Se connecterShare
บทที่ 528
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 529
ฮูหยินใหญ่กล่าว "ถูกต้อง ครั้งแรกพระชายาฉู่ไม่เห็นด้วย และบีบบังคับด้วยความตาย ครั้งที่สอง...เป็นกูกูที่ไปพบท่านมหาเสนาบดีเพื่อขัดขวางเรื่องนี้ แต่กูกูท่านอย่าเข้าใจผิดว่าคำพูดนี้ของข้ามีความหมายที่จะตำหนิหรือกล่าวโทษท่านอย่างแน่นอน เพียงแต่เรื่องนี้เป็นอย่างไรจะกล่าวให้ท่านเข้าใจ"นางข้าหลวงสี่เอ่ย "ใช่แล้ว ครั้งที่สองเป็นข้าที่ขัดขวางไว้ แต่ทำไมข้าถึงขวางไว้ ก็เพราะไม่อยากให้ทั้งสองตระกูลต้องทะเลาะกันจนไม่อาจคบหากับต่อไปได้อีก ข้าไม่รู้ว่าฮูหยินใหญ่คิดอย่างไรกับฐานะในราชสำนักของท่านมหาเสนาบดีฉู่ ถึงเขาจะหงายมือเป็นเมฆคล้ำมือเป็นฝน แต่ก็เป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน สุดท้ายก็เป็นเพียงขุนนางผู้หนึ่งในราชสำนักเท่านั้น เป็นขุนนางของฮ่องเต้ ทำงานเพื่อราษฎร และไม่มีทางที่จะทรยศต่อราชวงศ์อย่างเด็ดขาด ทุกวันนี้ที่ตระกูลฉู่ของพวกท่านมีเกียรติยศและเจริญรุ่งเรืองล้วนเป็นโอรสสวรรค์ที่เป็นผู้มอบให้ และการยอมรับของประชาชนก็ขาดไม่ได้ หลายปีมานี้ท่านมหาเสนาบดีฉู่นั้น ข้าเห็นว่าเขาควบคุมอารมณ์ ไม่กล้ากำเริบเสิบสานอย่างสุดกำลัง และเขาคงไม่คาดหวังจะให้คนในตระกูลวางท่าทางสูงส่งใช้อำนาจบาตรใหญ่จากคุณงามความดีของ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 530
นางข้าหลวงสี่โกรธจนริมฝีปากสั่น เอ่ยประฌามอย่างเดือดดาล "ตระกูลฉู่ที่สะอาดมีคนอย่างเจ้าได้อย่างไร? นี่เจ้าจำใจบีบบังคับข้ารึ? ข้ามีชีวิตอยู่มาจนอายุขนาดนี้แล้วยังไม่เคยเห็นคนเช่นพวกเจ้ามาก่อน ไล่ตามบุรุษผู้หนึ่งอย่างหน้าด้านไร้ยางอาย เริ่มจากใช้วิธีการนุ่มนวน ต่อมาก็ข่มขู่กดดันผู้อื่น ตอนนี้ก็ใช้ทั้งไม้นวมและไม้แข็งกับข้า ทำไม? เจ้าคิดว่าการแต่งเข้าจวนอ๋องฉู่นั้นจะทำให้เจ้าบินได้หรือ? ถึงแม้ว่าเจ้าจะเอ่ยออกไปข้าไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น อายุปูนนี้แล้ว ดมก็ได้กลิ่นโลงศพแล้ว ไม่มีชื่อเสียงอะไรที่จะให้ทำลายได้แล้ว"นางข้าหลวงสี่กล่าวจบก็หมุนตัวจากไปอาซื่อรออยู่ด้านนอก เห็นนางข้าหลวงสี่เดินออกมาด้วยอารมณ์เดือดดาล พอรู้ว่านางโกรธจึงรีบเข้าไปประคองแล้วเอ่ยถาม "มีอะไรรึ? จำเป็นต้องตีคนหรือไม่?"นางข้าหลวงสี่เอ่ยอย่างโมโห "พวกเราไปกันเถอะ!" อาซื่อหันกลับมาถลึงตาใส่ฮูหยินใหญ่ฉู่อย่างโหด ๆ ฮูหยินใหญ่ฉู่บีบแก้วด้วยความโกรธจนข้อนิ้วซีดขาว เดิมทีนางคิดว่านางข้าหลวงสี่อยู่ในวังมานานขนาดนี้จะ ต้องเป็นคนที่รู้งานแต่กลับไม่คิดว่าจะดื้อรั้นหัวแข็งเช่นนี้นางลุกขึ้นยืน "เดี๋ยวก่อน!"อาซื่อหันกลับมาเอ่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 531
