We spent the rest of that day diving into the waters. Pansamantalang kinalimutan muna ang nangyari, ang napag-usapan. Pareho lang naming gustong magsaya sa araw na iyon, sulitin ang bawat oras na meron kami. Ngunit alam din naming, sa katapusan ng araw, sa pag-uwi, sa muling pag-iisa, iyon at iyon lang naman ang manunumbalik sa aming isipan. Ang sakit niya, ang napag-usapan, iyon pa rin ang magpapatulog o hindi magpapatulog samin. Hindi ko na rin siya muling inalok na pakasalan ako, masyadong masakit ang unang pagtanggi niya na ayaw ko nang muling maramdaman sa pangalawa. Sa ngayon, magiging masaya nalang ako dahil tinanggihan niya man, pinayagan niya naman akong manatili sa tabi niya. At ang hindi malayo sa kanya, sapat na iyon para sakin. It has been a week since that happened. Napakabilis na tumakbo ang mga araw namin, hindi ko namamalayang papaubos na rin ang oras namin. Nagsimula akong mamuhay sa takot na baka isang araw magising ako at

“See, Nicole? He’s the living proof.” Yvonne stated. Despite of saying that, I can’t fully erase the thought out of my head. Kahit na kumbinsido nang hindi nga kagaya ng mga lalaking sinasabi ni Nicole si Kuya Luke, hindi pa rin maiwasang pumailanlang ng mga ‘what if’ sa isip ko. If change is the only constant in this world, how can I expect Kuya Luke stay like how he is right now forever? What if I’ll wake up one day with him not looking at me the same way he looks at me today? Paano kung makilala na niya ang babaeng ibibigay ng Diyos sa kanya?  O paano kung sa araw na mabigyan na siya ng panibagong puso ay magbago na rin ang lahat? Idinaan ko sa isang ngiti ang naisip. Forcing myself to think that it will never happen. Or if it should, wala naman akong magagawa, tatanggapin ko nalang iyon. Because one nature of a good person is to know and accept his or her own defeat. If

Ang pagkalabog sa aming mesa lamang ang nakapagpukaw ulit ng wisyo ko. Si Nicole ang pinagmumulan ng kalabog, binubunggo nito ang noo sa mesa habang tila nagpipigil ng tili. Si Yvonne naman ay nagpatuloy sa pagkain subalit napansin ko ang panginginig ng kamay niyang nakahawak sa kutsara, at ang pag-iipit niya sa bibig ang nagsabi sa aking nagpipigil lang din siya ng tili. Chezka then casually went back to her seat, grabbing Nicole’s head and stuffing food into her mouth. Pinagpawisan ako sa pagpipigil ng nginig sa dibdib, pinagsikapan kong huwag mapangiti habang bumabalik sa upuan, yakap-yakap ang damit ni Kuya Luke at amoy na amoy ang kanyang pabangong kinahuhumalingan ko sa tuwing niyayakap siya. Tahimik at mabilis naming tinapos ang pagkain. Walang ni isa sa amin ang nagsalita, kahit magtinginan ay hindi namin ginawa. Halos tatlong minuto lang ang nagdaan bago pare-parehong napuno ang aming mga bunganga. We gathered our things and q

Goodbye “Are you sure you don’t want to transfer to hospice care?” Dr. Tagurigan asked him after checking his vitals. Nilagay ni Luke ang cellphone sa mesang katabi ng kanyang kama. He regret ending the call with Amaia, but he will just regret it more if Amaia heard what his doctor has said. Nakangiti itong umiling bilang pagsagot. The white light from his hospital room gave emphasis to the worried look written on Dr. Tagurigan’s face, “Alam mo, Luke, ang ibang may kagaya ng kondisyon mo, hindi na nakakayanang makapaglakad mag-isa. Nakakahanga ang lakas mo pero hindi natin malalaman kung kailan aatake bigla ang sakit mo. Mas makakabuti kung lumipat ka na ng hospice care center.” “Switching to hospice care only means waiting for my death bed.” Dr. Tagurigan was shocked, “I’m not dying. I will get a transplant and continue on

December welcomed us with a breeze colder than November’s. It was raining that morning and everyone was obsessed in getting rid of the cold.  Dahil malapit nang magsimula ang klase, noong nakapasok na sa building ay konti na lamang ang nadatnan kong pumipila sa vending machine para bumili ng mainit na kape. Iniwan ko muna ang bag sa bench malapit doon para ayusin ang basang payong sa gilid. Mula sa gilid ng mata ay nakita ko si Novelyn kasama ang mga kaibigan niyang kakatapos lang sa vending machine. They were now heading to the bench where I left my bag. Mabilis akong bumalik doon at kinuha ang bag bago pa malagyan ng kapeng sinadya niyang ibuhos doon. Gulat ang mga mukha nilang napalingon sakin, bukod sa gulat ay dismayado rin. Dahil sa nakaraang mga buwan ay pang-ilang beses na nilang subok itong pagdiskitahan ako at pang-ilang beses na rin ito na hindi sila nagtagumpay. “That was close, Novelyn.&rdqu