All Chapters of ใต้บัญชามาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงเพลงของนาฬิกาในโทรศัพท์ที่ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทไม่ได้ทำให้คาราเมลรำคาญใจเลยสักนิด เธอพลิกตัวอีกครั้งบนเตียงคิงไซส์ราคาหลายแสน ก่อนจะควานหามือถือที่วางอยู่ข้างหมอนเพื่อปิดนาฬิกาปลุกที่ดังแข่งกับแสงแดดยามสายที่ลอดผ่านผ้าม่านเนื้อดีเข้ามา"ไม่อยากตื่นเลย" คาราเมลบ่นอุบกับตัวเอง พลางยื่นขาเรียวยาวที่คลุมด้วยผ้าไหมเนื้อดีถีบหมอนข้างลงจากเตียงด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อแสงแดดเริ่มแยงตา เธอขยับกายไปกอดหมอนอีกใบ สูดดมกลิ่นหอมของน้ำหอมกลิ่นฟลอรัลราคาแพงที่ฉีดพรมไว้เมื่อคืนก่อนจะหัวเราะคิกคักในโลกของคาราเมลความกังวลเป็นเพียงคำศัพท์ที่อยู่ในพจนานุกรม ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องเผชิญหน้ากับมันจริงจังเธอใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการเลือกว่าจะใส่ชุดไหนไปทานอาหารเช้าที่เกือบเที่ยงกับเพื่อนที่คาเฟ่ และอีกสองชั่วโมงข้างหน้าสำหรับการช้อปปิ้งของแบรนด์เนมที่ไม่จำเป็น ออกจะเกลื่อนห้องนอนสุดหรูจนแทบไม่มีที่วาง แต่นั้นไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับเธอ ถ้ามันแน่นก็แค่ขยายให้กว้างขึ้น หรือไม่ก็ซื้อคอนโดเพิ่มสักห้องเพื่อเป็นที่เก็บของโดยเฉพาะก็ยังทำได้ แต่จะไม่มีทางที่เธอจะหยุดช้อปปิ้งด้วยเหตุผลเหล่านั้นโดยเด็ดขาด

ควันธูปและกลิ่นดอกไม้ในงานศพยังคงอบอวลติดอยู่ทั่วบริเวณบ้าน แต่ในห้องทำงานของพ่อที่เคยเป็นที่ทำงานอันแสนศักดิ์สิทธิ์ของชายผู้ทรงอำนาจ กลับมีบรรยากาศที่เงียบสงัดและความรู้สึกหนักอึ้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คาราเมลในชุดสีดำยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่เบื้องหน้าโต๊ะทำงานตัวเดิมของคนที่คิดถึงจับใจ สายตาเหม่อลอยจับจ้องไปยังภาพถ่ายพ่อกับเธอในวันปริญญา รอยยิ้มความภูมิใจของคนพ่อฉายอยู่ในนั้น ราวกับพยายามจะหวนคืนช่วงเวลาที่เคยมีความสุขให้กลับมาอีกครั้งหนึ่งเธอนั่งอยู่ที่นี่มานานหลายชั่วโมงหลังจากเสร็จสิ้นพิธีฌาปนกิจศพที่เรียกน้ำตาจนแทบขาดใจโดยมีนายทนายศักดิ์ชัยทนายความประจำตระกูลวางซองเอกสารสีน้ำตาลไว้ตรงหน้าเธอ บนโต๊ะยังมีญาติผู้ใหญ่เพียงไม่กี่คนที่มาร่วมเป็นพยานในวันสำคัญนี้ คาราเมลไม่ได้รับรู้อะไรเลย ความเสียใจยังคงกัดกินหัวใจจนไม่อาจคิดเรื่องอื่นได้ เธอเหมือนกับร่างไร้วิญญาณที่ถูกควบคุมให้มานั่งอยู่ที่นี่"คุณหนูครับ คุณคาราเมลครับ" ทนายเอ่ยเรียกชื่อเธอเบาๆ"ผมขออนุญาตอ่านพินัยกรรมตามที่คุณท่านสั่งไว้นะครับ" คาราเมลพยักหน้ารับอย่างเลื่อนลอย จนทนายเริ่มอ่านเนื้อหาของพินัยกรรมด้วยเสียงทุ้มน