อาซื่อรีบร้อนลุกขึ้นจากตัวเขามือ และเท้าดันเขาวุ่นวายไปหมด "ขอโทษด้วย ข้ามัวแต่วิ่งไล่อยู่กับตัวเป่าจึงไม่ทันเห็นเจ้า แล้วเจ้าก็ตัวเตี้ยเกินไม่อยู่ในระดับสายตาข้าด้วยล่ะ"ซูยี่เอ่ยอย่างโมโห "เจ้าสิเตี้ย ไอย๊า...อย่าดึง อย่าดึง เจ้าเบา ๆ หน่อย เอวของข้าหักแล้ว หักแน่ ๆ ข้าเจ็บจะตายแล้ว"เขาสูดหายใจเข้าออกใบหน้ากลายเป็นกองผักแห้ง เปลือกตาข้างหนึ่งหรี่ลงจนเป็นเส้นขีดแล้วอาซื่อเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "ข้าหนักขนาดนั้นเลยรึ? แล้วยังทับเอวเจ้าหักด้วย? เจ้าลุกขึ้นอย่ามาแกล้งตาย""มันเจ็บจริง ๆ!" ซูยี่ใช้มือข้างหนึ่งนวดช้า ๆ อยู่ครู่หนึ่ง เจ็บจนตา หู ปาก จมูก เบียดกันเป็นกองแล้ว "อย่าขยับ ข้าทำเอง"อาซื่อเห็นว่าเขาไม่เหมือนกับเสแสร้งก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ "กระดูกเอวหักจริงหรือ?"ซูยี่ใช้มือข้างหนึ่งดันเอวไว้ แล้วใช้แรงลุกขึ้นช้า ๆ น้ำตาแทบไหลออกมาตะโกนด้วยความโมโหว่า "เจ้าลองให้ข้าชนจนกระเด็น แล้วทับซ้ำลงไปอีกทีดูหรือไม่เล่า? ดูว่าเจ้าจะหักไม่หัก"อาซื่อเข้ามาพยุงเขาปากก็เอ่ยขอโทษ "ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว อย่าโกรธเลย พยุงเจ้ากลับไป แล้วจะทาเหล้ายาให้เจ้า""ช้าหน่อย เจ้าช้าหน่อยสิ!" ซูยี่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 532
นางข้าหลวงสี่มองนางอย่างสงสัย "เหตุใดจึงไม่เปิดโปงล่ะเพคะ? หรือจะปล่อยให้นางอยู่ที่นี่?"หยวนชิงหลิงกล่าว "ข้าได้ยินพวกเจ้าบอกว่า ตอนที่นางรับการว่าจ้างก็ไม่ได้ปิดบังฐานะว่านางมาจากจวนฉู่ จึงเห็นได้ว่านางไม่ได้โกหกพวกเราในเรื่องนี้ แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่มีเจตนาแอบแฝง เพียงแต่แสดงฐานะชัดเจนแล้วเข้ามาในจวนอ๋องฉู่เช่นนี้ สุดท้ายแล้วนางคิดจะทำอะไร? นางไม่ได้แปลงโฉมและก็ไม่ได้เปลี่ยนฐานะ แต่พอคิดแล้วข้าคงไม่ใช้ให้นางทำงานอะไรที่สำคัญแน่นอน และนางเองก็ไม่มีทางเข้าใกล้ข้า เช่นนั้นแล้วนางมาทำอะไรที่นี่กัน?"นางข้าหลวงสี่พลันนึกขึ้นมาได้ "นางไม่รู้ว่าที่นี่คือจวนอ๋องฉู่""ไม่รู้?" หยวนชิงหลิงประหลาดใจ "ไม่รู้ได้อย่างไร? นางไม่ได้ลงชื่อในสัญญารึ?""ลงเพคะ แต่นางไม่รู้ตัวหนังสือ นางบอกว่านางเป็นคนเจียงหนาน" นางข้าหลวงสี่คิดอยู่ชั่วครู่ "ในวันนั้นข้าบอกว่าที่นี่คือจวนอ๋องฉู่ นางดูเหมือนว่าจะตกอกตกใจเป็นอย่างมาก สีหน้าก็เปลี่ยนไป ในตอนนั้นข้าก็ระแวง แต่นางบอกว่านางแค่ไม่เคยปรนนิบัติที่จวนอ๋องมาก่อน จึงเกรงว่าจะไม่เข้าใจกฎระเบียบ ข้าจึงเชื่อ""ไม่รู้ว่าเป็นจวนอ๋องฉู่?" ในแววตาหยวนชิง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 533
