ตอนที่ 1 คืนแห่งการล้างบาง

หิมะต้นฤดูโปรยเบาเหมือนขี้เถ้าจากเตาใหญ่ ลอยเรี่ยหลังคากระเบื้องดำของจวนสกุลหลาน แล้วค่อยๆ ทับถมจนพื้นลานขาวโพลน เสียงกลองศึกที่เคยข่มศัตรูในสนามรบกลับเงียบงัน ราวกับวิญญาณนักรบหลายร้อยนายที่เคยยืนเรียงแถวตรงนี้ต่างรู้ดี คืนเพ็ญนี้ ไม่ใช่ค่ำคืนแห่งชัยชนะ แต่เป็นคืนแห่งล้างบาง

ข้าคือหลานซูเหยา บุตรีแม่ทัพหลาน เด็กหญิงผู้ตัวเล็กกว่าความยาวดาบของบิดา คืนนี้ ข้าซ่อนตัวงอตัวอยู่ใต้แท่นกลองศึกที่ท่านพ่อเคยเคาะเรียกระดมพล แผ่นไม้เย็นเฉียบซึมความชื้นจนกลิ่นยางไม้ระเหยฉุนจมูก เสียงฝีเท้าหนัก สายลมตีชายเสื้อเกราะ เสี้ยนโลหะขูดกันจนเกิดเสียง ทุกสิ่งทุกอย่างในยามนี้กำลังสอดประสานเป็นบทเพลงสั้น ๆ ที่โหดเหี้ยม

“นำตัวคนของตระกูลหลานออกมาให้หมด!”

เสียงนายทหารกรมอาญาร้องลั่น เสียงนั้นชัดเจนราวคมมีดที่เฉือนผิว ข้าเห็นผ่านช่องไม้เล็ก ๆ ถึงธงหลวงที่สะบัดในแสงคบเพลิง และผ้าคาดแขนของทหารที่ปักลายมังกรคาบกลีบดอกท้อ

มังกรกับดอกท้อ เหตุใดต้องเป็นลายนี้?

บิดาข้า แม่ทัพหลาน ออกมายืนอยู่กลางลาน เขาไม่ได้สวมเกราะทำศึก แต่สวมเสื้อคลุมผ้าแพรสีดำ ก้าวเท้านิ่งสง่าเหมือนดั่งเช่นทุกครั้งที่ก้าวลงสนามรบ

“ข้าหลานหย่งเฉิง ขอถาม”

เสียงของท่านพ่อไม่ดังนักแต่กลับดังก้องในหัวของข้า

“ด้วยโทษทัณฑ์ใดอันควร ตระกูลข้าถึงจำต้องถูกลากทุกชีวิตออกมาต่อหน้าธารกำนัลในยามแรมเดือนเพ็ญเช่นนี้”

นายทหารชูม้วนพระราชโองการขึ้นเหนือศีรษะ

“บัญชาจากเบื้องบน กล่าวโทษตระกูลหลานว่าคบคิดติดต่อศัตรู ยักยอกเสบียง นำภัยแก่แผ่นดิน!”

เอ่ยจบเขาก็คลี่ผืนกระดาษตราประทับแดงฉาน แสงคบเพลิงสะท้อนคราบผงยาพิษจาง ๆ บนขอบตรา ข้าคิดว่าตนแค่ตาฝาดจึงขยี้ตาอีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบ

“มีหลักฐานอันใด?”

ท่านแม่ข้าโฉมสะคราญที่เคยคัดเลือกบทกวีให้ข้าท่องทุกค่ำคืน ก้าวล้ำออกมายืนเคียงท่านพ่อ ใบหน้าของนางยังสงบเย็นดุจผืนน้ำแข็ง แต่การกำชายแขนเสื้อแน่นจนปลายเล็บขาว เผยว่าหัวใจของนางเต้นรัวเพียงใด

“หรือเพียงคำของผู้มีอำนาจ ก็เพียงพอจะฆ่าคนทั้งจวนแล้ว?”

