกเราเจ้าคะ?”นางอวี๋กล่าวโดยไม่ฟังคำอธิบายว่า “ในเมื่อเยี่ยนซูชอบ เช่นนั้นยิ่งถือว่าคู่ควร! บุตรชายของเจ้าเอง ใกล้จะอายุสามสิบแล้วก็ยังไม่ได้แต่งภรรยา เจ้าไม่กังวลสักนิดเลยหรือ?”“หาได้ยากนักที่เขาจะมีความคิด เจ้ายังอยากจะไปทำให้มันล้มเหลวอีกหรือ?”“ข้าบอกเจ้า ตราบใ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 429
เซิ่งเฟิงหิ้วนักทำนายดวงชะตาคนนั้นออกมาทันทีสีหน้าของนางกงซุนเปลี่ยนไป พลางกล่าวอย่างไม่พอใจ “เยี่ยนซู นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร? นี่คือเซียนมีชีวิตผู้ทำนายดวงชะตาให้แม่เจ้า แม้แต่เงินของแม่เจ้เขายังไม่รับสักแดงเดียวเชียวนะ!”“เจ้าไม่เคารพเขาเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวถูกสวรรค์ลงโทษหรือ?”ทันทีที่นางพูดจบ ไม้เท้าที่อยู่ในมือของนางอวี๋ก็ตีไปที่นางกงซุนอย่างไร้ความปราณี ทำเอานางกงซุนเจ็บจนต้องร้องออกมาอย่างน่าเวทนานางอวี๋ตำหนิด้วยความโมโห “เจ้าคนโง่ไร้สมองคนนี้! เพื่อคนหลอกลวงคนหนึ่ง เจ้าถึงสาปแช่งให้บุตรชายถูกสวรรค์ลงโทษเชียวหรือ?”นางกงซุนโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร จุดนี้แหละที่นางกลัวนางอวี๋มากที่สุด เพราะอีกฝ่ายมีอารมณ์ร้อน และพร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่อ!หลังจากที่ตนเองแต่งงานกับสามี ก็ไม่รู้ว่านางอวี๋ตีสามีมาแล้วกี่ครั้ง บางครั้งถึงกับเลือดตกยางออกเสียด้วยซ้ำเพียงแต่การตีตนเองที่เป็นลูกสะใภ้คนนี้ ยังถือเป็นครั้งแรก!เกรงว่าตนเองจะถูกตีอีกครั้ง นางกงซุนจึงทำได้แค่กล่าวอย่างไม่มีทางเลือกว่า “ท่านแม่อย่าโมโหไปเลยเจ้าคะ เป็นลูกสะใภ้ที่เลอะเลือนเอง!”นางอวี๋ “เจ้ารู้ว่าตนเองเลอะเลือนก็ดี!”
บางทีคุณอาจจะชอบ
บุปผาร้าย ใต้เงาแค้น
ชาไทยเย็น11.0K viewsสามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ20.6K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน187.9K viewsยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง
หูเทียนเสี่ยว291.6K viewsสตรีที่ท่านไม่ได้รัก
วริษา1.7K viewsกลวิธีหนีออกจากบ้านของคุณหนูเเห่งสำนักอันดับ1
Iris_746 viewsเล่ห์รักดอกมู่ตาน
องค์หญิงโนเนม293 viewsบุปผางามในมือโจร
องค์หญิงโนเนม296 views
