Sobrang abala ang lahat ng myembro ng Music Club sa pagdedesinyo sa kanilang booth na gagamitin bukas sa idadaos na National Music Festival.         Aligaga subalit masaya ang lahat sa kanilang ginagawa. Si Spencer at Aaron ay natapos nang gawin ang standy, at nang matapos din silang mag-usap ay bumalik na sila sa kinaroroonan ng grupo sa loob ng gymnasium. Sa gymnasium kasi ng University isasagawa ang nasabing event.         Sinalubong kaagad ni Joyce si Aaron at Spencer upang makisuyo na magpabili sa dalawa ng bagong Mic at Electril guitar dahil sa 'di inaasaha'y nasira ang kasalukuyang ginagamit nila at kinakailangan nang palitan para sa gagawing kompetisyon bukas.         Ngunit napuna kaagad ni Joyce ang kadungisan ng dalawa dahil sa mga pintura na nasa mukha at damit ng mga ito. Kaya pinagbihis niya

SPENCER   "Mot, hindi ka pa ba maghahanda? Sasama ka naman sa akin sa victory party 'diba?" pagtatanong ko sa kasama kong kanina pa malayo ang tingin.   Tila may iniisip ata ang kababata ko, subalit kung tatanongin ko nama'y hindi niya rin sinasabi.   "Mot, siguro dapat wala na'kong sayanging oras." sambit nito na ipinagtaka ko.   Tinignan ko ito sa repleksyon ng salamin na nasa harapan ko, nakaupo ito sa aking kama at nakatulala. Nilingon ko siya ng may pagtataka sa mukha at nagtanong. "Anong ibig mong sabihin Mot? Pansin ko rin kanina ka pa tulala d'yan."    Tumingin ito sa akin, ngunit sa pagkakataong ito ay puno ng sigla ang kanyang mga mata. Ngumiti ito at nagsalita. "Mot, siguro dapat ko nang sundan si Edward sa America." sambit nito.

 "May sakit ka sa puso?" patuloy nitong usisa.   Tumango ako sa kanya at patuloy na nagsalita. "Hm! Congenital Heart Disease. Since then, dala-dala ko 'yun. Naoperahan ako for heart transplant at ngayon okay nako! 'Di ba? Parang hindi ako dumaan sa sakit." masigla kong saad sa kanya.   "Wow! I... I didn't know. You're so brave!" Kitang-kita ko ang pagkamangha ni Aaron habang sinasabi niya ang mga kataga.   Napangiti lang ako sa kanya at ibinaling ang tingin sa kabuoang tanawin ng pinanggalingan naming syudad.   "Ang ganda ng tanawin 'diba? Na realized ko rito na talaga ngang kung titignan tayo mula sa langit, parang langgam lang tayong lahat. Kahit ano at sino ka pa, sa mata ng d'yos pantay-pantay lang ang lahat. Walang nasa taas, walang nasa baba!" mahina kong wika habang inaalala ang

SPENCER   Hindi parin mawala sa isip ko ang nalaman ko kanina. Ang PSU ay napaka prestiheyosong unibersidad sa buong Pantukan. So kung main sponsor ang daddy ni Aaron ay malamang sa malamang, napakayaman nila.  Alam ko namang mayaman sila Aaron, pero hindi ko alam na sobrang yaman nila. Ngayon ko lang pala na realized, napaibutan ako ngayon ng mga mayayamang tao. Una ang dalawa kong kaibigan na sina Larah at Raffy, sunod naman ay si Kevin na sa murang edad ay nagmamaay-ari na ng isang hotel. At ngayon naman ay ang boyfriend ko!   Ewan ko kung dapat ko bang maramdaman 'to pero nahihiya na ako sa kanila. Bakit ko ba kasi hindi naisip na magkaiba ang mga estado namin sa buhay? Siguro wala lang talaga akong pakialam noon dahil hindi pa ako nakakalabas sa tunay na mundo—hindi ko pa alam ang pagkakaiba ng mga status sa lipunan.  Hi

Pagkatapos ng tatlong maghapunan, nagboluntaryo si Aaron na maghugas ng mga pinagkainan nila, at dahil hindi maawat ni Spencer ay tinulungan na lamang nito ang nobyo at magkasabay silang naghugas ng pinggan. Sa sala nama'y masayang nanonood si Eilana sa dalawa. Mayamaya pa'y tumingin ito sa relo niya at nakitang malapit nang mag alas otsyo ng gabi. Naisip nitong kailangan na niyang Sabihin sa kapatid ang kaniyang pakay sa pagpunta rito. Marahan itong tumayo at pumunta sa kusina upang lapitan ang dalawa na ngayon ay naglalaro ng bula at ipinapahid sa mga mukha nila. Kitang-kita ang kasiyahan sa dalawa na parang mga naglalarong paslit. Ayaw man niyang putulin ang kasiyahan ng dalawa ngunit kinakailangan na talaga ni Eilanang sabihin kay Spencer ang pagpapauwi ng mga magulang nila rito. Sa paglapit ni Eilana napansin kaagad ito ng kapatid kaya nagkusa itong lumapit upang tanongin ang ate niya kung may kailangan ito. Kaagad namang sinabi ni Eilana ang