“แล้วเหตุใดจึงไม่แปลงโฉมตั้งแต่แรกล่ะ? แปลงโฉมก็จะสามารถแอบซ่อนต่อได้อย่างแน่นอน เพราะอย่างน้อยหลังจากแปลงโฉมแล้ว พวกเราก็ไม่มีใครมองออกว่าเป็นนาง และเจ้าเองก็อาจจำไม่ได้ สรุปแล้วคือข้าอยากเก็บนางไว้" หยวนชิงหลิงกล่าวอวี่เหวินห่าวขมวดคิ้ว "เหล่าหยวน ความคิดนี้ของเจ้ามันอันตรายมาก ไม่ได้ ข้าขอคัดค้านอย่างเด็ดขาดว่าเราไม่สามารถเก็บนางไว้ได้""ไม่ใช่…"อวี่เหวินห่าวจ้องเธอเขม็ง "ไม่ต้องเอ่ยแล้ว ถ้ายังเอ่ยอีกก็โกรธกัน"หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว "เหตุใดจู่ ๆ ถึงกลายเป็นเผด็จการเช่นนี้ได้? เรื่องนี้ค่อยพูดคุยปรึกษากันอีกให้เวลาสักสองสามวันคอยจับตาสังเกตแล้วค่อยว่ากันดีหรือไม่?""พูดคุยปรึกษากัน? จับตาคอยสังเกต? อีกกี่วันล่ะ กี่ชั่วยามก็ไม่อาจจะทนนางได้แล้ว" อวี่เหวินห่าวยืนขึ้น "ข้าจะไปไล่นางออกเดี๋ยวนี้"หยวนชิงหลิงดึงข้อมือของเขาไว้ "ท่านฟังข้านะ" "ไม่ฟัง นี่คือข้อบกพร่องที่สองของเจ้า ผู้อื่นเคยทำร้ายเจ้า" อวี่เหวินห่าวเอ่ยด้วยความโกรธ"เอ่ยอย่างจริงจัง" หยวนชิงหลิงมองเขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน "นางไม่เคยทำร้ายข้า เพียงแต่ร่วมมือกับฉู่หมิงหยางจูบเจ้า และเจ้าเป็นผู้ได้รับผลประโยชน์ อย่ามา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 534
เธอไม่ได้ต้องการปกป้องหมานเอ๋อร์ หรือไม่คำนึงถึงอันตรายและไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเองเธอเพียงคิดว่าการที่หมานเอ๋อร์เข้าจวนเช่นนี้จะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน แล้วเหตุใดไม่นำปัญหามาทำความเข้าใจก่อนแล้วค่อยไล่ออกไปเล่า? ไม่เข้าใจชัดเจนเช่นนี้ต้องเกิดขึ้นอีกกี่ครั้งกัน?เธอรู้ว่าหลังจากตนเองตั้งครรภ์ แท้จริงแล้วมีหลายคนไม่ต้อนรับเธอ และต้องการที่จะกำจัดลูกของเธอ แต่เธอเบื่อหน่ายหวาดกลัวทุกอย่างจนเกินไปเช่นนี้ทุกคนต้องใช้ชีวิตหลบ ๆ ซ่อน ๆ แล้วทุกคนต้องรู้สึกตึงเครียดขนาดนี้ ดังนั้นถ้าเธอไม่เครียดก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากแล้วเธอถอนหายใจเบา ๆ หวังว่าความเป็นอยู่จะผ่อนคลายลง และไม่ตึงเครียดเช่นนี้อีกแล้วเธอรู้สึกว่าเส้นประสาทของตัวเองทั้งหมดต้องปริแตกแล้ว เธอยืนขึ้น ช่างมันเถอะออกไปฟังดีกว่าเมื่ออวี่เหวินห่าวเห็นนางเข้ามา เขาก็ไม่สนใจนางทำเพียงแค่นั่งอยู่บนที่นั่งของเขาด้วยใบหน้าที่ดูเย็นชาเล็กน้อยหยวนชิงหลิงนั่งลงที่เก้าอี้รับแขก และก็ไม่ได้เอ่ยอะไรกับเขาทำเพียงแค่ถามอาซื่อว่า "แล้วนางล่ะ?" "ซูยี่กำลังไปพามาเพคะ" อาซื่อกล่าวเสียงเบาตอนที่หมานเอ๋อร์เห็นซูยี่เดินเข้ามา นางก็รู้ว่าตน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 535
