KABANATA 31

Nakita ko nalang ang sarili kong tinatakbo na ang hagdan pababa ng bleachers, paalis doon. Warm liquids that felt like tears hit my cheeks. Doon ko lang din napansing nanginginig na pala ang kamay ko. Nanlalamig sa takot.

Hindi ko mawari kung bakit tila napakahaba ng daang nilalandas ko. Araw-araw ko itong dinadaanan but it just doesn’t seem to end today, it felt endless to walk today. Lakad-takbo ako, o napapalakad na lamang dahil hindi makatakbo dahil sa pag-iyak.

Nanlalabo na ang aking paningin dahil sa mga tubig na bumabalot sa mga mata. Kahit ilang pagpunas ang gawin ko rito ay panibagong mga luha lamang ang pumapalit. Bumaba na naman ang manggas ng jacket ko at bigla nalang nakakapagyelo ang hangin sa takip-silim. Hindi ko alam kung alin ang uunahin ko, ang punasan ang mata o ang ayusin ang jacket, o pareho.

Ngunit hindi lang pala dahil sa pag-iyak kaya halos hindi na ako makatakbo, dahil pa rin ito sa takot,