หลังจากนั้นในที่สุดมาร์คก็กลับมามีสติ เขาหันกลับไปพบว่าแอริสโตเติลยืนอยู่ข้าง ๆ เขาและกำลังดึงเสื้อของเขาอยู่ แอริสโตเติลตะโกนออกมาด้วยการออกเสียงที่ชัดเจน “ปะป๊า! ปะป๊า!” เมื่อเห็นดังนั้นสีหน้าที่เย็นชาของมาร์คก็ละลายหายไปและถูกแทนที่ด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน เขาอุ้มแอริสโตเติลขึ้น “ร้องหาฉันทำไม? เดี๋ยวมื้อค่ำก็จะเสร็จแล้ว หิวเหรอ?”ทันใดนั้นแอริสโตเติลก็กอดคอมาร์คและจุ๊บแก้มเขาโดยทิ้งน้ำลายไว้บนใบหน้าของเขา มาร์คตกใจ “นายแทบจะไม่น่ารักแบบนี้กับฉันเลยนะ ดื่มนมเสียมาหรือไงกัน? นายเปลี่ยนไปนะ”มุมปากของแอเรียนกระตุก “ไม่ใช่อย่างนั้น เขาเพิ่งจะดื่มนมเสร็จและยังไม่ทันได้เช็ดปาก เขาทนไม่ได้เลยเช็ดปากบนใบหน้าคุณแทน เสื้อคุณเลอะด้วย”มาร์คหน้าเสียทันที “แล้วฉันก็นึกว่าเขาเปลี่ยนไป ช่างมันเถอะ นายคือลูกชายของฉัน เพราะฉะนั้นฉันจะยกโทษให้ครั้งนี้ครั้งเดียว”หลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จ มาร์คก็พาแอริสโตเติลไปเล่นที่ลานบ้าน เขาได้สร้างสนามเด็กเล่นเล็ก ๆ เพื่อสร้างความบันเทิงให้กับแอริสโตเติลไว้ ที่นั่นมีทั้งสไลเดอร์ ชิงช้า ครบทุกอย่าง ก่อนหน้านี้ที่ลานว่างเปล่า ในที่สุดพวกเขาก็ได้นำมันมาใช้ให้เกิดปร

ไบรอันจอดรถและเดินเข้ามาหาพวกเขา เขาชมแอริสโตเติลจากใจจริง “นายน้อยน่ารักมากเลยครับ! โตไปจะต้องสาวตรึมแน่ ๆ!”“คุณชอบเด็กเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรีบมีแล้วล่ะ” แอเรียนแซวเขา “คุณจะแต่งงานเมื่อไหร่คะ? คุณย้ายออกไปตั้งนานแล้ว มีเรื่องอัปเดตบ้างไหม?”ไบรอันซึ่งเป็นผู้ชายที่โตเต็มวัยแล้วพลันหน้าแดง “อย่าแซวผมสิครับนายหญิง สำหรับผมแล้ว มันยังเร็วเกินไป ผมไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องรีบแต่งงาน เพราะฉะนั้นผมจะไม่รีบหรอกครับ ถ้ามีอะไรนายหญิงจะได้รู้เป็นคนแรกแน่นอน ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้เช้าผมจะมาใหม่ครับ”หลังจากที่เล่นกับแอริสโตเติลอยู่สักมาร์คก็พูดว่า “ฉันไปอาบน้ำก่อน เธอเล่นกับเขาไปก่อนนะ ตอนแรกฉันไม่ได้จะทำงานล่วงเวลาหรอก แต่ฉันเปลี่ยนใจตอนที่เธอบอกว่าฉันไม่ต้องไปรับเธอ”แอเรียนรับแอริสโตเติลมาอุ้มและพึมพำว่า “ถึงคุณจะยุ่งกว่าฉัน แต่สมอร์ก็ยังชอบคุณมากกว่าฉันทั้ง ๆ ที่ฉันใช้เวลาอยู่กับเขามากกว่าคุณอีก นี่เขาชอบเพศเดียวกันหรือเปล่า?”มาร์คเลิกคิ้วและพูดอย่างบูดบึ้งว่า “อาจจะ แต่เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่พวกเราไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ เดี๋ยวตามไปข้างบนหน่อยนะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

เห็นได้ชัดว่าโรบินมีเรื่องที่หนักใจ เธอพูดขณะที่กัดฟันว่า “แม่ฉันโกหกด้วยการบอกว่าเธอจะยอม แต่แม่เพียงแค่ต้องการให้ฉันกลับบ้านเพื่อที่จะได้สอบถามว่าซิลแวงคือใคร เธอถึงขั้นแอบดูโทรศัพธ์ฉันตอนที่ฉันไม่ได้มองด้วย เธอค้นหาเขาในอินเทอร์เน็ตและยังพบรูปของเขาด้วย เมื่อเธอค้นเจอเรื่องอื้อฉาวกับเจสสิก้าเธอยังโทรหาเขาและต่อว่าด้วย! เธอเรียกเขาว่าไอ้แมงดาและเตือนเขาว่าให้อยู่ห่างจากฉัน… ฉันกับแม่ทะเลาะกันจนถึงเที่ยงคืน พวกเราต่างแทบจะไม่ได้นอนกันเลย ถ้าพ่อฉันไม่ได้เข้ามาห้ามเพราะเห็นว่าแม่ทำเกินไป ฉันว่าฉันคงจะไม่ได้ออกจากบ้านด้วยซ้ำ”แอเรียนไม่สามารถรู้ได้เลยว่าความเจ็บปวดที่แม่ของโรบินได้สร้างให้โรบินจะสาหัสเพียงใด ยิ่งกว่านั้น การกระทำของแม่โรบินยังได้ทำร้ายซิลแวง ความสัมพันธ์ระหว่างโรบินและซิลแวงที่เดิมทีก็เปราะบางอยู่แล้วตอนนี้น่าจะเปราะบางยิ่งกว่าเดิมเพราะเรื่องนี้ ถึงจุดนี้มันอาจจะพังทลายไปหมดแล้วก็ได้ “ถ้าอย่างนั้นแม่เธอทำเกินไปแล้วจริง ๆ ต่อให้ไม่ชอบซิลแวงขนาดนั้นก็ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องทำถึงขั้นนั้นเลย”ดวงตาของโรบินเริ่มแดง “ก็หวังว่าตอนนี้เธอจะพอใจแล้วนะ ตอนที่ฉันพยายามจะโทรหาพี่ซิล

