All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 601 - Chapter 610

“ลินนี่! ลินนี่!”ภายใต้ความมึนงง เมเดลีนได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลเธอพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างสุดความสามารถ แต่ความพยายามนั้นกลับไร้ผลหลังจากที่หมดสติไป เมเดลีนหลุดเข้าไปในความฝันอันแสนยาวนานณ พื้นที่สีขาวโพลนซึ่งมีหิมะปกคลุม เธอฝันว่าตัวเองกำลังจะจมลงไปในบึงน้ำแข็งอันหนาวเหน็บ เธอว่ายน้ำไม่เป็น และพยายามตะเกียกตะกายพาตัวเองขึ้นไปที่ริมฝั่ง เจเรมี่อยู่ตรงนั้น ตรงริมแม่น้ำนั่นเขายืนเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงนั้น เมื่อมองไปยังรูปร่างอันทรงเสน่ห์ของเขา รอยยิ้มที่ไม่แยแสของเขากลับเด่นสะดุดตากว่าเดิม เธอกรีดร้อง “เจเรมี่ ช่วยฉันด้วย!”ชายหนุ่มไม่ขยับเลยแม้แต่ก้าวเดียว เขาได้แต่มองเธออย่างรังเกียจแสงแห่งความหวังอันริบหรี่ซึ่งเมเดลีนโอบกอดเอาไว้ ค่อย ๆ เลือนหายไปทีละน้อย เวลาเดียวกับร่างกายของเธอที่ค่อย ๆ ดำดิ่งลงสู่ก้นบึ้งของบึงน้ำอันหนาวเหน็บในตอนที่กำลังจะตายเช่นนี้ เธอกลับเห็นเมเรดิธยืนกอดเจเรมี่อยู่ พวกเขาพลอดรักกันอย่างหวานชื่นต่อหน้าเธอหัวใจของเมเดลีนดำดิ่งลงไปยังก้นทะเลสาบลึก ในตอนนั้นเธอได้ยินเสียงที่แข็งกระด้างของเจเรมี่ได้เต็มสองหู “ฟังให้ดีนะ เมเด

มีดอันแหลมคมสะท้อนแสงอยู่ตรงหน้าอกของเจเรมี่แพขนตาของเจเรมี่มองลงต่ำ จากนั้นรอยยิ้มที่ใครเห็นเป็นต้องมนตร์ก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าพร้อมกับดวงตาที่ค่อย ๆ เงยมองเขากำลังจ้องมองไปยังดวงตาคู่งามของเมเดลีน ซึ่งกำลังส่องประกายความกล้าหาญและแสนวิเศษอยู่ดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่ขู่เจเรมี่เล่น ๆ แต่เธอเอาจริงอย่างไรก็ตาม เจเรมี่เองก็จริงจังไม่ต่างกัน“ลินนี่” เขาเอ่ยชื่อเธอย่างนุ่มนวล แทนที่จะถอยหลัง แต่เขากลับเดินตรงเข้ามา ปลายมีดอันแหลมคมปักเข้าลึกเข้าไปในเสื้อของเขาเธอตกตะลึงเพราะไม่คาดคิดว่าเจเรมี่จะเดินตรงเข้ามาหามีดแบบนี้ในเวลาเดียวกัน เขากำลังยิ้มให้เธออยู่“ลินนี่ ผมรู้ว่าคุณลืมทุกอย่างในอดีตไปหมดแล้ว แต่มันไม่สำคัญอะไรเลย เพราะว่าผมยังจำได้ทั้งหมด” เขาพูดพลางยิ้ม จ้องมองเธอไม่วางตา“ในปีนั้นที่หิมะตกหนัก ผมลงมือทำสิ่งที่ไร้มนุษยธรรมลงไป ผมขุดหลุมศพคุณปู่ของคุณขึ้นมาและโปรยเถ้ากระดูกเพื่อเป็นการเหยียดหยามคุณ ครั้งนั้นคุณกัดฟันแน่นซะจนเลือดไหล แล้วบอกกับผมอย่างกล้าหาญว่า ‘เจเรมี่ ถ้านายไม่ฆ่าฉันทิ้งซะตั้งแต่วันนี้ สักวันฉันจะต้องฆ่านายให้ได้’ ”เขาเอ่ยสิ่งที่เมเดลีนเคยกล่าวในอดีตซ้

เมเดลีนกลอกตาและพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ปล่อย หรือจะให้ฉันเดินออกไปตอนนี้เลย”เจเรมี่รีบปล่อยมือออกจากเธอทันควันเมเดลีนไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา เธอหยิบยาฆ่าเชื้อและชุดทำแผลออกจากกล่องพยาบาล จากนั้นเธอจึงปลดกระดุมเสื้อของเจเรมี่ออกหน้าอกที่ได้สวยได้รูปของเขาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่เหมือนกับชายหนุ่มคนอื่นที่สีผิวจะออกไปทางโทนเข้มออกแดง สีผิวของเจเรมี่ขาวนวลสิ่งนี้ทำให้เห็นความแตกต่างระหว่างผิวหนังกับเลือดบนหน้าอกชวนมองของเขาได้อย่างชัดเจนแม้ว่าบาดแผลจะไม่ได้ลึกมาก แต่ก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี เมเดลีนใช้ยาฆ่าเชื้อชะโลมสำลีและเช็ดเลือดออกจากบาดแผลจนหมด จากนั้นเขาก็นำผ้าก๊อซขึ้นมาปิดแผลเอาไว้ สุดท้ายเธอนำเทปกาวปิดเอาลงบนผ้าก๊อซเจเรมี่เงียบขรึม ได้แต่มองเมเดลีนด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่าเธออยู่ใกล้เกินกว่าจะเอื้อมมือ ใบหน้าอันนุ่มนวลและสวยงามของเธอถูกสลักลึกลงไปในดวงตา ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นหน้าต่างหัวใจของเขาคิ้วที่ได้รูป ริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม และจมูกโค้งมน ทั้งหมดช่างไร้ที่ติสายตาของเจเรมี่แปนเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นเรื่อย ๆ เขาลดหัวลงเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจขณะที่จับผมของเธอขึ้นมาดมกลิ่นหอมเย้า

เขารู้สึกผิดหวังและค่อย ๆ เข้าไปหาเธอแสงสีทองที่สาดส่องของพระอาทิตย์ยามเช้าช่างเป็นสีสันที่ตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าครามโดยสิ้นเชิง และมันยังช่วยขับเน้นรัศมีอันละเอียดลออของเขาได้เป็นอย่างดีเมเดลีนเท้าเปล่าและกำลังนั่งอยู่ริมชายหาดเธอถือบางอย่างอยู่ในมือ เมื่อมองลงไปที่ของสิ่งนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าเธอทันทีที่เธอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ รอยยิ้มอันแสนหวานจับใจก็มลายหายไปทันตาเมื่อเห็นหน้าเจเรมี่“ลินนี่”เมเดลีนไม่สนใจเขา เธอลุกขึ้นและตั้งใจจะเดินหนีเจเรมี่รู้สึกเคว้งคว้างขึ้นมา เขาทำได้เพียงเดินตามหลังเธอเงียบ ๆร่างกายของเธออยู่ใกล้กับเขาเพื่อเอื้อมมือ แต่ความรู้สึกกลับไกลออกไป“อีกครึ่งชั่วโมง จะมีเรือมารับนะ คุณออกไปตอนนั้นได้เลย”เสียงของเจเรมี่ดังมาจากทางด้านหลังของเธอ จากนั้นเธอตอบกลับอย่างแผ่วเบา “รู้แล้ว ฉันเดินออกไปดูมาเรียบร้อย”เจเรมี่รู้ดีแก่ใจว่าเขาไม่สามารถรั้งตัวเมเดลีนให้อยู่ต่อกับเขาได้ ดังนั้นเขาจึงหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “คุณกำลังจะไปที่เมืองเอฟกับเฟลิเป้ ใช่ไหม?”“ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย”เมเดลีนหยุดเดินและหันหน้ามาหาเขา เธอเห็นเจเรมี่กำลังมองห

ความรู้สึกของเจเรมี่แตกสลายและพังทลายไม่เหลือชิ้นดีเขาก้มหน้าอย่างสิ้นหวังและกดมือลงบนหน้าผากที่อ่อนนุ่มของเมเดลีนมือที่สั่นเทาของเขาสัมผัสลงบนแก้มอันอ่อนนุ่มและอบอุ่นของเธอย่างแผ่วเบา เขาไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่ร้อนผ่าวไว้ได้ จึงทำได้เพียงแค่ปล่อยให้มันไหลรินออกมา“ทำไมคุณถึงทรมานผมหนักหนาขนาดนี้? ทำไมผมถึงได้ทำอะไรโง่ ๆ ลงไปตอนที่คุณยังรักผมมากขนาดนั้นนะ? ลินนี่ ได้โปรด อย่าทิ้งผมไปเลยนะ ได้โปรด…”เจเรมี่โอบกอดใบหน้าอันซีดเซียวของเมเดลีน หัวใจของเขาแตกละเอียดพร้อมด้วยหยดน้ำตาที่ไหลริน ขณะที่ความเจ็บปวดราวกับถูกตัดกระดูกแทรกซึมเข้าไปทั่วร่างกายของเขา“ลินนี่ ถ้าคุณต้องการจะไปอีกโลกหนึ่งจริง ๆ ให้ผมตามไปด้วยนะ”ปลายนิ้วสัมผัสบนไปหน้าของเธอในขณะที่ดวงตาของเขามืดบอดไป“ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ผมจะไปกับคุณด้วย”รอยยิ้มปรากฏออกมา ริมฝีปากบางของเขาจูบลงไปที่ริมฝีปากของเมเดลีนอย่างบรรจงณ ตอนนั้น เมเดลีนสำลักน้ำออกมาหัวใจที่เกือบจะหยุดเต้นของเจเรมี่กลับมาสูบฉีดเลือดได้อีกครั้ง“ลินนี่?”เขารู้สึกดีใจมากเสียจนทำให้มองไปยังเมเดลีนที่หัวใจของเธอกลับมาเต้นอีกครั้งอย่างไม่วางตา“ลินนี่ ค