Semua Bab บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Bab 621 - Bab 630

ณ ตอนนั้น สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ผู้ดูแลสาวคนนั้นอีวอนใจเต้นระรัว เมื่อนึกถึงตอนที่เธอขโมยกล่องเครื่องเพชรและกระเป๋าสตางค์ก่อนจะวิ่งลงมาชั้นล่างเธอเผชิญหน้ากับนายท่านอาวุโสวิทแมนที่นั่งอยู่บนรถเข็นตรงหน้าห้องนั่งเล่นชั้นแรกโดยบังเอิญ สายตาทั้งคู่ประสานกันเธอแทบคลั่งเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีอีกคนที่อยู่ด้านหลังนายท่านอาวุโสวิทแมน คนนั้นก็คือผู้ดูแลสาวนั่นเองเมื่อคิดว่าผู้ดูแลคนนั้นเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด อีวอนเสียการทรงตัว เดินถอยหลังไปสองก้าว“เธอรู้เหรอว่าใครเป็นคนตีฉัน?” คาเลนเอ่ยถามพลางชี้นิ้วไปที่เมเดลีน “มันใช่ไหม?”เจเรมี่ที่รู้สึกไม่พอใจนักกับคำถามของคาเลนกำลังจะเปิดปากพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเขาเห็นผู้ดูแลมองไปที่เมเดลีนพลางพยักหน้าเป็นคำตอบ“ใช่ค่ะ เป็นคุณผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ”ทั้งเมเดลีนและเจเรมี่ต่างตกตะลึงกับคำตอบของผู้ดูแลสาววินส์ตันชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นชี้นิ้วมาที่เมเดลีน “เธอแน่ใจนะว่าเป็นผู้หญิงคนนี้”ผู้ดูแลสาวค่อย ๆ เดินเข้ามาจ้องมองใบหน้าของเมเดลีนอย่างใกล้ชิด และตอบออกไปอย่างไม่ลังเล “เป็นเธอนั่นแหละค่ะ ผู้หญิงที่หน้าตาสะสวยขนาดนี้ ฉันไม่มีทางจำผิดคนอย่า

เฟลิเป้จูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัว และเธอรู้สึกตกตะลึงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจเรมี่ยืนอยู่ด้านหลังของพวกเขามีบางอย่างบอกเธอว่าเฟลิเป้จูบเธอเพื่อที่จะให้เจเรมี่เห็น แต่เธอกลับเดินเข้ารถไปโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำเฟลิเป้ชำเลืองมาทางเจเรมี่ซึ่งมีท่าทีที่เย็นยะเยือกอยู่ตรงนั้นด้วยหางตา พลางกระตุกยิ้มที่มุมปากเย้ยหยันเขาขึ้นรถและเหยียบคันเร่งออกไปสายตาของเมเดลีนจากที่นั่งผู้โดยสารไม่สามารถหยุดมองบุคคลที่ค่อย ๆ หดเล็กลงจากกระจกมองหลังได้ใต้แสงจันทร์ที่ทอประกาย ความเคว้งคว้างและเจ็บปวดรวดร้าวปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มไม่ชัดเจนนักเขาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็อดกลั้นมันเอาไว้เมเดลีนคิดว่าเฟลิเป้จะไปส่งเธอกลับที่คฤหาสน์ของบ้านมอนต์โกเมอรี แต่รถกลับจอดอยู่ที่วิลล่านอกเมืองแทนเท่าที่จำได้ เธอไม่เคยมาที่นี่เวลาตอนกลางคืนมาก่อนเฟลิเป้พาเมเดลีนมาที่ห้องของเธอ แล้วบอกให้สาวใช้นำของใช้ส่วนตัวและชุดนอนมาให้“ดูแลนายท่านอาวุโสทั้งวันแบบนั้น ต้องทำให้คุณเหนื่อยมากแน่ ๆ ไปอาบน้ำเถอะ” เฟลิเป้เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนพลางลูบไล้เส้นผมยาวสลวยของเมเดลีน “เจเรมี่ทำอะไรคุณรึเปล่า?”เมเดลีนส่ายหัว “ฉันไม่คิด

