เฉิงหยวนเปลี่ยนเป็นจับมือเฉินมู่แทน แล้วเอ่ยถามกลับ “หมายถึงคนวันนี้ที่ชื่อลู่ซีเจ๋ออะไรนั่นใช่ไหม?”เฉินมู่พยักหน้าตอบ “ใช่ พวกเขาจะหมั้นกันเดือนหน้า”เฉิงหยวนถลึงตากว้าง “ฉันคิดว่าบนโลกนี้มีแต่ซุนซินยี่ที่ไร้ยางอายสะอีก คิดไม่ถึงว่า…”เธอครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็โพล่งออกมา “สองคนนี้เป็นคนประเภทเดียวกันจริง ๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกหล่อนทั้งสองถึงเป็นเพื่อนกัน!”เรื่องนี้สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของเฉิงหยวนไปไม่มากก็น้อย เธอมัวแต่สาปแช่งผู้ชายเลว ๆ ตลอดทาง หลังจากนี้เธอคงจะไม่เศร้าอีกต่อไปแล้วเฉินมู่ไปส่งเฉิงหยวนกลับบ้าน พร้อมเอ่ยกำชับไปว่า “หลังจากประกาศสงครามนี้ไปแล้ว คุณจะกลับมาปรากฏตัวในสายตาของสาธารณชนอีกครั้ง ตอนเริ่มต้นมันจะยากหน่อยนะ คุณต้องเตรียมตัวให้พร้อม”เฉินมู่เอ่ยอย่างเอาจริงจังเอา แต่นั่นกลับทำให้เฉิงหยวนมีความสุขมาก ดาราสาวเบิกตาคู่สวยและสดใส พลางแย้มยิ้ม “ฉันไม่กลัว เพราะฉันมีคุณคอยช่วยเหลือ”เฉินมู่พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ แล้วเอ่ยตอบ “อืม อย่างน้อยฉันก็จะไม่ทำร้ายคุณเหมือนคนอื่น” หลังจากเฉิงหยวนกล่าวอำลาเสร็จ เฉินมู่ก็ลงไปชั้นล่างเพื่อนั่งแท็กซี่กลับไปที่อ

ชายร่างใหญ่หลายคนมองไปที่เฉินมู่ เธอสวมเสื้อหนาวสีขาวแขนสั้น และสวมหน้ากากปิดบังใบหน้า ดวงตายังคงฉายแววง่วงงุน อีกทั้งบนปกเสื้อยังเรียงรายไปด้วยขนห่านตัวใหญ่ แลดูน่ารักน่าชังเฉินมู่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พลางเหยียบรองเท้าบูทมาร์ตินธรรมดา ๆ เดินเข้าไป ผมยาวที่ยุ่งเหยิง มองดูแล้วเหมือนกับว่าเธอคนนี้ตื่นนอนมาแล้วไม่ได้หวีผมอย่างใดอย่างนั้นชายร่างใหญ่มองหน้ากัน เวลาก่อนฟ้าสางตีสาม จะมีสาวน้อยที่ไหนมาเดินทอดน่องอยู่แบบนี้กัน? ชายหัวโตยืนขึ้น แล้วพูดอย่างดุดัน “มาทางไหนกลับไปทางนั้น! อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน!”เฉินมู่ถูหน้ากากของตนเองที่มีน้ำมูกไหลอยู่ภายในเบา ