"Hindi ako naniniwalang okay ka, kaya kainin mo na yan. Alam kong mapapagaan nyan ang loob mo." Napabuntong hininga ako nang muling ilapit sa akin ni Joshua ang ice cream na nasa tub. Kasalukuyan kaming nasa 7/11 at hindi pa umuuwi gayong tapos ang school hours. Successful naman ang lahat sa unang araw ng intrams, mayroon pa nga bukas pero hindi ko alam kung kaya ko pa bang pumasok pagkatapos ng mga nangyari. Everyone knew about Kelby and Kyline's new relationship. Mabilis ding kumalat ang balitang iyon sa campus dahil nga sikat din ang Kelby na 'yon maging ang grupo nina Lyka kung saan na naglalagi si Shantall. Hindi rin makakatakas ang balitang iyon kay tita dahil teacher sya sa school. Alam kong nahihiya na rin sya minsan dahil nga teacher sya at ganoon na lang kung umasta si Shantall ngayon. I wonder how she would handle it right now. Ngayon pang natuto na ring sumagot si Shantall sa mga mas nakatatanda sa kanya. "Salamat," tipid na sabi ko kay Joshua at piniling kainin na lang
Kyline Grace Del Rosario's Pag-uwi ko sa bahay ay sina mama at papa agad ang naabutan ko sa sala. Hindi ko na ipinagtakang nandito si papa dahil alam ko namang day off nya every weekends, ngunit ang ipinagtaka ko ay ang mga mukha nila na para bang binagsakan sila ng langit at lupa. Handa na akong magtanong kung ano ba ang nangyari at bakit ganoon ang mga hitsura nila, not until I saw the brown envelope with the hospital's seal on our center-table, saka ko napagtanto ang dahilan. Sa sobrang busy ko at dami ng mga nangyari sa araw na ito ay nakalimutan kong Biyernes na pala at ngayon din ang nakatakdang araw para makuha namin ang resulta ng mga test na ginawa sa akin para makumpirma kung ano nga ba talaga ang kalagayan ko. And seeing their gloomy faces, I already have a hunch of what the results could be. Ngunit kahit ganoon ay pinilit ko pa ring ngumiti at nagtanong na para bang wala akong alam sa kung ano ang mayroon ngayon. Naglakad ako papunta sa kanila at naupo sa sofa, katabi si
CHAPTER 27 The familiar white ceiling, the cold air kissing my skin, plus the smell of ethanol was the first thing that I've realized as my eyes slowly popped open and revealed where I am. Though even my eyelid seemed to be still weak, I managed to roam them around and confirmed my thought; I was back in the hospital that has been my den for a week or so. And at that moment, it doesn't feel right with me. Ironic how it felt sickening despite the hospital's purpose to heal those who are sick. Unti-unti ay tinulak ko ang sarili ko para bumangon. Ramdam na ramdam ko ang panghihina habang sinusubukan ang lahat ng makakaya ng kakarampot na lakas na mayroon ako upang panatilihin ang katawan kong nakatayo. It was as if I was a piece of paper that'd be swayed with just a single blow, walang kalakas-lakas at pinipilit na lang na itatag ang sarili. Sinubukan kong ihakbang ang mga paa ko upang maglakad, ngunit sa unang hakbang pa lang na sinubukan ko ay para bang nakonsumo na nito ang lahat ng
When I woke up, I am back in my room in the hospital. Nakakonekta na muli ang IV sa akin at nakasuot na ako ng hospital gown, I felt something warm holding my hand and when I look at it, I saw Shantall's hand covering mine. Her head is resting on the edge of the hospital bed, at sigurado akong nangangalay na sya sa posisyon nya pero ayaw ko naman syang gisingin. I look at her clothes and thankfully, she's wearing a different one now dahil kung hindi ay baka magkasakit sya, naalala kong nabasa nga pala kami sa ulan kagabi nang magkita kami sa tulay. Nang mapansin ni mama na gising na ako ay nagpaalam sya sa sandali na tatawagin ang doctor, saka ko lang napansin na nadito din sa kwarto si Joshua kasama si papa at naka-upo sila sa sofa. Umiling si papa at bumuntong hininga habang si Joshua naman ay seryoso lang ang tingin sa akin. Feeling the guilt flooding in my system, I turned my gaze away and starts caressing Shantall's
