บททั้งหมดของ TORD 1: I Love You, Best Friend: บทที่ 21 - บทที่ 30

And it all began. Kahit pumapasok pa rin ako sa school ay may mga araw na umaabsent ako para gawin ang mga test na kailangan pang gawin sa akin para makumpirma ang lagay ko at kung gaano na kalala ang Leukemia ko. I have also researched about it at hindi biro ang pagkakaroon ng ganitong sakit, lalo na ang gastos sa pagpapagamot. Ngayon ay umiisip na ako ng mga paraan kung paano ako makakatulong sa mga gagastusin namin sa pagpapagamot ko. Ngayon pa lang na puro tests ang ginagawa sa akin ay hindi na biro ang ginagastos namin, lalo na at marami na rin gamot ang nireseta sa akin at hindi biro ang presyo ng mga ito. Pwede ng ibili ng isang kilong bigas ang presyo ng isang piraso. Alam kong unti-unti, hindi man sabihin sa akin nina mama at papa ay nababahala na rin sila sa pagkukuhanan ng gastusin namin. Idagdag pa na nag-aaral ako at dagdag pa sa gastos ang baon ko araw-araw. Gusto ko sanang maghanap ng part time job pero hindi nila ako pinayagan. May sakit na nga raw ako, bakit pa ako m

Nang buong gabing iyon ay hindi ako nakatulog at tulala lang na nakatitig sa kisame, nag-iisip kung ano ang magiging resulta ng mga test. Although confirmation na lang naman ang kailangan at nasabi na ng doctor ko na may sakit nga ako, mayroon pa ring parte sa akin na humihiling na sana ay nagkamali lang sila. Because honestly, I am afraid. If this is a dream, ipinagdarasal ko na sana ay magising na ako. Hindi maganda ang mga nangyayari simula pa noong pasukan, it is like everything was turning upside down and I don't know when would it end o kung matatapos pa ba ito. Sa sobrang pag-iisip ko ay hindi ko na namalayan ang oras, hindi ko na rin namalayan na nakatulog na pala ako nang magising ay masakit ang ulo ko dahil sa puyat. Gayunpaman ay hindi ko sinabi yon kahit kanino at pumasok ng school ng walang gana.----- Mabilis na lumipas ang mga araw at dahil sa dami ng ginagawa namin at school requirements na kailangang asikasuhin, pati na ang booth namin at ibang activities na kailang

As corny as it may sound, everything went silent for a while as my lips was pressed against Joshua's. Syempre ay nagulat ang lahat sa biglaang paghaik ko sa kanya ngunit di kalaunan, nang makabawi ay nagsihiyawan naman ang mga ito. But still, it was like everything was silent as my whole attention was on the feeling I am having right now. It's odd and I can't explain it, I can't even name what I was feeling at that moment. But one thing I was sure of? It was that, whatever I was feeling when I kissed, it wasn't kilig. Hindi ko man maipaliwanag ang nararamdaman ko, alam kong hindi kilig yon at iyon ang mas ipinagtataka ko. Unti-unti ay humiwalay ang mga labi ko kay Joshua na ngayon ay mataimtim akong tinitingnan. His dark brown orbs were staring at me with sparks in it. But it wasn't long when my focus was averted to another set of eyes boring at my back, as if digging a hole on it. Ramdam ko nang mga oras na yon ang matalim na titig sa akin ni Shantall at wala akong lakas upang lumi

"Hindi ako naniniwalang okay ka, kaya kainin mo na yan. Alam kong mapapagaan nyan ang loob mo." Napabuntong hininga ako nang muling ilapit sa akin ni Joshua ang ice cream na nasa tub. Kasalukuyan kaming nasa 7/11 at hindi pa umuuwi gayong tapos ang school hours. Successful naman ang lahat sa unang araw ng intrams, mayroon pa nga bukas pero hindi ko alam kung kaya ko pa bang pumasok pagkatapos ng mga nangyari. Everyone knew about Kelby and Kyline's new relationship. Mabilis ding kumalat ang balitang iyon sa campus dahil nga sikat din ang Kelby na 'yon maging ang grupo nina Lyka kung saan na naglalagi si Shantall. Hindi rin makakatakas ang balitang iyon kay tita dahil teacher sya sa school. Alam kong nahihiya na rin sya minsan dahil nga teacher sya at ganoon na lang kung umasta si Shantall ngayon. I wonder how she would handle it right now. Ngayon pang natuto na ring sumagot si Shantall sa mga mas nakatatanda sa kanya. "Salamat," tipid na sabi ko kay Joshua at piniling kainin na lang

CHAPTER 27 The familiar white ceiling, the cold air kissing my skin, plus the smell of ethanol was the first thing that I've realized as my eyes slowly popped open and revealed where I am. Though even my eyelid seemed to be still weak, I managed to roam them around and confirmed my thought; I was back in the hospital that has been my den for a week or so. And at that moment, it doesn't feel right with me. Ironic how it felt sickening despite the hospital's purpose to heal those who are sick. Unti-unti ay tinulak ko ang sarili ko para bumangon. Ramdam na ramdam ko ang panghihina habang sinusubukan ang lahat ng makakaya ng kakarampot na lakas na mayroon ako upang panatilihin ang katawan kong nakatayo. It was as if I was a piece of paper that'd be swayed with just a single blow, walang kalakas-lakas at pinipilit na lang na itatag ang sarili. Sinubukan kong ihakbang ang mga paa ko upang maglakad, ngunit sa unang hakbang pa lang na sinubukan ko ay para bang nakonsumo na nito ang lahat ng