“หลักฐานถึงมือแล้ว” นายทหารตอบสั้น ๆ “และถึงคราจะต้องพิพากษา”

ข้าเม้มปากกัดปลายเรียวผ้าคลุม ท่านพ่อสอนอยู่เสมอว่า อย่าร้องไห้ต่อหน้าศัตรู แต่ในยามนี้ ข้ารู้สึกเหมือนเลือดอุ่น ๆ จากหัวใจตนเองกำลังไหลลงพื้นที่เย็นเฉียบ ไม่ใช่ผ่านแผลใด ทว่าไหลผ่านรอยแตกของความศรัทธาที่ข้าเคยมี

พวกทหารลากบ่าวไพร่ออกมาเป็นแถว เสียงร้องอ้อนวอนดังผสานกับเสียงกระบองฟาดหลัง ข้าเห็นเด็กชายคนหนึ่งที่เคยเล่นด้วยกัน เขาเป็นลูกของบ่าวรับใช้ในจวน เขายังไม่พ้นวัยเล่นกงล้อไม้ คุกเข่าจนหัวชนพื้นหิมะ

“โปรดเมตตาด้วยขอรับ”

เขาร้องทั้งน้ำหูน้ำตา ท่านพ่อข้าเพียงหลับตาแน่น มือกำหมัดจนเส้นเลือดปูด แต่ก้าวเท้าไม่ถอย

“หยุด!”

เสียงหนึ่งที่ข้าคุ้นตลอดวัยเยาว์ เสียงของท่านพ่อดังจนใคร ๆ ต่างก็เงียบกริบ ท่านพ่อก้มลงถอดปิ่นหยกสีอ่อนจากมวยผมของตน ปิ่นนั้นสลักเป็นรูปกลีบดอกท้อสองกลีบซ้อนกัน

“ชิงเหยา” เขาหันมองไปทางเรือนใน ที่ข้าซ่อนอยู่ไม่ไกลนัก “ลูกอยู่ในนั้นใช่หรือไม่”

หัวใจข้าหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะ ข้ายกมือปิดปากตัวเองอย่างแรง แต่ท่านแม่ข้าคำรามเบา ๆ

“หย่งเฉิง”

เสียงของท่านแม่เอ่ยเป็นเสียงเตือน ว่าอย่าให้คนพวกนั้นรู้!

ท่านพ่อยิ้มบางอย่างที่เขาเคยยิ้มให้ข้าตอนขัดเปลือกเมล็ดท้อให้กิน

“หากลูกได้ยินเสียงของพ่อ...”

เขาหย่อนปิ่นหยกลงในกระบอกไม้ไผ่เล็ก ๆ ที่วางอยู่ข้างแท่นกลองศึก แล้วสอดบางสิ่งเข้าไปด้วย มันเป็นแผ่นกระดาษตัดสีขาว

“จงจำคำพ่อไว้ให้ชัด ดอกท้อไม่บานในฤดูหนาว”

เขาเคาะปลายนิ้วบนกระบอกไม้สองที ราวกับเคาะประตูสวรรค์

“เจ้าจงจำไว้...”

น้ำตามืดบังดวงตาข้า ข้าคืบคลานเอื้อมมือรับกระบอกไม้ไผ่ผ่านช่องว่างเล็ก ๆ ใต้แท่นกลอง เงื้อมอย่างเบาที่สุดเท่าที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะทำได้ ลมหายใจพ่นเป็นควันขาว บนปลายนิ้วมีเลือดซึมเพราะเสี้ยนไม้ แต่ข้าก็ไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมา

“ถึงเวลาแล้ว”

นายทหารสั่งเสียงเย็น เขาผายมือ ดาบหลายสิบเล่มชักขึ้นพร้อมกัน เสียงโลหะจี่กับปลอกดาบดังสะท้อนกำแพงลานกว้าง

