“Sana nagsabi kang may bisita ka. Mukhang nakaistorbo pa ako.” Hindi ko na kinailangang tingnan kung sino ang nagsalita dahil kahit hindi ko man makita ang mukha niya, alam ko na agad kung sino iyon. Presko pa sa isipan ko ang nangyari noong unang pagkikita namin kaya pati ang boses nito ay saulado ko na rin. At kagaya lang din ng una naming pagkikita, ganitong-ganito niya rin kaming nadatnan ni Kuya Luke. Mabilis akong napatago sa dibdib ni Kuya Luke habang siya nama’y nilingon ang lalaki. Nawala na sa isip ko ang hubad na katawan niya dahil sa kagustuhang makapagtago kahit naman alam kong makikita at makikita niya pa rin ako. I wish I can run away again like that night to hide from my embarrassment, but I can’t do that now. “Gavin. Bakit nandito ka? Akala ko ba sa Iloilo ka muna ngayon?” Kuya Luke held me in the waist. Lumayo ako ng konti mul

Pagkatapos kumain ay nagkasundo kaming maglaro ng video games. Hindi ako marunong niyon at walang kahit na anong alam pero matyaga nila akong tinuruan. Hindi ko makuha-kuha ang paglalaro, tawa nang tawa sila sakin pero hindi ko ito tinigilan. I loved seeing them laugh because of me, I loved the thought that we are happy because of me. Kahit na wala akong ibang ginawa kundi ang ipatalo ang laro namin, masaya ako, masaya kami. I really felt that I am becoming closer and closer to Kuya Luke, to Kuya Gavin. Isang panibagong kandado ang bumbukas sa nakasaradong mga pinto ng sarili ko. Unti-unti, natututunan kong maging maligaya sa piling ng iba—nang may kasama. Unti-unti, nakakalimutan kong maging masaya nang mag-isa. I am starting to be dependent on them, my happiness is starting to be dependent on having them. I know I shouldn’t dahil alam kong may katapusan din ito at kapag umabot na kami sa puntong iyon, alam ko ring hindi lang ba

“Good job, Amaia!” Coach beamed at me after my successful spike. Naagaw niya ulit ang pansin ko ngunit hindi na ito nag-iisa, nasa tabi na niya si Kuya Luke, nakatingin rin sakin. Mabilis ang pag-iwas ko ng tingin, umarte akong walang nakita kahit na ang totoo ay nagwawala na ang sistema ko. I forced myself to focus on the game again but my mind can’t seem to function well. It is completely in chaos now. Bakit siya nandito? Bakit na naman siya nanonood ng practice namin? Did he come here to watch me like last time or is he here because of Coach T? At bakit magkasama na naman sila? No! Coach T did not beam at me, hindi para sakin ang ngiting iyon. Suot-suot niya ang napakalapad na ngising ‘yan dahil kay Kuya Luke. Dahil kasama niya si Kuya Luke. “Amaia, watch out!” Sigaw ng kasama ko. Nilampasan ako ng bola at hindi ko ito nasalo. I apologized to her and ran af

“Ikaw, ayos ka lang ba?” Tumango ako ulit at napangiti na naman. Nang hindi inaalis ang pagkakasandal sa kanyang dibdib, pinunasan ko ang pisngi ko. Tiningala ko ito at naabutang nakayuko rin siya sakin, nakatitig. His eyes are like ocean, napakalalim nito ngayon, sa bawat pagtitig, pakiramdam ko malulunod ako nang paulit-ulit. Tinitigan ko pa ito at ganoon rin ang ginawa niya, tinapatan lamang ang aking tingin na para bang hinihintay nitong sabihin ko na ang isinisigaw ng aking mga mata. Hihingi ba muna ako ng tawad o magpapasalamat muna? Tatanungin ko ba muna ito kung bakit siya galit o kukumpirmahin ko na ang hula ko kanina? Lumikot ang mga mata ko sa pag-iisip ng gagawin, I bit my lower lip trying to suppress my anxiousness. Hindi rin ito nagsasalita, tila alam niya na ring may gusto akong sabihin kaya naghihitay na lamang siya. Napunta sa labi niya ang tingi

Amaia’s P.O.V. Pagkatapos ng dalawang araw na pagkakakulong sa aking kwarto, sa wakas ay nakalaya na ako. Hindi iyon dahil sa naawa sila sakin, tinanggal na ang pagkakakandado ng pinto ko dahil Lunes na at kailangan kong pumasok. Kahit na hindi naman nilalamig ay nagsuot ako ng jacket. Iyon ay para maitago ang pasang natamo ko sa braso mula kay Daddy. Binalutan ko rin ng bandage ang aking tuhod para maitago ang pasa roon. Simpleng pagkakasubsob lang sa sahig ang nangyari no’ng Sabado ngunit hindi ko inaasahang mamamaga ito pagkatapos. Mabuti nalang at magaling na, tanging pasa nalang ang naiwan. Nang napadaan ako sa dining area, nakita kong kumakain na sina Ate at Daddy. Hindi ako sasabay, sinadya kong sumabay kina Manang Lary kaninang madaling araw upang hindi na ako makasabay sa kanila sa pagkain. “What happened to your knee?” Gulat akong napatigil at napalingon kay Daddy. H