บทที่ 7 หน้าที่เลขา

วันต่อมาหลังจากที่คามิลลาหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้ทำงานได้ไม่นานเธอก็ถูกพายัพเรียกให้ไปพบประธานหนุ่มที่ห้อง เธอแทบอยากจะกรีดร้องออกมาให้รู้แล้วรู้รอดระบายความหงุดหงิด แต่ก็ทำได้แค่หวีดร้องในใจแล้วลุกไปหาเขาตามคำสั่ง

“คิดจะเล่นงานกันแต่เช้าเลยหรือยังไงกัน” เสียงหวานพึมพำออกมาอย่างนึกโมโหขณะที่กำลังเดินไปยังห้องประธานหนุ่ม เขาคงจ้องเล่นงานเธออยู่สินะพอมาถึงปุ๊บก็ให้ลูกน้องมาตามปั๊บกะจะไม่ให้พักหายใจหายคอกันเลยหรืออย่างไรยิ่งคิดก็ยิ่งอารมณ์ขุ่นมัว 

เธอยืนถอดหายใจกระฟัดกระเฟียดอยู่หน้าห้องทำงานประธานหนุ่มเนินนานหลายนาที ก่อนหลับตาพรูลมหายใจเข้าออกเบา ๆ ท่องยุบน้อพองน้อระงับสติอารมณ์ตัวเองให้เย็นลง พออารมณ์นิ่งสงบจึงยกมือขึ้นเคาะประตู 

“เข้ามา” เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตจากคนด้านในจึงเปิดประตูเข้าไป ทว่าเพียงเห็นหน้าประธานหนุ่มอารมณ์ที่นิ่งสงบของเธอก็ขุ่นมัวอีกครั้ง แต่กระนั้นก็ยังเก็บอาการได้ดี ใบหน้าราบเรียบไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมาเพราะรู้ว่าอีกคนคงจ้องจับผิดเธออยู่ เดินไปหยุดหน้าโต๊ะทำงานของเขาแล้วกล่าวทักทายตามปกติ “สวัสดีค่ะท่านประธาน”

“ผมจะให้คุณมาทำหน้าที่เลขาแทนนิดาที่ลาคลอดชั่วคราว” ประภากรณ์เพียงพยักหน้ารับแล้วบอกกล่าวจุดประสงค์ที่เรียกพนักงานสาวมาพบทันที

“ห๊ะ!” คามิลลาถึงกับหลุดอุทานออกมาเสียงดังด้วยความลืมตัวมองใบหน้าหล่อเหลาตาปริบ ๆ มันเป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง และไม่คิดเลยด้วยซ้ำ 

อีกคนกลับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่พนักงานสาวหลุดปฏิกิริยาแบบนี้ออกมา นึกว่าจะตีหน้านิ่งเหมือนคนไม่มีความรู้สึกเป็นอย่างเดียว แต่เพียงเสี้ยวนาทีรอยยิ้มก็มลายหายไป เลิกคิ้วขึ้นมองหน้าถามอย่างจับพิรุธ “ทำไมคุณมีอะไรติดขัดงั้นเหรอคามิลลา”

“ไม่ค่ะดิฉันแค่ตกใจที่จู่ ๆ ท่านประธานก็จะให้มาเป็นเลขาแทนคุณนิดา อีกอย่างดิฉันไม่เคยเป็นแลขามาก่อนเกรงว่าจะทำหน้าที่นี้ได้ไม่ดีค่ะ” แต่มีหรือคนอย่างคามิลลาจะยอมให้จับพิรุธได้ รีบปรับสีหน้าท่าทางให้ราบเรียบเหมือนเดิมใช้ไหวพริบหาเหตุผลมาอ้างได้อย่างแนบเนียนจนคนฟังอึ้งไม่น้อย 

เธอช่างหาเหตุมาอ้างได้ดีจริง ๆ นอกจากจะทำหน้าซื่อตาใสเก่งแล้วยังไหวพริบดีอีกต่างหากยิ่งได้ใกล้ชิดทำไมยิ่งรู้สึกว่าเธอมีอะไรที่น่าค้นหามากขึ้นเรื่อย ๆ 

“ผมนึกว่าคุณกลัวอะไรเสียอีก” เขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเริ่มพูดจายั่วอารมณ์ต่อ แววตาทอประกายจับจ้องใบหน้าเรียบนิ่งอย่างจับผิด 

“คนอย่างดิฉันไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้วค่ะท่านประธาน” คามิลลายังคงเก็บอาการได้ดีตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ ใบหน้าเรียบนิ่งไม่ส่ออาการใด ๆ ออกมาทั้งสิ้น แม้จะรู้สึกไม่ชอบใจที่ประธานหนุ่มพูดจาจับผิดเธอก็ตาม แต่คำพูดที่ตอบไปฟังดูดี ๆ ก็จะรู้ว่าเธอเอ่ยแดกดันเขาอยู่ต่างหาก

ประภากรณ์รับรู้ได้ผ่านน้ำเสียงและคำว่าท่านประธานที่พนักงานสาวเอ่ยเน้นหนักเขาเพียงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนหุบยิ้มลง “หน้าที่แรกของคุณคือต้องบินไปพบลูกค้ากับผมที่ภูเก็ตพรุ่งนี้ ต้องไปอยู่ที่นั่นสี่วันเตรียมตัวให้พร้อมด้วย”

