Semua Bab บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Bab 581 - Bab 590

เมเดลีนมองอย่างสงสัยขณะที่เอโลอิสหยิบกระเป๋าทรงวินเทจออกจากกระเป๋าตนเองแล้วยื่นให้แก่เธอ “ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะคืนมันให้กับเจ้าของตัวจริง” สายตาที่ใจดีของเอโลอิสโอบล้อมเมเดลีน “เอวลีน ฉันรู้ว่าเธอสูญเสียความทรงจำไปแล้ว และเธอก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในอดีต แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่สามารถใช้โอกาสนี้โกหกเธอได้ เพราะยังไงวันหนึ่งความทรงจำของเธอจะฟื้นคืนและจำทุกอย่างได้อยู่ดี” เอโลอิสกล่าวขณะที่เธอเริ่มน้ำตาคลอเมเดลีนถือกระเป๋าใบนั้นและรู้สึกสึกถึงจี้ที่อยู่ข้างใน ในขณะเดียวกันเจเรมี่ก็โทรมาถามเกี่ยวกับสถานที่ที่เมเดลีนอยู่ในตอนนี้ เธอบอกเขาว่าเธออยู่กับเอโลอิสและขอให้เขารอเธอที่รถ เจเรมี่ทำตามที่เธอบอก หนึ่งชั่วโมงต่อมาเมเดลีนก็กลับมาถึง เขาลงจากรถเพื่อช่วยเธอถือกระเป๋าและเปิดประตูให้ จากนั้นเขาก็พาเธอกลับบ้าน ระหว่างทางเมเดลีนถือจี้ทองคำซึ่งมีชื่อของเธอสลักไว้ในมือ เธอใช้ปลายนิ้วแตะจี้นั้นเบา ๆ จากนั้นขณะที่เธอกำลังทำอย่างนั้น ความทรงจำที่แตกสลายบางส่วนก็เริ่มกลับมาหาเธอ อีวอนอยู่ในสถานกักกันหนึ่งสัปดาห์ สุดท้ายคาเลนก็ไปประกันตัวเธอออกมา คาเลนแต่งตัวอย่างสวยงาม เมื่อเธอเ

เธอไม่คิดว่าคุณวีล่าที่พวกเขายกย่องนั้นคือ เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด! หลังจากคิดดูแล้ว เธอยังมีอีกชื่อหนึ่งว่า วีล่า และคนที่พวกเขาชมเชยก็คือ วีล่า ควินน์ หัวหน้านักออกแบบเครื่องประดับระดับของมิสแอลเลดี้ วีล่า ควินน์ คือ เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด! อีวอนรู้สึกเหมือนคนโง่เง่า ในตอนแรกเธอเพียงต้องการหลอกล่อให้ได้รู้จักกับชายสองคนนี้ แต่ตอนนี้ เธอแค่กำลังถามหาปัญหาและความอัปยศอดสูให้ตัวเองอยู่ เมื่อเมเดลีนเห็นใบหน้าที่เหมือนท้องผูกของอีวอน ใบหน้าอันบอบบางของเธอก็ปรากฏความประหลาดใจขึ้น “ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ล่ะ? เขาปล่อยเธอออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” “...”เมื่อคนรอบข้างได้ยินแบบนั้น พวกเขาก็เริ่มสงสัยเกี่ยวกับอีวอน “ปล่อยเหรอ? คุณวีล่า คุณรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เหรอครับ?” “ใช่ค่ะ ฉันจะไม่รู้จักเธอได้อย่างไรล่ะคะ?” เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน มีประกายเสียดแทงสะท้อนในดวงตาเย้ายวนของเธอ “หล่อนเป็นผู้เขียนบทความยอดนิยม ที่เกี่ยวกับว่าฉันทำร้ายร่างกายชายชราคนหนึ่ง” เธอพูดด้วยรอยยิ้มทำให้อีวอนดูอายขึ้นเรื่อย ๆ “อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าสนใจคือเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเธอถูกตำรวจพาตัวไป

“ทำไมงั้นเหรอ?”​ การเยาะเย้ยที่ไม่สามารถอ่านได้ปรากฏบนใบหน้าของเฟลิเป้ “ถ้าตอนนั้นฉันสามารถพาเมเดลีนกลับมาจากความตายได้ ตอนนี้ฉันก็สามารถทำให้เธอรัก หรือเกลียดใครก็ได้ตามที่ฉันต้องการไงล่ะ” เจเรมี่ก้มหน้ามองผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยน แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเหมือนแท่งเจาะน้ำแข็งที่มองทะลุไปยังเฟลิเป้ด้วยความแหลมคม “ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ควบคุมอารมณ์หรือความคิดของลินนี่ เฟลิเป้ ลินนี่จะได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของนายในสักวันหนึ่ง” เฟลิเป้หัวเราะ “มันจะไม่เกิดขึ้นหรอก” เขาพูดขณะเดินเข้าใกล้เจเรมี่ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเองก็ถูกปกคลุมไปด้วยเงาดำมืดเช่นกัน“เจเรมี่ ซาบซึ้งกับสองวันสุดท้ายของนายกับแมดดี้ไว้เถอะ เพราะอีกไม่นานนายก็จะเสียเธอไปอย่างสมบูรณ์” เฟลิเป้จบประโยคด้วยเสียงหัวเราะ แล้วจึงเขาหมุนตัวเดินกลับไปที่ข้างถนนคนขับเปิดประตูให้เขา ก่อนที่พวกเขาจะเร่งเครื่องออกไป เจเรมี่ไม่ต้องการไล่ตามเขาไป เพราะในตอนนี้เขาเป็นห่วงเพียงเมเดลีนเท่านั้นเขาพาเมเดลีนไปที่โรงพยาบาล มันเป็นเวลาที่อดัมต้องเลิกงานพอดี ในขณะที่เขาก้าวออกจากโรงพยาบาล เขามองเห็นเจเรมี