ซิลแวงยิ้ม “ก็ได้ ผมจะเฝ้ารอวันที่จะได้ร่วมงานกับพวกคุณครับ แล้วก็ ผมรู้สึกว่าผมควรจะขอโทษคุณเรื่องที่ผมวางยาคุณ…” แอเรียนยักไหล่ “ก็คุณไม่มีทางเลือกไม่ใช่เหรอ? ทั้งหมดเป็นเพราะเจสสิก้าที่ควบคุมชีวิตคุณในอดีต ต่อจากนี้ไปคุณก็ทำให้ดีที่สุดก็พอ ฉันมั่นใจว่าชีวิตของคุณจะต้องดีกว่าเดิม แต่ มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันสงสัย… ถ้าคุณกลับมายืนได้ด้วยตัวเองแล้ว คุณมีแผนอะไรเรื่องโรบินบ้างไหม?” ซิลแวงค่อย ๆ หุบยิ้มเมื่อสีหน้าของเขาค่อย ๆ เศร้าหมอง หลังจากนั้นสักพักเขาก็พูดว่า “ผมจะมีแผนอะไรได้? ผมไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเธอหรือครอบครัวของเธอยังไงด้วยซ้ำ สำหรับผมแล้ว การที่เราจะคบกันมีขั้นตอนสำคัญ ๆ อยู่ หนึ่งคือ เราทั้งคู่จะต้องชอบกัน สอง เราทั้งคู่จะต้องคบกันแบบจริงจังโดยคิดถึงเรื่องการแต่งงานในอนาคต สาม ความสัมพันธ์ของเราจะต้องได้รับการอวยพรจากพ่อแม่ทั้งสองฝ่าย ทั้งสามข้อนี้สำคัญมากและจะมีข้อใดถูกข้ามไปไม่ได้ หลังจากที่ผมถูกเจสสิก้าควบคุมมานานหลายปีผมก็ลืมไปแล้วว่าตัวผมในอดีตเป็นยังไง แต่ไม่ใช่แบบตอนนี้แน่นอน ผมยังจำครั้งแรกที่ผมเจอเจสสิก้าได้เลย ผมกลัวมากจนพูดอะไรไม่ออกด้วยซ้ำ… ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมค

เมื่อมีซิลแวงเข้ามาในบริษัทบวกกับฤดูใบไม้ผลิที่กำลังจะถึง บริษัทก็ยุ่งเหมือนที่ยุ่งทุกต้นฤดู มาร์คจะกลับมาบ้านดึกกว่าปกติและจะทำงานล่วงเวลาช่วงเสาร์อาทิตย์ด้วยด้วยความเบื่อ แอเรียนจึงพาแอริสโตเติลไปเที่ยวช้อปปิ้งโดยชวนทิฟฟานี่ไปด้วยทิฟฟานี่เข็นรถเข็นที่เพลโตนั่งขณะที่เธอบ่นว่าแจ็คสันสนใจลูกตัวเองน้อยแค่ไหน“แค่เขาดีกับเธอยังไม่ดีพออีกเหรอ?” แอเรียนถามกึ่งติดตลก “สำหรับเขาแล้วลูกสำคัญรองมาจากเธอเสมอ เขาไม่ได้คิดจะแต่งงานด้วยซ้ำ แต่เธอกลับหลอกให้เขาแต่งงานกับเธอได้ ให้เวลาเขาปรับตัวหน่อยไม่ได้เหรอ? ยังไงเพลโตก็คือลูกของเขา ไม่ช้าก็เร็วเดี๋ยวเขาก็อ่อนเอง ทำไมเธอถึงกังวลขนาดนั้น? ฉันก็เคยคิดว่ามาร์คไม่ชอบสมอร์นะ แต่ดูเขาตอนนี้สิ เขาอุ้มสมอร์ทุกวันและไม่ยอมที่จะปล่อยง่าย ๆ ด้วย” ทิฟฟานี่ส่งเสียงเยาะเย้ย “แจ็คสันไม่เหมือนเขา! ทุกครั้งที่เราไปเยี่ยมลูกที่บ้านแม่ เขาไม่เคยยอมอุ้มลูกเลย เขาบอกให้ฉันอุ้มแทน มันหมายความว่ายังไง? ฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างนั้นเหรอ? มาร์คเทียบอะไรเขาไม่ได้เลย ไอ้ภูเขาน้ำแข็งเอ๊ย!”เมื่อพวกเธอมาถึงแผนกแฟชั่น แอเรียนก็สังเกตเห็นว่าดีไซน์ที่ซิลแวงเคยขายให้มาร