คิ้วสวยขมวดชนกันเป็นปมกับคำบอกกล่าวของประธานหนุ่มบอกตามตรงว่าเธอไม่ไว้ใจเขาเสียเลยทำไมทุกอย่างมันถึงได้พอเหมาะพอดียังกับจับวางขนาดนี้กันนะอดคิดไม่ได้ว่าทั้งหมดนี้อาจเป็นแผนการของเขา 

จะปฏิเสธไปก็คงไม่ได้เพราะเขาเป็นเจ้านาย อีกอย่างหากปฏิเสธไปเขาคงหาว่าเธอกลัวอะไรอีกซึ่งบอกไว้เลยว่าคนอย่างเธอไม่กลัวอยู่แล้วจะมาไม้ไหนก็พร้อมรับมือ

“ค่ะ แล้วดิฉันต้องทำอะไรบ้างคะ” ใบหน้าเรียวยิ้มรับคำสั่งพร้อมถามไถ่ไปอย่างเป็นมืออาชีพ พยายามสลัดความคิดเรื่องส่วนตัวออก คิดในแง่บวกว่ามันคืองานถือเสียว่าเธอจะได้สร้างสมประสบการณ์ในการทำงานได้ท้าทายความสามารถ และพัฒนาตัวเองไปด้วย

“เรื่องที่พักและการเดินทางลูกน้องผมจัดการไว้หมดแล้ว ส่วนคุณแค่ศึกษารายละเอียดเกี่ยวกับลูกค้าที่ผมต้องไปพบ” เขาว่าพลางหยิบแฟ้มเอกสารข้อมูลของลูกค้ายื่นให้พนักงานสาว 

“ค่ะ” คามิลลาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจพร้อมกับรับแฟ้มเอกสารมาเปิดดูคร่าว ๆ ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเขาไม่เอาลูกน้องมาทำหน้าที่เลขาแทนเพราะอยู่ข้างกายเข้าตลอดน่าจะทำหน้าที่นี้ได้ดีกว่า แต่ก็นั่นแหละเขาคงต้องการทำให้เธอยอมรับว่าเป็นผู้หญิงในคืนนั้นจึงทำแบบนี้

“พรุ่งนี้ออกเดินทางเก้าโมงเช้าคุณมารอหน้าบริษัทแล้วกัน”

“ค่ะ” สิ้นเสียงหวานภายในห้องก็ถูกปกคลุมด้วยความเงียบนานนับนาที ก่อนประภากรณ์จะเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะยื่นไปตรงหน้าพนักงานสาว “คุณมาทำหน้าที่เป็นเลขาแล้ว ผมจำเป็นต้องมีช่องทางการติดต่อคุณ” 

คามิลลาขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้อยากจะให้ช่องทางการติดต่อกับประธานหนุ่มสักเท่าไรนัก แต่ก็ทำอะไรไม่เพราะมันคืองานยกมือขึ้นรับโทรศัพท์จากมือหนามาแอดไลน์ และใส่เบอร์มือถือในโทรศัพท์เขาด้วยความจำใจ เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็ส่งคืนให้เขา

 มือหนารับโทรศัพท์มาตรวจเช็คดูว่าพนักงานสาวให้ช่องทางการติดต่อจริงหรือไม่ ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะผุดพรายขึ้นประดับมุมปากหนาเมื่อเห็นเบอร์และไลน์เธอปรากฏอยู่ในเครื่อง ถือว่าเป็นมืออาชีพทีเดียวสามารถปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองได้ตามปกติไม่แสดงพิรุธหรือทำอะไรที่ไม่สมควรออกมาเลย

“คุณกลับไปทำงานต่อเถอะ แล้วอย่าลืมอ่านรายละเอียดเกี่ยวกับลูกค้าด้วย” เขานั่งมองใบหน้าเรียวนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนจะเอ่ยขึ้น อีกคนเพียงพยักหน้ารับแล้วลุกเดินออกไปทันที

ดวงตาคมกริบมองตามหลังร่างบางที่เดินนวยนาดออกไป ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะผุดพรายขึ้นประดับใบหน้า เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความบังเอิญ ความจริงเลขาของเขาลาคลอดเดือนหน้า แต่หลังจากประชุมบอร์ดบริหารเสร็จได้ผลสรุปว่าเขาจะเป็นคนไปคุยกับนักธุรกิจชาวเยอรมันเองเพราะงานนี้เป็นงานสำคัญสำหรับบริษัทมาก

เขาจึงคิดขึ้นมาได้ว่าจะใช้โอกาสนี้ต้อนพนักงานสาวให้จนมุมยอมรับว่าเป็นผู้หญิงที่ปีนขึ้นเตียงเขาด้วยปากตัวเองจึงให้เลขาลาคลอดไปตั้งแต่พรุ่งนี้เลย แล้วให้พนักงานสาวมาทำหน้าที่นี้แทน 

อีกอย่างเขาก็คิดว่าเธอเป็นคนฉลาด หัวไวคงจะช่วยงานได้พอสมควรในประวัติบอกว่าเธอเติบโต และเรียนจบปริญญาตรีที่อเมริกาเรื่องภาษาย่อมสื่อสารได้ดีแน่นอน

อย่างที่บอกนักธุรกิจแบบเขาทำอะไรย่อมไม่ขาดทุนอยู่แล้วต้องได้ผลประโยชน์ไม่มากก็น้อย