บททั้งหมดของ I Have Her Heart (BL): บทที่ 41 - บทที่ 50

SPENCER     Nagising ako sa malakas na ingay na nanggagaling sa telepono. Kahit labis ang antok ko'y kinapa ko pa rin ang telepono na nakapatong sa maliit na mesa sa gilid ng kama. Dahan-dahan kong tinignan ang telepono ngunit ang liwanag nito ay nagdulot ng hapdi sa kakamulat kong mga mata. Ilang sandali pa'y nasanay na ang mga mata ko sa liwanag na dulot nito. Nakita ko ang pangalan ni Aaron, tumatawag ito. Bago ko sinagot ay tinignan ko muna ang oras sa taas ng screen, Alas quatro imponto! "Hello Wolf?" Mamalat-malat kong pagbati.     "Good morning Buns! Tinawagan na kita. Baka kasi nakalimutan mo na namang mag set ng alarm. Baka ma-late ka malayo-layo pa naman 'yang inyo!" saad ni Aaron sa kabilang linya.     "Good morning din. Nag set ako, 5AM. Mas napaaga lang tawag mo." wika ko kasabay ng mahinang pagtawa.     "Ay sorry, masyado bang napaaga

Nasa bungad na ng Vicente Mendoza Memorial Hospital si Eilana upang bisitahin ang boyfriend niyang si Bryell. Mag-iisang buwan na rin nang huli silang magkita sa personal. Isinama kasi ang nobyo niya ng mga magulang nito sa Amerika upang asikasuhin ang isang importanteng negosyo. Ngayon, ay ang paguwi nila sa bansa, gusto sanang salubungin ni Eilana ang nobyo pati na ang mga magulang nito ngunit hindi niya pwede iwanan ang trabaho na pinagawa sa kanya ng director ng kompanya nila.   Kakatapos nga lang ng babae sa kanyang trabaho pero agad itong nagmaneho patungong hospital upang bisitahin ang kinasasabikan niyang nobyo. Alam niyang nasa opisina ito ngayon dahil lagi nilang inaa-update ag isa't-isa, pero sa pagkakataong ito ay hindi niya pinaalam ang kanyang pagbisita upang supresahin ang boyfriend niya. Pagpasok niya sa hospital ay kaagad siyang nagtungo sa elevator upang puntahan ang opisina ni Bryell sa ika-walong palapag. Pagkarating sa palapag ni

Nag-aagaw na ang dilim at liwanag, hudyat na malapit nang magtakip-silim. Ang buong pamilya Dela Cruz ay naghahanda na sa pag-alis patungo sa mansyon ng mga Mendoza. Tinignan ni tatay Alberto ang kanyang relo upang tignan ang oras, ala-sais na ng hapon. Bumaba na ito sa garahe upang ihanda ang kanyang sasakyan na gagamitin nilang pamilya sa pagpunta sa mansyon. Sa silid ng magkapatid ay naglalagay na ng make-up si Eilana habang si Spencer ay nasa kama pa rin at tila malalim ang iniisip. Kanina pa ito sinabihan ng nakakatandang kapatid na mag-ayos na dahil ilang minuto na lang at aalis na sila. Napapansin ni Eilana ang pagkabalisa ng kapatid kaya tinanong niya ito kung anong problema. "Bunso, may sakit ka ba? Mukhang matamlay ka ata? Ano bang problema?" nag-aalalang pagtatanong nito. Biglang bumalik si Spencer sa reyalidad at kaagad na sumagot. "Ha? A-te? W-wala, wala! Okay lang ako." nauutal at natatarantang sagot nito. Tin

SPENCER       Kahit sa harapan ng salamin kitang-kita ko ang kalungkutan sa 'king mga mata. Ewan ko ba kahit anong panglolokong gawin ko sa sarili ko ngayon, nahihirapan talaga akong itago ang tunay kong nararamdaman. Dati expert na ako rito eh, no'ng may sakit ako kahit sobra akong nalulungkot lagi ko namang naloloko ang sarili ko, dahil ayaw ko rin ipakita kina nanay, tatay, at ate na malungkot ako't nasasaktan. Ganito ba talaga ang epekto ng pag-ibig? Ang hirap itago, ang hirap kalimutan na lang!     Habang tinititigan kong maigi ang sarili ko sa salamin ng banyo ay biglang kumatok si ate Eilana.     "Bunso, malapit ka na bang matapos? Kung hindi pa, sa banyo sa kusina na lang ako maliligo." wika nito sa labas.     Agad akong napabalik sa reyalidad at kaagad na sumagot sa kapatid ko.     "Hindi ate,

Nagmamadaling binaybay ni Aaron ang daan patungo sa Chen Publishing upang harapin ang ama. Malakas ang pakiramdam niyang ito ang dahilan sa likod ng paghihiwalay nila ng nobyong si Spencer, kaya pupuntahan niya ito upang ipaglaban ang minamahal. Nagawa na niya noong suwayin ang kagustuhan ng ama at gagawin niya ang lahat ng paraan ngayon upang hindi na sila tutulan pa nito.     Habang nagmamaneho ay iniisip nito kung anong gagawin niya kung maghaharap na sila ng kaniyang ama. Sa totoo lang wala pa siyang plano kung ano ang dapat niyang gawin. Alam niyang isa itong padalos-dalos na desisyon ngunit wala na siyang dapat na sayanging oras.     Sandali pa'y biglang tumunog ang kaniyang telepono. Kinuha niya ito at sinagot ang tawag.      "Aaron, ipapaalala ko lang sayo ang pagkikita natin mamayang gabi—"     "Papunta na 'ko sa kumpanya!" pagputol ni