Nakita ko nalang ang sarili kong tinatakbo na ang hagdan pababa ng bleachers, paalis doon. Warm liquids that felt like tears hit my cheeks. Doon ko lang din napansing nanginginig na pala ang kamay ko. Nanlalamig sa takot. Hindi ko mawari kung bakit tila napakahaba ng daang nilalandas ko. Araw-araw ko itong dinadaanan but it just doesn’t seem to end today, it felt endless to walk today. Lakad-takbo ako, o napapalakad na lamang dahil hindi makatakbo dahil sa pag-iyak. Nanlalabo na ang aking paningin dahil sa mga tubig na bumabalot sa mga mata. Kahit ilang pagpunas ang gawin ko rito ay panibagong mga luha lamang ang pumapalit. Bumaba na naman ang manggas ng jacket ko at bigla nalang nakakapagyelo ang hangin sa takip-silim. Hindi ko alam kung alin ang uunahin ko, ang punasan ang mata o ang ayusin ang jacket, o pareho. Ngunit hindi lang pala dahil sa pag-iyak kaya halos hindi na ako makatakbo, dahil pa rin ito sa takot,

Itinukod niya ang mga siko sa tuhod at napasabunot sa kanyang buhok. Hindi ko man nakikita ang kanyang mukha ngunit alam kong puno lamang iyon ng kabiguan. Ayoko mang naririnig ito, ayaw ko mang sinasabi ito ni Kuya Gavin, hindi ko pa rin maitatangging tama siya. Na kahit anong oras, pwede na kaming iwan ni Kuya Luke. Silence enveloped us, the whole hall, the whole place. Wala nang nakapagsalita sa amin, hindi ako makapagsalita dahil sa tindi na ng pag-iyak. Nakakadurog isipin na habang naghihintay ako sa panibagong araw na muling makita si Kuya Luke, naghihintay sa araw na makausap ito, makita ang mga ngiti niya o marinig ang kanyang mga pagtawa, at ang maramdaman ang napakainit at napakahigpit niyang yakap, ay hindi na pala dadating pa ang araw na iyon. Napakasakit lang isiping dadating at dadating ang araw na hindi ko na siya makikita, hindi ko na siya mahahawakan, na kahit gaano ko pa kagustong m

Hurry Hindi magawang alisin ni Amaia ang titig sa pares ng mga matang nakatitig din sa kanya, hindi niya magawang iwasan ang labing matamis na nakangiti sa kanya. Hindi niya magawang lumayo na para bang sa oras na bumitaw siya, aalis na naman ito. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ito makapaniwalang nandito na si Luke, kaharap niya at hawak-hawak. “Amaia?” Habang hindi pa naaalis ni Amaia ang mga kamay sa magkabilang pisngi niya, ganoon din siya, hindi pa kinakalas ang yakap sa bewang ng dalaga. His body feels warm, he is breathing and  smiling, he called her name, he is fine—Amaia thought. Wala nang bakas ng panghihina sa kanyang mukha, hindi ito namumutla, hindi ito kinakapos ng hininga. Ang sayang dinulot ng mga ito kay Amaia ay sapat lang para muli niya na namang angkinin ang labi ng binata. Kagaya niya, sobra-sobrang kaligayan lang din ang nararamdaman ni Lu

Wait Third Person’s P.O.V. Nang mga oras na buksan ni Luke ang mga mata, wala nang tao sa tabi niya, hindi na niya maamoy ang paborito niyang pabango, wala nang maiinit na brasong nakayakap sa kanya. Mag-isa na lamang siya. Ang alaala ng kahapon ay napakaganda na tila isa itong panaginip. Totoo bang nangyari iyon? Nandito ba talaga si Amaia kagabi? Kasama niya? Kayakap? O panaginip lang nga ba ang lahat? Ilang beses siyang napakurap, isa-isang inalala ang mga nangyari. Nang mapatingin ito sa kanyang gilid, parang tubig sa isang ilog ang mga alaala ng kanilang gabi na rumagasa sa kanyang isipan. Ang pag-amin ng nararamdaman nito sa kanya, ang mga paghawak niya sa katawan ng dalaga, ang mga maiinit na halik na kanilang pinagsaluhan—they all felt so real. He wasn’t dreaming. Balisa itong napabangon at inilibot ang tingin sa pal

Nilingon niya ang mga nagmamadaling yapak sa kaniyang likuran. Nagkukumahog ang mga itong makababa sa hagdan upang masundan ang noo’y nakalabas nang si Luke. Ngunit hindi sila hinayaan ni Gavin. Hindi niya hahayaan ang mga itong saktan pa muli si Amaia. “Give me back my daughter!” Umangat ang isang gilid ng labi ni Gavin, “Don’t expect that you can get away from everything that you’ve done to her.” Inilibot nito ang tingin sa paligid ng malaking bahay, sa mga mamahaling gamit, sa matingkad na sahig at kumikinang na chandelier na nakasabit sa ibabaw nila. “Look around you Mr. Saffron. Don’t you think these are all too beautiful for you to have? And don’t you also think that this girl you are calling ‘your daughter’ also deserves all these?” Nanatili ang titig ng mag-ama sa kanya. Pareho silang hindi makapagsalita, walang tam