All Chapters of ใคร่รักมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

INTROใคร่รักมาเฟีย'สัญญาต้องเป็นสัญญา หนึ่งคนยึดถือข้อนี้มาตลอด แต่อีกคน... สัญญาอะไรวะ ฉันไปสัญญาตอนไหน?!'มือหนาคว้าข้อมือหมับ! จนร่างเล็กถลาไปชนอกเขาอย่างรุนแรง"มากับฉัน!""ทำไมเดวาต้องไปกับคุณ คุณเป็นใครคะ""เป็นผัวของเธอ"ริมฝีปากบางเม้มแน่นมองหน้าคนเอ่ยประโยคนั้นด้วยสีหน้าตกใจ ผะ...ผัว? เป็นไปได้ยังไง! ผัวหมายถึงยังไงก่อน แต่งงานแล้วหรือแค่ได้กันเฉยๆ แต่เธอพึ่งเคยเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ครั้งแรกเองนะ จะมาบอกว่าเป็นผัวบ่ได้!"ไม่ คุณไม่ใช่ผัวของเดวา ปล่อยนะคะ ปล่อย!"นักศึกษาสาวพยายามยื้อข้อมือตัวเองกลับ แต่ถ้าเทียบกับร่างใหญ่ที่ทรงพลังแรงของเธอมีเพียงน้อยนิด เขากระชากเธอไปที่รถโรลส์รอยซ์ฟิล์มดำสนิท และมีบอดี้การ์ดใส่สูทยืนล้อม ก่อนจะผลักเข้าไปจนหญิงสาวเสียหลักลงนอนแล้วขึ้นคร่อมกดข้อมือแนบเบาะอย่างอุกอาจหญิงสาวหัวใจกระตุกเมื่อถูกสายตาคมกริบจดจ้อง เขาหล่อระเบิดระเบ้อแต่ใช้ความหล่อไม่เป็นเหรอเนี่ย ทำไมโหดร้ายกับผู้หญิงแสนบอบบางอย่างเธอขนาดนี้!"คะ คุณ! คุณจะทำอะไรคะ?""ทบทวนความจำ""อื้อ!"เธอไม่ทันปฏิเสธ ริมฝีปากร้ายก็ฉกฉวยจูบทันที รสหวานๆกรุ่นไปด้วยกลิ่นบุหรี่กำลังทำให้เธอคลุ้มคลั

รถถูกล็อก 'กึก' และภายในมีแต่ความเงียบ ฉันจึงหยุดสติแตกมองรอบๆอีกครั้ง จนไปเห็นคนนั่งเบาะหลังข้างตัวเองแล้วถดไปนั่งอีกมุมเขาใส่สูทเนี้ยบ และตามองตรงอย่างไร้จุดหมาย เดาไม่ออกเลยว่าฉันกำลังคิดถูกหรือคิดผิดที่ขึ้นมารถคันนี้จนคนขับรถด้านหน้าถามขึ้นมา"คุณ..."เขาคนนั้นยกมือขึ้นแล้วปรายตามองฉัน ตอนที่สบตาเข้ากับดวงตาคู่สวยหัวใจฉันคล้ายเต้นช้าลงเรื่อยๆ ฉันคุ้นหน้าเขา... แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน ทีวี? โปสเตอร์? ที่ไหนกันแน่นะใบหน้าเขาเรียวได้รูปรับสันจมูก ริมฝีปากก็สวยจนละสายตาออกไปไม่ได้ ลงตัวไปหมด หล่อมาก มากจริงๆ แฟนเก่าฉันขี้เล็บไปเลย"ใช้ชีวิตสนุกพอรึยัง" ฉันขมวดคิ้ว"คะ... คุณถามฉันเหรอคะ?" เขาไม่ตอบแต่มองออกไปด้านนอก ใช่...แฟรงค์ยังยืนพิงรถฉันอยู่ ตราบใดที่ฉันยังไม่ลงไปและรถยังจอดอยู่ เขาก็จะรอ"คุณคะ...ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดอะไร ขอร้องเถอะค่ะ กราบก็ได้ ช่วยไปส่งฉันที่หน้ามหาลัยหน่อยได้ไหมคะ แล้วฉันจะเรียกแท็กซี่กลับเอง"ไม่มีคำตอบใดๆตอบกลับมา มีแต่ตาคู่สวยที่ตวัดมองไปที่กระจกมองหลัง และเมื่อคนขับรถและผู้ชายใส่สูทอีกคนที่นั่งข้างคนขับสบตากับเขาเท่านั้น ทั้งคู่ก็หยิบถุงมือขึ้นมาสวม แ

