8.เถาวัลย์พันปีออกดอก

ห้องโถง

เสียงฝีเท้าของน้าบัวเดินลงบันไดไม้ เบา ๆ แต่เพียงพอที่จะเรียกร้องให้ อธิษฐ์ ละสายตาจากตัวเลขตรงหน้าหันไปถามถึงคนบนบ้าน

"เธอฟื้นแล้วเหรอครับ"เสียงทุ้มเรียบเอ่ยถาม

"ฟื้นแล้วค่ะพ่อเลี้ยงอธิษฐ์"

น้าบัวหยุดยืนตอบผู้เป็นนาย อธิษฐ์พยักหน้าเป็นการรับรู้ จากนั้นเธอจึงเดินเข้าไปในครัวเตรียมข้าว

'นี่มันยังน้อยไปกับสิ่งที่น้องของฉันได้รับ'

อธิษฐ์นึกในใจ ทันใดนั้นเสียงคุ้นเคยของใครคนหนึ่งดังขึ้น เป็นใครไปไม่ได้ หยกน้าสาวผู้สวยสง่าสมชื่อของเขา

"เธอ! อย่างนั้นเหรอ"

"น้าฟังไม่ผิดแน่นอน! เมื่อกี้เหมือนหลานชายของน้า พูดถึงผู้หญิง"

"คุณน้า! มาทำไมไม่บอกก่อน!"

แม้จะตกใจแต่อธิษฐ์ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉย ไม่หลุดอารมณ์ใดออกมาให้ใครได้เห็น

"ถ้าบอก จะรู้ว่าหลานตัวดีแอบซ่อนสาวไว้ในห้องอย่างนั้นเหรอ!"

น้าหยกไม่อยากเชื่อ หลานชายผู้ขึ้นชื่อเถาวัลย์พันปีจะยอมออกดอกด้วย แต่สิ่งที่ได้ยินมันชัดเจน และเธอเองก็ดีใจที่สุดในชีวิต

"ไหน! เธออยู่ไหน! ขอดูหน้าหลานสะใภ้หน่อย!"

"เธอไม่ใช่แบบนั้น แบบที่น้าคิดครับ!"

"ไม่ใช่แบบที่น้าคิด หมายความว่าอย่างไร"

ขณะเดียวกันนั้นโอยักษ์และโกสนลูกน้องคนสนิทของอธิษฐ์เดินเข้ามาพอดี น้าหยกจึงหันไปมองทั้งสองด้วยแววตาคาดคั้น

"ลูกพี่! ของพวกนายกำลังทำเรื่องอะไรอยู่"

"ลูกพี่ไม่ได้บอกอะไรครับ"โกสนเอ่ยตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย เช่นเดียวกับผู้เป็นนาย

"ทำไมจะไม่บอก! ลูกพี่สั่งให้พวกเราจับผู้หญิงคนนั้นมา...อือ..."โอยักษ์พูดโพล่งออกมาเมื่อโกสนเพื่อนคู่หูบอกไม่รู้เรื่อง

แต่ถึงแม้โกสนจะรีบเอามืออุดปากโอยักษ์ที่เก่งแต่ใช้กำลังจนลืมใช้สมอง ทว่ามันไม่ทันการณ์เสียแล้ว น้าหยกได้ยินถึงกับคิ้วขมวด

"นี่มันเรื่องอะไรกัน! น้าอยากรู้ความจริงทั้งหมด"เสียงเฉียบคม กดให้ต่ำลง พลางเดินหายไปและกลับออกมาพร้อมไม้กวาดดอกหญ้า

"โอยักษ์!"

"ครับผม แม่เลี้ยง"

"ไปยกเก้าอี้มา! ฉันจะไตร่สวนเรื่องทั้งหมด!"

เก้าอี้ไม้สักขัดเงาถูกยกมาวางลงกลางห้องโถง น้าหยกนั่งลงพลางใช้สายตาเข้มมองคนทั้งสามที่ยืนอยู่ตรงหน้าสลับไปมา

"จับลูกคนอื่นมาได้ยังไง"เสียงราบเรียบแฝงความจริงจัง

มองไปยังหลานชายที่ยืนนิ่ง น้าหยกเลี้ยงอธิษฐ์มาตั้งแต่เล็ก ๆ เธอรู้ดีหลานชายภายนอกเคร่งขรึม ดุดัน พูดตรง พูดสั้นแต่ชัดเจน ไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่ง แต่มีความรับผิดชอบสูงไตร่ตรองก่อนลงมือเสมอ ใจแข็งกับคนแปลกหน้า แต่อ่อนโยนกับคนในครอบครัว ยิ่งลูกน้องรู้นิสัยเขาดี ปากร้ายใจดี

"เพราะเธอ! เป็นสาเหตุที่ภูเมฆต้องตาย! แค่นี้มันยังน้อยไปครับน้า!"