อวี่เหวินห่าวตบลงบนโต๊ะ "เช่นนั้นตอนนี้เจ้าก็ปกป้องเจ้านายเจ้าอยู่ เจ้าคิดว่าจวนอ๋องฉู่วางแผนจะทำร้ายพระชายาใช่หรือไม่?"หมานเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึง ท่าทางตื่นตกใจเล็กน้อย สองมือรีบยกขึ้นโบก "ไม่ ไม่เพคะ ท่านอ๋องบ่าวมิกล้าคิดเช่นนี้ บ่าวออกมาจากจวนฉู่แล้วตอนนี้คุณ หนูรองก็ไม่ใช่นายท่านของบ่าวแล้ว และบ่าวก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำเช่นนี้ บ่าวเพียงแค่อยากหาที่ทำงาน ทั้งหมดนี้ไม่ได้วางแผนที่จะทำร้ายพระชายา ขอท่านอ๋องท่านโปรดเข้าใจ"อาซื่อถามขึ้น "ที่เจ้ากล่าวมา หมายความว่าเจ้ามาที่จวนอ๋องฉู่นั้นเจ้ามาด้วยตัวเอง และไม่มีใครบอกให้เจ้ามารึ?"หมานเอ๋อร์ส่ายหน้า "ไม่มีใครบอกให้บ่าวมา…"นางหยุดไปชั่วครู่ เมื่อนึกถึงเด็กหนุ่มผู้นั้นแล้วกล่าวว่า "หลังจากที่บ่าวถูกขับไล่ออกจากจวนฉู่ และต้องเร่ร่อนอยู่ตามข้างถนนก็บังเอิญพบกับเด็กหนุ่มขอทานผู้หนึ่งที่ขาเป๋ เขาบอกบ่าวว่ามีคนในตลาดฝั่งตะวันตกกำลังหาสาวใช้ที่มีวรยุทธ บ่าวจึงได้ลองมาดู และก่อนหน้านี้ก็ไม่ทราบว่าเป็นจวนฉู่อ๋องจริง ๆ เพคะ""แล้วขอทานขาเป๋นั่นอยู่ไหน?" อาซื่อไม่ได้เชื่อถือคำพูดของนางแม้แต่น้อย เพียงแต่ต้องการเห็นว่านางจะโกหกต่อไปอย่าง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 536
หยวนชิงหลิงหันหน้ากลับมาพูดอย่างเย็นชาว่า “ท่านคิดแบบนี้สินะ”นางข้าหลวงสี่ถอนหายใจ “เอาเถอะ อย่าทะเลาะกันเลยเพคะ จะอะไรขนาดนั้น? ถ้าหมานเอ๋อร์ไม่น่าเชื่อถือ งั้นก็ไล่นางออกก็ได้แล้ว”หมานเอ๋อร์เพิ่งรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านางคนนี้ก็คือพระชายาฉู่ ในตอนนั้น จิตใจนางรู้สึกสับสนวุ่นวายเป็นอย่างมาก นางคุกเข่าลงมา “ท่านอ๋อง พระชายา บ่าวผิดเอง บ่าวจะออกไปเดี๋ยวนี้เพคะ!”นางก้มคำนับโขกหัวสามทีและลุกขึ้นหันจากไปในใจอวี่เหวินห่าวรู้สึกหงุดหงิด หมานเอ๋อร์ไม่ส่งเสียงก็ดีแล้ว พอส่งเสียงออกมา ไฟแห่งความโกรธที่อัดอั้นอยู่นั้นก็มาลงที่หมานเอ่อร์และ เขาได้กล่าวว่า “จะไปแบบนี้รึ? ตอนที่อยู่จวนฉู่ข้าก็คิดที่จะสั่งสอนเจ้าอยู่แล้ว มา มาให้ข้าจะสั่งสอนบ่าวนี่เอง ลากออกไปโบยห้าสิบไม้และค่อยโยนออกไป”ทหารองค์รักษ์ได้เข้ามา หยวนชิงหลิงยืนขึ้นมองอวี่เหวินห่าวด้วยน้ำเสียงขึงขังว่า “ไม่อนุญาตให้โบย ให้นางไป””โบย!” อวี่เหวินห่าวกล่าวอย่างโกรธเคือง ยังคิดจะช่วยจริง ๆ หรือ? โดยเฉพาะมาเป็นศัตรูกับเขาแบบนี้“ไม่อนุญาตให้โบย!” หยวนชิงหลิงเองก็เริ่มโกรธแล้วทหารองค์รักษ์สับสนสักพัก จะโบยหรือไม่โบยกันแน่?อา
Latest chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1015
ซูยี่อยู่ในห้องของสุนัขป่าเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาพูดอย่างกังวล "องค์รัชทายาท พระชายา นายน้อยสุนัขป่าไม่กินอะไรเลย หาหมอหลวงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "เขารักษาอาการป่วยของสุนัขป่าไม่ได้ จะพาเขาไปทำไม?"