            ท่านแม่ข้ายืดตัวขึ้นสูงเปรียบเสาเรือน

“หากแผ่นดินนี้ต้องการเลือด ก็จงรับจากพวกเราไป แต่อย่าหวังว่าเวลาจะล้างความเท็จให้ใครได้”

นางหันกายมองท่านพ่อ ส่งยิ้มให้เขา ยิ้มของสตรีที่ไม่เคยกลัวอะไรเลยนอกจากกลัวว่าบุตรสาวของตนจะประสบกับภัยร้าย

“ชิงเหยา” นางเรียกข้าในลมหายใจแทบไม่กี่เส้น “ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน ก็...”

“ตึง!”

เสียงกลองศึก กลองเดียวกันที่ข้าซ่อนอยู่ใต้แท่นดังขึ้น สั่นสะเทือนไปถึงกระดูกสันหลังข้า ราวกับมีใครถลึงตาใส่ดวงจันทร์แล้วสั่งมันให้ลืมความเมตตา ดาบกวัดวาบ แสงคบเพลิงสาดเงาทหารยาวบนหิมะ เหล่าบ่าวไพร่ถูกผลักให้คุกเข่าก้มหน้า เสียงแหบพร่าของบทสวดสุดท้ายผสมกันเป็นหมอก

ข้าเม้มฟันแน่นจนได้กลิ่นเหล็กจากเลือดในปาก

“หยุดนะ!”

เสียงนี้ก็อีกเสียงหนึ่งที่ข้าจะจำชั่วชีวิต เสียงของผู้สวมผ้าคาดแขนลายมังกรคาบกลีบดอกท้อ เขายกมือ ดาบทั้งหลายค้างอยู่กลางอากาศ เขาเดินไปหยุดตรงหน้าท่านพ่อข้า ระยะเพียงหนึ่งฝ่ามือ

“แม่ทัพหลาน คนอย่างเจ้าสมควรตายบนสนามรบมากกว่ากลางลานหิมะขาวเช่นนี้”

เขาเอียงคอ มุมปากยกอย่างเย้ยหยัน “ทว่าเบื้องบนสั่งมาเช่นไร เราก็ต้องทำเช่นนั้น”

ท่านพ่อไม่ตอบ เขาเพียงเอื้อมมือจับมือท่านแม่ไว้แน่น นิ้วมือทั้งสองเกี่ยวกันเหมือนสรวงสวรรค์เกี่ยวชะตาคนสองคนไว้ก่อนโยนลงดงลวดหนาม

            ดาบหนึ่งฟาดลง เสียงเปียกปอนตามมาเหมือนผ้าชุบน้ำตกกระทบพื้นหิน ข้าหยุดหายใจโดยไม่ทันรู้ตัว หากแต่เสียงร้องก็ไม่อาจกั้นออกจากลำคอได้ มันติดอยู่ที่นั่น เจ็บจนชา ชาเสียจนหนาวลึกเข้าไปถึงไขกระดูก

เปลวคบเพลิงโบกสะบัดแรงขึ้นเหมือนพายุคลั่ง หรือข้าเห็นภาพสั่นจากน้ำตาตนเองกันแน่? ลมคืนนี้แหลมคม ส่องผ่านรอยแตกของแท่นกลองเข้ามาบาดแก้มของข้า บาดจนข้านึกว่ามีใครขีดคำบางคำลงบนใบหน้า คำว่า “ศัตรู!”

