CHAPTER 10 

CHAPTER 12 

CHAPTER 14“ATE, anong hitsura ng Tokyo?” Napangiti ako dahil sa naging tanong ni Yuri, ang bunsong kapatid ni Tsuyu. Katabi ko sila ngayon ni Yamaro habang pinagmamasdan ang kalangitan na tadtad ng bituin. Tanging huni lamang ng panggabing ibon ang maririnig at mga kulisap. Napakarami ring mga alitaptap ang nagliliparan.“Bakit mo natanong?” tanong ko pabalik at napatingala sa langit.“Tulad rin ba ng lugar na ito ang lugar na pinanggalingan mo?” inosenteng tanong rin ni Yamaro na ngayon ay nakatingin na rin sa akin habang naghihintay ng sagot ko. Napakagat-labi ako.“Ang lugar na ito ay kakaiba. Ibang-iba sa Tokyo...” bulalas ko at saka inalala ang mga lugar at pangyayaring kinagawian ko bilang isang normal na teenager sa Tokyo.Naalala ko ang paggising ko ng tanghali kahit may pasok sa school. Ang sermon ni kuya Chester tuwing hindi ko kinakain ang mga pagkaing niluluto niya. Ang pagtambay ko sa Onibus Cafe malapit lamang sa Hirokoshi High kung saan ako nag-aaral. Ang palagi kong pa

THIRD PERSON'S POV"Sabihin mo sa akin kung sino ang nagmamay-ari ng bagay na iyan," utos ni Kaisei sa manghuhula at inilapag sa pabilog na mesa ang hairpin at isang supot na ginto. Napatingala naman ang matandang babae sa binatang kararating lamang sa kanyang tahanan. Dahan-dahan niyang ibinaba sa mesa ang hawak na mga baraha at agad hinawakan ang hairpin."Malakas ang pwersang dumadaloy. Saan mo natagpuan ang bagay na ito?" tanong ng matanda ngunit hindi sumagot si Kaisei. Bagkus, naupo siya kaharap ng manghuhula at desididong malaman ang nababasa nito."Ang bagay na ito ay hindi pangkaraniwan. Pagmamay-ari ng isang dalagang...malayo ang pinanggalingan," wika ng matanda habang nakapikit at hinihimas ang hairpin. Tila kusang nanginig ang mga kamay nito at napamulat habang nanlalaki ang mata."May nagbabalik!" bulalas niya dahilan para matigilan ang nakikinig n

CHAPTER 16 CELESTE’S POV “BILISAN mo, kailangan nang magatasan ang mga kambing.”“Ang bagal mo kumilos!”“Kulang pa ang mga dayami na inihain mo sa mga baka.” “P*tngina!” sigaw ko at ibinagsak ang katawan pahiga sa mga patong-patong na dayami dahil sa sobrang pagod. Hingal na hingal at nanghihina akong napangiwi. Dumagdag pa sa isipin ko ang mga bagay na susunod pang pinapagawa ng hinayupak na lalaking iyon.Mayamaya ay napatigil ako nang may maisip. Paano kung ito na pala ang totoo kong mundo at ang buhay ko sa Tokyo ay isang malaking prank lang? Hays, I can’t wait to wake up one day at Tokyo again. I wish someone would slap me in my face and say “girl, these were only pranks!”  Pero alam kong imposible iyon ngayon.“Aish!&rd