บทที่ 52

ร่างสูงที่ก้าวดุ่มๆ เข้าบ้านไปในตอนสายๆ เรียกความสนใจจากผู้เป็นบิดา ซึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องโถงเพียงลำพัง ครั้งแรกกวินภพตั้งใจว่าจะเดินเลยขึ้นห้องตัวเอง แต่เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อมองมา ทำให้เขาต้องเดินเข้าไปหา เพราะคิดว่าบิดาอาจจะถามถึงเอมมาลินซึ่งเขาก็เดาถูก

“เพิ่งกลับเหรออิสร์”

“ครับพ่อ”

“เมื่อคืนนอนคอนโดฯ?”

“ครับ”

“แล้วหนูเอมเป็นยังไงบ้าง เห็นยัยพราวบอกว่าอิสร์เป็นคนไปส่ง”

“พราวบอกแค่นั้นเหรอครับ”

“อืม...เห็นยัยพราวบอกว่าหนูเอมไม่สบายเลยกลับก่อน ยัยพราวจะเรียกคนขับรถให้ แต่ไม่ทัน อิสร์ก็เลยเป็นคนไปส่ง”

“แล้วพราวไม่ได้บอกเหรอครับว่าเมื่อคืนผมพาเอมมาลินไปที่คอนโดฯ ด้วย”

กอบกุลชะงักแล้วมองหน้ากวินภพด้วยสายตาที่สุขุม ไม่ได้ฉายแววตื่นตระหนก มีเพียงความแปลกใจที่แสดงออกให้เห็นเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งบุคลิกเหล่านี้กวินภพได้จากบิดาไปเต็มๆ

“ไม่ได้บอก แต่อิสร์มีอะไรจะบอกพ่อหรือเปล่า”

“พ่อไม่คิดว่าผมกับหนูเอมของพ่อจะมีอะไรกันเหรอครับ” กวินภพย้อนถามบิดา เหมือนอยากให้บิดาคลางแคลง แต่กอบกุลก็ยังนิ่ง จนเขานึกหงุดหงิดคนเป็นพ่อ

“พ่อเชื่อว่าหนูเอมเป็นเด็กดี และเชื่อในความเป็นสุภาพบุรุษของอิสร์ ทั้งอิสร์ทั้ง