เขาดูสุนัขป่าน้อยสามตัวนอนอยู่บนเตียงเล็ก ร่างเล็ก ๆ ของพวกมันเบียดเสียดกัน ดูเซื่องซึม บางทีอาจเป็นเพราะพวกมันไม่ได้กินอะไรจึงดูอ่อนแอและซูบผอมเป็นพิเศษ อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ผอมลงมากขนาดนี้เลยรึ? สุนัขป่าคงหิวมากแน่ ๆ""สุนัขป่าที่โตเต็มวัย เวลาหิวนั้นกินอาหารหนึ่งมื้อสามารถอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเด็กและต้องกินเนื้อ" ซูยี่เลี้ยงสุนัขป่า และได้ศึกษาการเลี้ยงมามากมายอวี่เหวินห่าวหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นสุนัขป่าหิมะตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือของเขาเหมือนก้อนสำลีเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก "ตัวนี้ของใครกัน?""ของเสี่ยวลั่วหมี่" หยวนชิงหลิงกล่าว "ตัวเล็กที่สุดคือของเสี่ยวลั่วหมี่ ท่านดูสิแยกออกได้เลยเห็นไหม ของ เปาจื่อปากจะแหลมมาก ของทังหยวนก็หน้ากลมกว่า มันแปลกที่จะบอกว่าสุนัขป่าพวกนี้ ทั้งลักษณะนิสัยหรือรูปร่างหน้าตา พว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1014
อวี่เหวินห่าวไม่ได้อธิบายอะไรแทนจิ้งถิง เขาแค่พูดว่า "เขาจะอยู่ในจวนสักพัก ดังนั้นเจ้าควรเปิดตาของเจ้าดูสิว่าเขาจริงใจหรือเสเเสร้ง เจ้าฉลาดมากขนาดนี้ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้ว”หยวนชิงหลิงได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาใส่ใจมิตรภาพนี้จริง ๆหยวนชิงหลิงลองคิดดูแล้ว หลังจากใช้เวลาร่วมกับจวิ้นจู่มาสองสามวัน จวิ้นจู่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ดังนั้นนางคงไม่หาสามีที่มีจิตใจล้ำลึกซับซ้อนหรอกนางจึงขอโทษเขา "ข้าคิดมากไป ในอนาคตข้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก"อวี่เหวินห่าวเอื้อมมือไปเชยคางนาง และมองหน้านาง "เหล่าหยวน ข้าเองก็เห็นว่านิสัยของเจ้าช่างเถรตรงจริง ๆ แม้ว่าบางครั้งเจ้าจะดุร้าย เผด็จการ และไม่มีเหตุผล แต่ถ้าเจ้าทำอะไรผิด เจ้าจะต้องขอโทษอย่างแน่นอน เกรงว่าแม้จะเป็นคนรับใช้ก็ยังกล่าวคำขอโทษได้ เจ้านี่นิสัยดี ใช้ได้จริง ๆ"“ข้าเป็นคนไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ท่านจะชมข้าก็ชมสิ ทำไมต้องดุกันก่อน”อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "รางวัลและบทลงโทษต้องแยกให้ออกจากกันอย่างชัดเจน หากเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าควรได้รับคำชมเชย หากเจ้าทำอะไรผิด ก็ต้องบอกกล่าวตักเตือ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1013
เขากลับมาที่จวนอย่างไม่สบอารมณ์ หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว นางรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องลงนามพันธมิตรอีกเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงปลอบเขาอวี่เหวินห่าวพูดด้วยความโกรธ "เสด็จพ่อจงใจทำให้ข้าลำบาก จูกั๋วกงเห็นด้วยหรือไม่นั้นเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึอย่างไร?"หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านอยู่ในเกมและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป จึงไม่เข้าใจความหมายของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องการให้ท่านเอาแรงสนับสนุนจากจูกั๋วกงมาให้ได้ ไม่ใช่แค่แรงสนับสนุนเรื่องนี้เท่านั้น แต่มันจะเป็นแรงสนับสนุนงานในอนาคตทั้งหมดของท่าน เพราะตอนนี้เขาเป็นคนที่สามารถปราบปรามตี้เว่ยหมิงอย่างออกหน้าได้ นั้นก็คือตัวเขาที่เป็นพ่อตา”อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าหมายความว่า เสด็จพ่อก็มองตี้เว่ยหมิงออกด้วยหรือ?"หยวนชิงหลิงยืนพิงเขา "เสด็จพ่อย่อมต้องรู้มากกว่าท่านอยู่แล้ว เหมือนที่ท่านเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าพระองค์ลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่เสมอ จริง ๆ แล้วพระองค์ทรงรู้อยู่แก่ใจ พระองค์แค่ให้โอกาสพี่ใหญ่เสมอ แต่เมื่อเจอโอกาสที่เหมาะสม ก็ควรจัดการไม่ใช่หรอกหรือ? ความคิดของพระองค์ชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจงทำตามที่พระองค์ต้องการเถอะ จัดก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1012
พระชายาจี้พูดจบก็กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เก้าอี้ที่นางนั่งนั้นใหญ่มาก แต่นางผอมมากเนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานาน เก้าอี้นั้นยังมีพื้นที่เหลืออีกมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นนั่งบนเก้าอี้กว้างตัวใหญ่ประจัญหน้ากับพวกขุนนางกว่าสิบคนที่อยู่ตรงนั้นแม่ทัพซุยไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวคนที่เหลือก็เงียบและก้มหน้าเช่นกันพระชายาจี้รออยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็นว่า "องค์รัชทายาทคือผู้กำหนดชะตา ถ้าเจ้าปฏิบัติตามให้ดี เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่งและมั่งคั่งในภายภาคหน้า วันนี้ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ทุกคนไปเถอะ รักษาตัวด้วย"หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง แผ่นหลังบาง ๆ ของนางตั้งตรงดูยิ่งใหญ่ราวกับว่าสามารถแบกท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่งแรงสนับสนุนของอวี่เหวินห่าวสูงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม มีคน ๆ หนึ่งที่มีความคิดเห็นเป็นปฏิปักษ์อยู่เสมอ ถึงกับตำหนิเขาตรง ๆ ต่อหน้าท้องพระโรงทำให้บรรยากาศของวันนั้นแย่เป็นอย่างยิ่ง แม้แต่จักรพรรดิหมิงหยวนก็ยังกริ้วจนหน้าดำจูกั๋วกงคนนี้คือ จูหรูเพ่ย เป็นพ่อตาของตี้เว่ยหมิงเมื่อก่อน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1011