เพลี้ยง! คบเพลิงหนึ่งหล่นใส่ซุ้มประตูไม้แห้ง เปลวไฟลุกพรึ่บอย่างรวดเร็ว กลิ่นควันยางไม้และไขคบเพลิงฉุนทะลวงหลอดลม เปลวไฟวิ่งไปตามพนักบัวยาว ราวกับงูไฟกำลังเลื้อยรัดจวนที่ข้าเกิดและเติบโตมาทุกตารางนิ้ว ข้าเห็นเงาเด็กชายที่ร้องไห้เมื่อครู่ถูกดึงถอยไปด้านหลังอย่างแรง เขายังมีชีวิตอยู่ แต่ก็แค่อีกไม่กี่ลมหายใจ

“เผา” นายทหารคนนั้นสั่งเพียงคำเดียว

คนของข้าพากันแตกตื่น กรีดร้องและวิ่งหนี แต่ประตูใหญ่ถูกปิดตาย โซ่เหล็กหนักกระแทกกันดังกราว ข้ากระชับกระบอกไม้ไผ่ในมือแน่น รู้สึกถึงปลายปิ่นหยกทิ่มกดเนื้อฝ่ามือ ความเจ็บแสบเล็ก ๆ นั้นเป็นเสมือนคำสั่งสอนที่ท่านพ่อทิ้งไว้

ข้าขยับกายช้า ๆ คืบคลานตามทางว่างด้านในแท่นกลอง กระบอกไม้ไผ่ถูกสอดเข้าช่องผนังอิฐที่ท่านพ่อเคยชี้บอกไว้เมื่อนานมาแล้ว เขาพูดตอนนั้นว่ามันเป็น เส้นทางลมหายใจของจวน หากไฟไหม้ให้คลานไปตามช่องนี้ มันจะพาไปสู่ทางลับใต้ดินที่ออกสู่ป่าริมลำธารได้

“ชิงเหยา รีบหนีไป...”

เสียงของท่านแม่เหมือนลอยมาตามควัน หรือเป็นเพียงความจำของข้าเองก็ไม่รู้ได้? ท่านแม่ชอบปกป้องข้าเสมอ เวลาที่เกิดลมพายุ ท่านแม่ก็มักจะบอกข้า

“ลูกรีบเข้าด้านใน เดี๋ยวแม่ตามไป”

ไฟลามมาถึงชายผ้าแท่นกลอง กลายเป็นแถบสีส้มที่ไล่กัดกินผ้าอย่างหิวโหย ข้าเบียดตัวไปตามช่องอิฐที่แคบจนซี่โครงเสียดแน่นกับผนังหนาวเย็น ความมืดเหมือนผ้าคลุมตาแต่กลิ่นควันช่วยชี้นำทาง อีกไกลเท่าไร ข้าไม่รู้ เพียงรู้ว่าทุกวินาทีด้านหลัง มีดาบกับไฟกำลังไล่ตามหลังคอของข้าอย่างกระหาย

กึก กึก เสียงถอนกลอนเหล็กดังขึ้นใกล้ ๆ จนข้าตัวแข็ง

“มีคนอยู่ใต้แท่น!”

เสียงของทหารนายหนึ่งตะโกน หัวใจข้ากระเด็นไปชนซี่โครง เหงื่อเย็นผุดพราวแม้อากาศจะหนาวจนปลายนิ้วชา ในวินาทีที่ข้าคิดจะหันกลับไปกัดแขนคนที่ยื่นมาคว้าตัว มือหนึ่งกลับแตะไหล่ข้าเบา ๆ จากด้านหน้า มือนั้นเย็นดุจน้ำแข็งที่ตักขึ้นจากลำธารกลางราตรี แต่แรงคงมั่นและเฉียบ ข้าเกือบเผลอส่งเสียงร้อง แต่เสียงนั้นมาก่อน

“อย่าส่งเสียง” มันเป็นเสียงของบุรุษ ต่ำ นิ่ง และเรีบยคมเหมือนคมมีดที่ไม่สะท้อนแสง

“ยังไม่ถึงคราวตายของเจ้า”

ข้าเห็นเพียงแววตาคู่หนึ่งในความมืด ดุจแสงจากโลหะเย็นหลังหน้ากากที่คนผู้นั้นสวมไว้ แววตานั้นไม่ใช่แววของผู้มาเผาจวน ไม่ใช่แววของพวกทหารที่ย่ำยีเกียรติของตระกูลหลาน แต่เป็นแววของผู้ที่จ้องรอจังหวะในความมืดอย่างชำนาญ เหมือนเสือที่ชะงักฝีเท้าไว้ข้างหนึ่งก่อนกระโจนเข้าใส่เหยื่อ

