2 เอื้อยฟ้า อรลออ อีแม่ใจร้าย

นางดวงทำตาโต ก่อนจะร้องอุทาน “พุทโธ ธัมโม สังโฆ ดำรงรู้ไหมนี่”

นายดุ่ยส่ายหน้า  “ลูกฉันมันโง่...ยังกะควาย...”

เสียงตวัดลากสูง  “คอยดูสิ...อีกไม่นาน...”

“แล้วทำไมไม่บอก  ไม่กล้าหรือเปล่า ฉันบอกเองได้นะ” นางดวงรับอาสา  “ตัดไฟแต่ต้นลม”

นายดุ่ยส่ายหน้าไปมา  “ฉันพูดไปก็เท่านั้น”

“ฉันถึงอาสาไง พี่ดุ่ย”

แต่เขาห้ามน้องสาว  บอกว่าสงสารดำรง และนั่นทำให้นางดวงมองหลานชายที่พาเอื้อยฟ้าเข้ามาหาด้วยแววตาที่เอื้อยฟ้าถอยหลบไปหลังเขาทันที

“นั่นอาพี่เหรอ”

“ใช่” ดำรงตอบ “อาดวง แกขายส้มตำแล้วทำวงกับลูกชายบ้าง วงเล็กๆ เล่นที่ร้านอาหารและรับงานแถวบ้าน

ไม่มากมายอะไร”

เป็นการพบกันครั้งแรกและนางดวงไม่ชอบหญิงสาวคนสวยลูกครึ่งไทยเกาหลีคนนี้เลย

นางรับไหว้ หมางเมิน...ไม่ได้ยินดียินร้าย ไม่ตื่นเต้นเหมือนก่อนเจอกัน

“ท้องเรอะ” นางยิงคำถาม

เอื้อยฟ้าเกาะแขนดำรงแน่น...

“อา...”  หลานชายท้วง ทำหน้าตาบึ้งๆ  “อย่าถามแบบนี้อย่าพูดไป”

“ทำไมปล่อยท้อง...” นางยังกังขา “ถุงยางมีทำไมไม่ใช้”

“เรารักกัน”

“รักกันตอนนี้ ตอนไหนก็ได้ แต่ยังท้องไม่ได้”

นางพยักพเยิดไปทางอัจฉรา แม่ลูกอ่อนที่นั่งให้นมลูกอยู่ไม่ห่าง  ทำหน้ามุ่ยๆ  “นั่นก็ไปรักกับใครมา เลี้ยงลูก ทำเพลงไม่ได้ จะอดตายกันทั้งแม่ทั้งลูก”

เอื้อยฟ้าจึงยื่นหน้ามาจากด้านหลังของดำรง  หล่อนพูดไทยได้ชัดและท่าทางร้ายเอาเรื่อง

“ก็นั่นมันลูกไม่มีพ่อนี่จ๊ะ อา แต่ในท้องหนูนี่มีพ่อนะ นี่ไงพ่อของลูกหนู ไม่อดตายแล้ว หนูก็ยังไปร้องเพลงได้ ตอนนี้ก็มีคิวร้องเพลงเยอะ”

“ย่ะ แม่คุณ...แม่นางฟ้า...”  นางกระแทกเสียงกลับ “ปากดีนัก...”

สวยรูปจูบไม่หอม นางดวงสรุป

“สงบปากสงบคำเถิดนะ นังหนู...” นางดวงไม่ไว้หน้าให้สักนิด   “อย่าว่าสั่งสอนเลย  แต่หากจะให้เป็นไปตามสมญานางฟ้า จะพูดจาอะไร ยอกย้อนอะไร ดูบ้าง หรือแม่จะไม่รู้เรื่อง เพราะไม่ใช่คนไทย...เชื้อสายเกาหลี พ่อแมไม่ได้สั่งสอน”

อัจฉราที่ให้นมลูกยิ้มสาแก่ใจนัก...ก็เรียกหล่อนว่าท้องไม่มีพ่อ

หล่อนรู้จักเอื้อยฟ้าดี  และรู้ด้วยว่าเอื้อยฟ้ามาทำอะไรที่นี่

ดำรงโง่เกินไป...แต่เตือนแล้ว เขาฟังหล่อนที่ไหน ว่าเอื้อยฟ้าเข้ามาเพราะเจตนาไม่ดี ยังจะวิลลี่อีกคน...แต่หล่อนพูดมากไม่ได้

เอื้อยฟ้าหน้าแดงก่ำ เม้มปากหากัน เขย่าแขนดำรงเบาๆ

“ไปจากตรงนี้กันเถิด...”

