Pero, hindi interesado sa kanya si Fabian. Pinakilala pa siya nito sa ibang lalaki. Dahil dito ay sandaling nalungkot si Julie. Hanggang ngayon, hindi niya pa rin malaman kung ano ang kulang sa kanya. "Julie, normal lang para sa magkasintahan na mag-away. Wag lang masyadong malungkot. Kung sinubukan ka niyang suyuin, hayaan mo siya. Wag kang magtanim ng galit sa nobyo mo," mabuting paalala sa kanya ng isa pa niyang katrabahong babae. Natulala si Julie nang dalawang segundo bago siya tumango. "Hindi, hindi kami nag-away." Bahagya siyang ngumiti at nagsalita nang nahihiya. Sa sandaling ito, tumunog ang phone niya na nagsasabing nakatanggap siya ng message. Dinampot ni Julie ang phone niya nang may pananabik at tinitigan ito nang malapitan. Galing nga ito kay Fabian, pero pagkatapos niya itong buksan, ang nakita niya lang ay tatlong pamilyar na salita. [Salamat, Ms. Charles.]Sobrang nadismaya si Julie, pero hindi rin siya pwedeng magreklamo ng kahit na ano. Hindi siya nobya ni

Maagang gumising si Fabian at nilagay ang mainit na tanghaliang kakaluto lamang ng chef sa isang thermal lunch box. Pagkatapos, maigi niyang sinuri ang lahat ng bagay na kailangang dalhin ngayon ni Lillian. Nang patapos na siya sa paghahanda, dumating si Lillian sa baba pagkatapos maligo. Kalahating oras ang nagdaan, dinala ni Fabian si Lillian sa kindergarten. Nang dumating sila, isang grupo ng mga magulang kasama ng mga anak nila ang nagtitipon-tipon na sa entrance. Para bang masigla silang lahat. Dinala ni Fabian si Lillian papasok. Sa kabilang banda, matagal nang napansin ni Julie ang taong kanina pa niya hinihintay sa gitna ng mga tao. "Mr. Johnson." Kumaway si Julie kay Fabian. Tumingin si Fabian at nakita niya si Julie na naglakad papunta sa kanya nang nakangiti. "Ms. Charles, mahirap siguro para sa'yo na mag-alaga ng napakaraming bata ngayong araw." "Trabaho ko ito, Mr. Johnson, ito ang itinerary ng spring outing ngayong araw, pati na rin ang ilang bagay na dapa

Sa sandaling iyon, hindi na mabango para kay Julie ang tiramisu na hawak niya. Tumalikod siya para umalis sa pagkadismaya at nakita niya ang ibang mga magulang na papalapit kasama ng mga anak nila para bigyan siya ng masasarap na pagkain at inumin. Nanatiling nakangiti si Julie at tinanggap ang kabutihang loob ng bawat isang magulat at estudyante. Gayunpaman, wala siyang gana na kainin ang lahat ng ito. Pagkatapos isantabi ang lahat, hindi niya mapigilang tumingin ulit kay Fabian. Gayunpaman, hindi niya nakita si Fabian pagkatapos niyang lumingon. Sa halip, nakita niya ang magandang nanay na naglalakad papunta sa kanya kasama ng kanyang anak. Dala niya ang anak niya at naglakad papunta kay Julie nang may magalang na ngiti sa kanyang eleganteng mukha. "Ms. Charles, salamat sa pag-aalaga sa anak ko sa klase. Niluto ko to kaninang umaga. Sana magustuhan mo." Tinignan ni Julie ang iniabot niyang pagkain. Isa itong kahon ng apat na mochi balls na mukhang nakakatakam. Kahit na

“Tama siya, Mr. Johnson. Kahit anong mangyari sa mga magkasintahan, hindi dapat tayo umabot sa puntong papahirapan natin ang kasintahan natin. Si Julie ay isang mabuting babae. Nagmula siya sa isang magandang pamilya, at higit sa lahat, mahal na mahal ka niya, Mr. Johnson. “Noong isang araw, noong kinuha ka ng mga pulis sa labas ng kindergarten, nagmadaling nagpunta si Julie ng monitoring room para hingiin sa mga tao doon ang isang kopya ng surveillance footage ng argumento niyo ng magulang ng bata. Hindi man lang siya nagkaroon ng oras para manghingi ng leave bago siya tumakbo palabas upang patunayan ang pagiging inosente mo. Napagalitan pa siya ng principal pagbalik niya. Hindi mo ba nakikita kung gaano ka kahalaga sa kanya?“Mr. Johnson, ito lang ang masasabi namin. Huwag mo sana biguin ang ganito kabait na babae.” Pagkatapos marinig ang sinasabi nila, naunawaan ni Fabian ang gustong ipahiwatig ng dalawang guro. Subalit, natuwa dito si Fabian. Nang magpapaliwanag na siya, n

Isa na ang pangako niya kay Madeline at Jeremy na aalagaan niya si Lillian, ngunit ang mas mahalaga sa kanya ay ang kung gaano kahalaga si Lillian para sa kanya.Mas mahalaga pa ang kaligtasan ng batang ito kumpara sa sarili niya. Pagkatapos niya itong ipasuri sa ospital, inuwi ni Fabian si Lillian. Pagkauwi niya, inutusan niya ang mga katulong na magluto ng masustansyang pagkain habang dinadala niya si Lillian pabalik ng kwarto. Sa sandaling ito, mukhang pagod na si Lillian. Ang kanyang malalaking mata ay kumurap kay Fabian. Unti-unti siyang inantok.“Lily, matulog ka na kung inaantok ka. Paggising mo, bibigyan kita ng masarap na pagkain.” maamo ang mga mata ni Fabian. Para bang walang hanggan ang pasensya niya. Mukhang narinig ni Lillian ang sinabi ni Fabian, at sa wakas, nakatulog na ito nang mahimbing. Habang nakatitig siya sa natutulog na mukha ni Lillian, mukhang nakahanap ng tahanan ang puso ni Fabian sa isang iglap.Mukhang gusto rin niyang magkaroon ng ganitong ta