JAIRAH’S POVWe can’t really say the life of people. Minsan nasa ibaba, minsan naman ay nasa itaas. Mayroon din naman na kung sino ang nasa itaas ay napapapunta sa ibaba at ang nasa ibaba ay napapapunta sa itaas. It’s been one year and now, Ate Sam has her own pastry bakery restaurant. I know some of you will think na bakery na nga, restaurant pa. I just suggested it to my sister that why not that her bakery would be like a restaurant so that her customers can have a dine-in. “Oh, tulala ka na naman diyan. Anong iniisp mo?” Ate Chandra asked. She is in front of my room. “Wala ate. I just can’t imagine our life now. Hindi ko alam na magiging ganito buhay natin.” She walked inside and sat beside me in my bed. “That is because of your hard work.” “Hey! It’s just not only because of me. It

KENNETH’S POVKanina pa ako hiyang-hiya kay Jairah dahil sa naikwento ni Lola. Ang hirap talaga minsan kapag ang lola mo ay malabo ang mata. Hindi pa niya nakilala si Jairah. Pero nakakamangha lang ang tadhana, sa dinami-rami ng taong makikita namin at niya ay kami pa talaga ni Lola. Naniniwala na talaga ako sa destiny. Iniisip ko lang, naaalala kaya niya ako. Na ako yung lalaking tumulong sa kaniya dati sa may terminal ng tricycle noong naholdap siya? Isang taon pa lang naman ang nakakalipas, imposible namang hindi niya yun tanda. From that day, lagi ko na siyang naiisip at hindi talaga siya mawala sa isip ko. Siya naging inspirasyon ko sa pag-aaral kaya nga nakapagtapos ako eh. Nagtatrabaho na ako ngayon sa restaurant na si Aga ang may-ari. Naka-leave ako ngayon dahil birthday ngayon ng aking pinakamamahal na lola. Hiling niya sa akin na gusto niya makapunta sa lugar na ito kaya pinagbigyan ko. 

CASSANDRA’S POVI’m busy in packing my clothes in my luggage when I heard a knock in my room’s door. “Ate, pwede pumasok?” tanong ng kapatid kong si Chandra. Nakauwi na pala siya galing work. “Yes naman.” Napatigil ako sa pag-aayos ng mga damit ko nang napansin kong nakatayo lang siya malapit sa pinto. “Bakit nakatayo ka lang diyan? Won’t you help me?” I asked while I smiling. I know that it is not easy for her na muli na naman kami magkalayo pero kailangan. “Isang taon pa lang tayo nagkakasama pero aalis ka na naman,” she said. Ramdam ko sa boses niya ang labis na pagkalungkot pero hindi ko pwedeng ipakita sa kaniya na pati ako ay nahihirapan sa pag-alis. “Tsaka 6 months lang ako doon, mabilis lang ‘yon,” dagdag ko pa. Lumapi

JAIRAH’S POV “Talaga po? Baka po doon sa isang branch po nitong bakery restaurant ng ate ko,” giit ko.   “Sino ba may-ari nito?”   “Ate ko po pero binigay na po niya sa akin ito. Actually, ito po yung second branch. Yung isa po sa Laguna po siya.”   “Anong name nitong sinasabi mong ate mo?”   “Asami po. Asami Asuncion,” buong galak kong sagot. Ang saya lang na ipagmalaki ko ang kapatid ko.   “Ganoon ba? Dati pa kasi ako nakatikim ng ganito, iha. Isang taong napakasipag at mapagmahal. Ang galing nga niya mag-experiment ng mga pagkain. The way she bake, sinasamahan niya ng pagmamahal.”   “Mukhang napak-special po ng taong ito sa inyo ah?”   “Yes. She’s my wife but hiwalay na kami.”   “S-Sorry po. Nabanggit ko pa.”   “It’s okay, iha. Matagal na naman yun.”  

AGA’S POV “Hello, love. Good evening. How’s your day?”   “Okay naman, Love. Medyo pagod lang.”   “Do you want to take a rest na ba?”   “No. It’s okay. Matagal-tagal na rin tayong hindi nakakapag-usap ng ganito.”   Dalawang araw na ang nakakalipas noong huli kong nakausap si Cassandra. Nakakapagchat pa rin naman kami sa isa’t isa pero iba pa rin talaga kapag nakakausap at nakikita mo ‘yong mahal mo kahit sa video call lang kaya naman sinusulit ko na ang pagkakataon na ito para makausap siya.   “Sure ka ha? By the way, kumusta naman business niyo?”   “Okay naman. Thanks God dahil parami nang parami ang mga customers. Sana magtuloy-tuloy na.”   Ito ‘yong business nina Mom and Dad na pinaayos ko lang para mas gumanda pa at ma-attract ang mga tao na pumunta sa amin.   “Ikaw? Kumusta ka naman diyan?