บทที่ 2

"ฉันจะหย่า!!!!"

เสียงของของอนุทินประธานบริษัทออกแบบและก่อสร้างตึกเอ่ยขึ้นกับสายพินท์หลังจากที่เขาได้รับหุ้นบริษัททั้งหมดของสายพินท์ที่เซ็นยกให้กับเขาจนตอนนี้เธอหมดประโยชน์เขาจึงเอ่ยปากขอแยกทางทันที

"หมายความว่ายังไงคะทิน"สายพินท์เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจและหันไปมองฤดีที่เป็นเพื่อนสนิทยืนเกาะแขนสามีของเธอพร้อมทั้งลูกสาวอย่างรินดาซึ่งเป็นลูกจากสามีเก่าที่อายุไล่เลี่ยกับสายไหมลูกสาวของเธอด้วยความมึนงงว่านี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันแน่

"ผมต้องการหย่ากับคุณและจะแต่งงานใหม่กับฤดีที่ตอนนี้เธอกำลังท้องลูกของผมอยู่คุณก็รีบเก็บข้าวของย้ายออกจากบ้านหลังนี้ไปด้วยล่ะส่วนเอกสารการหย่าผมจะให้ทนายส่งมาให้คุณไม่เกินสัปดาห์นี้" อนุทินเอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใจใยดีพร้อมต้องการจะตัดความสัมพันธ์กับภรรยาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเกือบยี่สิบปี

"ทำไมคุณทำกับฉันแบบนี้ล่ะทินพอฉันโอนหุ้นบริษัทของฉันให้กับคุณไปฉันก็หมดประโยชน์แล้วสินะคุณถึงมาขอหย่าและพาชู้ที่เป็นเพื่อนรักของฉันมาหยามฉันถึงขนาดนี้จิตใจคุณทำด้วยอะไรแล้วสายไหมลูกสาวคนเดียวของคุณก็จะทิ้งอย่างไม่สนใจใยดีอย่างนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม!!!"

สายพินท์โวยวายและพุ่งเข้าไปทุบตีผู้ที่เป็นสามีของตัวเองอย่างบ้าคลั่งจนโดนอนุทินยกมือขึ้นตบใบหน้าอย่างแรงพร้อมกับผลักเธอให้ล้มไปกองกับพื้น

" เพี๊ยะ!!!! หยุดบ้าสักทีเถอะพิน"

" แม่ค่ะ!!"

ฉันที่เดินเข้ามาภายในบ้านก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก่อนจะเห็นพ่อทำร้ายแม่ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปประคองแม่ให้ลุกขึ้นและหน้าหันไปมองพ่อด้วยสายตาที่ขุ่นเคือง

" ทำไมพ่อต้องทำร้ายแม่ด้วยล่ะคะ"

"มาก็ดีแล้วสายไหมพ่อจะหย่ากับแม่และพ่อไม่สะดวกใจที่จะให้สายไหมอยู่ที่นี่ด้วยลูกก็ย้ายออกไปพร้อมกับแม่ของลูกเลยแล้วกัน" อนุทินไม่ตอบคำถามแต่พูดพร้อมกับมองไปทางสองแม่ลูกอย่างหงุดหงิด

" พ่อหมายความว่ายัังไงและน้าฤดีมาทำอะไรที่นี่คะเวลานี้ควรจะเป็นเวลาของคนในครอบครัวเท่านั้น"

ฉันพูดขึ้นพร้อมกับตวัดสายตามองไปยังน้าฤดีกับรินดาก็พอจะเข้าใจได้ในทันทีว่านี่สินะคือต้นเหตุที่ทำให้พ่อมาขอหย่าแม่ของฉัน

"ยัยไหมทำไมหยาบคายกับน้าฤดีแบบนี้ขอโทษน้าเค้าเดี๋ยวนี้นะ!!!"

