EPISODE 8 ภาพลวงในห้วงฝัน

"กลับมาแล้วค่า~" เสียงหวานเจื้อยแจ้วดังขึ้นทันทีที่เยื้องย่างเข้าไปในคฤหาสน์หลังโอ่อ่า

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของมวลดอกไม้ที่ประดับอยู่ตามมุมต่างๆ ลอยตลบอบอวล ผสานอากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย ราวกับต้องการปลอบประโลมความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่หญิงสาวกำลังเผชิญ

"กลับมาแล้วเหรอคะคุณหนู วันนี้ป้าเตรียมผลไม้ไว้ให้ด้วยนะคะ ได้มาจากตลาดสดเมื่อเช้านี้เลย"

น้ำเสียงอบอุ่นดังแว่วมาจากห้องครัว ก่อนที่ร่างของ เมแกน แม่บ้านวัยกลางคน ชาวอิตาลีจะเดินออกมาพร้อมจานผลไม้ในมือ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มใจดี

ริมฝีปากของลดาแย้มยิ้มสดใสโดยหลงลืมไปชั่วขณะว่าใบหน้าและมุมปากมีบางอย่างที่ต้องปกปิด เธอวางกระเป๋าลงบนโซฟากลางพื้นที่นั่งเล่น ก่อนจะหันกลับมารับจานผลไม้จากแม่บ้าน

"เมื่อไหร่ป้าเมแกนจะเลิกเรียกลดาว่าคุณหนูล่ะคะ"

"ก็จนกว่าคุณหนูจะแต่งงานมีครอบครัวล่ะมั้งคะ"

เมแกนเอ่ยแซวพลางมองอีกฝ่ายหยิบส้อมขึ้นมาแล้วจิ้มสตรอว์เบอร์รีสีแดงสดเข้าปาก แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เคี้ยว แม่บ้านวัยกลางคนก็ขมวดคิ้ว เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

"อ้าว แล้วนั่นหน้าคุณหนูไปโดนอะไรมาล่ะคะ"

ลดาชะงักเล็กน้อย แต่เพียงเสี้ยววินาทีก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เธอยิ้มบางๆ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"อ๋อ! พอดีลดาไม่ทันระวังตัว เลยเดินไปชนประตูห้องเรียนค่ะ"

เธอทำทีเป็นก้มหน้าก้มตากินผลไม้ต่อ ไม่อยากให้บทสนทนายืดยาวไปกว่านี้ แต่เมแกนยังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนจะอ่านทะลุได้ถึงความจริงที่ซ่อนอยู่ ทว่าก็ไม่ได้ก้าวก่ายมากเกินไป

"เจ็บหรือเปล่าคะ ให้ป้าเอาเจลประคบให้มั้ย"

เสียงของเมแกนเต็มไปด้วยความห่วงใย ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังรอยแดงจางๆ บนแก้มของหญิงสาว

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เจ็บมากแล้ว" ลดาสัมผัสแผ่วเบายังจุดที่ถูกตบพร้อมส่ายศีรษะ

"ถ้าอย่างนั้น กินเสร็จก็ขึ้นไปอาบน้ำ พักผ่อนเถอะค่ะ" เมแกนถอนหายใจอย่างรู้ทันแต่ไม่ซักไซ้ต่อ

"เดี๋ยวลดาว่าจะเปลี่ยนชุดแล้วลงมาว่ายน้ำหน่อยค่ะ ช่วงนี้น้ำหนักขึ้นคงต้องออกกำลังกายบ้างแล้ว"

"เพราะอาหารฝีมือป้าหรือเปล่าคะ"

"แน่นอนค่ะ ก็ป้าเมแกนทำอาหารอร่อยนี่คะ"

"เห็นทีคงต้องทำอาหารเพิ่มแล้ว ป้าชอบที่คุณหนูดูมีน้ำมีนวล ไม่ผอมแห้งอย่างแต่ก่อน"

"ป้าเมแกนละก็...ถ้าอย่างนั้นลดาขอตัวก่อนนะคะ"

หญิงสาวยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดแม่บ้านอย่างออดอ้อนเหมือนทุกครั้ง ความอบอุ่นที่ได้รับทำให้ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวจนต้องรีบผละออกแล้วเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง

เธอเองก็อยากระบายทุกความอัดอั้นตันใจให้คนที่คิดว่าน่าจะผ่านประสบการณ์เหล่านี้มาบ้างแล้วฟัง แต่ก็กลัวว่าจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายเป็นห่วงเสียเปล่าๆ จึงเลือกจะปิดปากเงียบไว้

หลังจากเปลี่ยนมาเป็นชุดว่ายน้ำวันพีชสีขาวแนบเนื้อ ลดาก็เดินลงมายังสระน้ำริมคฤหาสน์ แสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยสะท้อนลงบนผืนน้ำระยิบระยับ สายลมเย็นพัดผ่านผิวกายชวนให้รู้สึกสบาย

