9.ฉันถูกบังคับแต่งงาน

แม้พระอาทิตย์ขึ้นอีกแล้ว...แต่โลกของฉันกลับยังมืดมนเหมือนเดิม

ลมพัดโชยบางเบาใบไม้ไหวระริกทอดเงาผ่านผ้าม่าน เป็นเช้าที่เงียบสงบท่ามกลางธรรมชาติ...และสวยงามเหลือเกิน

ก็อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น น้ำหวานขานรับ

"เชิญค่ะ"

ประตูเปิดออกเป็นน้าบัวกับป้าน้อยเดินเข้ามาพร้อมข้าวของเครื่องใช้ในมือ ทั้งคู่นำของไปจัดใส่ตู้เรียบร้อยก่อนเดินมาหยุดยืนตรงหน้าฉันอีกครั้ง

"คุณน้ำหวานคะ แปดโมงพ่อเลี้ยงอธิษฐ์จะมารับไปที่ว่าการอำเภอนะคะ!"

น้าบัวกล่าวด้วยแววตายิ้มแย้มราวกับไปเจอเรื่องราวดี ๆ มา

"ไปทำไมคะน้าบัว!"

"คุณรอถามพ่อเลี้ยงเอาเองนะคะ"น้าบัวเอ่ย

"โอ๊ย! จะมัวอ้ำอึ้งทำไม ก็บอกไปให้มันจบ ๆ "

"ว่าเธอต้องจดทะเบียนสมรสเป็นนายผู้หญิงของที่นี่!"

ป้าน้อยพูดด้วยสายตาชิงชังน้ำเสียงสูงปรี๊ดเช่นเคย

"ห๊ะ! คุ...คุณผู้หญิง จดทะเบียน! "

'ตาลุงนี่ แก่แล้วยังบ้าอีกต่างหาก จับฉันมาเมื่อวานเรียกฆาตกร วันนี้ให้ไปจดทะเบียนสมรส'

'ถึงอยากจะหนีแค่ไหน ก็ไม่มีทางหนีพ้น จดไปก่อนทำตัวดี ๆ เขามีคน อาจยืมมือตามหาพี่น้ำผึ้งกับแม่น้ำตาลได้ จากนั้นเก็บหลักฐาน แล้วค่อยฟ้องหย่า!'

"ได้ค่ะ"

ฉันรีบลุกขึ้นเดินถือผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวปล่อยน้ำไหลผ่านกาย ช่วยล้างความเหนื่อยล้าตลอดหลายที่ผ่านมา ผ่อนคลายความกังวลที่มีในใจให้เบาบางลงชั่วคราวก็ยังดี

ปัง! ปัง!

เสียงทุบประตู ฉันที่ปล่อยใจล่องลอยถึงกับสะดุ้งวาบ

'ตกใจหมดเลย...นี่แค่นึกถึงนะ ยังตามหลอกหลอนขนาดนี้ '

'ถ้าพูดถึง...ไม่อยากจะคิด คงเป็นเงาตามติดเลยมั้ง พ่อคุณ!'

ปัง! ปัง! เสียงทุบขึ้นดังอีกครั้ง

'เร่งอยู่ได้!'

ใจเอ่ยคำที่ปากไม่กล้าพูดซึ่งหน้า จากนั้นฉันจึงรีบตะโกนเสียงหวานบอกคนด้านนอก ก่อนที่เสียงเคาะจะดังขึ้นอีกครั้ง!

"สักครู่นะคะ"

ฉันปัดไล่ความคิดรีบคว้าผ้าขนหนูมาพันกายพร้อมทดสอบความแน่นหนา มั่นใจว่าไม่หลุด ถึงได้คว้าลูกบิดเปิดประตูออกมา

โอ๊ย!

หน้าผากมนโขกเข้าแผ่นอกอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างดี ของเขา

"ซุ่มซ่าม"

พ่อเลี้ยงอธิษฐ์กดเสียงต่ำหาเรื่องว่าให้จนได้ ทั้งที่เป็นคนมายืนขวางทางแล้วโผล่เข้ามาตอนฉันกำลังก้าวขาจะออกจากห้องน้ำพอดี

'ใครใช้ให้มายืนขวางทางไม่ทราบ'

ฉันได้เพียงแต่พูดกับตัวเองในใจ ก่อนจะพูดสิ่งตรงข้ามในหัวออกไป

"ขอ...ขอโทษค่ะ"

เสียงเบา ราบเรียบ อย่างที่ใจไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด ฉันลดสายตาต่ำลง พร้อมเดินเลี่ยงจากอันตราย ที่กำลังมาเยือนตรงหน้า ถือคติที่ว่า เจอน้อยปัญหาน้อย เจอมากปัญหาเยอะ

"ฉันอนุญาตให้ไปแล้วเหรอ!"