"หนูไม่ขอโทษ!!! พ่อจะหย่ากับแม่เพราะแอบไปคบชู้กับน้าฤดีที่เป็นเพื่อนของแม่เนี่ยนะแถมพ่อถึงกับเอ่ยปากไล่หนูกับแม่ให้ย้ายออกไปอยู่ที่อื่นพ่อยังเห็นหนูเป็นลูกอยู่ไหมคะหรือพ่อหน้ามืดตามัวหลงผู้หญิงคนนี้จนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี กะ โอ๊ยย!!" ฉันที่พูดยังไม่ทันจบก็ถูกพ่อตบเข้าที่หน้าอย่างแรง

///เพี๊ยะ!!!!!!///

"สายไหมคือพ่อ " อนุทินถึงกับตกใจที่ตัวเองเผลอตบลูกสาวเพียงคนเดียวเพียงเพราะต้องการให้ลูกหยุดพูดจาก้าวร้าวเท่านั้น

ฉันยกมือขึ้นจับที่แก้มพร้อมจ้องมองพ่อน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาด้วยความเสียใจพูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่พ่อทำกับฉันพ่อคนที่เคยรักฉันและคอยอุ้มชูมาตลอดตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าที่ฉันไม่รู้จักสักนิด

"มันจะมากเกินไปแล้วนะทินคุณกล้าตบลูกได้ยังไงคุณทำแบบนี้กับสายไหมได้ยังไง!!!!ตราบใดที่ฉันยังไม่หย่าคุณออกไปเลยนะและพาอีเพื่อนทรยศมันออกไปจากบ้านหลังนี้เดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน ออกไป!!!"

สายพินท์พูดจบก็รีบเข้ามาประคองลูกสาวที่รักของเธอพร้อมกับเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา

" เจ็บไหมลูก "

ฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบให้กับคนเป็นแม่พร้อมกับตวัดสายตามองไปยังพ่อน้าฤดีและรินดาที่ยืนมองอยู่ไม่ไกล

"สัปดาห์หน้าฉันจะส่งเอกสารมาก็เซ็นซะให้เรียบร้อยและเตรียมตัวย้ายออกจากบ้านหลังนี้ด้วยล่ะอย่าให้ฉันต้องทำร้ายเธอไปมากกว่านี้เลยนะสายพินท์ ฤดีวันนี้พวกเรากลับไปนอนที่บ้านเธอก่อนแล้วค่อยย้ายมาหลังจากที่ฉันจัดการเรื่องหย่าเสร็จ"

อนุทินพูดออกคำสั่งอย่างไร้เยื่อใยกับสายพินท์ก่อนจะหันไปคุยกับฤดีด้วยเสียงที่อ่อนโยน

"ได้ค่ะฤดีตามใจพี่ทินงั้นฉันกลับก่อนนะพินและฉันหวังว่าเธอจะรีบเซ็นเอกสารหย่าให้นะเห็นแก่เด็กน้อยตาดำๆที่กำลังจะเกิดมานะเพื่อนรัก"

ฤดีเอ่ยขึ้นพร้อมยกยิ้มอย่างสะใจโดยที่เธอไม่มีความรู้สึกผิดหรือสำนึกเลยสักนิดก่อนจะจูงมืออนุทินเดินไปที่รถโดยมีรินดาที่วิ่งตามอยู่ไม่ห่าง

" "สายพินท์ไม่พูดอะไรก่อนจะยืนมองคนทั้งสองจับจูงมือกันออกไปขึ้นรถและขับออกจากบ้านคฤหาสน์หรูอย่างรวดเร็ว

ฉันที่เดินประคองแม่เข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกอดแม่ที่กำลังร้องไห้ไว้แน่นก่อนที่แม่จะมองหน้าฉันและพูดขึ้นด่วยเสียงที่สั่นเครือและเด็ดขาด

"ในเมื่อพ่อเขาไม่ต้องการเราแล้วเราก็อย่าอยู่ตรงนี้ให้มันต้องเจ็บและฝืนใจกันอีกเลยมันเป็นความผิดของแม่เองที่รักและไว้ใจพ่อของลูกมากเกินไปถึงยอมเซ็นยกหุ้นบริษัทและบ้านหลังนี้ให้กับพ่อเพื่อไปต่อยอดทางธุกิจสายไหมแม่ขอโทษนะลูกที่รักษาบ้านหลังนี้และครอบครัวที่อบอุ่นให้กับลูกไว้ไม่ได้ แม่ขอโทษนะลูก "

"หนูไม่เป็นไรคะแม่ถ้ามีพ่อเป็นคนแบบนี้หนูขอมีแค่แม่คนเดียวก็เพียงพอแล้วค่ะแม่อย่าคิดมากนะคะหนูสัญญาว่าหนูจะเอาทุกอย่างที่เป็นของแม่และของหนูกลับคืนมาให้ได้แม่ไม่ต้องกังวลเรื่องหนูนะคะ"

