Semua Bab บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Bab 591 - Bab 600

เจเรมี่กระแทกตะเกียบลงกับโต๊ะอย่างแรงคาเลนถึงกลับเงียบไปในทันควัน เธอเหลือบตามองเพื่อที่จะได้รู้ว่าแม้แต่ผู้อาวุโสของบ้านเอง ก็มองมาที่เธอด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ราวกับว่าเขากำลังไม่พึงพอใจ อีกด้านหนึ่ง เมเดลีนเอื้อมมือไปเช็ดปากของผู้อาวุโส ก่อนที่สายตาของเธอจะประสานเข้ากับสายตาของคาเลน เธอยิ้มพลางพูดออกมา “ฉันขอเดานะคะ ที่เขาพูดกันว่านิสัยคนเรามันเปลี่ยนกันไม่ได้เนี้ย คงจะหมายถึงคนอย่างคุณแม่ สินะคะ?…“คุณแม่ก็รู้หนิคะ ว่าการพ่นความคิดไร้สาระพรรค์นั้นออกมา จะทำให้คนอื่นหมดสนุกกัน แต่คุณแม่ก็ยังจะพูดมันออกมาหน้าด้าน ๆ อีก ฉันล่ะไม่เข้าใจการกระทำแบบนั้นของคุณแม่จริง ๆ เลยค่ะ ชักสงสัยซะแล้วสิคะ ว่าเพราะคุณแม่ไม่ฉลาด หรือพัฒนาการทางด้านอารมณ์ของคุณแม่มันไม่โตตามตัวกันแน่? สีหน้าของคาเลนเริ่มแดงก่ำ “แก…”“พอเสียที! กินข้าวได้แล้ว!” วินส์ตันตัดบทไม่ให้เธอเอ่ยออกอะไรออกมาอีกอย่างไรเสีย คาเลนไม่ได้มีทีท่าว่าจะยอมจำนนแต่อย่างใด เมื่อมองไปยังรอยยิ้มที่ดูถูกของเมเดลีน เธอรู้สึกราวกับว่านังตัวดีตรงหน้ากำลังกลั่นแกล้งเธออยู่คาเลนหยิบกระเป๋าของเธอด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว และเดินออกไปโดยที่ไม่

คาเลนรู้ดีว่าโอกาสมาถึงแล้ว และเธอจะรีบเข้าไปขโมยแบบร่างนั้นออกมา เธอสังเกตเห็นอีกด้วยว่าคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟกำลังแสดงแบบร่างของสิ่งที่เธอมองหาอยู่ ทันใดนั้น เธอเข้าสู่ระบบด้วยอีเมลของเธอและส่งไฟล์แบบร่างนี้ไปให้อีวอน เธอไม่ลืมที่จะลบไฟล์เอกสารสำคัญออกจากคอมพิวเตอร์หลังจากความวุ่นวายเล็ก ๆ เมื่อครู่จบลง คาเลนก็หยิบแก้วและเทน้ำใส่กระดาษพวกนั้นจบเปียกชุ่ม จากนั้นเธอก็วางแก้วน้ำไว้ที่มุมของโต๊ะเพื่อให้ดูเหมือนว่ามีคนบางคนเดินมาปัดแก้วจนน้ำหกใส่เอกสารโดยบังเอิญในขณะนั้น อีวอนดีใจจนเนื้อเต้นตอนที่ได้รับไฟล์แบบร่างจากคาเลนเธอพลันโทรมาถามคาเลนเพื่อเน้นย้ำให้มั่นใจว่านี่คือแบบร่างที่เมเลดีนตั้งใจจะเอาลงแข่งขันจริง ๆ อีวอนผู้มีความสุขถึงขีดสุดจ้องมองแบบร่างตรงหน้าอย่างไม่วางตา “เมเดลีน ฉันรู้แล้วนะ ว่าเธอเป็นคนเก่งมีความสามารถ แต่โชคร้ายหน่อย ที่ไม่ว่าเธอจะออกแบบมาดีแค่ไหน สุดท้ายมันก็ตกมาเป็นของฉันอยู่ดี! ฮ่าฮ่า!”เธอระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่มือก็เซ็นชื่อลงบนไฟล์แบบร่างนั่นอย่างขะมักเขม้น พร้อมที่จะส่งในที่สุด เมเดลีนและเจเรมี่ก็เดินลงมาหลังจากที่เลือก

???หลังจากได้ยินสิ่งคณะกรรมการพูดออกมา อีวอนก็หน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัดเธอจ้องมองไปที่ผลงานซึ่งปรากฎบนหน้าจอ และรู้ว่ามันยากที่จะปักใจเชื่อได้ลง เธอรู้สึกสติหลุดลอยไปชั่วครู่‘นี่มัน… นี่มันงานของศิลปินนักออกแบบเครื่องเพชรชื่อดังอย่างนั้นเหรอ?’‘มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?‘โธ่เอ๊ย!‘ต้องเป็นเมเดลีนแน่ ๆ ที่ลอกเลียนผลงานชิ้นนี้แล้วตั้งใจใช้มันลงแข่งขัน”‘คงจะไม่ได้หมายความว่า ฉันกลายเป็นแพะรับบาปแทนยัยเมเดลีนใช่ไหม?!’ความคิดเหล่านี้หมุนวนอยู่ในจิตใจของอีวอนซ้ำ ๆ เธอมองไปที่เมเดลีนอย่างแค้นเคืองเมเดลีนนั่งอยู่ภายใต้แสงไฟอย่างสงบเงียบและสง่างาม ใบหน้าอันทรงเสน่ห์ของเธอเคยเป็นเช่นไรก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้นอยู่ริมฝีปากสีชาดที่เย้ายวนของเมเดลีนเผยรอยยิ้มออกมาตอนที่เธอเห็นว่าอีวอนกัดฟันแน่นและมองเธออยู่“คุณอีวอน คุณกล้าพูดได้ยังไงคะ ว่านี่คือผลงานจากน้ำพักน้ำแรงของคุณทั้ง ๆ ที่คุณก็ลอกศิลปินออกแบบมาทั้งหมดและยังส่งมาลงแข่งขันอีก? คุณนี่ตลกและโง่ดีจริง ๆ นะคะ การออกแบบเครื่องเพชรเรียกได้ว่าเป็นศิลปะแขนงหนึ่ง พวกเราไม่มีทางยอมให้คุณมาทำมันแปดเปื้อนหรอก คุณหมดคุณสมบัติในกา

“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมธุรกิจของคุณชายวิทแมนถึงได้ล่มจมขนาดนี้ อาจเป็นเพราะว่ามีแม่แบบนี้ก็ได้!”“แต่ก็นะ คุณชายวิทแมนยังโชคดีที่มีภรรยาที่มีความสามารถ ฉันมั่นใจเลยว่าการเริ่มต้นใหม่อีกครั้งคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร”หลังจากที่ได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนโดยรอบ คาเลนที่รู้สึกอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ก็ได้หยิบกระเป๋าและหายตัวไปจากตรงนั้นเธอทำได้เพียงหนีหายไปจากตรงนั้น เพื่อไม่ให้ความอัปยศอดสูเพิ่มพูนไปมากกว่านี้“รปภ. มาพาตัวคุณผู้หญิงชั้นต่ำไปจากตรงนี้ที พวกเราจะได้ดำเนินการแข่งขันกันต่อ” คณะกรรมการจ้องมองมาที่อีวอนอีวอนกำหมัดแน่น เธอรู้สึกได้ถึงความเดือดดาลที่พวยพุ่งออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ“อย่ามาแตะ ฉันเดินเองได้!”เธอแสดงท่าทีฮึดฮัดและผลักเจ้าหน้าที่ออกไปด้านข้าง เธอทำได้เพียงมองหน้าเมเดลีนและเดินออกไปจากตรงนั้นเจเรมี่หลบสายตาและจับมือเมเดลีนเอาไว้แน่น “ลินนี่ ทำไมไม่บอกผมล่ะ ว่าพวกเธอกำลังวางแผนที่จะทำร้ายคุณลับหลัง?เมเดลีนเผยรอยยิ้มออกมาและพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา “ผู้หญิงไม่ควรจะพึ่งพาผู้ชายเสมอไปหรอกนะคะ โดยเฉพาะกับผู้ชายที่เคยทำร้ายพวกเธอมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ฉันจะไม

เมเดลีนใช้โอกาสนี้ผลักเขาออกไป พร้อมกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงที่เย็นชามากกว่าเดิม “ฉันจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าที่จะสูญเสียความทรงจำไปไม่ได้เลย และฉันก็ไม่ต้องการรื้อฟื้นสิ่งเหล่านั้นขึ้นมาด้วย ตอนนี้ความรู้สึกที่ฉันมีต่อนายมีเพียงแค่ความโกรธเกลียดเพียงเท่านั้น เข้าใจที่ฉันพูดไหม? เลิกตามตอแยฉันสักที ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก”เธอสะบัดหน้าหนีอย่างไม่ไยดีพร้อมกับดวงตาที่แข็งกร้าวคู่นั้น “ไปกันเถอะค่ะ เฟลิเป้”“ได้ครับ” ในตอนนี้เฟลิเป้กำลังพยายามทำตัวให้เป็นสุภาพบุรุษโดยการเปิดประตูรถให้เมเดลีนขึ้นไปนั่ง ก่อนเขาจะเดินตามขึ้นรถไป เฟลิเป้ชำเลืองมองไปที่เจเรมี่ซึ่งยืนเงียบขรึมต้านสายลมที่พัดผ่าน สายตาของเฟลิเป้เปล่งประกายราวกับว่าได้คว้าชัยชนะมาไว้ในมือของตนเปรี้ยง!พายุลูกแรกเข้าปกคลุมท้องฟ้าแห่งคืนแรกในฤดูร้อนผู้คนที่ไม่ได้พกร่มกันฝนมา ต่างพากันวิ่งอย่างเต็มฝีเท้าเพื่อไม่ให้เปียกปอน เว้นแต่เจเรมี่ผู้ที่จิตใจล่องลอยไปไกลแสนไกล เขายังคงยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนน้ำตาที่ไหลรินรวมกันเป็นสายเดียวกันสายฝนที่กระหน่ำลงมาเขาหลับตาลงและเห็นเพียงแค่บาดแผลลึกในจิตใจแต่อย่างไรก็ตาม เขาเชื่อเป็นอย่า