AARON“Susundan ko sila.” wika ko at nagmadaling sumakay sa kotse upang sundan sina Samantha at Spencer.“Sabay na kami sa'yo bro.” sabi ni Kevin at sumakay na silang lahat sa kotse ko.Sinundan namin si Samantha habang tangay-tangay si Spencer. Na una kami at nakasunod namin ang mga pulis. Hindi ako papayag na may mangyaring masama sa mahal ko.“Oh my God! Spencer, bilisan mo Aaron ang baka mapano ang kaibigan ko.” hindi mapakaling wika ni Larah sa likuran.“Come here! 'Wag ka nang mag-alala, magiging maayos din ang lahat. Maililigtas natin si Spencer.” pagpapagaan ng loob ni Kevin sa girlfriend niya at niyakap.Tanging kaba at pag-aalala sa mahal ko ang tumatakbo sa aking isipan. Nag-aalala dahil sa napakabilis na takbo ng sasakyan nila Samantha.Maya-maya pa ay biglang nag-ring ang cellphone ko. At si Samantha ang tumatawag kaagad kong sinagot ito upang makausap siya."Samantha pakawalan mo si Spencer. Tama na! Walang kasalanan si Spencer ako nalang ang kunin mo." Kaagad kong sigaw

AARONNarito parin kami sa prisinto at naghihintay sa update ng pulisya. Isang oras na ang nakalipas mula nang nakatakas si Samantha habang tangay si Spencer. Sobra akong nag-aalala sa kalagaya ng boyfriend ko ngayon. Kahit anong pilit kong pakalmahin ang sarili ay hindi ko magawa. Sandali lang akong mauupo ngunit agad na tatayo, nagpapaikot-ikot habang nag-iisip kung anong tamang sunod na gawin.Maya-maya pa'y lumapit ang isa sa nga pulis at may ibinalita na sa amin."Mr and Mrs Dela Cruz, 'wag ho kayong mabibigla pero hindi ho nakaabot ng check point ang sinasakyang kotse ng anak ninyo. Naaksidente po sila ng suspek na si Samantha Hermosa. Sinugod na po sa hospital ang anak ninyo,ngunit sabi ng intel wala pa pong statement ang doctor dahil kasalukuyan pa siyang inaagapan ngayon. At ang suspek nama ay dead on arrival sa hospital!" Pagpapaliwanag ng pulis.Habang sinasabi niya ang bawat impormasyon at parang nagiging estatwa ako. Pagkasabi namang na niya na aksidente si Spencer ay napa

***AARON"Malaki ang progress niya and we hope na anytime soon magigising na si Spencer. Pero hindi pa natin tiyak dahil ano mang oras pwedeng mangyari. Maaaring bukas, sa susunod na araw o sa susunod na linggo. Pero ang importante ay nagpakita na siya ng palatandaan." Pagpapaliwanag ni kuya Bryell sa kalagayan ni Spencer. Maya-maya pa ay dumating na rin sina Kevin, Raffy at Larah. Nadadtnan nila akong nakatayo lamang sa labas ng ICU habang tinitignan sa nakaharang na salamin ang maamong mukha na natutulog kong nobyo kasama sa loob ang pamilya niya.“Hey bro. Kumusta? May balita ba?” kaagad na bungad ni Kevin.“Hey guys. Kuya Bryell said na anytime pupwede nang magising si Spencer. Sana mas mapabilis ang paggising niya. I really miss him.” saad ko.“I'm sure, Spencer is doing his best to recover fast para sa atin. Because he knew that here we are, waiting for him.” ani Larah.Nabalot ng ngiti ang ngiti ang aming mga labi sa magandang progress ni Spencer sa bawat araw. Ngunit 'di rin

AARONDalawang linggo ang nakakalipas nang pinagamot ko sa Australia si dad. Araw araw naman akong nagpapadala ng mensahe kay Spencer sa pamamagitan ng sulat dahil na pupwede niyang basahin kapag gumaling na siya sa pagkaka-comatose. Lagi rin akong nagti-text kina ate Eilana ngunit ang sabi lang nila'y hindi pa rin gumigising si Spencer at babalitaan nalang daw nila ako kung gising at nakarecover na ang mahal ko.Lumipas ang tatlong buwan ay nagaalala na ako dahil hindi pa rin ako nakakatanggap ng mensahe patungkol sa kalagayan ni Spencer habang si daddy naman ay malaki ang improvement dahil sa magagaling na doctor at mga advance na gamutan dito sa Australia. Ngunit gustuhin man naming umuwi ni dad ay hindi maaari dahil sa kumakalat na pandemyang covid-19. Tumataas kasi ang paglaganap ng sakit at sa katunayan ay nagpositive ako. Palagi kong pinapadalhan ng mensahe sina ate Eilana at maging si kuya Bryell ngunit ni isa sa kanila ay walang sumasagot kahit sa tawag. Si Kevin nalang sana a

Taong 2012, ang kahabaan ng kalsada ay tila nagmimistulang isang paradahan dahil sa mga sasakyang tila hindi umuusad sa trapiko. Ang ingay ng mga busina ay tila nag-uunahan at hindi na matigil pa. Magulo, mainit, maalikabok, 'yan ang buhay na kinalakhan ni Mathew. Sa murang edad na walong taon ay natuto na itong makipagsapalaran sa buhay kalsada upang makakain at mabuhay. Ulilang lubos, walang bahay, walang makain, at walang pumapansin. Dala-dala ang isang plastic tray na naglalaman ng limang pirasong nakaboteng tubig at sari-saring mga kending kaniyang pilit na ibinibenta sa mga dumadaang sasakyan at tao. Paminsan-minsan ay may bumibili, ngunit kadalasan ay wala. Hindi maiwasan ng paslit na tignan ang kaniyang naging kita sa loob ng apat na oras. Medyo nakaramdam ito ng lungkot habang hawak-hawak ang sampung pisong barya. Hindi naman siya naliliitan sa pera, sa katunayan ay maari na itong makabili ng tigdodos na tinapay upang siya'y makakain at makapagumagahan na. Alas nuwebe na ng u