Semua Bab เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: Bab 801 - Bab 810

เมื่อไปถึงที่สถานีตำรวจ พวกเขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการถูกตำรวจดุได้ พวกเขาได้แจ้งความกับตำรวจเมื่อคืนก่อนและตำรวจก็ทำงานหนักตลอดทั้งคืน ทันใดนั้น พวกเขาก็อ้างว่ามันเป็นแค่ความเข้าใจผิด แน่นอนว่าพวกเขาจะถูกดุสำหรับเรื่องนั้นเมื่อพวกเขาปิดคดีและออกจากสถานีตำรวจ ในที่สุดธัญญ่าก็ตัดสินใจที่จะเปิดใจกับทิฟฟานี่ “พี่ทิฟฟานี่ หนูขอโทษ หนูโกหกคุณ อันที่จริง… เบคเค็ตต้องการใช้หนูเพื่อข่มขู่คุณ เขาไม่ได้เมาอะไรเลย แต่หลังจากที่เขารู้ว่าผลที่ตามมาจะเลวร้ายแค่ไหน เขาก็ขอร้องให้หนูปล่อยเขาไป นอกจากนี้ เขาไม่ได้ทำอะไรหนูเลย หนูก็เลยใจอ่อน… หนูแค่รู้สึกว่าเขาคล้ายกับหนู เราเป็นเพียงส่วนหนึ่งของคนที่ทำงานหนักอย่างขยันขันแข็งในเมืองนี้ เรามองไปข้างหน้าเพื่ออนาคตของเรา แต่ในความเป็นจริงเรากลับต้องทุกข์ทรมานอย่างมาก ชีวิตเราไม่ได้ง่าย ถ้าหนูไม่ยกโทษให้เขา ทั้งชีวิตของเขาจะถูกทำลายโดยการถูกขังอยู่ในคุก หนูขอโทษนะพี่ทิฟฟานี่”ทิฟฟานี่ไม่แปลกใจเลย “เธอคิดว่าพี่โง่เหรอ? พี่ดูออกนานแล้ว แต่พี่มีเรื่องจะขอจากเธอแค่เรื่องเดียว อย่าติดต่อเขาอีกเลย เขาไม่ใช่คนดี นอกจากนี้ หากเธอต้องการมีความสัมพันธ์ที่จริงจัง

เมื่อสังเกตเห็นว่าทั้งแมรี่และมาร์คกำลังจ้องมองมาที่เธอ แอเรียนจึงเงยหน้ามองพวกเขา เธอสับสนเล็กน้อย “พวกคุณจ้องฉันทำไม?”มาร์คหัวเราะคิกคัก "ไม่มีอะไร ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าตอนนี้ผิวของเธอดูสดใสขึ้นและร่างกายของเธอก็แข็งแรงขึ้น ฉันมีความสุขกับสิ่งนั้น กินให้อร่อยต่อเลย กินเยอะ ๆ เลย”มาร์คยิ้มแล้วเงียบ มันทำให้แอเรียนสูญเสียความอยากอาหารของเธอ เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกคุ้มกันและถูกบังคับให้เพิ่มน้ำหนักเหมือนหมูในคอกหมู แมรี่ยังอ้างว่าร่างกายของเธอมีสุขภาพที่ดีขึ้นและอวบอิ่มขึ้นมากในขณะนี้ เธอขมวดคิ้วและผลักกล่องอาหารกลางวันออกไป “ฉันไม่อยากกินแล้ว ฉันชั่งน้ำหนักเมื่อวานนี้และหนักกว่าเมื่อเดือนที่แล้วตั้ง 9 กิโลกรัม ถ้าตอนนี้ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันอาจเป็นโรคความดันโลหิตสูงได้นะ”มาร์คขมวดคิ้ว “เธอจะผอมลงเองหลังจากที่คลอดลูกนะ หมอไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้เลย ความดันโลหิตเธอจะไม่สูงหรอก กินเยอะ ๆ ไปเลย ตอนนี้เธอชินกับอาหารของแจ็คสันจนเธอไม่อยากอาหารของคนอื่นแล้วเหรอ? ถ้าเขาว่างฉันจะขอให้เขาทำอาหารให้เธออีก”ตอนนี้แอเรียนรู้สึกรำคาญแล้ว เธอปฏิเสธที่จะกินข้าวต่อ “ฉันไม่ต้องการ เขาเป็นคนที่

เมื่อถึงจุด ๆ หนึ่งพวกเขาผล็อยหลับ ทิฟฟานี่ตระหนักว่าหูฟังและโทรศัพท์ของเธอวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงอย่างเรียบร้อยเมื่อเธอตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น แจ็คสันน่าจะเก็บมันให้เธอ เมื่อเธอหลับไป จู่ ๆ เธอก็นึกถึงเมื่อตอนที่เธอตื่นมาเพราะหูฟังพันคอทุกครั้งที่เธอนอนคนเดียว...แจ็คสันตื่นแล้ว บนเตียงไม่มีวี่แววของเขาอยู่ แต่จุดของเขายังคงอุ่นอยู่ เธอได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเบา ๆ จากข้างในห้องน้ำ เขากำลังอาบน้ำเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอทั้งรู้สึกโล่งอกและบางส่วนของหัวใจของเธอก็ละลายและถูกเติมเต็มด้วยความรู้สึกอบอุ่นอย่างสบายตัวเขายังคงอยู่ในห้องน้ำหลังจากที่เธอรอเป็นเวลาสิบนาที กระเพาะปัสสาวะของเธอเต็ม เธอจึงวิ่งไปที่ประตูห้องน้ำและเคาะ “เร็ว ๆ หน่อย ฉันปวดฉี่…”เขาเปิดประตูออกพร้อมกับยาสีฟันเต็มปาก “ก็เข้ามาฉี่สิ ทำอย่างกับว่าผมไม่เคยเห็นอย่างนั้นแหละ”มุมริมฝีปากของเธอกระตุก “มีมารยาทหน่อยได้ไหม? ออกไปเดี๋ยวนี้!"เธอบังคับให้เขาออกไปก่อนที่จะทำธุระและเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างช้า ๆ “เดินช้ากว่านี้ก็ได้นะ ยาสีฟันผมจะแห้งหมดอยู่แล้ว ช่วยมีเหตุผลกว่านี้ได้ไหม?” เขาถามอย่างขุ่นเคืองเธอจ้องเขาเข