"งั้นตอนนี้สายไหมขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะลูก พรุ่งนี้แม่จะให้คนมาเก็บของที่ห้องหนูและออกจากบ้านนี้กันแม่มีบ้านที่ซื้อไว้เป็นชื่อลูกอยู่เราจะทยอยย้ายของไปที่นั่นกันเลยดีไหม "

"หนูแล้วแต่แม่เลยค่ะไม่ว่าแม่จะเลือกทางไหนหนูอยู่ข้างแม่เสมอนะคะสายไหมรักคุณแม่นะคะ ฟอดดด "

ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกอดเอวแม่ไว้แน่นก่อนจะหอมแก้มและส่งยิ้มหวานให้กับแม่ของฉันที่เก็บอาการความเสียใจไว้มิดชิด

"คุณผู้หญิงคะขอดิฉันกับสามีและลูกขอติดตามไปรับใช้คุณผู้หญิงกับคุณหนูด้วยนะคะพวกดิฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วเหมือนกัน"ป้าอุ่นแม่บ้านคนสนิทเปรียบเสมือนแม่นมของคุณแม่และฉันเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา

"แต่ฉันคงไม่มีเงินเดือนให้ป้าอุ่นมากถึงขนาดนี้ได้หรอกนะจ๊ะป้า"

"ขอแค่คุณผู้หญิงเมตตามีอาหารสามมื้อกับที่พักให้ดิฉันและครอบครัวดิฉันก็พอแล้วค่ะ"

"อืองั้นก็ตามใจป้าอุ่นพรุ่งนี้ก็ทยอยเก็บของแล้วกันนะจ๊ะ"แม่ของฉันเอ่ยขึ้นอย่างซึ้งใจก่อนที่ฉันจะขอตัวแยกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

เมื่อเข้ามาในห้องฉันก็นั่งอยู่ที่หน้ากระจกก่อนจะมองรอบห้องนอนที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เด็กด้วยความรู้สึกที่หลากหลายมันเคว้งคว้างหัวใจมันหวิวๆถึงฉันจะถูกเลี้ยงมาอย่างคุณหนูแต่ฉันก็สู้คนไม่ยอมให้ใครมารังแกหรือเอาเปรียบกันง่ายๆแต่ครั้งนี้มันเจ็บจนจุกอกไปหมดเพราะคนที่ทำร้ายฉันกับเป็นพ่อของฉันเองความอดทนที่ฉันพยายามทำเข้มแข็งต่อหน้าแม่ก็พังทลายลงเมื่อเห็นรอยแดงบนใบหน้าของฉันก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ด้วยความเสียใจที่พ่อทำกับฉันแบบนี้

"ฮืออ ฮึกก ฮืออออ "

ฉันที่ฟุบหน้าร้องไห้ออกมาพร้อมกับกลั้นเสียงร้องไม่ให้ดังเล็ดลอดออกไปด้านนอกอยู่พักใหญ่ก่อนจะลุกไปอาบน้ำเพื่อให้ตัวเองสดชื่นและลืมความเสียใจนี้ให้หมดก่อนจะมาทิ้งตัวนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงและคิดทบทวนว่าต่อจากนี้ฉันจะทำยังไงต่อไปดีถึงจะแบ่งเบาภาระแม่ได้ก่อนที่โทรศัพท์จะสั่นเพราะมีคนโทรเข้ามา

\\\ครืดด ครืดดด ครืดดด ///

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์แปลกๆจึงไม่สนใจแต่คนที่โทรมาก็ยังโทรไม่หยุดจนฉันตัดสินใจรับสายทันที

" ฮัลโหลค่ะ "

(ทำอะไรอยู่ทำไมรับสายช้าจัง)

" จะขอสายใครค่ะ "ฉันเอ่ยถามอย่างงงๆ

(แล้วนี่เบอร์ใครล่ะ)

" ไม่ทราบค่ะ "

(แล้วเธอเป็นใครล่ะมารับสายแฟนฉันได้ยังไง)

" แฟนคุณแล้วแฟนคุณชื่ออะไรล่ะคะ"

(แฟนฉันชื่อสายไหม เธอรู้จักหรือเปล่าล่ะ)

"ฉันไม่มีแฟน!!!จะบ้าหรือไงแล้วนี่ใครอ่ะถ้าจะโทรมากวนตีนก็รีบวางไปเลยคนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" ฉันแว๊ดใส่ปลายทันทีด้วยความหงุดหงิดโทรมากวนประสาทกันหรือไง

(อ๋อ///โสดและขอจีบได้ป่ะ )

" ไม่ได้โว้ย!!!!!!"'

