2 | ซวยซ้ำซ้อน

รถถูกล็อก 'กึก' และภายในมีแต่ความเงียบ ฉันจึงหยุดสติแตกมองรอบๆอีกครั้ง จนไปเห็นคนนั่งเบาะหลังข้างตัวเองแล้วถดไปนั่งอีกมุม

เขาใส่สูทเนี้ยบ และตามองตรงอย่างไร้จุดหมาย เดาไม่ออกเลยว่าฉันกำลังคิดถูกหรือคิดผิดที่ขึ้นมารถคันนี้

จนคนขับรถด้านหน้าถามขึ้นมา

"คุณ..."

เขาคนนั้นยกมือขึ้นแล้วปรายตามองฉัน ตอนที่สบตาเข้ากับดวงตาคู่สวยหัวใจฉันคล้ายเต้นช้าลงเรื่อยๆ ฉันคุ้นหน้าเขา... แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน ทีวี? โปสเตอร์? ที่ไหนกันแน่นะ

ใบหน้าเขาเรียวได้รูปรับสันจมูก ริมฝีปากก็สวยจนละสายตาออกไปไม่ได้ ลงตัวไปหมด หล่อมาก มากจริงๆ แฟนเก่าฉันขี้เล็บไปเลย

"ใช้ชีวิตสนุกพอรึยัง" ฉันขมวดคิ้ว

"คะ... คุณถามฉันเหรอคะ?" เขาไม่ตอบแต่มองออกไปด้านนอก ใช่...แฟรงค์ยังยืนพิงรถฉันอยู่ ตราบใดที่ฉันยังไม่ลงไปและรถยังจอดอยู่ เขาก็จะรอ

"คุณคะ...ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดอะไร ขอร้องเถอะค่ะ กราบก็ได้ ช่วยไปส่งฉันที่หน้ามหาลัยหน่อยได้ไหมคะ แล้วฉันจะเรียกแท็กซี่กลับเอง"

ไม่มีคำตอบใดๆตอบกลับมา มีแต่ตาคู่สวยที่ตวัดมองไปที่กระจกมองหลัง และเมื่อคนขับรถและผู้ชายใส่สูทอีกคนที่นั่งข้างคนขับสบตากับเขาเท่านั้น ทั้งคู่ก็หยิบถุงมือขึ้นมาสวม และลงไปพร้อมกับปืน

อะไรกัน

อย่าบอกนะว่าจะยิงแฟรงค์!

ฉันมองตามตาเบิกโต มือน้อยๆเริ่มลนลานจนไปโดนกับต้นขาเขา

"ขอโทษค่ะๆ แต่คุณคะ ไม่ต้องทำร้ายเขาค่ะ แค่ไปส่งฉันหน้ามหาลัยก็พอ"

'พลั่ก!'

'โอ๊ยยยย'

สิ่งที่ฉันเห็นเต็มสองตาไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นในรั้วมหาลัย ปืนพกสีดำเงาขลับถูกง้างฟาดไปที่ขมับแฟรงค์ แล้วเมื่อร่างสูงล้มลงฟุบ!กับพื้น พี่ผู้ชายสองคนที่เป็นคนลงมือก็หยิบของฉันที่หล่นทั้งหมดกลับมาขึ้นรถหน้าตาเฉย

"ฉันขอลงค่ะ" ฉันบอกคนข้างๆตัวเอง

'กึก'

นอกจากจะหันไปมองคนล็อกรถด้านหน้าแล้ว ฉันยังต้องหันขวับไปมองมือเรียวที่เคาะพนักวางมือเป็นจังหวะ ไม่มีการแสดงออกใดๆผ่านใบหน้า ทั้งที่ข้างนอกมีคนนอนจมกองเลือดอยู่

"คุณทำเกินไปแล้วนะคะ ปลดล็อกค่ะฉันจะลง"

"ออกรถ"

"ไม่นะ อย่าออกรถ!" มันคราวซวยอะไรของเดวา! ทำไมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้ เพราะตอนนี้คนที่ฉันอยู่ใกล้น่ากลัวกว่าแฟรงค์อีก

"ฉันกลัว ปล่อยฉันลงเถอะนะคะ" ฉันพยายามพูดกับเขาดีๆ

"เงียบ"

"แต่ฉันอยากลง"

"...."