เงาบุรุษผู้นั้นขยับ เขาปัดก้อนอิฐช่องลมหายใจอีกแผ่นอย่างเงียบเชียบ พื้นดินด้านล่างเผยช่องว่างเท่าตัวเด็กให้ไถลลง ข้าหันกลับชั่วพริบตา เพียงทันเห็นเปลวไฟแผดเผาผิวไม้ ลมหายใจของทหารสองสามคนกำลังพุ่งเข้ามาใกล้ เงาเงื้อมมือราวจะคว้าผมของข้า

“ไป” เสียงนั้นสั้นและหนักแน่น น้ำเสียงบ่งบอกว่ามันไม่ใช่คำสั่ง ไม่ใช่คำขอ แต่เป็นคำตัดสินชะตา

ข้ากัดฟันแน่น โผกายลงไปในช่องดินแคบ ร่างกายถลาลงสู่ความเย็นเฉียบของดินชื้น เสียงโลกด้านบนถูกอุ้มไว้ด้วยชั้นพื้นหนา เสียงดาบ เสียงร้อง เสียงไฟ กลายเป็นทำนองมัวหมองที่ไกลออกไปทุกลมหายใจ ข้าพลิกตัวมองขึ้น ช่องนั้นถูกก้อนอิฐดันกลับเข้าที่เงียบกริบ มีเพียงช่องลมเล็กกระจิ๋วที่ลมหายใจพอลอด

หัวใจยังเต้นแรงจนเจ็บซี่โครง กระบอกไม้ไผ่ในอกเสื้อทิ่มกดหน้าอกจนเจ็บ ข้ากำมันแน่นอย่างหวงแหน ปิ่นหยกของท่านพ่อ และกระดาษบันทึกบาง ๆ แผ่นนั้นยังอยู่

ในความมืดมิด แสงหนึ่งวาบขึ้น แสงจากแท่งไฟเล็กที่บุรุษผู้สวมหน้ากากจุดด้วยนิ้วเดียว ส่องให้เห็นทางอิฐโค้งต่ำทอดไปข้างหน้า เขาก้มศีรษะลงน้อย ๆ มองหน้าข้า แล้วเสียงต่ำเย็นนั้นก็กระซิบอีกครั้ง

“ตามข้ามา หากเจ้ายังอยากมีโอกาสทวงความยุติธรรมกลับคืน”

ข้ากลืนน้ำลายลงคอ มันขมและเค็มเหมือนเลือด ข้าค้อมศีรษะช้าๆ ไม่ใช่โค้งให้เขา แต่โค้งให้คำสาบานที่เพิ่งเกิดในใจตนเอง

ข้าจะจำทุกสิ่งทุกอย่างในคืนนี้ให้ชัด ผ้าคาดแขนลายมังกรคาบกลีบดอกท้อ กลิ่นควันจากไม้กลองศึก เสียงดาบที่ฟาดลงบนชีวิตของคนสกุลหลาน และเสียงของบุรุษผู้ที่บอกว่าข้ายังไม่สมควรตาย

ข้าจะจำไว้ เพื่อวันหนึ่งจะได้ถามโลกนี้กลับว่า ใครกันแน่ที่สมควรตาย!

ข้าย่อตัวคลานตามแสงเล็กนั้นไปในอุโมงค์มืด ด้วยหัวใจที่เริ่มแข็งกระด้างขึ้นในทุกจังหวะเต้น อย่างคนที่เพิ่งก้าวเท้าจากวัยเยาว์สู่หุบเหวของโชคชะตา โดยทิ้งเสียงร้องไห้คร่ำครวญถึงบ้านเกิดไว้เบื้องหลัง ใต้เงาจันทร์เพ็ญสีเงินที่ไม่มีวันช่วยใครได้เลย