Mahigpit ang pagkakayakap ng aking dalawang kamay mula sa likuran ni Marcus. Nakasandal din ang aking ulo sa malapad na likod nito dahil sa takot na baka mahulog ako. My hair was dancing with the strong blew of the wind but I just let it. Hindi na ako nag-abala pang itali ito kanina nang makita kong sa isang big bike kami sasakay. After I confessed to Marcus my sentiments, he just laughed at me and shook his head. Hindi man masyadong maliwanag sa lugar na kinaroroonan ko kanina sa MOA ngunit kitang-kita ko naman ang mukha nito. I saw how his expression softened and abruptly turned into serious when he realized I was not joking at all. Naaalala ko pa ang gulat na bumalatay sa gwapo nitong mukha habang nakakunot ang noo.I knew he was confused and speechless. I even saw him open his mouth but he did not say anything. We stared at each other intently for a while as if we were the only thing that matter. Hanggan

Maaga pa lang ay bumangon na ako para maghanda patungo sa trabaho. Katulad ng nakasanayan, mag-isa na naman ako sa aking silid. Hindi naman kasi nagtagal si Condrad at umalis kaagad nang matapos kami sa pagpapaligaya sa sarili. Nagbilin lamang ito na maglalagay ng pera sa aking bank account.I sighed and closed my eyes when the water touched my body. The temperature was humid that I loved the most. It helped me relax and calm from all the chaos that I was feeling inside. Napakasarap sa pakiramdam kaya nang matapos ako sa paglilinis ng sarili ay tila ba napakapresko ng aking pakiramdam.Dumiretso kaagad ako sa harap ng aking tokador. Fixed myself and blow dried my hair. Hindi ako masyadong nahirapan dahil hindi naman ito masyadong mataas. Nilagyan ko rin ng cream ang mukha bago ilapat ang foundation at lipstick para magkaroon ito ng kulay.Nang makuntento ay kaagad akong nagtungo sa aking mini dressing room. Kumuha ng fitte

Nagising ako sa isang pamilyar na lugar. The entricate design of my ceiling greeted my sight. The violet neon lights that I personally requested was in dim that matches the white and lavender ceiling. And a small chandelier embossed with crystal at the center of it made it more classy and elegant.Pumikit akong muli. Kinapa ko rin ang aking noo dahil umiikot pa rin ang aking pakiramdam. Sinanay ko muna ang sarili saka dumilat muli. I tried to move my head to look around and found nothing. The room was empty and quiet. I felt dissapointed in an instant that I breath heavily. Mukhang iniwan na ako ni Condrad.I sighed. Inayos ko rin ang pwesto at isinandal ang aking likod sa kama. Nang sinilid ko ang bedside table ay nakita kong ala-una pa lamang ng madaling araw. Gustuhin ko mang matulog ngunit sadyang kumakalam ang aking sikmura. Gutom ako at kasalanan ko iyon dahil hindi naman ako nag-agahan at hindi na rin nakapaghapunan kanina.

Emptiness.Pakiramdam na kulang.Kahungkagan.Sa lahat ng nangyari sa akin, hindi ko alam kung kailan ko ba naramdaman na maging buo. Sa lahat ng mga pasakit na naranasan ko, hindi ko alam kung kailan ba ako sasaya. Pakiramdam ko tuloy, nakaukit na sa akin ang salitang pagdurusa, dahil kahit gawin ko ang tama, palagi na lang ay hindi pa rin sapat.Napakabilis ng mga pangyayari para sa akin. One moment I was a princess. A daughter, a self proclaimed mother and a mistress.Fucked up and lifeless.Durog na durog na hindi ko alam kung posible pa ba ang pagbangon. Maging ang makaramdam ng pag-asa sa isang katulad ko. Winasak at dinurog ng mga pangyayaring hindi ko ginusto, at mga desisyong kailangan kong panindigan.Hindi ko tuloy maiwasang isipin kung maaari pa ba akong magsimula? Kung posible pa ba ang aking pagbangon mula sa kumunoy na kinaroroonan ko? If it

Nang tuluyang mawala si Condrad at Lila sa aking paningin ay napaupo na lamang ako pabalik sa puting metal na silya at napabuntonghininga. Hinawakan ko ang aking noo at hinilot iyon nang bahagya. Iginalaw-galaw ko rin ang aking ulo para maibsan ang pananakit niyon.I heaved a deep sigh and released it after. Trying to calm myself and the raging of my heart. Trying to forget my own mess and pretend to be alright all the time. Ganoon naman palagi ang ginagawa ko. Na-master ko na nga yata ang art ng pagiging mapagkunwari.Napailing na lamang ako at napangiti ng mapait para sa sarili. Nalulungkot akong maging mag-isa na kinailangan kong lunurin ang sarili sa pagkukunwari. I actually didn't understand my own self. I was afraid to be alone and I needed someone to save me. But the thing was, no one. No one came to save me.Napabuntonghininga akong muli dahil sa naisip. Ibinaling ko rin ang aking tingin sa maingay na cellphone sa