มีแม่ทัพแซ่ซุยอยู่ที่นี่ ซึ่งเคยอยู่กับตี้เว่ยหมิงมาก่อน และตี้เว่ยหมิงได้ติดต่อเขาแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่พระชายาจี้พูด เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้อเสนอขององค์รัชทายาทที่จะจัดตั้งพันธมิตรกับต้าโจว ไม่ต่างอะไรไปกว่าการกระทำของคนขี้ขลาด คิดว่าด้วยการสนับสนุนของต้าโจว เป่ยถังของเราจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขรึ และเช่นกันด้วยวิธีนี้ เป่ยถังของเราจะต้องมองสีหน้าท่าทีของต้าโจวในทุก ๆ เรื่องงั้นหรือ? นี่คิดว่ามันคงไม่เหมาะกระมั่ง”พระชายาจี้มองเขา น้ำเสียงของนางเย็นชาเล็กน้อย “แม่ทัพซุย แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทเสนอเป็นพันธมิตร มิใช่การยอมจำนน ทำไมเจ้าต้องสังเกตสีหน้าท่าทางต้าโจวทุกอย่างด้วย?”แม่ทัพซุยพูดอย่างแข็งกร้าว "พระชายาคงไม่เข้าใจสินะ? เมื่อพันธมิตรถูกจัดตั้งขึ้น ก็จะมีข้อจำกัดซึ่งกันและกัน ข้อจำกัดทางทหารไม่ใช่เรื่องที่ดี"พระชายาจี้ถึงกับขำ แววตาของนางดูเย็นชาขึ้นมา "จริงหรือ? แล้วทำไมข้าถึงได้ยินว่าสนธิสัญญานี้หมายถึงการไม่รุกรานกัน? หรือว่าแม่ทัพซุยมีความคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่น"แม่ทัพซุยตกตะลึง "นี่...ข้าย่อมไม่มีอยู่แล้ว"“ในเมื่อไม่มี เจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1010
หยวนชิงหลิงไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม เสี่ยวลั่วหมี่ยังมีไข้อยู่นางยิ้มและพูดว่า "เสด็จย่า พวกเขาอาจจะงอแง เกรงว่าจะทำให้พระองค์ทรงเหนื่อยได้เพคะ"ไทเฮาทรงมีสีพระพักตร์นิ่งเฉย และตรัสอย่างไม่พอใจว่า “เกรงว่าคนแก่อย่างข้าจะอ่อนล้า หรือไม่วางใจให้ข้าดูแลพวกเขากัน? กลัวว่าพวกเขาอยู่กับข้าแล้วจะดูแลไม่ดี ไม่มีนมให้กินอย่างนั้นรึ” หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "ดูพระองค์พูดสิเพคะ พระองค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายได้อย่างไร? พระองค์ออกจะรักเหมือนเป็นหัวแก้วหัวแหวน... "“บุ้ย ๆ ๆ หัวแก้วหัวแหวนอะไรกัน ไม่ใช่ลูกสาวสักหน่อย แต่เป็นทองคำต่างหาก ทองคำของข้า” ไทเฮาทรงตรัสแปลก ๆ ขณะอุ้มเสี่ยวลั่วหมี่ไว้นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชิงหลิงและพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าพูดไร้สาระ แค่อยู่ในวังสักสองสามวัน ไว้หายดีแล้วค่อยให้เจ้ามารับไป หากยังกังวลใจ ให้ไปหาไท่ซ่างหวงให้รับรองให้เจ้าเถอะ”หยวนชิงหลิงได้ยินว่านางถึงกับยกไท่ซ่างหวงออกมาแบบนี้ นางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางจึงจำใจต้องส่งลูกที่เพิ่งครบเดือนให้ห่างอกนางเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ ทุกวันนี้นางก็แทบไม่มีเวลา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1009
ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1008
หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1007
เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม
