3 | ควรจำ กลับลืม

ฉันจึงพิมพ์ไลน์ตอบยัยเพลงไป

DEWA-KAWAII : แก เขาเขียนเบอร์โทรศัพท์ใส่เสื้อนักศึกษาฉัน คือฉันลืมน่ะใส่เครื่องซักผ้าเรียบร้อย แต่เอาเถอะเราไม่ต้องรู้จักเขาก็ได้ รู้สึกว่าเขาไม่น่าจดจำเท่าไหร่

พาราเลง (เพลง) : ใจร้าย อย่างน้อยเขาก็ช่วยแกไว้ เออแต่จำไว้ก็ไม่เสียหายนะเดวา เผื่อครั้งหน้าเขาได้ช่วยแกอีกไง

ทำไมต้องช่วยฉันอีก? เขาอาจจะแค่ผ่านมาและผ่านไปก็ได้

DEWA-KAWAII : คงไม่เจอกันแล้วล่ะ เอาเป็นว่าชุดที่แกจะเอามาให้ห้ามโป๊นะ รู้สึกว่างานจะจัดที่ผับพ่อฉัน ฉันไม่อยากมีปัญหา

พาราเลง (เพลง) : ทีแบบนี้จำดี อย่างอื่นไม่จำ

DEWA-KAWAII : อะไรของแก ประชดอะไร

พาราเลง (เพลง) : ป๊าววววววว บ่นแมวที่บ้าน

หลังจากนั้นไม่นานเพลงก็มาหาฉันที่คอนโดพร้อมชุดใส่ไปงานพรุ่งนี้ แต่เมื่อมาถึงเพื่อนตัวดีก็แจ้นไปยืนอยู่หน้าเครื่องซักผ้า อาสาว่าจะตากเสื้อนักศึกษาให้เอง จนเครื่องทำงานเสร็จปั่นแห้งเรียบร้อย เพลงก็รีบเปิดฝาแล้วเช็คเสื้อฉันอย่างละเอียด

"ตายแล้ว ยังอยู่! เบอร์ยังอยู่จางๆ เอามือถือแกมาฉันเมมให้"

ฉันกอดอกมองแล้วถอนหายใจ จนเพลงสะบัดหน้าใส่ฉันแล้วเดินไปที่โต๊ะหน้าทีวี แต่ความร้ายกาจของเพื่อนฉันไม่ได้มีแค่นี้ เธอหันหน้าจอมาให้ฉันสแกนหน้าปลดล็อกและรีบเมมเบอร์ที่อยู่ในเสื้อให้

"เมมว่าอะไรดีน้าาาา พระเอกตัวจริง ที่รัก สามี... ผัว"

ฉันขมวดคิ้วจ้องหน้าเพื่อนสนิท

ผัว?

ใช่เขาคนนั้นพูดคำนี้ ฉันจำได้แล้ว รวมถึงทุกๆเหตุการณ์บนรถตั้งแต่น้ำเสียง และใบหน้าหล่ออลังการของเขา

แต่ยัยเพลง...ทำไมถึงพูดคำนั้นออกมาล่ะ

"แกพูดเหมือนรู้จักเขา"

"ก็พอรู้" ฉันเดินไปใกล้ๆเพื่อนทันที

"รู้จักประมาณไหน เขาเป็นใคร?"

"รู้จักเผินๆ แต่ฉันบอกแกไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร เพราะแกจำไม่ได้อยู่ดี และการเปิดใจของแกก็ย๊ากยาก รอเวลาแล้วกันนะ แต่ฉันขอเอาหัวตัวเองเป็นประกันเลยว่าผู้ชายที่แกขึ้นรถด้วยเป็นคนดี และหวังดีกับแกมาก"

ฉันยืนมองเพื่อนตัวเอง และพยายามคิดตามจนนึกคำพูดของเขาได้ 'เธอจำไม่ได้จริงๆสินะ' 'ฉันเป็นผัวของเธอ' หรือว่า...ฉันกับเขาคนนั้นจะรู้จักกันมาก่อนจริงๆ และที่บอกว่าเป็นสามีคืออะไร

ฉันแต่งงานแล้วเหรอ?

โอ๊ย...ยัยปลาทองเดวา คิดแค่นี้ก็ปวดหัวแล้ว

แต่เมื่อเพลงไม่พูดถึง และชวนฉันคุยเรื่องงานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ เรื่องนี้ก็อยู่ในหัวฉันไม่นาน ยิ่งวันต่อมาฉันเรียนทั้งวัน กลับคอนโดก็ยุ่งแต่งหน้าทำผม เจียดเวลาน้อยนิดให้ตัวเองยังทำไม่ได้

เรื่องแฟรงค์ เรื่องคนคนนั้นจึงหายไปจากหัวฉันโดยปริยาย

•••

ผับ 2TIME

ผับนี้เป็นของพ่อฉันเอง ฉะนั้นจึงเป็นสถานบันเทิงที่เดียวที่ปลอดภัยที่สุด บอดี้การ์ดทุกคนรู้จักฉันและดูแลฉันเหมือนลูกสาวตัวเอง มาเมื่อไหร่ก็เต็มที่ได้เลยจะเมาให้อ้วกหรือสลบล้มพับพวกเขาก็ไปส่งได้อยู่แล้ว

