EPISODE 7 เรื่องจริง?

สองปีต่อมา...

เพียะ!

เสียงฝ่ามือกระทบแก้มนวลเนียนดังสนั่นทั่วบริเวณป้ายรถโดยสารประจำทาง ทำเอาเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มสะบัดไปตามแรงตบเหมือนภาพสโลว์โมชั่นพร้อมดวงตากลมโตที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ ความเจ็บแปลบและร้อนผ่าวค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั่วแก้มซีกนั้น

สายตาของผู้คนรอบข้างหันมามองด้วยความอยากรู้อยากเห็น บางคนกระซิบกระซาบกันเบา ๆ ขณะที่อีกหลายคนกำลังยืนดูด้วยความสนใจ

"แกนี่มันร้ายจริง ๆ คิดจะแย่งแฟนคนอื่นเหรอ!" เสียงของรุ่นพี่ปีสี่ที่อยู่ในชุดนักศึกษา มหาวิทยาลัยชื่อดังเฉกเช่นเดียวกันกับอีกฝ่ายตวาดลั่นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจากแรงโทสะ

ลดากะพริบตาถี่ ๆ ยกมือขึ้นกุมแก้มที่ยังรู้สึกชา หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะทั้งจากความเจ็บและความตกใจ

"ฉัน...ไม่ได้ทำ"

เสียงของเธอขาดหายไป เมื่อตระหนักได้ว่าทุกสายตากำลังจับจ้องมา ลมเย็นที่พัดพากลับไม่อาจลดความร้อนผ่าวบนใบหน้าได้เลย

หญิงสาวพยายามตั้งสติก่อนจะจ้องมองคนตรงหน้าอย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าตัวเองไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไร

"อย่ามาตอแหลหน่อยเลย แฟนฉันสารภาพหมดแล้ว ว่าแกเป็นฝ่ายไปอ่อยเขาก่อน" ดวงตาของผู้หญิงคนนั้นวาวโรจน์ราวกับเปลวเพลิงที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่าง

"คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันกับพี่มิกซ์เป็นแค่สายรหัสกันเท่านั้น" คิ้วเรียวได้รูปขมวดเข้าหากันอย่างเคร่งเครียดขณะกำลังอธิบาย

ทว่าสายตาของผู้คนรอบข้างที่มองเธออย่างตำหนิกลับทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกกลืนหายไปในกระแสความเข้าใจผิด

"เหอะ! คิดว่าฉันจะเชื่อคนอย่างแกเหรอ"

"แต่ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้นจริง ๆ นะ" พึมพำแผ่วเบาจนแทบไม่มีใครได้ยิน ความอับอายถาโถมเข้ามาทำเอาหายใจไม่ออก

"ให้สังคมตัดสินผู้หญิงหน้าด้านที่ชอบแย่งแฟนชาวบ้านอย่างแกก็แล้วกัน!"

รุ่นพี่แสยะยิ้มชั่วร้าย และก่อนที่ลดาจะทันตั้งตัว เธอก็เพิ่งสังเกตเห็นว่ามีโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งถูกยกขึ้นมาบันทึกภาพทุกอย่างเอาไว้ตั้งแต่ต้นโดยฝีมือของเพื่อนผู้หญิงคนนั้นซึ่งกำลังแสดงสีหน้าสะใจ

ถึงแม้ลดาจะพยายามอ้อนวอนขอให้ลบภาพวิดีโอและกล่าวซ้ำไปซ้ำมาว่าเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด แต่ฝ่ายนั้นกลับไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นไม่นานผู้หญิงทั้งสองก็เดินจากไปส่งผลให้เลือดในกายของคนที่ถูกเข้าใจผิดเย็นเฉียบ กระทั่งความกลัวค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาอีกครั้ง...

"แก เป็นยังไงบ้าง คลิปพวกนั้นว่อนไปทั่วโซเชียลเลย"

เพลงขวัญ เดินเข้ามานั่งข้าง ๆ เพื่อนสนิทในห้องเรียน สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ขณะที่เสียงซุบซิบของเพื่อนร่วมชั้นยังดังอยู่รอบตัว ราวกับทุกคนรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นหมดแล้ว

"ฉันไม่เป็นไรหรอก"

ลดาตอบเรียบ ๆ ก่อนจะหยิบอมยิ้มในกระเป๋าออกมาใส่ปากหวังกลบความร้อนใจและความปั่นป่วนเหล่านั้น

"แล้วแกจะปล่อยไว้แบบนั้นเหรอ"

"แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ พออธิบายก็หาว่าฉันแก้ตัว ทั้ง ๆ ที่ความจริง ฉันไม่เคยเล่นด้วยกับผู้ชายคนนั้นตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ"

ลดาทอดถอนใจ เธอรู้ดีว่าไม่ว่าจะพยายามอธิบายแค่ไหน คนเราย่อมเชื่อในสิ่งที่ตัวเองอยากเชื่อเท่านั้น

