“เธอเกลียดฉัน... มากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขาพึมพำและหวังว่าจะไม่ได้ยินคำปฏิเสธของเธอทว่าสิ่งที่เขาได้ยินคือ... “ใช่ ฉันแค่ไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”“ถ้า... ฉันไม่ได้บังคับให้เธอคุกเข่ากราบขอโทษคงจื่ออินต่อหน้าตระกูลคงวันนั้น เราะยังมีโอกาสเปลี่ยนเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ไหม? เธอจะเต็มใจยกโทษให้ฉันไหม?” น้ำเสียงของเขาแหบมาก เขารู้สึกราวกับว่ามีก้อนอะไรจุกอยู่ในคอถึงอย่างนั้นเธอก็แค่เพียงมองเขาอย่างเย็นชา “ฉัน... ฉันจะชดเชยความอับอายที่เธอต้องทุกข์ทน ฉันแค่ขอให้เธอยกโทษได้ไหม อย่างน้อยที่สุดก็อย่าปฏิเสธตับของฉันเลยนะ!”ขณะที่พูดเรื่องนี้จบ เข่าของเขาก็กระแทกพื้นและคุกเข่าลงตรงหน้าเธอดวงตาของโจวเชียนหยุนเบิกกว้างในทันทีขณะที่เธอมองคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ เธออ้าปากค้างและไม่เคยคิดเลยว่าเย่เหวินหมิงจะคุกเข่าลงอย่างนี้จากนั้นเธอก็มองเขาก้มหน้าลง และกราบขอขมาเธอ หนึ่ง... สอง... สาม... เขายังคงกระแทกหน้าผากลงกับพื้นจนมีเสียงดังออกมาอย่างต่อเนื่องแม้ว่าจะเลยบ่ายสามมาแล้ว และมีคนเดินอยู่แถวบ้านไม่มาก แต่บางครั้งก็ยังมีคนเดินผ่านอยู่บ้างพวกเขาอดไม่ได้ที่จะหยุดดูหลังจากที่เห็นเย่เหวินหมิงกราบขอ

“เย่เหวินหมิง?” หลิงอี้หรานตะลึงไป‘ตอนนี้เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เย่เหวินหมิงมาที่นี่เพื่อเจอฉันเหรอ? แล้วเขาก็เมาด้วยเนี่ยนะ?’“ฉันจะออกไปเจอ!” หลิงอี้หรานพูดในทันทีและพยายามรีบลุกออกจากเตียง“เดี๋ยวก่อน!” อี้จิ่นหลีจับข้อมือของเธอไว้และพูด“ให้ผมไปดูเขาแล้วคุณก็พักผ่อนดีกว่าไหม?”“ฉันไปดูเขาเองดีกว่า ฉันกลัวว่าเขาน่าจะมาที่นี่เพราะเรื่องของพี่โจว” หลิงอี้หรานกล่าวอี้จิ่นหลีถอนหายใจและพูดกับพ่อบ้านว่า “ให้คนไปพาเย่เหวินหมิงเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นที”พูดจบเขาก็หันไปหาหลิงอี้หรานและกล่าวว่า “ถึงคุณจะไปเจอเขา อย่างน้อยก็ต้องสวมรองเท้าแล้วก็เสื้อผ้าเพิ่มอีกสักตัวสองตัวนะ”เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอพลางพูดเขาจับเท้าของเธอและสวมรองเท้าให้เธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะออกไปพ่อบ้านได้เหลือบไปเห็นอี้จิ่นหลีที่คุกเข่าลงตรงหน้าหลิงอี้หราน เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมากับตัวเอง ‘มีแค่นายหญิงนี่แหละที่ทำให้นายน้อยทำอะไรแบบนั้นได้‘คนในตระกูลอี้ไม่โหดร้ายเกินไปก็แสนดีเกินไป!‘นายท่ายเป็นคนไร้หัวใจ แต่ลูกของนายท่านกับหลานชายต่างก็แสนดีกับคนที่พวกเขารัก พวกเขาอุทิศตนด้วยทั้งหมดของความรู้สึกให้กับผู้หญิง

