ตอนที่ 15 ความลับในดวงตา

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงไฟถนนสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของเจ เธอนั่งอยู่บนโซฟาในชุดเสื้อคลุมตัวบาง เนื้อผ้าบางเบาแนบลู่ไปกับผิวเนียนละเอียด มือเรียวถือแก้วโกโก้ร้อนที่ยังมีไออุ่นลอยจาง ๆ แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล

“ฉันอยากได้...เธอ”

คำพูดของแทนไทยังคงดังก้องในหัว รอยยิ้มมุมปากของเขา และดวงตาคมที่มองเธอราวกับเป็นสิ่งเดียวในโลกยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนสะกดจนยากจะสลัดออก

“โอ๊ย!! จะคิดถึงคำพูดของเขาทำไมเนี่ย เจ!!” เธอบ่นกับตัวเองพลางยกมือขึ้นขยุ้มผมเบา ๆ อย่างหงุดหงิด

ดวงหน้าหวานของเธอขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึง...จูบ จูบที่เขามอบให้เธอ

นี่ฉันปล่อยให้เขาจูบอีกแล้ว!

แค่จูบแรกที่เขาขโมยไปยังไม่พอ ยังมีครั้งที่สองอีก... แค่คิดถึงก็ทำให้เธอแทบอยากมุดหน้าลงหมอนหนีความอับอาย

“โธ่ว้อย! เจ ทำไมพอสบตากับเขาทีไร ลืมตัวทุกที อะไรกันวะเนี่ย!”

เธอบ่นพลางทิ้งตัวลงบนโซฟา มือเล็กวางแก้วโกโก้ไว้บนโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดังเบา ๆ ก่อนจะเริ่มตีขาไปมาเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังขัดใจ

“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยนะ! เขามองฉันเป็นอะไร...แค่แหย่เล่นเหรอ หรืออะไรกันแน่?” เธอพึมพำเสียงเบาในอากาศ

เจยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ความร้อนจากสัมผัสนั้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำ ความรู้สึกที่ผสมปนเปกันระหว่างความโกรธ ความอาย และ...อะไรบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับ

“แม่งเอ๊ย...ทำไมต้องใจเต้นแบบนี้ด้วย...” เธอพึมพำอีกครั้ง ก่อนจะยกหมอนมาปิดหน้าไว้แน่น พยายามกลบเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนเธอได้ยินมันชัดเจนเอง

ทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนจากคอมพิวเตอร์ก็ดังขึ้น ดึงความสนใจของเจให้กลับมาสู่โลกจริง เธอลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ ก่อนจะมองไปยังหน้าจอ

ข้อความในแชทของทีมกิลด์ชาโดว์วิงส์เด้งขึ้นมา

RogueWolf: “หัวหน้า พรุ่งนี้เรามีประชุมเรื่องกลยุทธ์นะ อย่าลืมล่ะ!”

SharpArrow: “เอาไงดี บอสอีเวนต์รอบนี้ HP หนากว่ารอบก่อนอีก”

เจกดพิมพ์ตอบด้วยความคล่องแคล่ว ร่างกายของเธอเริ่มผ่อนคลายขึ้นเมื่อได้กลับมาอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่คุ้นเคย

J.W. : “ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ฉันจะบอกแผนทั้งหมดเอง”

ข้อความของเธอส่งออกไปทันที ความมั่นใจในน้ำเสียงที่แฝงอยู่ในคำพิมพ์นั้นทำให้เธอรู้สึกกลับมาควบคุมอะไรบางอย่างได้อีกครั้ง

RogueWolf: “งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะหัวหน้า! หวังว่าคราวนี้เราจะเคลียร์ได้แบบไม่มีคนล้ม!”

SharpArrow: “ฮ่า ๆ ฝากความหวังไว้ที่หัวหน้าละ!”

