Lahat ng Kabanata ng Wild and Innocent (Tagalog): Kabanata 11 - Kabanata 20

AZALEA “Nixel...” I am trying my best to approach Nixel pero nakakainis lang dahil kahapon niya pa ako binabalewala. “Sorry na, hindi naman talaga ikaw yung minura ko.” niyogyog ko yung braso niya pero parang bato pa din siya na tila ba'y isa lang akong hangin na nangungulit na mapansin. “Bati na tayo Nixel.” lahat lahat ginawa ko na. Nagmumukha akong ewan sa kakapout tapos dedma pa din ang lola. Natapos na ang lunch break hanggang sa nagdismissal na pero wala talaga. Ayaw talaga ako pansinin ng babaeng 'to. “Bye. Una na 'ko.” alam kong hindi niya pa din ako papansinin pero gusto ko lang magpaalam. May trabaho pa ako at gusto kong magsimula ng maaga para mas maaga din akong matapos. “Wait..” napahinto ako sabay lingon kay Nixel na nagsalita at naghihintay sa susunod niyang sasabihin. “Do me a favor.” mataray niyang sabi sabay taas ng kaliwa niyang kilay. “A-Anong favor?” “Promise me first na gagawin mo ang gusto ko. Minura mo ako at unacceptable yun sakin, kaya dapat lang na g

THIRD PERSON"Do you want to play something interesting?""But you need to promise me first that you will never tell anyone about our game,""Can't I atleast tell Daddy about it?""No, baby. This game... will be our greatest secret. Do you still want to play with me?" Napahikbi ang isang batang babae sa dalampasigan. Nabitawan niya ang ang hawak nitong stuff toy saka makailang beses na humagulhol sa iyak. "I want you back, mom..." puno ng pagsusumamo ang mga mata niyang walang tigil sa pag-agos ng luha. Nagmamakaawang bumalik ang taong matagal na niyang inaasam-asam na bumalik. Wala sa sariling naglakad siya sa dagat. Unti-unti na siyang nilalamon ng tubig ngunit walang sawa pa din siya sa pag-iyak. Wala na siyang ibang gustong mangyari kundi ang makita ang kanyang ina. Naipikit na lamang niya ang kanyang mga mata, na tila ba'y handa na ito sa kung ano man ang mangyari sa kanya. "YAH!" isang matinis na boses ang kanyang narinig dahilan para muli niyang imulat ang kanyang mga mata. "

AZALEA "My parents are starting to hate you." nakangusong sambit sakin ni Nixel at pabagsak na ipinatong ang kanyang ulo sa mesa. Nginitian ko lang siya bilang tugon at hindi na nagawa pang sumagot. Kasalukuyan kaming nandirito ngayon sa cafeteria dahil katatapos lang ng klase namin sa statistic. Lunch time na din kasi kaya dito kami kaagad dumiretso at para hintayin na din ang kakambal niyang si Nizel. "They even told us not to come near you." nabangon siya saka napangiwi. "Pero alam mo naman na hindi namin kaya ni Nizel ang layuan ka, diba? I don't care if I may look like a rebelled daughter dahil lang sinusuway ko ang parents ko. I know you better than them, so no worries, I will and never leave your side no matter what." she then wink at me as if giving me an assurance that I could always have her back whatever may happen. "Thank you." I will always be grateful for having someone like her as my friend. She may sometimes nosy and annoying but she's ready to back up if ever some

AZALEA   I was busy scrolling on my phone when I suddenly got a message from my friend Nixel.   >Hey! Wanna hang out after your shift?<   I rolled my eyes and didn’t bother to send her a reply. Hindi talaga nag-iisip ang babaeng ‘to. Restricted na nga ako sa parents niya, tapos may gana pa siyang yayain ako gumala. Yung totoo? Gusto niya ba talaga akong ipahamak sa parents niya.   “I’ll order takeaways for dinner. Anong gusto mo?”   Saglit akong napabaling sa gawi ni Izon na nasa dining area saka muling itinuon ang atensyon ko sa phone. “Kahit ano…” simpleng sagot ko.   “Kahit ako?”   Awtomatikong napakunot ako ng noo saka dahan-dahang umangat ng tingin. Isang matalim na titig ang ipinukol ko sa kanya ngunit hindi man lang nagpatinag ang loko at kumunot din ang noo kagaya ko na para bang inosente at hindi niya maintindihan ang klase

AZALEA Minadali ko ang pagpunta sa address na sinabi sakin ni Izon. Tanda ko pa ‘yon hanggang ngayon, dahil maliban sa matalas ang memorya na meron ako, malapit din ito sa school at madalas kong madaanan ang subdivision nila sa tuwing pumupuntang work. “Yung bag ko?” kaagad kong tanong pagkapasok ko sa main door ng mansion at nakita ko siyang nakaupo sa bandang counter table sa dining room. Kitang-kita mula dito ang dining room since it was just right next to the living area. Makailang beses din akong nag-door bell sa gate nila pero hindi man lang ako sinagot ng loko, kaya minabuti ko na lang ang dumiretso sa loob since hindi naman naka-kandado ang gate. Binalingan niya ako saglit. “The food just arrived on time. Kumain ka na.” “Yung bag ko?” pag-uulit ko dahil hindi man lang niya pinansin ang tanong ko. This time, naglakad ako palapit sa