หลังจากนั้นอี้จิ่นหลีก็กอดหลิงอี้หรานไว้จากทางด้านหลังเขากอดเธอไว้อย่างทะนุถนอมขณะที่หายใจรดหูเธอ “ถ้าเป็นฉันล่ะ? เธอจะให้อภัยฉันไหม ถ้าฉันทำอะไรผิดและร้องไห้แบบนั้นขึ้นมา?”หลิงอี้หรานหัวเราะ “คุณพูดเรื่องอะไรคะ? ฉันพูดเรื่องเย่เหวินหมิงนะ ทำไมอยู่ ๆ คุณถึงพูดถึงตัวเองขึ้นมาล่ะ? อีกอย่างคุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทำไมคุณถึงจะร้องไห้ล่ะ?”“ฉันก็แค่... ถามไง สมมุติน่ะ” เขาพึมพำ ริมฝีปากของเขาจูบบนใบหูของเธออย่างแผ่วเบา เขาลุ่มหลงในผู้หญิงคนนี้และทั้งยังหวาดกลัวมากร่างกายของเธอสั่นและแก้มของเธอก็เป็นสีแดง เธอรู้สึกได้ถึงริมฝีปากของเขาบนหูของเธอ ‘ไม่เอาน่า นี่เขาไม่รู้เหรอว่าเขา... ยั่วยวนฉันให้มีอารมณ์ได้ด้วยการทำแบบนี้น่ะ?’ เธอหันไปมองเขาด้วยแก้มสีแดงเรื่อ “เธอจะให้อภัยฉันไหม? หรือ... เธอจะเป็นแบบโจวเชียนหยุน และเป็นแบบที่เขาทำกับเย่เหวินหมิงในตอนนี้? ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย...”ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่กล้าพูดต่อ บางทีอาจเพราะเขากลัวมากเกินไปว่านี่อาจเป็นการย้ำในสิ่งที่เขาคิด นี่เขาวิตกกังวลขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเธอจะทำให้เขารู้สึกตัวลีบลงหลิงอี

ตอนนี้เธอสามารถทำในสิ่งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่มีเวลาได้ทำเนื่องจากชีวิตอันยุ่งเหยิงของเธอตลอดหลายปีมานี้เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว โจวเชียนหยุนก็บอกคุณนายโจวและตรงออกไปที่โรงเรียนเพื่อรับลูกชายของเธอเธอไม่สังเกตเห็นว่ามีรถอยู่ข้างหลังคอยตามเธอมาเงียบ ๆ เย่เหวินหมิงมองโจวเชียนหยุนที่กำลังเดินอยู่เขารู้สึกขมขื่นในหัวใจเธอไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว เธอรังเกียจการมีอยู่ของเขา เพราะอย่างนั้นเขาจึงทำได้เพียงมองเธออย่างนี้เท่านั้น เขาไม่รู้ว่าจะทำให้เธอยอมรับการบริจาคตับของเขาได้อย่างไรหลิงอี้หรานบอกกับเขาว่า “พี่โจวตัดสินใจแล้ว ฉันกลัวว่าจะทำให้เธอเปลี่ยนใจตอนนี้คงเป็นเรื่องยาก เราต้องหาทางอื่น ถ้าคุณอยากจะช่วยพี่โจวก็เตรียมตับไว้ให้พร้อมตลอดเวลา”แน่นอนเขาอยากช่วยเธอ เพราะอย่างนั้นเขาถึงเลิกดื่มและให้นักโภชนาการมาเตรียมมื้ออาหารให้ เขาอยากแน่ใจว่าตับของเขาจะอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด!เย่เหวินหมิงยังคงขับรถต่อไปขณะมองตามโจวเชียนหยุนขึ้นรถเมล์ เขาตามรถเมล์ไปและมองเธอลงจากรถก่อนจะเดินเข้าประตูโรงเรียนอนุบาลไปเธอรออยู่พร้อมกับพ่อแม่ผู้ปกครองคนอื่น ๆ ท่ามกลางกลุ่มของผู้ปกครอง ร่างกายของเธอดูเห

อย่างไรเธอก็มาจากครอบครัวธรรมดา ๆ แม้ว่าพวกเขาจะสุขสบาย มีเงินใช้ และสามีของเธอเป็นถึงหัวหน้าแผนก แต่พวกเขาก็เทียบกับเย่เหวินหมิงไม่ได้เลยถ้าเย่เหวินหมิงฟ้องพวกเขาจริง ๆ ครอบครัวของเธอต้องเจอปัญหาแน่นอน เธอตั้งใจว่าจะทำให้โจวเชียนหยุนอับอายต่อหน้าสายตาคนอื่น ๆ แต่เมื่อประเมินจากสายตาของคนอื่น ๆ ในตอนนี้แล้ว เธอได้กลายเป็นตัวตลกแทนไปเสียแล้ว ผู้หญิงคนนั้นอับอาย หวาดกลัว และกังวล เธอจึงทำได้เพียงพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “ฉัน... ขอโทษ เมื่อกี้ฉันพูดไม่คิด อย่าถือสาฉันเลยนะคะ คุณเย่!”“ไม่ใช่ฉัน เธอต้องขอโทษลูกชายฉันและ...” เขาเงียบไปและลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “... แม่ของลูกฉัน!”ในตอนนั้นเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเชียนหยุนว่าอย่างไร ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความอับอายและอยากจะหนีไปในทันที ดังนั้นเธอจึงรีบพูดกับโจวเชียนหยุนและโจวหยันว่า “ฉันขอโทษ ฉันพูดอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ทั้งหมดเชื่อไม่ได้ ฉัน... ฉันขอโทษ ฉันจะไม่พูดแบบนั้นอีก ยกโทษให้ฉันด้วย!”พูดจบเธอก็รีบลากลูกชายออกไป โจวเชียนหยุนก้มหน้าและพูดกับอาหยันน้อยว่า “กลับบ้านกันเถอะ คุณยายรอแล้ว”“แม