มือเย็นเฉียบคว้ากระชากเข้าที่ต้นคอระหงในชั่วพริบตา ก่อนที่แผ่นหลังของฉันจะถูกดันให้ชิดผนังอย่างแรง ลมหายใจร้อนผ่าวบนไรผมฉัน ทำเอาใจคนใต้มือเต้นระส่ำ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง อยากหนีไปให้ไกล

'ถ้าฉันไม่สู้เลย เขาคงทำทุกอย่างตามอำเภอใจ งั้นฉันจะไม่ยอมอีกต่อไป '

ฉันไม่หลบสายตา จ้องดวงตาคมนั้นอย่างท้าทาย

"ทำไม คุณเอาแต่หาเรื่องฉันคะ"

"เธอคิดว่าเพราะอะไรล่ะ!"

"ฉันบอกคุณไปแล้วเรื่องน้องของคุณฉันไม่รู้เรื่อง!"

"ฉันไม่ได้ทำ!"

"ถ้าฉันตายแล้วทุกอย่างจบ ก็ทำเลยบีบแน่น ๆ "เสียงสั่นเครือ ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะโกรธ

มือบางกุมทับบนมือหนากดให้เขาบีบสุดแรง..."บีบสิคะ ให้มันสมกับความผิดที่คุณยัดเยียดให้ฉัน!"

"ดีเหมือนกัน...ถึงยังไงโลกใบนี้ก็โหดร้ายกับฉัน! เพิ่มคุณอีกคนจะเป็นไรไป!"

"เธอมีสิทธิ์เลือกเหรอ!"

ร่างบางถูกกระชากเข้าแนบแผ่นอกอย่างรวดเร็ว ก่อนริมฝีปากหนาจะบดจูบลงมาโดยไม่ให้โอกาสได้หายใจ

ฉันดิ้นพล่านขืนตัวทั้งผลักเต็มแรงแต่กลับไร้ประโยชน์ มือเขารั้งท้ายทอยแน่นราวกลับไม่คิดปล่อย ลมหายใจร้อนผ่าวสัมผัสเนื้อเนียน แรงอารมณ์ไฟโทสะ ทำให้จูบนั้นรุนแรงกว่าคำว่าเอาแต่ใจ

"ปล่อยฉันนะ!"

ฉันพยายามตะโกน ด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่ยังเหลืออยู่ แต่คนเผด็จการเช่นเขาไม่ยอมปล่อยเสียที เขาจูบจนลมหายใจขาดห้วงถึงปล่อยให้เป็นอิสระ

"ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม! อย่ามาทดสอบความอดทนในใจฉัน!"

"อย่าหันหลังให้ฉันอีก! ถ้าไม่ได้รับอนุญาต"

"รีบแต่งตัวซะ! ให้เวลา 5 นาที"

"คุณเกลียดฉันมากขนาดนี้ จะมาจดทะเบียนกับฉันทำไม"

“หรือที่บังคับฉันไว้ ไม่ใช่แก้แค้น... ก็แค่อยากได้ร่างกายฉันแค่นั้นใช่ไหม?”

"เธอจะไปรู้อะไร"

 

ย้อนไปเมื่อห้าปีก่อน...

"พี่ครับผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว"

"เพราะอุบัติเหตุขาผมถึงเดินไม่ได้ แม้หมอจะบอกว่ารักษาได้ ผมไม่เห็นหนทางนั้นเลย!"

ผู้หญิงที่ไหนจะอยากใช้ชีวิตอยู่กับผม"

"ไม่เป็นไรนะภูเมฆยังมีพี่"

"พี่ก็พูดได้สิ ทั้งหน้าตา รูปร่าง ฐานะสมบูรณ์แบบ ใครก็ต้องอยากแต่งงานด้วย!"

"พอถึงวันนั้นพี่ก็จะลืมผม!"

"ไม่จริง!ภูเมฆ พี่สาบานว่าพี่จะอยู่เป็นโสด ไม่ข้องเกี่ยวกับผู้หญิงตลอดไป!"

"พี่จะอยู่กับภูเมฆเอง!"

 

................

คำสัญญาวันนั้นยังคงดังกึกก้องในใจ...

"อย่าท้าทายฉัน... อย่าคิดว่าฉันไม่มีหนทางทำในสิ่งที่เธอไม่คาดฝัน"

"เธอรู้ดีฉันไม่ได้แค่ขู่ น้ำหวาน!"

"ให้เวลาเธอ แค่อีกครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเพราะฉันไม่เคยรอใคร...โดยเฉพาะคนที่ยังไม่รู้สถานะของตัวเอง"

เสียงทุ้มต่ำสั่งเฉียบขาดไม่รอฟังคำทัดทาน เขาหันหลังเดินจากไปทันที

นี่สินะจุดอ่อน...ไม่ชอบผู้หญิง ไม่ชอบความรักงั้นดีเลย ฉันจะทำให้เธอรักฉันให้ได้ คอยดู!