เจยิ้มบาง ๆ ขณะอ่านข้อความ เธอกดปิดแชทก่อนจะถอนหายใจยาว คำว่า ‘หัวหน้า’ จากพวกเขาทำให้เธอรู้สึกถึงความรับผิดชอบที่ใหญ่โต แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นแรงผลักดันที่ทำให้เธออยากทำให้ดีที่สุด

แต่ในเวลาเดียวกัน มันก็เป็นแรงผลักดันที่ทำให้เธอต้องทำให้ดีที่สุด

“พรุ่งนี้...ต้องวางแผนให้รอบคอบที่สุด” เธอพึมพำกับตัวเอง ขณะเลื่อนเมาส์เปิดเอกสารกลยุทธ์ในเกมเพื่อเริ่มต้นเตรียมตัว

แต่เมื่อเธอหยุดมือไปชั่วขณะ ภาพใบหน้าคมเข้มของแทนไทกลับปรากฏขึ้นในหัวโดยไม่ทันตั้งตัว

คำพูดที่เขาเอ่ย เมื่อตอนมาส่งและแววตาที่ดูแน่วแน่ในตอนนั้น ทำให้เธอไม่อาจลืมได้ง่าย ๆ งานที่เขาขอให้เธอช่วยตรวจสอบระบบในวันถัดไป กลายเป็นสิ่งที่กลับมาฉายชัดในความคิด

“เฮ้อ...” เจถอนหายใจอย่างไม่รู้ตัว ยกมือขึ้นเสยผมเบา ๆ

งานของกิลด์ยังไม่เสร็จดี...

แถมต้องไปตรวจระบบให้เขาอีก...

ในใจของเธอปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะงานที่เขาขอ หรือเพราะตัวเขากันแน่ที่ทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้

⋆——————✧◦♚◦✧——————⋆

“เจ! เมื่อคืนแกหายไปไหนมา”

แพรวาวางหนังสือลงตรงหน้าเจเสียงดัง พร้อมเท้าแขนจ้องหน้าเธอเขม็งจนเจแทบสะดุ้ง

“อะ...อะไร โวยวายอะไรของแกเนี่ย”

เจหลุบตาหลบสายตาเพื่อน พลางพิมพ์โค้ดบนคีย์บอร์ดแล็ปท็อปเพื่อรันคำสั่งทดสอบระบบรักษาความปลอดภัยในโปรเจกต์ที่กำลังทำ

“นั่น! แกมีพิรุธ!”

แพรวาร้องออกมาทันที พร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้เจ จ้องมองเธอราวกับนักสืบ

“ก็...เมื่อคืนฉันเบื่อ” เจตอบตะกุกตะกัก พลางพยายามพิมพ์ต่อไปเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตา

“เห็นแกกำลังสนุก ฉันง่วงแล้ว เลยกลับก่อนน่ะ โทษทีที่ไม่ได้บอก”

“หืม...” แพรวาขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม เสียงของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

เจรู้สึกถึงเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผาก เธอไม่กล้าหันไปสบตาเพื่อนเพราะรู้ว่าแววตาของตัวเองตอนนี้น่าจะขายความจริงไปหมดแล้ว

ยัยแพรวา จ้องกันแบบนี้ทำไม?

ฉันพูดอะไรผิด มันไม่เนียนเหรอ?

“แล้ว...ใครไปส่งแก?” คำถามของแพรวาทำให้เจชะงัก

เธอเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนเล็กน้อย ก่อนจะรีบหลบตาอีกครั้ง

“ก็...”

“ก็อะไร? แกนั่งแท็กซี่เอง หรือว่า...” แพรวาเลิกคิ้ว ดวงตาของเธอเป็นประกายเหมือนกำลังดักจับอะไรบางอย่าง

เจอ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่เสียงของตัวเองกลับเบาหวิว

“คือ...ก็...พี่แทน”

“อ๋อ พี่แทน...” แพรวาเอ่ยทวนอย่างช้า ๆ ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างขึ้นทันที

“เดี๋ยวนะ! พี่แทน?! แกหมายถึง พี่แทนไท?!”

เจได้แต่พยักหน้าเงียบ ๆ

“บ้าไปแล้ว! แกกับพี่แทนไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่?!”

แพรวาถามเสียงดังจนเจรีบโบกมือให้เพื่อนเบาเสียงลง

“ไม่ได้สนิทอะไร! เขากำลังจะกลับ ละเอ่อ...บอกว่าบ้านฉันเป็นทางผ่าน บอกจะไปส่ง... ฉันก็เลย...”

