ขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ ประตูห้องทำงานของประธานบริษัทตรงหน้าเธอก็เปิดออก ห่าวฉี่หลงเดินออกมาแต่ห่าวฉี่หลงยืนหันไปทางห้องทำงาน เขาจึงไม่เห็นว่าหลิงอี้หรานยืนอยู่ไม่ไกล“อี้จิ่นหลี ถ้าคุณอยากจะเรียกร้องความยุติธรรมให้หลิงอี้หรานจริง ๆ ก็อย่าลืมว่าคุณก็มีส่วนร่วมในเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอด้วยเหมือนกัน!” ห่าวฉี่หลงกล่าวอย่างดุดันหัวใจของหลิงอี้หรานรู้สึกกระตุกวูบในทันใด เธอเดินถอยหลังไปเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัวเ จากนั้นเสียงเย็นชาอันแสนคุ้นเคยก็ดังออกมาจากบานประตูที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง“ห่าวฉี่หลง ถ้าคุณกล้าพูดอีกสักคำเดียว ผมจะทำให้ตระกูลห่าวสูญพันธุ์ไปซะ!”สายตาของเธอมองไปเห็นร่างนั้นที่ยืนอยู่ภายใน แต่ใบหน้าหล่อเหล่าที่เธอคุ้นเคยในตอนนี้กลับมีแต่ความเย็นชาโกรธเคือง รังสีอำมหิตฉายชัดในดวงตาดอกท้อแสนสวยของเขา!‘รังสีอำมหิต... นี่ฉันดูไม่ผิดใช่ไหม?’ห่าวฉี่หลงซึ่งอยู่ริมประตูหวาดกลัวอี้จิ่นหลี เขาจึงหันหน้าหนีโดยทันที แต่เขาก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นหลิงอี้หรานยืนอยู่ด้านข้างจากนั้นสีหน้าของห่าวฉี่หลงก็เปลี่ยนไป เขามองหลิงอี้หรานอย่างเกลียดชังก่อนจะรีบออกไปอี้จิ่นหลีเห็นหลิงอี้หรานด้วยเช

“เอ่อ...” หลิงอี้หรานขมวดคิ้วขึ้นมาในทันใดและร้องไห้ออกมาด้วยความประหลาดใจ มือของเธอจับท้องที่นูนออกมาโดยไม่รู้ตัว“เป็นอะไรไป?” เขาถามออกมาด้วยความกังวลในทันที“ลูก... ลูกเตะค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าว ตอนนี้เธอสามารถรับรู้ได้ถึงการขยับของพวกเขาได้บ้างแล้ว แต่พวกเขาก็ขยับเพียงเล็กน้อยและราง ๆ เท่านั้นจนเธอนึกว่าตัวเองคิดไปเองแต่ตอนที่เด็ก ๆ เตะก่อนหน้านี้เธอพบว่าลูกกำลังเตะจริง ๆจากนั้นราวกับว่าพวกเขากำลังกายบริหารกันอยู่ในท้องของเธอซ้ำ ๆ“ลูก ๆ กำลังดิ้นเหรอ?” ดวงตาของอี้จิ่นหลีมองไปยังท้องของเธอ“ค่ะ ลองแตะดูสิ” พลางพูดเธอก็จับมือเขามาวางไว้ตรงจุดที่ลูกขยับตัวอี้จิ่นหลีตะลึงไปกับการขยับไปมาของลูก ๆ เขาเคยศึกษาข้อมูลมาบ้างว่าคุณแม่จะรับรู้ตอนที่ลูกขยับตัวได้เมื่อไหร่และอย่างไรแต่... ความรู้ทางทฤษฎีก็เป็นเพียงทฤษฎีเท่านั้นมันแตกต่างออกไปเมื่อเขาได้สัมผัสถึงการขยับตัวของลูก ๆ ได้ด้วยตนเองเหมือนกับว่าเขาได้รับรับรู้จริง ๆ ว่าเด็กตัวเล็ก ๆ มีชีวิตและขยับได้อยู่ในท้องของเธอ พวกเขาคงได้ ร้องไห้ ตะโกน และค่อย ๆ เติบโตขึ้นหลังจากที่คลอดออกมา...หลิงอี้หรานมองท่าทางมึนงงของอี้จิ่นห