คาราเมลออกมาจากห้องทำงานของเลออนด้วยความรู้สึกที่ทั้งหงุดหงิดและอับอาย เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาเจอผู้ชายที่บ้าอำนาจขนาดนี้มาก่อน ทั้งยังทำตัวโรคจิตไม่น่าไว้ใจอีก จูบจนปากแหกคนปกติที่ไหนเขาลงโทษแบบนี้กัน"ขอโทษนะ เมื่อกี้รีบร้อนไปหน่อย" คาราเมลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็กที่ยืนรอเธออยู่หน้าห้อง"ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวคนนั้นยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น อายุอานามไล่เลี่ยกัน เธอเป็นสาวตัวเล็ก ตาโต ผิวขาว และหน้าหวาน ต่างจากเธอที่ค่อนข้างสูง หน้าเหวี่ยง มีดวงตาสีคาราเมลเป็นที่มาของชื่อเล่นที่แม่ตั้งให้"ถิงถิงนะคะ เป็นเลขาท่านประธาน คาราเมลที่จะเข้ามาเป็นเลขาอีกคนใช่ไหมคะ""ใช่มั้ง...รู้จักฉันด้วยเหรอ" คาราเมลตอบอย่างสงสัย"อื้ม เห็นใบสมัครงานของเมลแล้ว เราอายุเท่ากันเลย เรียกแบบนี้ได้ไหม" ถิงถิงพูดอย่างเป็นกันเอง"อยากเรียกอะไรก็เรียกเถอะ ว่าแต่มีใบสมัครงานของฉันด้วยเหรอ?" คาราเมลถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะเธอจำไม่ได้เลยว่าเคยมาสมัครงานที่นี่ตอนไหน"ใช่ จบโทบริหารด้วยคะแนนสูงสุดจากลอนดอนมาด้วย เก่งจัง""ไม่หรอก แค่บังเอิญ แต่ฉันไม่มีประสบการณ์เลยนะ ทำอะไรไม่เป็น เธอไหวหรือ

การประชุมในบ่ายวันนี้เริ่มต้นขึ้นอย่างน่าเบื่อหน่าย ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหลับคาเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้าและจิตใจที่ว้าวุ่นตลอดเวลา ไม่ได้สนใจสิ่งที่ผู้บริหารกำลังพูดแม้แต่น้อย สายตาของฉันเอาแต่ก้มมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างใจจดใจจ่อ รอข้อความจากเพื่อนสนิทอย่างยัยมีนาที่ส่งไปหาหลายชั่วโมงมาแล้ว"เมลเป็นอะไร" เสียงกระซิบของถิงถิงทำให้ฉันได้สติ"เปล่า" ฉันส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว พยายามทำตัวให้เหมือนปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ในใจกลับร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธและเมื่อหน้าจอแสดงข้อความเข้า…มีนา : มรดกแกเยอะแยะ จะเอาอะไรกับคนจน ๆ อย่างฉันข้อความล่าสุดที่อ่านและยังไม่ได้ตอบ ทำให้ฉันรู้สึกหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก มีนาพูดราวกับปัดความช่วยเหลือทั้งที่ฉันเคยช่วยเธอไว้ก็มาก แค่จะขอยืมเงินใช้ระหว่างที่ติดอยู่ในวงโคจรคับแคบนี่ แต่ก็ไม่คิดว่าคนที่ให้ค่าว่าเป็นเพื่อนจะตอบกลับมาจนหน้าหงาย"ยัยเพื่อนบ้า!" ฉันเผลอสบถออกมาเสียงดังโดยไม่ตั้งใจ ความโกรธทำให้คนลืมตัวไปชั่วขณะก่อนจะได้สติรีบเงยหน้าขึ้น ก็เห็นคนทั้งห้องประชุมมองฉันเป็นตาเดียว สายตาของพวกเขาทั้งแปลกใจและไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันท

บนรถยนต์คันหรูที่กำลังมุ่งหน้าไปยังบริษัทการขนส่งยักษ์ใหญ่บรรยากาศรอบ ๆ เงียบสงบเหมือนทุกที แต่แล้วอยู่ ๆ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ที่ทำให้ความเงียบนั้นขาดหายไป ชายหนุ่มกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องการประชุมที่กำลังจะมาถึงเป็นต้องหันไปมองคนตัวเล็กข้างกายที่เป็นเจ้าของเสียงนั่งกุมท้องตัวเองกับความไม่สบายตัว"เป็นอะไร""ปวดท้อง" คาราเมลเค้นเสียงตอบเบา ๆ ใบหน้านิ่วลงเมื่อความหนักหน่วงในกายทำงานผิดปกติ"ยัดเข้าไปขนาดนั้น" เลออนถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับการเลี้ยงเด็กดื้อคนหนึ่งที่ค่อนข้างมีปัญหาเยอะแยะมากมาย"แล้วมันเพราะใครกันล่ะ" และแม้เด็กคนนั้นจะปวดหนักแค่ไหนแต่ฝีปากของเธอก็ไม่ได้ป่วยตาม ยังคงเถียงสู้เขาได้เสมอเพราะมั่นใจว่าถ้าไม่ใช่เขาที่ขู่ไว้ เธอเองก็คงไม่ต้องยัดอาหารสองสามอย่างที่สั่งมาจนเกลี้ยงจานและทำให้เกิดอาการเหมือนตอนนี้"ลีซอไปโรงพยาบาล" เลออนเหนื่อยจะเถียงกับคนดื้อด้านจึงหันไปสั่งการกับลูกน้อง"ไม่ไป!" เท่านั้นคนป่วยก็รีบช้อนใบหน้าตอบกลับเสียงแข็ง เธอก็ยังเป็นเธอที่ดื้อด้านเกินจะบรรยาย"ป่วยไม่ไปหาหมอแล้วจะไปหาพระหรือไง?" เลออนถามอย่างไม่เข้าใจ"ฉันไม่ไป ขืนแอดมิดโรงพยาบาลคุณก็หักเงินฉันอีก"