Nang makita ni Julie si Fabian, halos hindi siya makapaniwala sa kanyang nakikita. Ang matangkad at makisig pigura, at maamong mukha na nakikita niya ay totoo. Nakita din ni Fabian si Julie. Magalang niya itong binati, “Miss Charles, kamusta na ang pakiramdam mo? Hindi ko alam na naopital ka pala. Kaya ngayon lang ako nakapunta para bisitahin ka. Patawad.” Nagulat si Julis, hindi alam kung ano ang kanyang sasabihin sa mga sandaling iyon. Sa kabilang banda naman, mabilis na sumagot ang nanay ni Julie, “Napakabait mo naman. Mabuti na nga lang at binisita mo si Julie. Ano ang hinihingi mo ng tawad? Pakiusap at maupo ka.” Magalang ang nanay ni Julie. Pagkatapos, niyuko niya ang kanyang ulo at mabait na tinanong si Lillian.“Munting babae, ang ganda mo naman. Anong pangalan mo?” Kumurap ang mga maganda at mabilog na mga mata ni Lillian at tinignan si Fabian. “Ang pangalan niya ay Lillian.” “Lillian? Ang ganda at espesyal naman ng pangalan mo. Halika dito at maupo ka, mabait

“Miss Charles, hindi naman kailangan na sabihin ng malakas at malinaw ang lahat. May lihim kang pagtingin sa magulang ng isang bata sa klase mo. nung huling beses na nakikipaglaro lang ang anak ko sa batang iyon, tinuring mo na ito na isang seryosong bagay at sinabihan ako na pumunta sa kindergarten. Pinuna mo pa nga sa publiko ang anak ko at hinayaan ang lalake na iyon na sermonan ako. “Hmph! Ngayon naman, aksidente mong sinaktan ang anak ko. Paano naman nagkataon yun? Malinaw na gumaganti ka para sa bata sa loob ng paaralan! Hindi ko naman sinasabi na huwag mahulog ang loob mo sa magulang ng estudyante mo, pero kung ganun kang klase na guro, sino pa ang mag-iiwan ng kanilang anak sa pangangalaga mo? Lahat kayo, sa tingin niyo ba ay tama ako?” Ang lalakeng ito ay kinukuha ang simpatiya ng mga tao at sinusubukan na ipahiya si Julie, pero ang mga magulang na malapit sa kanya ay hindi napukaw. Sa halip, mahinahon nilang tinanong si Julie. “Miss Charles, talaga bang nakikipag-da

Pagkatapos na mahatid ni Fabian si Lillian sa eskwelahan at bumalik sa kanyang opisina, tinuon niya ang kanyang atensyon sa kanyang trabaho. Alam niya na kapag naging malakas siya at naging mas matatag siya ay maaalagaan niya ng maayos si Lillian at mabibigyan niya ito ng magandang hinaharap. Sa kasalukuyan, sinusubukan niyang maghanap ng eksperto. Ang gusto lang naman niya ay ang malunasan ang kawalang kakayahan ni Lillian na magsalita, pero mukhang wala nang pag-asa. Kinalikot ni Fabian ang kanyang phone at binuksan ang photo album. Ito ay isang eksklusibong photo album, na naglalaman ng mga pribado nilang larawan ni Lillian. Itinuturing niyang lihim ang album na ito dahil ayaw niyang may makaalam tungkol dito. Iniingatan niya ang mga larawan na ito. Karamihan sa mga larawan na ito ay dokumento ang pang-araw-araw na buhay ni Lillian, at syempre, marami ding larawan nila ng magkasama. Nang makita niya ang mga larawan ni Lillian na may sakit at nakaratay sa ospital nito

Nabigla si Fabian, pero kusa pa rin niyang binuka ang bibig niya. Matamis na ngumiti ang babae sa harapan niya, nilagay ang prutas sa bibig ni Fabian, at pagkatapos ay masayang naglakad para hawakan ang buong plato ng mga prutas bago ito masayang kinain. Habang masayang tinignan ni Fabian ang eksena sa harapan niya, naguguluhan pa rin siya. Tinaas niya ang kamay niya at tinapik ang mukha niya. Natutulog ba siya? Gayunpaman, sumakit ang mukha niya. Paano siya nakatulog at umuwi nang ganito? "Fab, ang tamis ng pomelo na'to. Ano sa tingin mo?" Narinig niya ang matamis na boses ni Lillian. Nahimasmasan si Fabian at naglakad papalapit kay Lillian. "Lily?" nagtataka niyang tanong, ngunit ang labing na naramdaman niya nang papalapit siya ay nagbigay sa kanya ng pakiramdam na si Lillian nga talaga ito. Tinaas ni Lillian ang kanyang magagandang mga mata at kumurap. "Anong problema, Fab?" "Lily, ikaw ba talaga si Lily?" "Syempre ako si Lily." Nagtatakang tinignan ni Lillian

"Iinumin ko to. Gawin mo na ang homework mo." "Gagawin ko ang homework ko, pero may gusto muna akong sabihin sa'yo." Biglang naging seryoso ang ekspresyon ni Lillian. Nilapag ni Fabian ang baso at bumilis ang tibok ng puso niya. Natatakot siya na marinig si Lillian na magsabi ng bagay na hindi niya gustong marinig. "Anong gusto mong sabihin sa'kin?" "Tungkol ito sa love letter." Dumiretso sa usapan si Lillian. Napatalon na naman ang puso ni Fabian. "Anong gusto mong sabihin?" Kumunot ang noo ni Lillian habang diretsong nakatitig ang kanyang mala-salaming mga mata kay Fabian. "Fab, naaalala ko pa rin ang sinabi mo. Sinabi mo na hindi ako pwedeng umibig nang maaga at kailangan kong mag-aral nang maayos. Naaalala ko yun lahat." Nabigla si Fabian nang marinig niya iyon. Hindi niya maalalang sinabi niya iyon sa kanya. "Fab, ginawa ko ang lahat ng iyon, pero matanda na ako ngayon." Nang marinig niya ito, para bang alam na ni Fabian ang susunod na sasabihin ni Lillian.