นายท่านคงเองก็ตกใจเช่นกัน เขาคิดว่าเย่เหวินหมิงในตอนนี้น่ากลัวไม่ต่างอะไรกับผีเลย“เหวินหมิง อย่า... อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระที่พวกนักข่าวพูดเลยนะคะ ฉัน... ฉันโกหกคุณเรื่องบริจาคไขกระดูกก็จริง แต่ฉันรักคุณคนเดียว ฉันรักคุณก่อนที่คุณจะรู้จักฉันซะอีก เพราะ... เพราะแบบนั้นฉันเลยทำแบบนั้น ถึง... ถึงฉันจะโกหกคุณ แต่... นี่ก็ไม่ผิดกฎหมายนี่คะ!” คงจื่ออินพยายามพูดปกป้องตัวเองเย่เหวินหมิงมองคงจื่ออิน “ตกหลุมรักฉัน?” ดวงตาของเขาเป็นสีแดง น้ำเสียงแหบพร่าของเขาก็กล่าวว่า “เธอตกหลุมรักฉัน หรือตกหลุมรักชื่อเสียงเกียรติยศของตระกูลเย่กันแน่?! คงจื่ออิน รู้ไหมว่าเธอทำลายชีวิตฉัน?”“ฉัน... ฉันจะไปทำลายชีวิตคุณได้ยังไง? ฉันรอแทบไม่ไหวที่จะรักคุณ” คงจื่ออินพยายามทำให้ตัวเองดูอ่อนแอ “เหวินหมิง ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิดและทำให้คุณไม่พอใจ ถ้าคุณอยากให้ฉันขอโทษโจวเชียนหยุน หรือแก้ไขอะไร ฉันก็ทำให้ได้ ฉันจะทำให้ทุกอย่างที่คุณอยากเลย”“เธอรักฉันเหรอ? รักฉันเลยโกหกฉัน? รักฉันเลยปล่อยให้ฉันเป็นเพชฌฆาต? รักฉันเลยใส่ร้ายเชียนหยุนและทำให้เขาเป็นคนที่ผลักเธอตกบันไดจนแท้งเหรอ? หรือที่เธอทำแบบนี้ก็เพื่อกำจัดเชีย

‘นั่นเลยเป็นเหตุผลที่เธอยิ้มให้ฉันแบบนั้น เธอยิ้มและขอบคุณฉัน‘เพราะว่าเธอปล่อยวางความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อฉันไปได้แล้ว‘และฉันเป็นคนโง่! ตอนนี้ฉันรู้ความจริงของรอยยิ้มนั้นแล้ว!’เมื่อรถหยุดลงเขาก็ได้ยินคนขับอุทานว่า “คุณเย่ ทำไม... คุณถึงเลือดออก?”เย่เหวินหมิงค่อย ๆ ลืมตา และมองตามสายตาของคนขับ เขายกมือแตะมุมปากและพบว่ามุมปากของเขามีเลือดไหลเขากัดริมฝีปากแรงมากจนได้รับบาดเจ็บโดยไม่รู้ตัว เย่เหวินหมิงเช็ดเลือดจากริมฝีปากออก จากนั้นเขาเปิดประตูและลงจากรถไปถึงอย่างนั้นในตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าไปในตึกผู้ป่วยในของโรงพยาบาล เขาก็เห็นโจวเชียนหยุน คุณนายโจว และชายสองคนเมื่อก่อนหน้านี้ที่คอยเฝ้าหน้าห้องพักต่างพากันออกมาจากโรงพยาบาล โดยชายสองคนนั้นช่วยกันถือกระเป๋าสัมภาระไว้ในมือดูเหมือนพวกเขาจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว!เย่เหวินหมิงรีบพุ่งไปข้างหน้าทันที “เธอออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ?” ทว่าเมื่อเขาพยายามจะเข้าใกล้โจวเชียนหยุน เขาก็ถูกชายสองคนนั้นหยุดเอาไว้โจวเชียนหยุนไม่คิดว่าจะได้เจอเย่เหวินหมิงอีกแล้ว เธอคิดว่าวันนั้นเธอทำทุกอย่างชัดเจนไปแล้ว“แล้วไงคะ? ฉันต้องบอกคุณด้วยเหรอว่าจ

เขาขอโทษเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เธอกลับรู้สึกเพียงว่ามันช่างน่าขัน เขาทำลายชีวิตเธอจนตอนนี้คำขอโทษก็ไม่มีประโยชน์อะไร“เชียนหยุน เธอจะตีฉัน ด่าฉัน หรือลงโทษฉันได้ตามที่เธอต้องการก็ได้ แต่ฉันแค่ต้องการชดใช้ในสิ่งที่ฉันทำผิด และได้ปกป้องเธอ...”เธอขัดเขาในทันที “ไม่ต้องพูดแล้ว! กล้าดียังไงพูดแบบนั้นออกมา? คุณไม่เคยเชื่อฉันตอนที่ฉันบอกคุณซ้ำ ๆ ว่าฉันไม่ได้ผลักคงจื่ออิน แต่ตอนนี้กลับเชื่องั้นเหรอ? เป็นเพราะคุณรู้แล้วว่าคงจื่ออินไม่ใช่คนที่ช่วยชีวิตคุณ เพราะแบบนั้นคุณเลยเชื่อว่าฉันโดนใส่ร้ายใช่ไหม? ถ้าเธอเป็นคนที่บริจาคไขกระดูกให้คุณ ตอนนี้คุณจะยังทำแบบนี้อยู่เหรอ?”เย่เหวินหมิงตะลึงไป ชั่วขณะหนึ่งเขาไม่รู้ว่าต้องปฏิเสธเธออย่างไร“เย่เหวินหมิง คุณแค่อยากจะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นด้วยการพูดเรื่องพวกนี้ คุณทำให้ฉันเข้าคุกด้วยมือของคุณเอง อาหยันน้อยต้องสูญเสียการฟังไปเพราะฉันเป็นไข้และโดนบังคับให้กินยาลดไข้ที่ไม่เหมาะกับคนท้องภ์ คุณคิดว่ามีอะไรที่ชดใช้กับการติดคุกของฉันและทำให้อาหยันน้อยได้ยินเหมือนเด็กปกติได้ไหม?”คำถามของเธอทำให้เย่เหวินหมิงเซไปเล็กน้อย‘การติดคุกของเธอเป็นการจบการแก้แค้นข