ชุดนอนด้านนอกเปิดออก ความเย็นยะเยือกเข้าปกคลุมแม้ว่าเฟลิเป้จะน่าหลงใหลเพียงใด แต่ความรู้สึกของเมเดลีนชัดเจนอย่างมากเธอจับมือของเฟลิเป้และปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา “ฉันขอโทษด้วย เฟลิเป้ แต่ฉันคิดว่ายังไม่พร้อม”เมเดลีนลุกหนีออกจากอ้อมแขนของเฟลิเป้เมเดลีนรู้สึกหายใจหายคอได้คล่องขึ้นมา ตอนที่พวกเขารักษาระยะห่างซึ่งกันและกันเฟลิเป้ที่รู้สึกขุ่นเคืองอยู่ภายในลุกขึ้นและกล่าวคำขอโทษ “ผมขอโทษด้วยเอวลีน ผมทำอะไรเกิดเลยไปหน่อย”เมเดลีนส่ายหัว “ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะ มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันขอโทษด้วย ฉันจำเรื่องราวและความรู้สึกที่มีให้คุณไม่ได้ ฉันก็เลย…”“ไม่เป็นไรครับ” เฟลิเป้ปลอบประโลมเธอด้วยรอยยิ้ม “อย่าฝืนใจตัวเองเลยครับ เดี๋ยวสักวันหนึ่งคุณต้องจำได้แน่”“ขอบคุณนะคะ เฟลิเป้”“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมเลย เด็กโง่ แม้ว่าจะไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน แต่ว่าพวกเราแต่งงานกันเรียบร้อยแล้ว และตราบใดที่หัวใจผมเชื่อมโยงกับคุณ คุณยังเป็นภรรยาของผมแน่นอน”เฟลิเป้เดินเข้าไปกอดเมเดลีนและลูบไล้ปอยผมที่นุ่มสลวยดังปุยนุ่นของเธอ “อย่าคิดมาก และพักผ่อนเสียนะครับ”“คุณก็เหมือนกันนะคะ”เฟลิเป้พยักหน้า

หลังจากที่ให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่เรียบร้อย เมเดลีนก็เดินมาออกจากสถานีตำรวจแล้วพบว่าเจเรมี่กำลังนั่งรอเธออยู่ตรงประตูเขายืนหลับตารออยู่ใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง ชายหนุ่มดูเหมือนกับว่ากำลังดำดิ่งสู่ห้วงลึกของความคิดผิวที่กระจ่างใสของแก้มทั้งสองข้างขับความเยาว์วัยได้เป็นอย่างดีฉากในความทรงจำที่คุ้นตาฉายภาพขึ้นมาในจิตใจของเธอ ราวกับว่าเธอเคยมองเจเรมี่แบบนี้เมื่อหลายปีก่อนหน้านี้เธอพยายามที่จะนึกให้ออก แต่กลับได้ความปวดหัวมาแทนเธอรู้ว่านี่อาจเป็นผลมาจากอุบัติเหตุรถชนครั้งนั้นก็เป็นได้บางทีตอนที่ความทรงจำของเธอกลับมาทั้งหมด ความเจ็บปวดเหล่านี้อาจทุเลาลงเมเดลีนเดินตรงมาหาเขาและรู้ว่าเจเรมี่กำลังก้มมองแหวนแต่งงานที่อยู่ในนิ้วนางข้างซ้ายดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่ในขณะที่ริมฝีปากของเขายกขึ้นอย่างมีความสุขเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้ เจเรมี่เพิ่งจะประกาศออกไปอย่างแน่วแน่ว่าเธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา เมเดลีนเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ “พวกเราเซ็นใบหย่าไปนานแล้ว แล้วทำไมนายยังบอกว่าฉันเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของนายอยู่อีกล่ะ?”เจเรมี่ได้ยินคำถามนั้นของเธอขณะที่เขากำลังหมุน

เมเดลีนหันไปเห็นเจเรมี่ที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าแม้ว่าจะรู้สึกตกตะลึงกับภาพของเจเรมี่ที่เพิ่งจะกลับมาถึง แต่เธอมั่นใจว่าคำพูดของเธอทั้งไม่ได้ทำร้ายจิตใจใครทั้งนั้น เธอไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเจเรมี่จะได้ยินคำพูดของเธอหรือไม่“เจเรมี่! นายได้ยินสิ่งที่นังผู้หญิงคนนี้พูดแล้วสินะ? มันยอมรับแล้ว! มันยอมรับว่าทำร้ายป้าคาเลนจริง ๆ! ทำไมจิตใจของเธอถึงได้เลวร้ายขนาดนี้? หลังจากที่ทำเรื่องแบบนั้นลงไป เธอยังมีหน้ามาชูคอว่าเป็นผู้บริสุทธิ์อยู่อีกเหรอ!” อีวอนฉวยโอกาสนี้ซ้ำเดิมเมเดลีนให้จมดินลงไปอีก“ทีนี้ แกคงทำใจเชื่อไม่ลงแล้วสินะว่ามันเป็นผู้บริสุทธิ์น่ะ เจเรมี่? สิ่งที่ฉันทำลงไปก็เพียงแค่ยั่วยุมันให้พูดความจริง และท้ายที่สุดมันก็คายออกมาเองจนหมดเปลือก! ทำไมถึงเป็นคนชั่วร้ายแบบนี้ไปได้นะ?” ไฟแห่งความโกรธเกรี้ยวลุกโชติช่วงอยู่ภายในดวงตาของคาเลนเจเรมี่จ้องมองไปยังเมเดลีนที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงกับคำพูดเหล่านั้น แล้วเดินเข้าไปหาเธออย่างช้า ๆยิ่งเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่ สายตาของเขารังแต่จะมัวหมองมากขึ้นเท่านั้น สายตาที่เขามองเธอค่อย ๆ มีแต่ความผิดหวังมากขึ้น“ผมไม่เชื่อว่าคุณจะเป็นคนทำจริง ๆ ลินนี่” ดูเห