“ไง  อยากด่าฉันใช่ไหม ด่าสิ ด่าเลย นังหนู เรามาด่าแข่งกันไหม ถ้าด่าภาษาไทยไม่ได้ ฉันให้หล่อนด่าภาษาเกาหลี...ดูสิว่าจะถูกที่คันฉันไหม แต่ฉันด่าหล่อนภาษาอีสานนะเออ  มา...สักยก...”

“ดวง...มันงานมงคลพี่นา”

เพราะดำรงก็พูดไม่ออก นายดุ่ยเลยเอ่ยเอง

“ฟังฉันกันไว้นะ...ไอ้ในท้องนั่นน่ะ จะเกิดมายังไง แล้วตอนท้องโย้จะขึ้นเวทีบอกใครต่อใครว่าไง...ท้อง นักร้องคนดังท้อง...ถอนตัวซะตอนนี้ จัดงานแต่ง อยู่กินกันให้ถูกต้องซะ”

เอื้อยฟ้าสวนคำเดียว  “ลูกฉัน ผัวฉันนะ อา...ฉันไม่ด่าเป็นภาษาเกาหลีหรอก เพราะฉันก็ลูกไทยด้วยเหมือนกัน หากอาจะด่าฉันด้วยภาษาอีสานที่อาถนัดก็ได้...ฉันด่ากลับ คำเดียวนะอา...รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ช่างหัว...เสือก”

นางดวงไม่ได้ลุกเต้น ไม่ได้ตกใจ...

นางแค่บอกว่า  “เสือกจ้ะ แม่คุณ แม่นางฟ้า เสือกกับเรื่องระยำนี่ไง...แม่มาหาหลานฉัน ให้ทำเพลงให้ แล้วแม่ก็ยอมเอาตัวเข้าแลกจนท้อง...ลงทุนเยอะนา...หล่อนจะทำอะไรต่อไป หลังจากคลอดลูกหหือ...หล่อนจะทำอะไร จริงใจหน่อยสิ  แต่งงานประกาศผัว หรือหล่อนกลัวจะไม่ดัง จะพังพินาศฉิบหายวายป่วง แม่คุณ เจ้าข้าเอ๋ย”

ดำรงแทบจะทนไม่ได้ เขาเริ่มชักสีหน้า

เอื้อยฟ้าก็เอามือผลักดันที่หลังเขา กระซิบเครียด

“ปกป้องเมียเป็นไหม”

ดำรงหน้าถอดสี และที่เขาทำคือรีบพาเอื้อยฟ้าไปจากที่ตรงนี้

อัจฉรากระเถิบมาใกล้ทั้งที่อุ้มลูกเอาไว้บนตัก 

“อาดวง โคตรเจ๋งเลย...ให้แม่นางฟ้าเจอดีซะบ้าง”

“แลกกับคำว่าเสือกก็คุ้มนา” นางดวงว่ายิ้มๆ “พี่ดุ่ยเตรียมรับมือเถิด...ฉันว่านะ พอคลอดลูกเสร็จ แม่คนนี้จะทำเรื่องใหญ่  เตรียมรับมือ”

นางดวงไม่รู้เลยว่าวาจาตัวเองจะแม่นยำนัก  เพราะแม้ว่าเอื้อยฟ้าจะหลบได้จนคลอดเสร็จเพราะตอนหล่อนท้องแก่เจ็ดเดือน...วงก็หยุดรับงานโดยไม่มีหล่อนบนเวที แจ้งข่าวการล้มป่วย เป็นโรคร้ายต้องพักรักษาตัวสักสามเดือน...และเมื่อคลอดแล้ว หล่อนก็รีบกลับไปขึ้นเวทีทิ้งลูกชายให้อัจฉรารับดูแล...

เพราะชื่อในใบแจ้งเกิดใดๆ ที่ออกโดยราชการ หล่อนทำในนามอัจฉราทั้งสิ้น...

อัจฉรากลายเป็นแม่ที่มีลูกสองคนหัวปีท้ายปี

คลอดลูก...ไปขึ้นเวทีโกยชื่อเสียง และยังได้สิทธิ์ในเพลงของผัว...และเมื่อลูกชายมีอายุได้3 เดือน เอื้อยฟ้าก็

โบยบินเข้าสู่กรุงเทพมหานคร...

ประกาศชีวิตคู่กับวิลลี่...ที่เปิดค่ายเพลง ทำเพลงให้หล่อน

เอื้อยฟ้า อรลออ

ซูยองฮวา อำลาวงคูนแคนนับแต่บัดนั้น มาสังกัดค่ายเพลงเบต้าคีย์ ของวิลลี่และแต่งงานกันอย่างเอิกเกริก เอื้อยฟ้าทำเพลง