ฉันกดวางสายทันทีด้วยความโมโหใครกันโทรมาก่อกวนฉันแบบนี้หมดกันฟิวอารมณ์เศร้าปรับโหมดแทบไม่ทันฉันกดปิดเสียงโทรศัพท์และนอนหลับตาลงด้วยความหงุดหงิดสักพักจนเผลอหลับไป

# อีกด้าน

หลังจากที่เด็กน้อยกดวางสายโลกันต์ที่จ้องมองโทรศัพท์ถึงกับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจโดยที่มืออีกข้างถือแก้วเหล้าพร้อมกระดกขึ้นดื่มอย่างขบขำ หึหึหึ น้องสายไหม แม่งโคตรถูกใจเขาจริงๆ

" ว้าว ว้าว ว้าว กูว่าไอ้กันต์แม่งโดนกระทืบจนสมองเอ๋อไปแล้วแน่นอนว่ะถึงได้นั่งยิ้มหัวเราะกับโทรศัพท์คนเดียว" เจมส์เอ่ยแซวหลังจากเห็นไอ้โลกันต์ยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว

"กูว่าอาการแบบสงสัยพรุ่งนี้พวกมึงกับกูต้องพาแม่งไปอยุธยาแล้วล่ะ"เอ็มเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองทางไอ้กันต์ที่มองเขานิ่งๆ

" ไอ้ทำเชี้ยอะไรว่ะไอ้เอ็ม" หลุยส์ถามขึ้นอย่างงวยงง

" ก็พาแม่งไปซื้อโรตีสายไหมแดกไงว่ะ 555"

"อ๋ออออน้องสายไหม!!!! 5555" พวกเพื่อนทั้งสองคนถึงกับร้องอ๋อออกมาพร้อมกันก่อนจะหัวเราะและส่งยิ้มกรุ้มกริ่มไปยังไอ้กันต์ที่นั่งยิ้มอยู่ไม่ไกล

" หึหึ ไอ้พวกเพื่อนเวร!!!สายไหมอย่างนั้นกูไม่แดกหรอกแต่ก็จะแดกน้องสายไหมเด็กน้อยตัวเล็กคนนี้ของกูนี่แหละเนื้อคงจะหวานอร่อยน่าดู"

โลกันต์เอ่ยขึ้นแบบขำๆพร้อมกับหยิบบัตรนักเรียนของน้องสายไหมขึ้นมาดูพร้อมกับยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี

" อ๋อ!!เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมมาแดกเด็กระวังนะมึงไอ้กันต์ คุกนะครับเพื่อน "เจมส์เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่ายหัวไปมา

" กูว่าแม่งไม่กลัวหรอกคุกอ่ะแต่จะกลัวน้องไม่รักมากกว่าว่ะ 555"

หลุยส์พูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจเพราะรู้ได้ทันทีว่าไอ้โลกันต์ตกหลุมรักเด็กสาวคนนั้นแน่นอนดูจากสายตาของมันที่เป็นประกายพร้อมกับรอยยิ้มที่ยิ้มไปถึงตาของมันโดยที่พวกเขาเคยเห็นอยู่ครั้งเดียวเมื่อนานมาแล้ว

" ต้องรักสิว่ะเพราะกูหล่อรวยขนาดนี้มีหรอที่น้องมันจะไม่สนใจกู" โลกันต์พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจเพราะถึงยังไงน้องสายไหมก็ต้องเป็นของเขาอยู่ดี

" หรอออ!!!"

พวกเพื่อนสนิททั้งสามคนถึงกับพูดพร้อมกันอย่างไม่เชื่อก่อนจะหันไปเรียกสาวสวยมานั่งข้างตัวเองทันทีและคืนนี้เป็นคืนแรกที่โลกันต์ขอนั่งคนเดียวโดยที่สายตายังคงจ้องมองใบหน้าสาวน้อยบนบัตรนักเรียนที่มือก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

.

.

.