บทที่ 13

ทั่วป๋าเฟยเยวียนคว้าพระราชโองการในมือของลู่เฟิงจิ่น นางเปิดอ่านดูก่อนจะก็สติหลุดลอยไปชั่วขณะ

เป็นพระราชโองการที่ฮ่องเต้จะทรงยกเลิกการหมั้นหมายของพวกเขา!

“เจ้า...” ทั่วป๋าเฟยเยวียนมองฉู่เยว่หลี วินาทีนั้นกลับพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว

ตำแหน่งจิ่นอ๋องเฟยอันล้ำค่า ฉู่เยว่หลีใฝ่ฝันมันมานานมิใช่หรือ?

ขอให้ฮ่องเต้อนุญาตทรงถอนหมั้น? เป็นไปไม่ได้!

“เจ้า... ต้องการอะไรกันแน่?” ลู่เฟิงจิ่นจ้องฉู่เยว่หลี น้ำเสียงนั้นราวลอดออกมาจากไรฟัน

ก่อนหน้านี้ที่พูดถึงเรื่องถอนหมั้น ก็แค่ขู่เพื่อให้นางยอมรับเงื่อนไขที่ต้องเข้าแต่งงานจวนพร้อมกับทั่วป๋าเฟยเยวียนในวันเดียวกัน

ส่วนถอนหมั้นนั้น อันที่จริงเขาไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำ

เรื่องการแต่งงานของพวกเขาทั้งสอง เขาตัดสินใจตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว

ยามนั้น เด็กหญิงตัวน้อยวัยแปดขวบ น่ารักน่าทะนุถนอมดุจหยกสลัก เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น

ต่อมา นางยิ่งโตนางก็ยิ่งงดงามราวกับดอกบัวที่ชูช่อ ดุจดั่งดอกกล้วยไม้ในหุบเขา เป็นดอกบัวบริสุทธิ์ในใจของชายหนุ่มทุกคนในเมืองหลวง

หากถอนหมั้น หญิงสาวที่สมบูรณ์แบบผู้นี้ ก็อาจจะแต่งงานกับคนอื่น

หากนางแต่งงานกับคนอื่น ลู่เฟิงจิ่นก็จะรู้สึกว่า ของของตัวเองถูกคนอื่นมาทำลาย

เขายอมที่จะเลี้ยงดูนางไว้ในจวนตลอดชีวิต

แต่นางกลับไปขอพระราชโองการจากเสด็จพ่อ

“เพราะฉะนั้น วันนี้ที่แม่ทัพฉู่เข้าไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ก็เพื่อพระราชโองการฉบับนี้หรือ?” เสียงของลู่เฟิงจิ่นเย็นชา “ฉู่เยว่หลี ยังมีเรื่องอะไรอีกบ้างที่ ข้าไม่รู้?”

เขาคิดว่าฉู่เยว่หลีจะอธิบาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่า นางจะเพียงแค่เผยยิ้มบาง “ยังมีอีกมากมายที่องค์ชายไม่รู้”

“อาหลี!”

“เจ้าคิดว่านางอยากถอนหมั้นกับเจ้าจริง ๆ หรือ?” ทั่วป๋าเฟยเยวียนไม่เชื่อ ในโลกนี้จะมีผู้ใดที่ไม่ต้องการชื่อเสียง ไม่ต้องการผลประโยชน์ เหมือนกับตนเอง?

หญิงสาวต่างก็จิตใจหยาบช้า! หากฉู่เยว่หลีไม่ต้องการชื่อเสียง จะยอมให้ชายที่ตนเองรักมีหญิงอื่นอยู่ข้างกาย โดยไม่ร้องไห้ ไม่โวยวายหรือ?

นางไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย นั่นก็เพราะนางคิดวิธีที่โหดร้ายยิ่งกว่านั้นได้!

“ไอ้ชาติหมา นางแค่ใช้เรื่องนี้บีบให้เจ้ายอมแพ้นางเท่านั้น! เจ้าเป็นเทพสงครามแห่งตงหลิง แค่นี้ยังมองไม่ทะลุอีกหรือ!”

ลู่เฟิงจิ่นหน้าแดงก่ำ

“ข้าเจอผู้หญิงแบบนี้มานักต่อนักแล้ว อย่าหวังจะใช้เล่ห์เหลี่ยมกับข้า! ข้าไม่ใช่ชายโง่งมที่หลงใหลหญิงสาวจนหัวปักหัวปรำ จะถูกเจ้าปั่นหัว!”

ทั่วป๋าเฟยเยวียนส่งเสียงฮึดฮัด จู่ ๆ ก็โยนพระราชโองการลงพื้นอย่างแรง

“บังอาจ!”

“เยวียนเอ๋อร์!”

การกระทำนั้นทำให้สีหน้าของทั้งสองคนในห้องโถงเปลี่ยนไป

ลู่เฟิงจิ่นอยากจะห้าม แต่พระราชโองการก็ถูกทั่วป๋าเฟยเยวียนโยนลงพื้นแล้ว!

“ใครก็ได้เข้ามาที!” ฉู่เยว่หลีลุกขึ้นยืนพรวด

สีหน้าของลู่เฟิงจิ่นเปลี่ยนไป เอ่ยเสียงร้อนรน “ผู้ใดก็ห้ามเข้ามาทั้งนั้น!”

เขารีบเก็บพระราชโองการขึ้นมา มองทั่วป๋าเฟยเยวียนที่ยังคงไม่พอใจ อยากจะตำหนิ แต่ก็ไม่รู้จะตำหนิอย่างไร

สุดท้าย สายตาที่โกรธแค้นก็ไปตกอยู่ที่ฉู่เยว่หลี “นางเป็นคนในยุทธภพ ไม่รู้เรื่องอะไร! เหตุใดเจ้าถึงต้องเอาเรื่องนางขนาดนี้!”

“ข้าไม่สนใจ แต่ข้าจะกราบทูลเรื่องนี้ต่อฮ่องเต้ ให้ฮ่องเต้ทรงตัดสินด้วยเพราะองค์เอง”

สถานะคนในยุทธภพไม่ใช่เกราะทองคุ้มกันความตายของทั่วป๋าเฟยเยวียน การทำลายพระราชโองการมีโทษประหาร!

นางอยากจะรู้นักว่าทั่วป๋าเฟยเยวียนมีหัวกี่หัวให้ฮ่องเต้ทรงตัด

เมื่อเห็นสีหน้าของลู่เฟิงจิ่น และท่าทางยามเขายกพระราชโองการขึ้นอย่างทะนุถนอม ทั่วป๋าเฟยเยวียนก็คงรู้ตัวแล้วว่าตัวเองทำผิดอะไรไป

แต่นางไม่ยอมรับ

“เจ้าบีบข้า ใช้เล่ห์เหลี่ยมต่าง ๆ ก็เพราะกลัวข้าจะแก้แค้นไม่ใช่หรอกหรือ? ฉู่เยว่หลี เจ้ามันพวกคนชั่วหน้าซื่อใจคด!”

“เจ้าอยากแก้แค้นข้าขนาดนั้นเชียวหรือ?”

ฉู่เยว่หลีหรี่ตาลง ความโกรธในดวงตาเก็บซ่อนไม่อยู่แล้ว

“ได้ ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้ลงมือเอง!”