กิน...กินที่เขาหมายถึงคือชนแก้วรึเปล่า ดีจังที่เขาไม่โกรธแถมยังชวนฉันร่วมโต๊ะอีกด้วย"ค่ะ ก็แค่กินแทนคำขอบคุณเมื่อวาน เราจะได้ไม่ติดค้างกันไงคะ" ริมฝีปากสวยเผยยิ้มที่มุมปาก ขณะที่ตายังจดจ้องสำรวจใบหน้าฉัน"ที่นี่ฉันไม่สะดวก"ฉันหันไปมองยัยเพลงเพื่อขอความเห็น แต่เพื่อนสนิทฉันกลับเอนพิงโซฟาและทำตัวเมาแอ๋ไม่มีแรง"เพลงเอาไง เขาไม่สะดวกที่นี่""งั้นกลับโต๊ะก่อนก็ได้ แต่ช่วยพยุงฉันหน่อยสิ ฉันเมาดีเลย์" เพลงยกมือกวักไวๆ ฉันจึงลุกขึ้นแล้วจับแขนเธอดึงให้ยืน แต่จังหวะที่ร่างเล็กของเพื่อนฉันหยัดลุก หล่อนก็เสียหลักทิ้งน้ำหนักมาหาฉันทั้งตัว"เพลงแกเดินดีๆ""เมาอ่าาาาาา เมาจังเลยเดวา""ว้าย ยัยเพลง!"โปรดมอบมงความซวยให้เดวา! เพราะฉันล้มไปนั่งตักเขาเต็มก้นอีกจนได้ แต่มันเป็นฉันคนเดียวไง ยัยเพลงยังยืนอยู่และยกนิ้วชี้ชี้หน้าฉัน"เดวาแกจะนั่งตรงนี้ต่อเหรอ เคร~ งั้นฉันกลับโต๊ะนะ บ้ายบาย!"ฉันถลึงตาใส่ความร้ายกาจของเพื่อน แล้วรีบหยัดลุกจากตัวเขา แต่มือใหญ่ของคนตัวโตกลับโอบเอวฉันไว้ก่อน"เพลงอย่าพึ่งไป! นี่! คุณปล่อยฉันนะคะ""อยู่กับฉัน""ไม่!" ฉันปฏิเสธเสียงแข็งและพยายามลุกขึ้น แต่ยิ่งลุกก้นก็โดนอะไรไม

"รถกำลังจะขึ้นลิฟต์ ซบลงมา" ฉันยังไม่ทันหันมองว่าเรากำลังจะขึ้นลิฟต์ที่ไหน มือใหญ่ก็โอบท้ายทอยฉันให้ซบลงไปที่ไหล่ตัวเอง ฉันกลายเป็นเด็กตัวเล็ก จะขยับ จะถอยออกเขาก็โอบเอวกดหัวไว้แน่น"ปล่อยนะ คุณมันโรคจิต""...."มีแค่ความเงียบตอบกลับมา และลิฟต์ก็เคลื่อนขึ้นชั้นบนอย่างรวดเร็ว ที่ฉันรู้เพราะฉันหูอื้อต้องกลืนน้ำลายอยู่หลายอึกกว่าจะถึง'ติ้ง~'เสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับเขาที่ปล่อยตัวฉันเป็นอิสระ ฉันหันมองรอบๆขณะที่รถหรูถอยออกมา มันเป็นห้องเพนท์เฮาส์ที่มีลานจอดรถส่วนตัว แต่ที่ฉันต้องตกใจก็คือ...เจ้ามินิสีเหลืองของฉันจอดอยู่ที่นี่"รถฉันอยู่ที่นี่ได้ไง ฝีมือคุณเหรอคะ" ผู้ชายคนนั้นไม่ตอบ เมื่อรถจอดสนิทบอดี้การ์ดเปิดประตูให้เขาก็ลงไปจากรถทันที ก่อนที่จะเดินอ้อมมาฝั่งฉัน แล้วฉุดข้อมือดึงลงไปอย่างไม่เบาแรง"ปล่อยนะ คุณจะทำอะไร""คืนนี้เธอต้องอยู่กับฉัน" ฉันยืนนิ่งมองหน้าเขา"ว่าไงนะ"เขาปล่อยข้อมือฉัน แล้วเดินเข้าไปในตัวเพนท์เฮาส์ แต่ฉันหนีไม่ได้ ทันทีที่ร่างสูงหายเข้าไป บอดี้การ์ดตัวใหญ่ๆก็ล็อกแขนฉันตามเข้าไป เพนท์เฮาส์นี้เหมือนยกคฤหาสน์มาวางบนตึก มีชั้นลอย มีแชนเดอเลียร์ใหญ่ โอ่อ่าเพดานสูง ย

ในตอนนี้....ฉันพึ่งรู้ว่าตัวเองสามารถเย้าหยอกมันได้ จิตใต้สำนึกภายในกำลังเรียกร้องให้ปรนเปรอเขา ฉันคุ้นเคยกับสิ่งที่ตัวเองครอบครองจนร่ายลิ้นร้อนๆโลมเลียสลับกับเม้มริมฝีปาก กลิ่นกายเขาหอมฟุ้งเกินต้านทาน ดึงดูดให้ฉันอยากจะกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างหลังจากนี้มือหนาเสยผมฉันขึ้นรวบรั้ง เขาก้มมองเพียงนิดก่อนจะเขยื้อนเอวสู้"อื้ิอ~อึก" ฉันจับหน้าขาแกร่งส่งเสียงในลำคอ เพราะยามที่ถูกกระแทกสวนเข้าไป มันลึกล้ำจนหายใจไม่สะดวก แต่ไม่รู้เลยว่าคนตัวใหญ่จะเมินเฉย ยิ่งฉันส่งเสียง...ยิ่งทำ ยิ่งฉันบีบขาแน่น...ยิ่งกดหัวฉันลงซ้ำๆจนเขาจับฉันนอนลง"พอ" "เดวาทำไม่ดีเหรอคะ" ฉันถามเขาตาละห้อย จนคนตัวโตก้าวเข้ามาในหว่างขาและใช้เข่าดันมันกางออก "เปล่า วันนี้ไม่ต้องหนัก..." อยากรู้จังว่าหนักของเขาขนาดไหน แต่เมื่อฉันคิดสงสัยในใจแก่นกายที่แข็งขึงก็ถูกถูไถที่ปากถ้ำ เขากดขึ้นลงและขยี้ซ้ำๆ พาลทำให้เอวบางหดเกร็ง ยกลอยหาความเสียวซ่านเร่าๆ"อื้อ~" สายตานิ่งเรียบมองขึ้นมา"คราง...ดังๆ""อื้อ~ ก็ใส่เข้ามาสิคะ จะครางให้ดังกว่านี้""ไม่" ฉันมองหน้าเขาทันที และนั่นก็ทำให้มือหนาทรมานฉันหนักขึ้นไปอีก เขาคลึงส่วนนั้นวนรัวๆพร้