"คุณคะ คุณผู้ชายสุดหล่อ ปล่อยฉันลงไปเถอะนะ ฉันยังเรียนไม่จบเลย ดูสิเป็นแค่นักศึกษาตัวน้อยๆ" ได้ผลเขามองหน้าฉัน

"เงียบซะ แล้วฉันจะไปส่ง"

เหลือเชื่อเหมือนกันที่ฉันเชื่อฟังคำสั่งของเขา ไม่ใช่เพราะเชื่อใจแต่เป็นเพราะเห็นความโหดร้ายของเขาต่างหาก ถ้าขืนพูดต่อไม่รู้จะเจออะไรบ้าง แค่มองรถที่ขับปืนที่มี ก็รู้ได้เลยว่าเขาสามารถทำอะไรได้มากกว่าที่คิด

รถหรูเวอร์ๆ ยี่ห้อโรลส์รอยซ์ขับเลี้ยวออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัย ก่อนจะลัดเลาะไปตามทางคอนโดของฉัน ฉันมองคนขับรถผ่านกระจกมองหลังตรงกลางสลับกับคนข้างๆ ตกใจที่ตัวเองยังไม่บอกทาง

แต่พวกเขาไปถูก

จนในที่สุดตัดสินใจยกมือเล็กๆของตัวเองขึ้น...

"ขะ ขออนุญาตถามค่ะ"

"..." ที่เงียบคืออะไร? ถามได้ไหมเนี่ย

"จะถามแล้วนะคะ คือว่า... รู้ทางมาคอนโดฉันได้ไงคะ"

"เพราะฉันเป็นผัวของเธอ"

ว่าไงนะ!O_o

เดวาคนนี้อึ้งกิมกี่ไปเลยสิคะ ผัวอิหยังเจอกันไม่ถึงชั่วโมง นี่ฉันขึ้นรถมากับคนสายมโนใช่ไหม ฉันรู้ว่าฉันสวยและป๊อปมาก แต่ไม่เห็นต้องแอบอ้างว่าเป็นผัวกันเลย จีบดีๆก็ได้

"ขอความจริงค่ะ"

"นี่คือความจริง..."

และจากนั้นเขาก็มองไปทางอื่นไม่พูดอะไรกับฉันสักคำ แต่สังเกตได้ว่านิ้วชี้ที่วางที่พนักไม่หยุดเคาะเลย เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ

แต่ระหว่างที่ฉันนึกสงสัย...ความอยากรู้อยากเห็นก็ชวนให้หางตาฉันไปสะดุดเข้ากับเข็มกลัดที่ติดตรงเนคไทของเขา

เป็นเข็มกลัดสิงโตสีเงินเล็กๆ

"อยากหาคำตอบในตัวฉันแล้วสินะ" ฉันหันกลับแล้วแสร้งมองออกไปทางอื่น โดนจับได้ซะแล้ว

"เปล่าค่ะ ฉันแค่กลัวคุณทำมิดีมิร้ายเลยมองไปเรื่อย เผื่อว่าจะจำแล้วเอาไปบอกตำรวจ"

"หึ..." แค่เขาหัวเราะในลำคอ แผ่นหลังฉันก็เย็นวาบแล้ว

"งั้นคุณชื่ออะไรคะ ฉันไม่บอกตำรวจก็ได้ แต่อยากรู้"

"เธอคงจำไม่ได้จริงๆสินะ..."

ฉันตัดสินใจกลับไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง ซึ่งสีหน้าเขาก็ราบเรียบไร้อารมณ์เช่นเดิม แต่ตอนนี้แปลก... เขาดูดึงดูดและน่าค้นหามากขึ้น มันเพราะอะไรกันนะ? หรือเพราะคำพูดเขา ที่เหมือนเราเคยเจอกันมาก่อน

"เราเคยเจอกันเหรอคะ"

"จำให้ได้"

"ฉันจำไม่ได้จริงๆค่ะ ช่วยเล่าได้ไหม" เขาไม่ตอบ

และเมื่อถึงคอนโดฉันเขาก็ไม่ปลดล็อกปล่อยให้ลง กลับก้มดึงปากกาออกมาจากในเสื้อแล้วหันมาฉุดข้อมือฉันดึงไปใกล้ๆ

"อะไรคะ!"

"อยู่นิ่งๆ"

ฉันเห็นหน้าเขาเต็มๆ เพราะเราหน้าห่างกันแค่นิดเดียว ในนาทีนั้นหัวใจฉันมันเหมือนหยุดเต้น ฉันเผลอตกเข้าไปในภวังค์ดวงตาคู่สวยที่มีแต่อำนาจ

จนเขาพูดขึ้นมา

"หลังจากนี้ เธอต้องจำฉันให้ได้"

"ว้าย! จะทำอะไร!"

ฉันร้องตกใจ เพราะอยู่ๆเขาก็ถือวิสาสะใช้ปากกาเขียนที่เนินอกฉัน และเมื่อฉันต่อต้านจะถอยออกไปเขาก็คว้าเอาสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดจ่อเข้าขมับ ฉันตัวแข็งทื่อหยุดต่อต้าน เหลือบมองปืนสลับกับใบหน้าเขาเป็นระยะ

"ยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ กลัวแล้ว"

"อยู่...นิ่งๆ"

ฉันยอมจำนนพยักหน้าหงึกๆและอยู่นิ่ง ก่อนที่ผู้ชายที่พึ่งรู้จักมักจี่ไม่ถึงชั่วโมงจะเขียนตัวเลขที่เนินอกฉันทีละตัว เขาไม่ได้สอดเข้าไปใต้สาบเสื้อ แต่เขียนบนเสื้อนักศึกษาฉันเลย แถมยังเป็นอกข้างซ้ายอีกด้วย

'ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ'

หัวใจฉันเต้นแรงแล้วนะ

ทำไมเขียนนานจัง นมฉันน่ะ...โดนมือเขาเต็มๆ หัวใจก็เต้นคร่อมจังหวะแล้ว เขาต้องรู้แน่ๆว่าฉันตื่นเต้น แล้วเมื่อเขียนเสร็จ คนแปลกประหลาดก็โยนปากกาทิ้งแล้วกลับไปนั่งนิ่งเหมือนเดิม

ตาก็ไม่มองหน้าฉัน

"ตั้งแต่วันนี้ห้ามลืมฉัน และเมื่อรู้สึกไม่ปลอดภัย...โทรเบอร์นั้นได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง"

ฉันก้มมองเบอร์ที่หน้าอกตัวเอง โทรหาหนึ่งเก้าหนึ่งจะไม่ดีกว่าเหรอ แต่ใครจะกล้าต่อล้อต่อเถียง พอคนขับรถถูกสั่งปลดล็อกประตู ฉันก็รวบของทั้งหมดของตัวเองลงจากรถทันที ก่อนที่จะแจ้นเข้าคอนโดโดยไม่หันมองรถหรูคันนั้นแม้แต่น้อย

ฉันต้องทำบุญ!

ปล่อยหมู หมา กาไก่ ปลาไหล ช้าง หมีแพนด้าปล่อยให้หมด จะได้เลิกซวยสักที ชีวิตเดวาอาภัพรักไม่พอยังเจอแต่คนแปลกๆอีกเหรอเนี่ย!

พอขึ้นห้องฉันก็ถอดเสื้อผ้าโยนใส่ตะกร้า และไปอาบน้ำล้างซวยทันที แต่พอออกมาเห็นว่าชุดเริ่มเยอะจนเกะกะทางเดิน จึงตัดสินใจรวบชุดทั้งหมดยัดใส่เครื่องซักผ้าให้เครื่องซักทิ้งไว้พลางๆ ก่อนจะเดินไปต้มบะหมี่สำเร็จรูปกินที่หน้าทีวี และอ่านเลคเชอร์ที่เรียนมาวันนี้เหมือนทุกวัน

ฉันเป็นคนขยัน(อวยตัวเองแล้วหนึ่ง) หน้าตาดีมาก ใครได้เป็นศรีภรรยาไม่อายแน่นอน

แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นปัญหาสำหรับฉันคือความจำ ตอนเด็กๆแม่เคยเล่าให้ฟังว่าฉันตกต้นทุเรียนหัวกระแทกพื้น ความจำหายไปหนึ่งวันเต็มๆ และมันก็ส่งผลมาถึงทุกวันนี้

ฉันเป็นคนความจำสั้นมาก อ่านหนังสือเสร็จเข้าสอบออกมาไม่ถึงหนึ่งวัน ฉันก็ลืมทุกอย่างในหัวอย่างงงๆ พยายามนึกก็นึกได้แค่น้อยนิด เฮ้อ... กว่าจะเรียนได้มาถึงตอนนี้ลำบากเวอร์ แต่ก็ชินแล้ว

'ครืด ครืด~'

ฉันวางเลคเชอร์กับตะเกียบอีกมือ แล้วหยิบมือถือมาเปิดอ่านไลน์แทน

LINE | พาราเลง (เพลง)

พาราเลง (เพลง) : มีชุดงานพรุ่งนี้ยังแก

DEWA-KAWAII : ยัง ว่าจะใส่ชุดเก่าๆนี่แหละ

พาราเลง (เพลง) : ไม่ได้นะเพื่อนรัก! เดี๋ยวเอาชุดไปให้ งานนี้แฟนเก่าสารเลวแกไปนะ ต้องสวยควงผู้ใหม่เย้ยมัน

แฟนเก่า?...แฟรงค์?

นั่นไงล่ะ! ฉันลืมไปเลยว่าเขาถูกตีจมกองเลือดที่มหาลัย

DEWA-KAWAII : เพลงฉันมีเรื่องจะเล่า

พาราเลง (เพลง) : ว่ามา

DEWA- KAWAII : ตอนเลิกคลาส แฟรงค์ไปดักรอที่รถและพยายามง้อฉัน แต่...(ฉันหยุดคิดสักพักแล้วพิมพ์ต่อ) แต่มีรถคันนึงมาจอด และฉันก็กลัวมากขึ้นรถคันนั้นเพื่อหนีมัน จำได้ลางๆว่าคนในรถลงไปทำร้ายแฟรงค์ด้วย

พาราเลง (เพลง) : เหรอๆมันตายไหมล่ะ ถ้าไม่ตายก็ปล่อยไป ถือว่าสั่งสอน สิ่งที่มันทำกับแกเกินไปจริงๆเดวา คบซ้อนตั้งแต่คบกับแกวันแรกถึงวันสุดท้ายยังมีหน้ามาดักง้ออีก ว่าแต่แกจำได้ไหมว่าใครอยู่ในรถด้วย?

DEWA-KAWAII : จำ... ไม่ได้

พาราเลง (เพลง) : ค่อยๆคิดไม่ต้องรีบ

ฉันยกมือนวดหว่างคิ้วตัวเองและค่อยๆทบทวน

เข็มกลัดสิงโต สูท จมูกโด่ง หน้าหล่อ ปากกา... เขียนตรงเสื้อ...

เฮ้ย!

ฉันมองไปที่เครื่องซักผ้าฝาหน้าที่กำลังทำงานทันที ใช่แล้วจ้าพี่สาว...เสื้อนักศึกษาฉันถูกปั่นอยู่ในนั้น และมันก็ถูกกลบด้วยฟองจนมองไม่เห็นอะไรแล้ว