Binigyan sila ng isang napakadesididong sagot ni Fabian, at ang kanyang tono ay hindi palakaibigan. Subalit, sina Madeline at Jeremy ay sanay na ngayon sa ugali ni Fabian. Syempre, nauunawaan din naman nila Madeline at Jeremy na wala naman problema si Fabian sa kanila, ngunit sa halip, ay lumaki na siya. Ang young master na dating mapangutya ay naging mahinahon at matatag ngayon. Iyon ang dahilan kung bakit sina Madeline at Jeremy ay komportable na hayaan si Lillian na manatili kasam ni Fabian. “Fabian, kamusta naman ang kalusugan ni Lillian nitong mga nakaraan?” Tanong ni Jeremy. Ang bagay na pinakainaalala niya ay ang tungkol sa kalusugan ng pinakamamahal niyang prinsesa. Inikot ni Fabian ang kamera ng phone. Ang cute na parang sanggol na mukha ni Liliian ang lumitaw sa may screen. Sa silid na may maraming palamuti, ang banayad na init ng papalubog na araw ay tahimik na nakakalat sa maliit na mukha ni Lillian. Maliliit na dimples ang nagpatingkad sa magkabilang gilid n

Simple at desidido itong itinanggi ni Fabian na may hindi nasisiyahan na ekspresyon sa kanyang makisig na mukha. Natigilan sandali ang guro, pero mabilis din naman siya kaagad na nakabawi at nagpatuloy na nagpakita ng isang matamis at palakaibigan na ngiti. “Paumanhin, akala ko kayo ang—-”“Ako ang tagapangalaga ni Lillian. Kapag may nangyari kay Lillian sa eskwelahan, ipaalam niyo sa akin kaagad.” Sabi ni Fabian at inabot ang kanyang business card. Kinuha ng guro ang business card at tiningnan ito ng maigi. Lumingon si Fabian at hinimas ang maliit na ulo ni Lillian. “Lily, pumasok ka na kasama ng iyong guro. Susunduin kita pagkatapos ng klase.” Tiningala ni Lillian ang kanyang malasanggol na mukha at kumurap kay Fabian. Malumanay na ngumiti si Fabian. Pagkatapos nito, naglagay siya ng isang pirasong kendi sa kamya ni Lillian. Pagkatapos, seryoso niyang tinignan ang guro. “Miss Charles, kayo na muna ang bahala kay Lillian.” Mabilis na tinabi ng guro ang business card a

Pagkatapos pakinggan ang sinabi ng kaibigan niya, masayang ngumiti si Julie. "Hindi anak ni Mr. Johnson ang batang babaeng iyon." "Hindi niya anak?" Nagulat ang kaibigan niya. "Pero para bang pinapahalagahan ng gwapong lalaking yun ang bata." "Siya ang guardian niya kaya syempre pinapahalagahan niya ang bata," paliwanag ni Julie, at may katwiran ang mga salita niya. Tinignan niya ang likod ni Fabian habang pumasok siya sa burger shop, at isang ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi. "Napakamapagmahal at matiyaga ni Mr. Johnson sa mga bata. Sigurado ako na mamahalin niya ang sarili niyang mga anak kapag nagka-anak siya sa hinaharap." Walang pasok sa opisina kaya buong araw na kasama ni Fabian si Lillian. Nang dumilim na ang langit ay doon lamang inantok si Lillian. Maingat niyang kinarga si Lillian na nagsimulang makatulog at sumakay sa kotse. Nang makauwi sila, dinala ni Fabian si Lillian sa kwarto para matulog. Habang nakatingin sa kanyang natutulog na inosenteng mukha, kun

Bahagyang kinilabutan ang tatay ng batang lalaki sa matatalim na mata at determinadong tono ni Fabian, pero nang maalala niya na ang anak niya ang nasaktan, bumuhos na naman ang kumpiyansa niya. "Kakaiba ka talaga, bata. Kung hindi ikaw ang ama ng batang to, anong ginagawa mo rito? Bakit napakamakatuwiran mo ngayong sinaktan ng batang ang anak ko?" Tinaas ng lalaki ang manggas niya, mukha siyang arogante at dominante. "Ms. Charles, ang dami kong ginastos na pera para pag-aralin ang anak ko rito, at ganito niyo siya alagaan? Ngayon na sinaktan ng bubwit na to ang anak ko, kailangan niyo siyang i-expel kaagad. Kung hindi, irereport kita!" "Anong sabi mo? Sino ang tinatawag mong bubwit? Ulitin mo ang sinabi mo kung matapang ka." Galit na ang puso ni Fabian dahil sa lalaking ito, pero sa sandaling ito, kasing lamig ng isang malamig na palaso ang titig niya. Kaagad na nataranta ang lalaki. "Ms. Charles, wag kang mag-alala. Hindi ko hahayaang mawalan ka ng trabaho dahil dito. Malam

‘Um…’Habang nakatingin sa madilim na mga mata ni Fabian, kaagad na umamin ng pagkatalo ang lalaki. "Ikaw bata ka, kasalanan mo tong lahat! Dalian mo at humingi ka ng tawad sa kanya!" pinagalitan ng lalaki ang anak niya na nakatayo sa tabi niya at tinulak ito sa harapan ni Lillian. "Dalian mo at humingi ka ng tawad!" Takot na takot ang lalaki, lalo na ang anak niya. "P-Patawad, Lillian." Nanginginig na humingi ng tawad ang anak ng lalaki, wala siyang tapang na tumingin nang direkta kay Lillian. Nang makita ito, kaagad na ngumiti ang lalaki. "Tignan mo, humingi na ng tawad ang anak ko. Kuntento ka na ba?" Malamig na tinaas ni Fabian ang mga mata niya. "Sa tingin mo sapat na to? Iniisip mo ba wala kang kasalanan rito?" “Um…”"Ang mga magulang ang pinakamagaling na guro para sa mga bata. Ikaw, bilang ama niya, ay mayroong hindi matatakasang responsibilidad sa kung paano lumaki ang anak mo." "...Oo, oo," paulit-ulit na sumagot ang lalaki. Hindi siya nagtangkang sumagot nang