“เลยยอมให้เขาไปส่ง?” แพรวายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

“แกมีอะไรที่ยังไม่เล่าให้ฉันฟังอีกใช่มั้ย?”

“ไม่มี!”

เจส่ายหน้ารัว ๆ รีบตอบทันที แต่ใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวกลับขายความจริงออกไปอย่างหมดเปลือก

แพรวายังคงมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“ฉันไม่เชื่อหรอก...สารภาพมาเดี๋ยวนี้!”

เจมีท่าทีอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะยอมบอกความจริงในที่สุด

“เขาชวน...ฉันให้ไปดูโค้ดในระบบของเขาหน่อยอะ” เธอบอกเสียงอ่อย

ดวงตาของแพรวาเป็นประกายทันที

“เฮ้ย! ดีนี่หว่า แกแก่งจนพี่แทนชวนไปช่วยเลยเหรอ!”

“ฉันว่า...” เจพูดพลางหลบสายตา

“ไม่ต้องมาลังเล!! แกเก่งจะตาย เพราะงั้นไปช่วยเขาสิ!”

“แต่...”

“แกจะหาโอกาสดีๆ แบบนี้ได้ที่ไหน พี่แทนไทน่ะ ไม่ใช่บุคคลที่ใครจะเข้าถึงได้ง่ายๆ นะเว้ย” แพรวาพูดเสียงจริงจัง ก่อนเท้าสะเอวมองหน้าเจ

“แต่...ฉันยังไม่แน่ใจว่าจะช่วยได้ขนาดนั้น”

แพรวาเลิกคิ้วก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างของเจแน่น

“เจ…แก ต้อง ช่วย พี่ แทน ไท” เธอเน้นทุกคำพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ขอ เหตุ ผล ที่ ต้อง ช่วย” เจยื่นหน้ากลับ พร้อมเน้นทุกคำเหมือนกัน

แพรวายิ้มกว้าง ก่อนจะกรี๊ดเบา ๆ พลางปิดหน้าด้วยความเขินอาย

“ฉันจะได้รู้จักพี่เขาด้วยไง อ๊ายย”

เจถึงกับอึ้งกับเหตุผลของนาง ก่อนพึมพำเบาๆ

“ยัยบ้าแพรวา...”

“น่า นะ นะ นะ”

ในที่สุดเจ ก็ถอนหายใจยาว ก่อนตอบตกลง

“เออๆ ก็ได้ เพราะแกหรอกนะ”

“เย้!” แพรวากรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจ จนเจได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย

เธอมองเพื่อนที่ตอนนี้ดูจะหลุดไปในโลกเพ้อฝันของตัวเอง แล้วหันกลับมามองหน้าจอคอมพิวเตอร์

ก็แค่...ช่วยงานล่ะนะ...

แต่ภาพรอยยิ้มของแทนไท รอยจูบ และคำพูดที่เขากระซิบใกล้ ๆ เมื่อคืน ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอไม่เลือนหาย

»——————◦•♛•◦——————«

แทนไทนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อป แสงไฟจากหน้าจอส่องกระทบใบหน้าคมของเขาที่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่สายตาจับจ้องไปยังโค้ดที่รันในระบบของ

นิ้วเรียวยาวพิมพ์คำสั่งทดสอบลงไปบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว เสียงคลิกดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ข้อมูลจำนวนมากไหลผ่านหน้าจอ แต่ทุกบรรทัดของโค้ดกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคาดไว้

“มันแปลกจริง ๆ ...” เขาพึมพำกับตัวเอง

ระบบที่ควรทำงานอย่างราบรื่นกลับมีส่วนที่ทำให้เขาสะดุดใจ เมื่อคำสั่งบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับการเข้ารหัสข้อมูลผู้ใช้งานส่งผลลัพธ์ที่ไม่ตรงตามที่ออกแบบไว้

เขาหยุดพิมพ์ชั่วขณะ ก่อนจะเลื่อนเมาส์ไปตรวจสอบฟังก์ชันที่เกี่ยวข้องอย่างละเอียด โค้ดในส่วนของโมดูลการเข้ารหัสข้อมูล (Data Encryption Module) ซึ่งเป็นส่วนสำคัญที่ช่วยป้องกันข้อมูลในเกมจากการถูกโจมตีหรือแทรกแซง

