บทที่ 07 คุณหนูตกอับ

การประชุมในบ่ายวันนี้เริ่มต้นขึ้นอย่างน่าเบื่อหน่าย ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหลับคาเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้าและจิตใจที่ว้าวุ่นตลอดเวลา ไม่ได้สนใจสิ่งที่ผู้บริหารกำลังพูดแม้แต่น้อย สายตาของฉันเอาแต่ก้มมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างใจจดใจจ่อ รอข้อความจากเพื่อนสนิทอย่างยัยมีนาที่ส่งไปหาหลายชั่วโมงมาแล้ว

"เมลเป็นอะไร" เสียงกระซิบของถิงถิงทำให้ฉันได้สติ

"เปล่า" ฉันส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว พยายามทำตัวให้เหมือนปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ในใจกลับร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธ

และเมื่อหน้าจอแสดงข้อความเข้า…

มีนา : มรดกแกเยอะแยะ จะเอาอะไรกับคนจน ๆ อย่างฉัน

ข้อความล่าสุดที่อ่านและยังไม่ได้ตอบ ทำให้ฉันรู้สึกหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก มีนาพูดราวกับปัดความช่วยเหลือทั้งที่ฉันเคยช่วยเธอไว้ก็มาก แค่จะขอยืมเงินใช้ระหว่างที่ติดอยู่ในวงโคจรคับแคบนี่ แต่ก็ไม่คิดว่าคนที่ให้ค่าว่าเป็นเพื่อนจะตอบกลับมาจนหน้าหงาย

"ยัยเพื่อนบ้า!" ฉันเผลอสบถออกมาเสียงดังโดยไม่ตั้งใจ ความโกรธทำให้คนลืมตัวไปชั่วขณะ

ก่อนจะได้สติรีบเงยหน้าขึ้น ก็เห็นคนทั้งห้องประชุมมองฉันเป็นตาเดียว สายตาของพวกเขาทั้งแปลกใจและไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันทำ

"เมล..." ถิงถิงรีบรั้งแขนฉันไว้ เธอคงตกใจไม่น้อยที่ฉันทำตัวแบบนี้

"ขะ...ขอโทษค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกอับอาย แม้สายตาทุกคนจะแปลกใจ ทว่ามันจะมีคนหนึ่งที่มองฉันอย่างเข้มดุ จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่คุณเลออนที่นั่งโด่อยู่หัวโต๊ะ ดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่ฉันอย่างเย็นชา

โดนคาดโทษอีกแล้วสินะ...

หลังจากการประชุมที่น่าอับอายจบลง ทุกคนในห้องก็รีบเดินออกไปเงียบ ๆ เหลือไว้เพียงฉันที่นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างโดดเดี่ยว แม้จะมีถิงถิงนั่งด้วย แต่ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ เพราะรู้ดีว่าชะตากรรมของฉันต่อจากนี้จะต้องจบลงในห้องทำงานของเขา

"คาราเมลตามฉันเข้ามาในห้อง"

นั้นไงว่าแล้วไม่มีผิด...เสียงทรงอำนาจของคุณเลออนดังขึ้นตามคาด มันคือคำสั่งที่ฉันไม่อาจปฏิเสธได้

"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย ต้องเข้าไปสู้รบตบมือกับผู้ปกครองอีกแล้ว

"สู้ ๆ" ถิงถิงหันมาทำสองนิ้วให้กำลังใจ เธอยังคงมองโลกในแง่ดีเสมอทั้งที่เพื่อนกำลังถูกเรียกไปเชือดอยู่แล้ว

เมื่อเข้ามาในห้องทำงานของเขา ฉันก็รีบเปิดประเด็นขึ้นเพื่อไม่ให้เสียเวลาเล่น ทำใจตลอดการประชุมแล้ว ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนด่าเสียหน่อย

โดนอีกสักครั้งจะเป็นไรไปล่ะ?