มือกำแน่น แววตาที่มองแดงก่ำพยายามกลั้นน้ำตา

"โธ่ลูก!"น้าหยกลุกขึ้นเดินเข้าไปสวมกอดหลานด้วยแววตาเศร้าหม่น เรื่องที่ภูเมฆจากไปใครบ้างไม่เสียใจ

"ถึงแม้ว่าเธอคนนั้นเป็นต้นเหตุที่ภูเมฆต้องตายหรือไม่ ก็ตาม"

"แต่น้าไม่อาจทนดูหลานทำเรื่องผิดศีลธรรม ได้ลงคอ!"

"เรื่องอื่น น้าขอผมได้หมด! แต่กับเธอ!ผมไม่มีทางรามือเด็ดขาด!"

น้าหยกเห็นใจเด็กสาวที่ถูกจับมา และเข้าใจหลานชายดี

ฉันจะทำอย่างไรดี...

เขาไม่ชอบอยู่ใกล้ผู้หญิง แต่จับเธอเอาไว้ หากให้ตาอธิษฐ์แต่งงานกับเธอคนนั้น อาจจะเปลี่ยนให้เขาวางความแค้นได้! น้าหยกนั่งพินิจในใจอย่างเงียบ ๆ ก่อนเอ่ย

"งั้น หลานต้องแต่งงานกับเธอ!"

"ไม่มีทางครับ"

"ถ้าไม่อย่างนั้น น้าจะส่งเธอกลับเอง! "น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวชัดเจนทุกถ้อยคำ

อธิษฐ์รู้ดีว่าสิ่งที่น้าหยกเอ่ยนั้นเป็นความจริงทุกประการ ไม่ได้ต้องการเพียงแค่ขู่ตน

' ถ้าฉันไม่ยอมทำตามต้องหมดโอกาส ถ้าแต่งงาน! แล้วค่อยล้างแค้นก็ยังไม่สาย!'

ในวัยเด็กอธิษฐ์และภูเมฆเติบโตโดยน้าหยกเป็นคนเลี้ยง แม้น้าสาวจะเป็นผู้หญิง ทว่ากลับแข็งแกร่งแข็งแรงดังหินผา สอนยิงนก ตกปลา เดินป่า ได้ไม่แพ้ชายอกสามศอก

ความงามของน้า เป็นที่เลื่องลือ แต่เพราะเลี้ยงหลานแทนพี่สาวและพี่เขยที่ด่วนจากไปเสียก่อน น้าหยกจึงครองตัวเป็นโสดเรื่อยมา

อธิษฐ์เคารพน้าเท่ากับแม่ ในไร่เคียงตะวันและในเมืองนี้นอกจากน้าหยกเขาไม่เคยเกรงกลัวสีหน้าใครทั้งนั้น อธิษฐ์จำใจตอบรับพร้อมกับมือที่กำแน่น

"ครับ!"

"แต่มีข้อแม้!"

"ได้ น้าตกลง ว่าแต่หลานยอมแต่งงาน"

"ผมไม่เข้าพิธีแต่งงานเด็ดขาด!"เสียงราบเรียบจริงจัง

"ได้! งั้นจดทะเบียนสมรส"

"ไม่จดครับ!"

"งานไม่จัด! ทะเบียนไม่จด! แบบไหนถึงเรียกแต่งงาน!"

"แบบที่ผมจะทำให้น้า ดูครับ!"

อธิษฐ์พูดเสร็จก้าวขาเดินหนีในทันทีไม่รอให้น้าเอ่ยคำพูดที่เขาต้องเสียท่ายอมทำตามอีกเด็ดขาด

แต่ก็ไม่วายมีเสียงไล่ตามหลังมาติด ๆ

"พรุ่งนี้เช้า เวลา09.00 น.น้าจะไปรอที่อำเภอห้ามสายล่ะ!"