เสียงกรีดร้องอันแหลมคมของเมเรดิธเข้าครอบงำแก้วหูของเมเดลีน เมเดลีนรู้สึกได้ถึงความรู้สึกรุนแรงลึก ๆ ที่ถูกดึงออกมา แต่เธอก็ยังไม่หยุดเดิน เมเรดิธรู้สึกโกรธเมื่อเมเดลีนไม่ได้รับผลกระทบอะไรจากสิ่งที่เธอพูดออกไปเลย จากนั้นเธอก็ตะโกนอย่างบ้าคลั่งมากขึ้น “เมเดลีน แกกำลังทุ่มเทใจให้ผิดคน! แกคิดว่าแกได้คบกับเด็กชายคนนั้นตั้งแต่ตอนนั้น แต่ในความเป็นจริง เจเรมี่ไม่ใช่เด็กผู้ชายคนนั้น เขาไม่ใช่คนนั้น! “เขาจำไม่ได้ว่าสัญญาอะไรไปหรอก เพราะเขาไม่ใช่เด็กคนนั้น! นั่นเป็นเหตุผลที่เขาทรมานและทำให้แกเศร้าหมองได้อย่างโหดเหี้ยม! แกคิดว่าเขาปฏิบัติต่อฉันอย่างดีในตอนนั้น เพราะเขาคิดว่าฉันเป็นแกอย่างนั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่ใช่ มันเป็นเพราะเขารักฉันจริง ๆ! ตอนนี้เขาดีกับแกก็เพื่อที่เขาจะแก้แค้นให้ฉันได้ต่างหาก! “เมเดลีน แกตามหาเด็กคนนั้นมาหลายปีแล้วนี่ แต่ในที่สุดแกก็ยังมองหาผิดคน! แกยังทำให้เด็กคนนั้น ที่สัญญากับแกผิดหวัง! ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าแกจะสนุกกับชีวิตของแกกับเจเรมี่ในอนาคตได้ยังไงอีก! ฮ่าฮ่าฮ่า!” เมเดลีนเดินออกจากประตูหน้าของคุกไป อย่างไรก็ตามเธอยังคงได้ยินคำพูดบ้า ๆ ของเมเรดิธอยู่ในหูขอ

เมเดลีนคุกเข่าลงหยิบของที่ตกลงมาบนพื้น เธอเร็วกว่าเฟลิเป้มาก “ทำไมสิ่งนี้ถึงอยู่ที่คุณ?” เมเดลีนขมวดคิ้วขณะที่ดวงตาเปล่งประกายด้วยความสงสัยและความประหลาดใจ เฟลิเป้เอื้อมมือไปหยิบเปลือกหอยสีสันสดใสจากเมเดลีนและถือไว้ในมืออย่างใจเย็น "เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วที่ชายหาดเอพริลฮิลล์ มีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งมอบเปลือกหอยสีสันสดใสนี้ให้เป็นของขวัญแก่ผมเป็นการส่วนตัว เธอยังบอกว่าเธอหวังว่าผมจะมีความสุข และอยากจะอยู่กับผมตลอดไป” เฟลิเป้พูดขณะมองไปที่ดวงตาของเมเดลีน เผยให้เห็นนัยน์ตาคู่หนึ่งของเขาซึ่งให้ความรู้สึกเงียบเหงาและเศร้าโศก “แต่ถึงยังไงหลังจากผ่านไปสิบกว่าปี ผู้หญิงคนนั้นก็ตกหลุมรักผู้ชายอีกคนหนึ่ง”“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” เมเดลีนเบิกตากว้างหลังจากได้ยินความคิดของเฟลิเป้ เธอมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเฟลิเป้ต่อหน้าเธออย่างประหลาดใจ ความทรงจำที่เมเรดิธพูดกับเธอตอนที่อยู่ในคุกวูบเข้ามาในความคิดของเธอ “เป็นไปไม่ได้ นั่นมันเป็นไปไม่ได้” เมเดลีนยังคงปฏิเสธอย่างสุดกำลังและบังคับตัวเองไม่ให้นึกถึงคำพูดเหล่านั้น เธอไม่ยอมให้ตัวเองได้รับอิทธิพลจากเมเรดิธ เฟลิเป้ทิ้งร่มไว้ข้าง ๆ แล