"จะด่าอะไรอีกคะ"

"ไหนสรุปการประชุม" ท่านประธานถามกลับอย่างไม่สนใจคำพูดของฉัน เขาเอาแต่จ้องมองหน้าฉันราวกับจะทะลุเข้าไปในสมองให้ได้

"ไม่มี" ฉันตอบอย่างห้วน ๆ จากนั้นก็พูดต่อเมื่อเขายังเงียบ "ฉันจะออกไปขอถิงถิงให้"

"ถ้าฉันอยากได้สรุปจากถิงถิง ฉันจะให้เธอเข้าไปด้วยทำไม"

"ฉัน..." ฉันถึงกับพูดไม่ออก

"เหม่อ ทั้งยังไม่มีสติในการประชุม ลุกลี้ลุกลน ไม่ตั้งใจทำงาน" คุณเลออนพูดสิ่งที่ฉันทำออกมาทั้งหมดอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ราวกับว่าเขานั่งอยู่ข้าง ๆ ฉันตลอดเวลาที่เราประชุมกัน

"..." แน่นอนว่าฉันไม่มีอะไรจะเถียงเพราะทำอย่างที่พูดจริง ๆ ก็จิตใจคนมันยังไม่พร้อม แต่เป็นเขาต่างหากที่ผิด หากเขาไม่เป็นคนตัดวงเงินของฉัน เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้

"เมื่อไหร่จะโตสักที" คุณเลออนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แต่ยังคงฟังแล้วเจ็บทุกครั้ง

เขาไม่เห็นเหรอว่าฉันตัวโตแค่ไหน บางอย่างบนร่างกายอาจจะโตกว่าเขาด้วยซ้ำ คนอะไรมีตาแต่หามีแววไม่เลย

"ไม่ต้องด่าฉันในใจ" ฉันสะดุ้งเฮือก

รู้ทันไปอีก!

"ฉันรู้ทันเธอทุกเรื่อง แล้วก็รู้ด้วยว่าต้นเหตุทั้งหมดคือเรื่องเงิน"

"เป็นหมอดูหรือไง" เดาถูกทุกอย่างเสียด้วย เขาเก่งหรือว่าฉันแค่ดูง่ายกัน

"คนอย่างเธอมันไม่ได้ดูยากเลยสักนิด" ฉันกรอกตาอย่างเหลืออด เบื่อกับผู้ปกครองทำตัวแก่เต็มทน

"ถ้ารู้แล้วงั้นขอเบิกเงินเพิ่มหน่อย หรือขอเบิกเงินเดือนล่วงหน้าก็ได้" ฉันแบมือบอกเขา ห้าหมื่นอยู่ได้สองวัน ฉันคิดว่าตัวเองก็เก่งมากพอแล้ว

"ไม่ให้" คำตอบของเขาทำฉันคิ้วขมวด ไม่ให้แล้วจะเอาอะไรกิน!?

"ท่านประธานคะ ยังไงมันก็เงินของฉัน คุณจะหยวน ๆ ให้ฉันไม่ได้หรือไง แค่ห้าหมื่นเอง" ฉันพยายามอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย เก็บความโกรธเอาไว้ลึก ๆ อย่างไรอำนาจของเขาตอนนี้ก็ใหญ่กว่าฉันมาก

"ไม่" คำพูดสั้นๆ แต่หนักแน่นโคตรจะบาดลึกเข้าไปในใจฉัน

"คุณเลออน แล้วต่อจากนี้ฉันจะกินอะไร!?" อุตส่าห์อ่อนข้อแล้วก็ไม่เห็นใจกันอีก จะเอาอะไรแดกทีนี้ ร้านข้างทางยังไม่มีปัญญาจะจ่ายเขาเลย

"ช่วยไม่ได้ ใครสั่งให้ใช้เงินฟุ่มเฟือย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เกิดมาคงไม่รู้จักคำว่าเห็นอกเห็นใจใคร

"ฉันก็ต้องมีสังคมของฉันนะ" ฉันพยายามอ้างเหตุผลสุดท้ายที่คิดได้ แต่ในใจก็รู้ดีว่ามันเป็นข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้น

"แล้วไอ้สังคมของเธอมันสนใจเธอหรือเปล่า ตอนเธอลำบากเขายื่นมือช่วยหรือเปล่า ตอนพ่อเธอตายเห็นสังคมของเธอปรากฏตัวสักคนไหม"