ธัญญ่าสงบใจตัวเอง “พี่ทิฟฟานี่ คืนนี้คุณจะไปเจอพี่แจ็คสันไหม?” เธอถามอย่างระมัดระวังทิฟฟานี่ส่ายหัวอย่างไม่ลังเล “ไม่ เขาเพิ่งชวนฉันออกไปแต่ฉันปฏิเสธ”“ทำไมล่ะ?” ธัญญ่าถามทิฟฟานี่ตบเอวตัวเองเบา ๆ “ตัวยานี้เป็นครีม ตัวฉันมีกลิ่นอย่างกับยายแก่อายุ 70 กลิ่นอายของหญิงสาวผู้อ่อนเยาว์ของฉันหายไปหมดเลย ฉันไม่สามารถไปเจอแฟนเก่าด้วยกลิ่นนี้ได้หรอก เป็นไปไม่ได้ ฉันยังคงให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ของฉันอยู่นะ”ความผิดหวังเล็กน้อยแวบผ่านดวงตาของธัญญ่า “หนูขอโทษ… หนูไม่ได้นึกถึงเรื่องกลิ่นเลย หนูเพียงคิดว่าคุณจะต้องรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่แปะแผ่นยานั้น”ทิฟฟานี่ไม่ได้สังเกตเห็นความรู้สึกของธัญญ่า เธอจึงตอบไปอย่างไม่ได้คำนึงมัน “ฉันบอกเธอแล้วว่ามันไม่เจ็บ แต่เธอก็ยังยืนกรานที่จะ…”ธัญญ่าดึงเสื้อของทิฟฟานี่ขึ้นและดึงแผ่นยานั้นออกก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบประโยค แรงดึงนั้นทำให้เธอเจ็บและขณะที่เธอกำลังจะหันไปค้านธัญญ่า เธอก็ตระหนักว่าธัญญ่าได้ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำพลางดูเหมือนไม่พอใจแล้ว เธอจึงหยุดคิด ธัญญ่าโกรธเธอเหรอ? เธอจับมือธัญญ่าเมื่อธัญญ่ากลับมาและหลอกล่อเธอแบบเด็ก ๆ “โอ๋… ไม่เอาน้า ฉันไม่ได

ในขณะเดียวกัน อเลฮานโดรไม่ได้มาเพื่อชวนทิฟฟานี่ไปทานมื้อเย็นแต่เขามาเพื่อนำไวน์แดงราคาแพงมาให้เธอสองขวด “ครั้งที่แล้วคุณไม่ได้ไปชิมไวน์ ผมเลยนำมันมาให้คุณ เนื่องจากวันนี้ผมติดธุระที่ต้องทำ เราค่อยไปทานข้าวกันโอกาสหน้าแล้วกันนะ”ทิฟฟานี่รู้ดีว่าไวน์แดงที่เขานำมาให้นั้นมีราคาแพง ดูจากที่ขนาดลิเลียนยังชื่นชอบมัน ทว่าเธอกลับปฏิเสธอย่างแนบเนียน “ไม่เป็นไร… ฉันไม่ได้ชอบไวน์แดงขนาดนั้น ถ้าคุณให้ฉัน ฉันก็จะไมดื่มมันอยู่ดี เสียดายของเปล่า ๆ คุณเก็บไว้กินเองดีกว่า ฉันจะเลี้ยงมื้อเที่ยงคุณเมื่อคุณกับฉันมีเวลาว่างตรงกัน”อเลฮานโดรยืนกรานและบอกให้เจตต์ยัดไวน์เหล่านั้นใส่มือเธอ “ผมไม่ชอบถูกปฏิเสธ ผมให้คุณแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้พวกมันเป็นของคุณ ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะดื่มมันส์มาก หรือว่ามันจะเสียของรึเปล่า เท่านี้ก่อน ผมต้องไปแล้ว อีกอย่าง… คุณควรไปเยี่ยมเพื่อนคุณ แอเรียน บ่อยกว่านี้นะ” ทิฟฟานี่ตกใจ “คุณนี่รู้จักฉันดีมากจริง ๆ … คุณรู้จักเพื่อนฉันและสถานการณ์ของพวกเขา คุณรู้ทุกอย่างเลย”อเลฮานโดรให้คำตอบแบบไม่ผูกมัด “อย่างที่ซัน ซูเคยบอกเอาไว้ ‘ความรู้มาก่อนชัยชนะ ความสับสนมาก่อนความพ่ายแพ้’ เมื่อเ