แต่เมื่อเขาเลื่อนสายตาดูรายละเอียด เขาก็พบความผิดปกติบางอย่าง โค้ดในส่วนนี้ดูเหมือนจะถูกแก้ไขไปโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต

“นี่มัน...ใครเข้าไปแก้โค้ดนี้?” เขาพึมพำกับตัวเอง

ฟังก์ชันที่ควรทำหน้าที่เข้ารหัสข้อมูลกลับแสดงพฤติกรรมแปลก ๆ เมื่อถอดรหัสออกมาแล้ว ข้อมูลที่ได้กลับไม่ตรงตามที่ควรจะเป็น ราวกับว่ามีบางอย่างถูกแก้ไขหรือแทรกเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต

แทนไทเพ่งมองโค้ดที่ถูกแทรกเข้ามา ข้อมูลบางบรรทัดทำให้เขาต้องหยุดคิด

“คำสั่ง...นี้มัน” เขาพึมพำเบา ๆ ดวงตาคมจับจ้องไปที่โค้ดซับซ้อน

โค้ดดังกล่าวดูเหมือนจะเรียกใช้ ‘ทางเชื่อม’ (External API) ซึ่งเป็นระบบที่เชื่อมต่อข้อมูลจากภายนอกเข้ามาใช้ในเกม หรือส่งข้อมูลจากในเกมออกไปยังระบบอื่น โดยปกติแล้ว การใช้ External API ควรได้รับอนุมัติและกำหนดไว้อย่างชัดเจนในโครงสร้างของระบบ แต่คำสั่งนี้กลับไม่อยู่ในแผนการพัฒนา

แทนไทขมวดคิ้วลึก ความผิดปกตินี้ไม่ควรเกิดขึ้นในระบบที่เขาควบคุม เขารีบเปิดโปรแกรมวิเคราะห์ระบบ เพื่อตรวจสอบหาความเชื่อมโยงอย่างละเอียด

สิ่งที่พบทำให้เขานิ่งไปชั่วขณะ คำสั่งที่ถูกแทรกเข้ามานั้นมีเป้าหมายชัดเจน มันทำหน้าที่ส่งข้อมูลบางส่วนออกไปยังเซิร์ฟเวอร์ภายนอก โดยไม่ผ่านการควบคุมหรืออนุมัติ

“ข้อมูลกำลังถูกดึงออกจากระบบ...” น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียดขึ้น

แทนไทรีบตรวจสอบเส้นทางของข้อมูลที่ถูกส่งออกไป เซิร์ฟเวอร์ปลายทางกลับไม่ใช่ที่อยู่ของทีมพัฒนา หรือสถานที่ที่เกี่ยวข้องกับโปรเจกต์ H แต่ชี้ไปยังตำแหน่งแปลกปลอมในระบบเครือข่าย

“นี่มัน...เจาะระบบงั้นเหรอ?” เขาพึมพำเบา ๆ ขณะที่ความไม่สบอารมณ์ฉายชัดในแววตา

แทนไทกดบันทึกการทำงานของระบบทั้งหมด เก็บไว้เป็นหลักฐาน เขารู้ดีว่าปัญหานี้อาจใหญ่กว่าที่คิด และต้องการผู้เชี่ยวชาญที่สามารถช่วยเขาแก้ไขได้

“หึ…” เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นในห้องเงียบ แทนไทเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ พลางยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

“วันนี้เธอมาพอดี...ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าเธอจะมีวิธีแก้ปัญหานี้ยังไง”

ในหัวของเขาไม่เพียงแต่นึกถึงความท้าทายของโค้ดที่ซับซ้อน แต่ยังเป็นภาพใบหน้าหวานของเจ ดวงตากลมโต และริมฝีปากบางที่ยังติดอยู่ในความทรงจำ

หวาน...จนอยากชิมอีกครั้ง

ความคิดนั้นทำให้เขายิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปตรวจสอบโค้ดในระบบต่อด้วยความตั้งใจ เขาต้องพร้อมรับมือก่อนที่เธอจะมาถึง