ตาหมอนี่เป็นเสาไฟฟ้าแรงดันสูงหรือไง แต่ละคำที่พูดบีบรัดหัวใจฉันทั้งนั้น มันเป็นความจริงที่ฉันปฏิเสธไม่ได้เลยสักนิด คนที่เคยคิดว่าเป็นเพื่อนเอาเข้าจริงก็ไม่เห็นหัวสักคน ไม่มีเงินก็ไม่มีค่า วันที่ฉันลำบากอยากได้แค่กำลังใจ คิดจะปรากฏตัวสักคนก็ยังไม่มี

"ออกไปได้แล้ว ไปทำสรุปการประชุมมาด้วย อย่าคิดจะให้ถิงถิงช่วย" ฉันได้แต่จ้องมองเขานิ่ง ๆ

"ตกลงคุณจะไม่ให้เงินฉันจริงเหรอ คุณไม่สงสารฉันบ้างเหรอ" ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนลงอีกครั้ง คราวนี้พยายามใช้ลูกอ้อนที่เคยใช้กับพ่อเข้าช่วย เพราะถ้าครั้งนี้เขาไม่ให้เงินฉันต้องตายแน่ ๆ

"..." เป็นไปอย่างที่คิด คุณเลออนเงียบลง ใช้สายตาอ่อนลงมองฉันอีกด้วย

"นายจะปล่อยให้ฉันหิวตายเหรอ" ฉันยังเล่นละครต่อเนื่อง มั่นใจว่าร้อยทั้งร้อยผู้ชายก็ต้องแพ้ลูกอ้อนของผู้หญิงทุกคน

"ได้ ฉันจะเพิ่มเงินให้" เงินปึกหนึ่งถูกวางลงบนโต๊ะ สร้างรอยยิ้มให้แก่ฉันที่เข้าทางพอดิบพอดี

"ขอบคุณค่ะ"

"แต่" ไม่ทันจะหยิบเงินปึกนั้นก็ถูกยึดกลับคืนไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาฉันแทบจะกรี๊ดออกมาด้วยความหงุดหงิด อีกนิดเดียวมือสวย ๆ ของฉันก็จะถึงมันอยู่แล้ว

"อะไรของคุณเนี่ย..."

"ต้องทำบางอย่างแลก" คุณเลออนพูดพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"เคยบอกแล้วไง ถ้าเธอทำตัวดี ๆ ฉันก็อาจจะพิจารณาใหม่"

"แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไร" ฉันเริ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นแววตาของเขาที่ไม่ค่อยน่าไว้ใจ

"ไม่รู้จริงเหรอ..." คนตัวโตไม่ว่าเปล่า แต่กลับเดินมาหาฉันช้า ๆ ด้วยสายตาเหมือนเสือที่กำลังจะตะครุบเหยื่อ

"คะ...คุณจะทำอะไร" ฉันถามเสียงสั่น ขายาว ๆ ก้าวถอยหลังช้า ๆ

"เธอก็น่าจะรู้นะ" ทีนี้รอยยิ้มมุมปากยกขึ้นตาม เป็นการยิ้มที่ทำฉันรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว

"คะ คุณหมายถึง..."

"อืม" ใจฉันเต้นเร็วขึ้น ถ้ามันเป็นอย่างที่ฉันคิด ตอนนี้ฉันเริ่มไม่ปลอดภัยแล้ว

"อะ...ไอ้บ้า! ฉันไม่เอาก็ได้" ฉันตวาดใส่เขาอย่างสุดเสียง มือเรียวพร้อมผลักเขาจนกระเด็นออกห่าง

"ฉันไม่ใช่คนที่จะเอาร่างกายมาแลกกับเงินหรอกนะ!" ฉันตวาดกร้าวไปทั่วห้อง ผู้ปกครองบ้าอะไรหื่นชะมัด

"งั้นก็อย่าหวังว่าจะได้" ตาประธานโรคจิตพูดพร้อมกับวางเงินปึกเดิมลงบนโต๊ะ สายตาที่เหนือชั้นมองฉันอย่างเลือดเย็น

"ให้อดตายดีกว่าเอาคนแบบคุณ!!"

