เล็บมือที่ถูกฉีกด้วยแหนบเย็นๆ เธอกล้ำกลืนความเจ็บปวดขั้นรุนแรงเหมือนดั่งสัตว์ป่าดุร้ายที่อ้าปากกว้างอันเต็มไปด้วยเลือดหญิงสาวสองสามคนในเครื่องแบบนักโทษเรือนจำกำลังกดขี่ข่มเหงผู้หญิงร่างบางผอมแห้งซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบนักโทษเรือนจำเหมือนกันหลิงอี้หรานทำได้เพียงแค่มองในขณะที่เล็บนิ้วมือของเธอถูกฉีกไปทีละนิ้ว กลิ่นอับในห้องขังพร้อมกับเลือดที่กำลังไหลออกมาจากนิ้วมือของเธอนั้นช่างน่าขยะแขยง“ทนายหน้าใหม่ไม่มีอะไรมากไปกว่ากองขี้โคลน” เสียงอันเยือกเย็นและแข็งกร้านดังขึ้นเหนือศีรษะของหลิงอี้หราน เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความสิ้นหวังและมองไปยังใบหน้าที่สวยและทรงเสน่ห์ตรงหน้าของเธอ ใครจะคิดว่าดาราซึ่งเป็นที่นิยมทั้งทางด้านภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่ดูไร้เดียงสายิ่งกว่าดอกบัวจะเลวทรามได้ขนาดนี้?“ห่าวอี้เหมิง ทำไมกัน?” เธอถามด้วยเสียงอันสั่นเทา“เธอฆ่าน้องสาวของฉัน ยังจะกล้าถามว่าทำไมอีกเหรอ?” ห่างอี้เหมิงพูดอย่างดูถูกด้วยสายตาอันชั่วร้ายขั้นสุด แม้แต่มุมปากของเธอ ก็เผยให้เห็นถึงความเย็อกเย็นที่เสียดแทงเข้าทะลุกระดูก “ไม่ใช่ฉัน… ฉันผิดไปแล้ว!” เธอพูดด้วยความยากลำบากและส่ายหัวของเธออย่างต่อเนื่อ

"คุณหิวไหม? ฉันจะหาอะไรให้กิน" เธอกล่าว วันนี้เธอไม่เห็นเขากินอะไรเลยตอนที่เธอทำความสะอาดถนนหลิง อี้หราน โยนบะหมี่และไข่ลงไปในหม้อเพื่อทำบะหมี่ง่าย ๆ ให้กับเขา"นี่นะ กินสิ แต่อย่ากินเร็วเกินไปมันค่อนข้างจะร้อนน่ะ" เธอกล่าวเขาก้มหน้าและกินบะหมี่อย่างเงียบ ๆ ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง หลิง อี้หราน จ้องมองเขาด้วยความเงียบ ในตอนนั้นความเหงาที่เธอเคยรู้สึกเมื่อใดก็ตามที่เธอเพิ่งกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ดูเหมือนจะหายไป อาจเป็นเพราะมีคนอื่นอยู่ในห้อง?หลังจากที่เขากินเสร็จ หลิง อี้หราน ก็ทำความสะอาดจาน “ฉันมักจะนอนโดยเปิดไฟฉันหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจนะคะ” เธอกล่าว นับตั้งแต่ได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำเธอก็ติดนิสัยชอบเปิดไฟขณะนอนหลับ“แน่นอนครับ”หลิงอี้หรานนอนลงบนเตียงในขณะที่เขานอนบนเสื่อที่เธอปูไว้ที่พื้นเธอหลับตาลงและพยายามอย่างมากที่จะหลับ เธอไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นเมื่อใด แต่ในบางช่วงเวลาเธอเริ่มพบว่ามันน่ากลัวจริง ๆ ที่จะข่มตาให้หลับลงเพราะเมื่อเธอหลับลงคราใด เธอมักจะฝันถึงช่วงเวลาที่อยู่ในคุก เธอจะถูกทุบตีทำให้อับอายและถูกทารุณกรรม... และทุกนิ้วยังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการถูกหักและเ

"เพราะว่า..." เธอกลืนหมั่นโถวที่เหลือที่เธอถืออยู่ขณะที่รอให้เขาพูดจบประโยครสชาติของหมั่นโถวเหล่านี้นี่มันต่ำกว่ามาตรฐานเสียจริง เมื่อก่อนเธออาจจะไม่ชอบมัน แต่ตอนนี้รสชาติเป็นรอง สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอคือการทำให้อิ่มท้อง"เราเป็นคนประเภทเดียวกันเราทั้งคู่ถูกคนอื่นทอดทิ้งและเอาแต่หาเลี้ยงชีพจากสังคมชั้นล่างสุดไม่มีใครต้องการคนอย่างเราและจะไม่มีใครสนใจเรา แต่อย่างน้อยเราก็ทำให้กันและกันอบอุ่นฉันเป็นห่วงคุณและคุณก็เป็นห่วงฉันได้ด้วยใช่ไหม "รอยยิ้มของเธอที่มีต่อเขามีความหวังความปรารถนาและความไม่แน่นอนบางอย่าง“อย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าเราจะเป็นคนประเภทเดียวกันจริง ๆ แหละครับ…” เขาพึมพำ สายตาของเขาดุจดั่งนักล่าที่กำลังจ้องมองสัตว์ตัวเล็ก ๆ ซึ่งตกหลุมพรางของเขา ในขณะที่เขาได้ยินเธอพูดอย่างนั้น บางทีอาจเพราะวันเวลาที่น่าเบื่อเกินไปสำหรับเขา เป็นเพราะเขาสามารถคว้าทุกสิ่งที่ต้องการได้อย่างง่ายดายด้วยการโบกมือของเขา แต่ตอนนี้การละเล่นเล็กๆน้อยๆนี้เริ่มทำให้เขาสนใจขึ้นมาแล้ว"พี่สาว" เขาพูดออกมาอย่างอ่อนโยน ตามที่เธอหวังไว้ในชั่วพริบตานั้นรอยยิ้มของเธอก็สดใสเหมือนดั่งท้องฟ้าที่เต็ม

จนถึงตอนนี้เวลา 3 ทุ่มกว่าก็ยังไม่เห็นกลับมา หลิง อี้หราน กังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่เขาไม่มีโทรศัพท์มือถือเธอจึงไม่สามารถโทรติดต่อเขาได้ชุมชนที่อยู่อาศัย เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อหวังว่าจะได้พบร่างสูงที่เธอหวังว่าจะได้เห็นโดยเร็วที่สุดหลังจากที่พระเจ้ารู้ว่านานแค่ไหน ในที่สุดเธอก็เห็นร่างที่คุ้นเคยเดินมาหาเธอ“จิน!” เมื่อเห็นเขาเข้ามาในที่สุดเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกอี้ จิ่นหลี มองไปที่ร่างที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขาและอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งตกใจเล็กน้อย“ดีจัง ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว” เธอกล่าว“พี่สาว พี่... รอผมอยู่เหรอ?” เขามองไปที่เธอและถาม เขาสัมผัสแก้มของเธอเบา ๆ และความเย็นก็ซึมเข้าสู่ปลายนิ้วของเขา ดูเหมือนว่าเธอจะรออยู่ข้างนอกมานานแล้ว"ใช่ ฉันกังวลมากเพราะนายยังไม่กลับมาและมันก็ดึกมากแล้ว โชคดีที่นายกลับมาอย่างปลอดภัย" เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มเขากลอกตาเล็กน้อย เธอเป็นห่วงจินแทน อี้ จิ่นหลี จากอี้กรุ๊ป อย่างไรก็ตามหากเธอพบว่าเขาคือ อี้ จิ่นหลี ในอนาคตเธอจะยังคงเป็นห่วงเขามากอยู่ไหม?เขายกมุมปากขึ้นพร้อมพูดว่า "ผมแจกใบปลิวเสร็จช้าไปหน่อย มือของพี่เย็นแล้วผมจะช่วยให้อุ่นขึ้นเอง" ในขณ

"ตราบใดที่นายไม่ทำสิ่งผิดกฎหมายทำไมฉันจะต้องผิดหวัง?" เธอถามขณะใส่ถุงเท้าและรองเท้าอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะสี่เหลี่ยมเล็ก ๆเขายิ้มและมองเธอกลับไป ดวงตาของเขาเป็นประกายและเขากระซิบกับตัวเองว่า "ก็ดี พี่สาว ฉันหวังเป็นอย่างยื่งว่าคุณจะไม่ผิดหวังในอนาคต"—ตั้งแต่คืนนั้นที่คลับ หลิง ลั่วอิน รู้สึกวิตกกังวล อย่างไรก็ตามการแสดงออกของผู้ช่วยผู้กำกับเหอในวันนั้นเป็นเรื่องแปลก ๆ ชอบกลและในวันต่อมาผู้ช่วยผู้กำกับเหอก็ไม่ปรากฏตัวในที่ทำงานอีกเลย หลังจากนั้นอีกวันผู้กำกับก็ถูกเปลี่ยนไปสำหรับเหตุผลดูเหมือนไม่มีใครในทีมงานภาพยนตร์ที่สามารถอธิบายได้ อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางประการ หลิง ลั่วอิน รู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงของผู้กำกับภาพยนตร์มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ช่วยผู้กำกับเขา เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้มากขึ้นเธอก็เริ่มกลัวว่ามันจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับหลิง อี้หรานสำหรับเรื่องเหตุผลแล้ว ไม่มีใครในทีมงานภาพยนตร์ที่จะสามารถอธิบายมันได้เลย อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางอย่าง หลิง ลั่วอิน รู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงของผู้กำกับภาพยนตร์มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ช่วยผู้กำกับเหอ เมื่อเธอนึกถึงเรื่องนี้ม