หญิงสาวค่อยๆ ก้าวลงสระ ปล่อยให้สายน้ำโอบล้อมร่างกายราวกับช่วยปลดปล่อยความเหนื่อยล้าทั้งหมดไปกับกระแสน้ำ เธอลอยตัวขึ้นบนผิวน้ำ ดวงตาจ้องมองท้องฟ้าที่มีเพียงปุยเมฆลอยละล่อง

เสียงวุ่นวายในมหาวิทยาลัย คำซุบซิบนินทา และข่าวลือต่างๆ ถูกกลบหายไปหมดสิ้นในช่วงเวลานี้

เปลือกตาค่อยๆ ปิดลง ปล่อยให้ตัวเองจมลงสู่ความเงียบงัน ทว่าก่อนที่เธอจะปล่อยให้ความสงบกลืนกินทุกสิ่ง เสียงเครื่องยนต์จากรถหลายคันดังแว่วมาจากหน้าคฤหาสน์จนหญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

เธอพยายามทรงตัวเพื่อยืน แต่ทันใดนั้นความเจ็บแปลบก็แล่นปราดขึ้นที่ขา ตะคริวเล่นงานจนขยับไม่ได้ หญิงสาวพยายามตะเกียกตะกายไปเกาะขอบสระ แต่กลับยิ่งทำให้ร่างเล็กจมลงเรื่อย ๆ

"ป้าเมแกน!" พยายามตะโกนเรียก แต่เสียงของเธอถูกกลืนหายไปในน้ำ ความหวาดกลัวพุ่งเข้าจู่โจม ร่างเล็กจมดิ่งลงลึกเรื่อย ๆ น้ำเย็นเยียบทะลักเข้าทางจมูกและปากจนสำลักออกมา

ชีวิตของเธอกำลังจะจบลงแบบนี้จริง ๆ หรือ

ภาพต่าง ๆ เริ่มผุดขึ้นมาในหัว ตั้งแต่ใบหน้าของพ่อแม่ ยายผู้เป็นที่รัก เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวอย่างเพลงขวัญ และป้าเมแกนที่คอยดูแลเธอเสมอมา

และสุดท้าย ใบหน้าของเขาคนนั้น...คาลิกซ์

ชายหนุ่มผู้เปลี่ยนชีวิตของเธอ ภาพความทรงจำแรกที่พบกัน ภาพความทรงจำหลังจากนั้นอีกเพียงไม่กี่ครั้งและบางที...เธออาจจะไม่มีโอกาสได้มีความทรงจำที่มากกว่านั้นกับเขาอีก

ตูม!

เสียงกระโจนลงน้ำดังขึ้น ลดารู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ระหว่างความจริงและความฝัน กระแสน้ำรอบกายเปลี่ยนแปลงจนรับรู้ถึงแรงสั่นไหวและสัมผัสเย็นเยียบที่โอบรัดร่าง

เธอพยายามฝืนลืมตาทั้งที่เปลือกตาหนักอึ้ง ท่ามกลางม่านน้ำสีเข้ม เงาร่างของใครบางคนเคลื่อนเข้ามาใกล้

เจ้าของใบหน้าคมคายสะท้อนอยู่ในสายน้ำ เส้นผมลู่แนบกับกรอบหน้า ดวงตาของเขาจับจ้องมาที่เธอเหมือนมีอะไรบางอย่าง แต่กลับอ่านไม่ออก หรือทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพลวงในห้วงฝันกันแน่

เสียงสะอื้นไห้ของแม่บ้านแว่วผ่านความมืด สลับกับแรงกดหนักที่หน้าอก ก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นที่แนบลงมา

ทันใดนั้น น้ำที่คั่งอยู่ในปอดก็ทะลักออกมาพร้อมอาการสำลักอย่างรุนแรง

ลดาพยายามลืมตาขึ้น แม้สายตายังพร่ามัว สิ่งแรกที่เห็นคือ...เขา คนที่เธอไม่คาดคิดว่าจะมาอยู่ที่นี่ เวลานี้ อีกทั้งยังเข้ามาช่วยเหลือเธอจากเหตุการณ์เฉียดตายก่อนหน้านี้

คาลิกซ์...เขานั่งอยู่เหนือร่างเธอ ผมเปียกชื้น หยดน้ำร่วงลงกระทบใบหน้า ดวงตาคมคู่นั้นยังคงจับจ้องมาด้วยสายตาที่เธอไม่มั่นใจว่ามันแฝงความเป็นห่วงไว้ด้วยหรือไม่

หญิงสาวยกมือขึ้นหมายจะสัมผัสใบหน้าของเขา แต่ก่อนที่ปลายนิ้วจะแตะถึง สติของเธอก็ดับวูบลงอีกครั้ง