...

...

หลังเลิกงานวันที่สอง สภาพของฉันยังคงหมดอาลัยตายอยากไม่ต่างจากเดิม ความเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวัน ไหนจะต้องรับมือกับผู้ปกครองจำเป็นเล่นสูบพลังฉันไปหมดตัว

ฉันปิดเปลือกตาลงอย่างช้า ๆ พยายามปลดปล่อยความรู้สึกหนักอึ้งทั้งวันออกไปให้หมดสิ้น

"คุณหนูกลับมาแล้ว มาค่ะนมช่วย" กระทั่งนมเดินเข้ามาหาฉันทันที ช่วยดึงกระเป๋าจากร่างทั้งยังถอดเสื้อคลุมให้

"ขอบคุณค่ะนม" ฉันส่งยิ้มให้นมเพียงนิด ก่อนจะกลับมาทำหน้าบึ้งกับปัญหาที่มียังไม่ถูกแก้

"คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" คำถามที่แสนอ่อนโยนส่งมาถาม ถึงตอนนี้ชีวิตจะไม่มีป๋าแล้ว ฉันก็ยังโชคดีที่โลกยังใจดีมีนมให้พึ่งพิงอีกคน

"เมลคิดเรื่องงานนิดหน่อยค่ะ" ทันทีที่ตอบนมนวลก็ยกยิ้มกว้าง

"ยิ้มอะไรคะ"

"ไม่กี่วันคุณเลออนท่านทำให้คุณหนูของนมโตขึ้นเยอะเลย" เลออน เลออนอีกแล้ว วันนี้ทั้งวันฉันหงุดหงิดอยู่กับเขา นอกจากจะเจอที่ทำงาน ชื่อเขาก็ยังถูกตามรังควานถึงบ้านอีก

"หยุดค่ะ นมหยุดพูดถึงเขาเลยนะ" ฉันรีบยกมือห้าม แค่ได้ยินชื่ออารมณ์ที่เคยสงบก็เดือดดาลขึ้นอีก

"ได้ค่ะ ถ้างั้นนมไปเตรียมอาหารเย็นให้นะคะ" ว่าแล้วในห้องก็เหลือฉันคนเดียวอีกครั้ง

"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจยาวเหยียดทิ้งตัวนอนราบบนเตียงกว้าง ดวงตากวาดมองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย คิดหนักถึงเรื่องเงินที่จะต้องเอาไปคืนถิงถิง เงินที่จะต้องใช้วันข้างหน้าก็ไม่มี รู้สึกเหมือนจนปัญญาแบบที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะมีวันนี้

คนอย่างคุณหนูคาราเมลเนี่ยนะจะมากังวลเพราะเรื่องเงิน ระดับลูกเศรษฐีพันล้าน ใช่แล้ว...วันนี้ฉันต้องกลายเป็นคุณหนูตกอับ อับจนทั้งเงินและหนทางที่จะอยู่ต่อไป

ฉันดีดตัวขึ้นเมื่อคิดว่านอนคิดต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ไปอาบน้ำอาบท่าให้สดชื่นเผื่อว่าสมองมันจะแล่นความคิดดี ๆ ให้พอหาเงินได้

กระทั่ง...

สายตาที่เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างทำฉันหยุดยืนนิ่ง

กระเป๋า

กระเป๋าแบรนด์เนมหลายใบที่วางเรียงเป็นระเบียบอยู่ตรงหน้า ของสะสมที่ฉันรักมากเหมือนลูก แต่ตอนนี้มันก็เป็นเพียงหนทางเดียวที่จะช่วยให้ฉันผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปได้

แม่ขอโทษนะลูก น้ำตาฉันแทบร่วง เลือกไม่ถูกว่าจะต้องเอาลูกรักใบไหนที่พอจะต่อชีวิตฉันได้ ใบนี้ก็รัก ใบนี้ก็หายาก รู้สึกเหมือนจะบ้า ตอนนี้ฉันกลายเป็นคุณหนูตกอับเต็มตัวแล้ว -_-