โต๊ะที่รุ่นพี่จองอยู่หน้าดีเจ เมื่อฉันกับเพลงไปถึงพี่ๆเพื่อนๆในคณะก็โบกมือเรียก ซึ่งพี่ๆทุกคนรู้ดีว่าฉันเป็นคนความจำสั้น ใครที่ไม่ค่อยสนิทสนมจึงแนะนำตัวให้ฉันรู้จักอีกรอบ หลังจากนั้นฉันถึงจะอ๋อ...คนนี้นี่เอง

"วันนี้แฟรงค์ไม่มา แต่โอนเงินมาช่วยงานแทน"

ฉันที่กำลังยกแก้วไวน์ดื่มชะงัก และหันไปสบตากับเพลง

"อ้าว ปกติมันไม่พลาดนะ เป็นอะไร" พี่ๆพยายามพูดให้เบาที่สุด แต่ฉันดันได้ยิน

"โดนทำร้ายน่ะสิ ตอนนี้ยังแอดมิทอยู่โรงพยาบาล"

ใช่แล้วค่ะ พอรู้ข่าวแบบนั้นทุกคนก็ทำตาโตเหลือบมองฉันอย่างพร้อมเพรียง แต่เมื่อเจอสายตายัยเพลงก็รีบจูงมือกันออกไปคุยที่อื่น

ฉันยกไวน์ดื่มทำตัวปกติ ฉันไม่ได้ทำ ไม่เห็นต้องสนใจสายตาขี้สงสัยของคนพวกนั้น ใครจะคิดยังไงก็คิดไปเถอะ จนยัยเพลงกัดฟัน และขยับมากระซิบฉัน

"ถ้าอิแฟรงค์มันเป็นลูกผู้ชายพอ มันจะไม่บอกคนอื่นว่าเป็นเพราะแก ฉะนั้นแล้วอย่าเอามาคิดเลยนะ คิดแค่ว่าแกโชคดีแล้วที่หลุดจากผู้ชายคนนั้นได้"

ฉันพยักหน้าตอบเพื่อนสนิท ถึงจะเป็นคนหลงๆลืมๆ แต่ฉันก็ไม่ได้ลืมไปซะทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องชั่วที่แฟนเก่าฉันทำ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้คิดเรื่องแฟรงค์เลย ต่อให้เขามายืนตรงหน้าฉัน ฉันก็มองข้ามหัวเขาได้ง่ายๆ

ยิ่งดึกเสียงเพลงยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ แอลกอฮอล์ที่ถูกสะสมในร่างฉันก็เช่นกัน มาที่นี่ฉันเต็มที่สุดๆ รุ่นพี่กี่คนมาถึงก็ชนแก้ว จนยัยเพลงเริ่มชวนเต้น...และดึงแขนเสื้อที่เปิดไหล่ฉันลงให้เห็นคอระหงมากกว่าเดิม

บอกเลยว่าหนุ่มๆระแวกนั้นสาดสายตากรุ้มกริ่มมองมาเป็นแถว

"ผับพ่อแกดีเวอร์อ่ะ ดูดิ...คัดหน้าตาคนเข้าป่ะเนี่ย โต๊ะนั้นหล่อลากไปเลย"

ใครจะไปตั้งตัวทัน อยู่ๆยัยเพลงก็จับไหล่มนของฉันหันหลบผู้ชายพวกนั้นไปอีกทาง จนฉันไปสะดุดตาและหยุดจ้องผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่โซฟาโซนวีไอพีแทน

ถึงจะไกล และมืด แต่ตอนที่แสงสีสาดเข้าใบหน้าเพอร์เฟกต์ ประกายแห่งความดึงดูดก็ดึงฉันให้ตกอยู่ในภวังค์เต็มๆ

ฉันยืนมองเขา เขานั่งมองฉัน ขณะที่มือขวาคลึงแก้ววิสกี้ดื่มไปด้วย

'เธอจำไม่ได้จริงๆสินะ...'

เสียงเย็นชาของใครบางคนแว่วเข้ามาในหู

'ฉันเป็นผัวของเธอ'

"ผู้ชายคนนั้น...ที่ทำร้ายแฟรงค์" เพลงจับไหล่ฉันแล้วบีบเบาๆ

"ใช่ คนที่ช่วยแกไง อยากไปหาเขาไหม?"