Hanggang sa makabalik sina mama at papa sa kwarto ay tulala pa rin ako sa kawalan, hanggang sa magpasya na silang matulog. Sinabihan na ako ni papa na matulog at pinatay na rin nila ang ilaw ng kwarto kaya madilim na ngayon. Nahiga ako pero hindi ako natulog, ni hindi ko rin ipinikit ang mga mata ko. Wala sa sariling napahawak ako sa labi ko at sa noo, then I remember na parehong nakaw na halik ang ginawa nya. At yung halik sa labi, that was my first kiss! Napapikit ako umutal ng mura bago kinapa ang cellphone ko na nasa lamesa lang naman sa may gilid. Nang makapa ko ito ay agad kong binuksan ang wifi at ang messenger app, mabilis kong hinanap ang pangalan nya na nasa pangalawa lang naman, kasunod ng kay Shantall. May message galing kay Shantall pero hindi ko muna pinansin yon sa ngayon. I immediately typed a message for Joshua, at sakto naman na online sya. "Hoy, gago! Why did you do that, huh
Josh has texted me na baka mamaya pa sya makapunta dahil may inaasikaso din sya sa school, sa journal club to be exact. Because he was assigned to be the president when I dropped out, his suppose to be free times from study was spent on the club for planning, and all that. Idagdag pa na sya rin ang head photographer ng club, marami talaga syang kailangang gawin. I sent him a reply and said it's fine, that I understand. Besides, Shantall is here and currently, we are in the hospital's garden. I am on my wheelchair dahil nanghihina na naman ang mga kalamnan ko, a pole is standing on my side with the IV attached to it, connected to my arm. I belong to some of those cancer patients na kinakailangan ang IV for additional body supliments dahil low blood din naman ako even before I was diagnosed to have myeloid leukemia. My BP was always 80/70 or sometimes 90/80, kaya naman malala din ang epekto sa akin ng leukemia. Kung noon ay maputla na ako, mas
I feel out of breath as soon as those words got out of my mouth. My chest rise and fall as I drag air in my lungs, and although we are in an open space, it feels like this is still not enough to supply me oxygen. Slowly looking at Shantall, she has this dumbfounded look on her face, like she couldn't believe what I just said. Her mouth's slightly parted, and she's looking at me as if I've grown three heads. After a while, she laugh, but it is an awkward and a forced out. "A-ako? You like me? O-kay?" she's unsure. Taking a deep breath, I said, "I like you, more than a friend, Shantall." And the suffocation I feel only intensifies. Muli syang natulala at nanatili ang katahimikan sa amin sa loob ng ilang minuto. Nang makabawi na sya uli, she shake her head as she stands up. "Kyline, nagpapatawa ka ba?" Oh, here we go. With the I'm se
Joshua Enrich Villanueva's Point of View Unlike what Shantall did to Kyline when she confessed, Kyline did not walk out on me, not that she could. She just stared at me, her tears stop falling from her eyes. She give the stare that she couldn't believe what I just said. Well, who would? I was a total jerk back then, masking as a bad boy and man whore just so no one could see my pain, because I don't want people pitying me. May sakit na si mama noon at nakaratay na sya sa ospital, whenever I am with her, mabait ako, ipinapakita ko sa kanya kung sino talaga ako. His smart baby boy, his baby Enrich. When I am with her, I am vulnerable. Madalas akong umiyak sa kanya kasi alam kong anytime iiwan nya kami for good, and who wants to be left by their mother? No one. At dahil mahina ako sa tuwing sya ang kaharap ko, iniba ko ang sarili ko sa harap ng maraming tao. Iilan lang ang nakakaalam ng toto