"แต่สังคมโซเชียลกำลังประณามแก" เป็นอีกครั้งที่เพลงขวัญเอ่ยพูดเสียงเครียด

"มันก็ช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้รู้ความจริงทั้งหมดเหมือนฉันนี่" ลดาหัวเราะเบาๆ ด้วยความขมขื่นแกมสมเพชตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องราวเข้าใจผิด แต่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกทำร้ายร่างกายแบบนี้ต่างหาก

"ฉันว่าแกกลับบ้านไปก่อนดีมั้ย"

"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ"

"แกรับมือกับสายตาของคนพวกนั้นได้เหรอ เริ่มมีคนขุดคุ้ยประวัติแกขึ้นมาพูดคุยกันสนุกปากแล้วนะสิ น่าจะรับคำขอโทษเป็นเงินสดจริงๆ คนพวกนี้!"

ลดาชะงักไปเล็กน้อย เธอหันไปมองใบหน้าของเพื่อนสนิทด้วยสายตานิ่งสงบ แต่ภายในกลับรู้สึกหนาวเยือกอย่างบอกไม่ถูกว่าเธอกำลังกลัวอะไรกันแน่ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเราทุกคนล้วนมีอดีตด้วยกันทั้งนั้น

"อย่างเช่นอะไรบ้างล่ะ"

"บอกว่าแกเป็นลูกคุณหนูตกยากที่ต้องระหกระเหินไปอยู่ในสลัมซอมซ่อ"

"มันก็เรื่องจริงนี่" ลดายักไหล่ เธอไม่ได้สนใจเรื่องนี้อยู่แล้ว

"แกเคยเป็นเด็กเอ็นในบาร์ แต่เรื่องนี้ฉันมั่นใจว่าไม่จริง"

"..."

"แล้วพวกมันยังบอกอีกว่า แกขายตัวให้เสี่ยแก่ ๆ หวังสบายทางลัด"

คำพูดนั้นทำให้เธอชะงักไปทันที

ขายตัวงั้นเหรอ? ลดาเผลอกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว คำกล่าวหานี้มันหนักเกินไป แต่ก็ไม่มั่นใจว่าสิ่งที่เธอเป็นอยู่ในทุกวันนี้ จะมีความหมายเดียวกันกับประโยคนั้นหรือเปล่า

ในเมื่อเธอไม่ได้เต็มใจให้เรื่องมันดำเนินมาถึงจุดนี้ตั้งแต่แรก...

หญิงสาวแทบไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายที่ประมูลเธอมาเมื่อสองปีก่อนด้วยซ้ำ เธอรู้เพียงว่าเขาเป็นชาวอิตาลีโดยกำเนิด

ไม่เคยถามไถ่ถึงหน้าที่การงานของเขา แต่จากที่เห็นก็รู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายมีอำนาจและเงินมากมายมหาศาลถึงขั้นตกลงซื้อคฤหาสน์แค่เพียงกระดิกปลายนิ้ว

คฤหาสน์หลังงามที่เธออาศัยอยู่กับแม่บ้านชาวอิตาลีเงียบสงบเกือบตลอดปี ราวกับหลุดออกมาจากอีกโลกหนึ่งและจะมีชีวิตชีวาขึ้นมาก็ต่อเมื่อเขาและเหล่าลูกน้องกว่าสิบชีวิตเดินทางมาพำนักที่นี่ซึ่งก็แค่ปีละไม่เกินสองครั้งเท่านั้น

ถ้าจะให้พูดตามความจริง ชีวิตของหญิงสาวเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในระยะเวลาเพียงแค่สองปี เธอได้มาอยู่ในคฤหาสน์หลังโออ่าที่เรียกว่าบ้าน ได้เข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยชื่อดังอย่างที่ต้องการและได้มีหลาย ๆ อย่างที่คิดว่าเกินความจำเป็นซึ่งล้วนมาจากผู้ชายคนนั้น

"แก เป็นอะไรหรือเปล่า" เพลงขวัญเรียกสติอีกฝ่ายให้กลับคืนมาอีกครั้ง

"เรื่องที่แกถามน่ะ มันก็ขึ้นอยู่กับการตีความของแต่ละคน แต่ฉันอยากจะบอกว่าถึงแม้เขาจะอายุเยอะแล้วก็จริง แต่ผู้ชายคนนั้นยังไม่แก่หรอกนะ" เธอกะพริบตาช้า ๆ สูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง หลังจากเปล่งประโยคเหล่านั้นออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ในจังหวะนั้นเอง อาจารย์ผู้สอนก็เดินเข้ามาในห้องเรียนพอดี บทสนทนาจึงถูกตัดจบ ลดารีบดึงสติตัวเองกลับมาตั้งใจเรียน แม้ในใจยังคงวุ่นวายกับเรื่องที่เกิดขึ้นก็ตาม