"ไม่ล่ะ เมื่อวานเขาน่ากลัวมาก" ฉันบอกสิ่งที่จำได้กับเพลงไป ก่อนจะหันไปคว้าแก้วไวน์มาดื่มต่อ แต่นังตาไม่รักดีกลับทำในสิ่งตรงกันข้าม ไม่ว่าจะดื่มฉันก็เหลือบมองเขา หรือแม้แต่หันหลังก็แอบหันกลับมามองเขาบ่อยๆ

ซึ่งทุกครั้งที่มองไป เราสบตากันตลอดเลย และจิตใจฉันก็เริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไวน์แก้วที่สามสี่ห้าหมดไปอย่างรวดเร็ว และฉันไม่มีทีท่าจะหยุดดื่ม

"มองขนาดนี้ขึ้นไปหาเขาเลยสิย๊ะ!"

"ไม่ได้มอง คือ... คือว่าฉันไม่แน่ใจว่าเรื่องเมื่อวานควรขอบคุณเขาไหม"

ฉันหาข้อแก้ตัวไม่ได้แล้วจริงๆ แต่นั่นทำให้เพื่อนสาวฉันฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ควรสิ และแกควรไปชนแก้วกับเขา"

"แต่เขาดูอันตรายนะเพลง"

"แต่เมื่อวานเขาช่วยแกจากคนที่อันตรายกว่า ฉันได้ยินมาว่าไอ้แฟรงค์แทบจะฉุดแก คิดดูนะถ้าเขาไม่เห็นเข้าจะเป็นยังไง แกอาจจะเป็นเมียมันบนรถตัวเองก็ได้"

ฉันหันไปมองค้อน เพลงก็พูดไปเรื่อย นั่นมันลานจอดรถนะ อีกอย่างฉันไม่ยอมแน่ๆ แต่ให้ตายสิพอคุยเสร็จฉันก็เผลอเหลือบมองผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ความรู้สึกของฉันคล้ายถูกกำลังจ้องตลอดเวลา เพราะหันไปสิบครั้งก็สบตาเขาสิบครั้งเลย

"พี่ๆคะ ขอพาเดวาไปหาแฟนนะ"

"เพลง! ไม่ใช่สักหน่อย" ฉันรีบปฏิเสธ แต่โดนยัยเพลงจับแขนดึงออกมาจากกลุ่มหน้าตาเฉย

"ที่ฉันพูดแบบนั้นข่าวจะได้กระจายไวๆว่าแกมีผู้ใหม่แล้ว ไอ้บ้าแฟรงค์จะได้เลิกยุ่งสักที แต่แกไม่ต้องห่วงนะ...เดี๋ยวฉันนั่งเป็นเพื่อนเอง"

ฉันถูกยัยเพลงดึงขึ้นบันไดไปที่โซนวีไอพีอย่างขัดไม่ได้ แรงนางเยอะมาก และอัธยาศัยก็ดีสุดๆ พอเห็นการ์ดใส่สูทสีดำยืนกันทางเดินก็ยิ้มหวานๆขอทาง

"พาเดวามาหาเจ้านายพวกพี่ค่ะ"

"คุณเดวา..."

หนึ่งในนั้นเอ่ยชื่อฉันเป็นเชิงถาม และเมื่อฉันพยักหน้าเท่านั้นทั้งคู่ก็ถอยหลบทางพร้อมกับก้มคำนับทันที ฉันงงมาก งงเป็นไก่ตาแตก

แต่พอจะถามและบอกว่าไม่ต้องทำขนาดนี้ ยัยเพลงที่ชอบบงการชีวิตก็ดึงฉันไปหาคนคนนั้นก่อน แล้วพูดกับเขาอย่างนอบน้อม

"สวัสดีค่ะ เพลงพาเด็กนั่งดริ้งค์มาให้ค่ะ"

กรี๊ด ไม่เหมือนที่พูดกันไว้นี่! ฉันเบิกตามองเพื่อนสนิทตัวเอง แต่เพื่อนก็ยิ้มแฉ่งกลับมา

"ฉันแค่...อยากชนแก้วขอบคุณคุณค่ะ" เขาพยักหน้า

"เชิญ"

ฉันเดินไปหาเขาเพื่อจะชนแก้ว แต่ตอนที่ก้าวไปใกล้หัวใจดวงน้อยๆก็เต้นแรงอย่างหวาดหวั่น ผู้ชายคนนี้ดูอันตรายมาก หล่อมากเช่นกัน

แต่...

'ปึก'

"ว้าย!" ฉันถลาล้มลง เพราะปลายเท้าเตะเข้าที่ขาโต๊ะด้านหน้าสุดแรง

เรื่องนั้นพอไหว!

แต่ที่ไม่ไหวเลยคือหน้าฉันฟุบลงที่ตักเขาคนนั้น! หน้าขาที่เป็นกึ่งกลาง คุณพระ...มันเต็มหน้าฉันเลย ไวน์ที่ถือมาด้วยก็หกเรี่ยราดจนสูทเขาเปื้อน

"ขอโทษค่ะ ขอโทษๆ เดวาจะเช็ดให้นะคะ "

ฉันยกมือไหว้อย่างร้อนรน แต่ไม่มีคำตอบใดๆตอบกลับมา มีแต่ใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงมาช้าๆ พร้อมกับมือที่เชยคางฉันขึ้น

"ถ้าอยากกิน บอกผัวดีๆ..."