“Mali ba ako?” Sabi ni Robbie. “Sa hilig mong makipagtsismisan at hukayin ang sikreto ng iba, handa kang maghukay ng tatlong talampakan sa ilalim ng lupa para lamang malaman ang sikreto ng iba. Hindi ko alam kung anong ibang tawag sa ‘yo maliban sa isang manghuhukay?”Sa sobrang galit ni Josephine ay inangat niya ang kaniyang kamao at ninais na suntukin si Robbie. Tumakbo si Robbie sa paligid ng bahay, patalon-talon sa paligid. Hinabol siya ni Josephine nang matagal bago siya magsimulang hingalin. Kahit gaano kabilis ang kaniyang pagtakbo, hindi niya pa rin magawang hawakan ang mga damit ni Robbie.Pinanood ni Jay ang masayang nag-aaway na magtita sa gilid. Kahit na siya ay nagulat sa mga pagbabago kay ‘Jenson’ na siyang masiyahin na at aktibo, hindi rin naman siguro masama kung ganito ang kaniyang magiging permanenteng katauhan.Dahil wala ang kanilang drayber, nautusan si Josephine na imaneho sila patungo sa Kentucky habang sina Jay at Robbie ay naka-upo sa likod. Sinadyang ayusin ni

Napasigaw si Josephine sa gulat. “Tao ba talaga ‘to?”Tumingin siya nang maigi. ‘Sino ‘to kung hindi ito si Jenson?’Akala ni Josephine ay may nararanasan siyang himala. Naalala niya na si ‘Jenson’ ay nasa Horizon Colors ng City South kagabi, hindi ba?“Jenson, bakit na narito?” Si Josephine ay nagtataka nang tanungin niya ito.Walang buhay na nagsalita si Jenson, “Mahabang istorya,” sumagot siya gamit ang dalawang salita.Ang aroganteng bata na mas gustong hindi magsalita ay nagsanhi kay Josephine na muntik himatayin. “Hindi maaari. Bakit nagbalik ka na naman sa nakakainis at arogante mong ugali na ‘to?”Hindi na nag-abala si Jenson sa kaniya.Nagsalita si Rose, “Binibining Ares, kung mayroon kang katanungan, pag-usapan na lang natin ito pagdating natin sa bahay ko.”Seryosong tumango si Josephine.Lumipat si Rose sa isang bagong bahay sa Exuberant City sa City South, ilang kalye lamang ang layo mula sa Grand Asia.Isang maliit na apartment na mayroong dalawang silid-tulugan ay maaari

“Dalawang bata?” Nakaramdam si Josephine ng hilo.Tumango si Rose. Nagsimula siyang magpaliwanag kay Josephine. “Oo. Sina Jenson at Robbie ay magkambal. Ang walang imik, malamig, at gwapong bata ay ang nakatatanda, si Jenson. Ang masigla, cute, maliwanag, at ang gwapo ay ang nakababata, si Robbie. Noong nakaraang ilang araw, ang dalawang bata na ito ay nagpalit nang hindi natin alam. Ang malamig na si Jenson at masiglang si Robbie ay paulit-ulit na nagpalitan sa harap niyong lahat, tila nagsasanhi ng gulo sa isip ng lahat.”Bago matapos si Rose sa kaniyang paliwanag, dali-daling hinawakan ni Josephine ang mukha ni Jenson at masayang sinabi, “Wala palang sakit ang Jenson namin!”“Oo, ikaw ‘tong may sakit,” naiinis na sinabi ni Jenson.Malambing na hinawakan ni Josephine ang mukha ni Jenson at humingi ng tawad dito. “Patawad, Jenson. Nagkamali si Tita Josephine sa ‘yo.”Lubos na kinaiinisan ni Jenson ang paghawak ng kaniyang Tita Josephine sa kaniyang mukha. Tumalikod siya at yumakap kay

Natutuwang ngumiti si Rose.Gayunpaman, ang kaniyang ngiti ay bahagyang naging mapait sa pagbanggit ng pangalan ni Jay. Dalawang buhay niya minahal ang lalaki. Ang kalimutan siya ay madaling sabihin ngunit mahirap gawin.“Sa totoo lang, hinihintay ko pa rin siya kahit pagkatapos ng maraming taon,” mahinang sabi ni Rose.Si Josephine ay ganap na nakumbinsi sa malakas, matibay, at matatag na kalooban ni Rose. Siya ay ganap na humanga kay Rose. “Hipag, dahil sa mga sinabi mo, habang-buhay kitang poprotektahan sa ilalim ng pakpak ko. Mapayapa ka lang na manatili rito. Sasabihin ko sa kuya ko na umalis ka na sa bansa.”Nagpapasalamat na sinabi ni Rose, “Salamat, Josephine.”Sumagot si Josephine, “Binigyan mo ako ng tatlong napaka-cute na mga pamangkin. Ako dapat ang magpasalamat sa ‘yo.”Sumandal si Zetty sa pinto at nagpapaawang sinabi, “Mommy, kailan ba kayo matatapos mag-usap? Nagugutom na kami ni Jenson.”Biglang naalala ni Rose na napatagal ang usapan nila ni Josephine. Bigla niyang si

Si Josephine ay higit pa sa tatlong-daang beses tinanggihan ni Zayne, ngunit siya ay mapagpilit na mahalin siya.Para lamang mapalayo si Josephine, nangako pa si Zayne. “Binibining Ares, nagmamakaawa akong layuan mo ako. Hindi ako karapat-dapat sa pagmamahal mo. Ang gusto ko ay hindi katulad ng sa normal na lalaki. Isa akong bisexual.”Naisip niya na sa pamamagitan ng pagsabi no’n, susukuan na siya ni Josephine. Sino ‘ng nakakaalam na magbibihis-lalaki si Josephine at muli siyang lalapitan, may kumpiyansang sinasabi, “Kuya Severe, tignan mo, kaya kong maging lalaki at babae. Kaya kong magbigay at tumanggap. Piliin mo ako kasi kaya kong gamutin ang sakit mo.”Muntik nang mamatay si Zayne dahil sa pagsusuka ng dugo.Nang ganoon lamang, ang isa sa kanila ay humahabol habang ang isa ay tumatakbo. Sa paningin ng iba, sila ay isang pares na hulog ng langit. Gayunpaman, dahil sa rason na ito ay nagtagal sila nang ganito at inaksaya ang kanilang kabataan. Ngayong pareho na silang mga matatanda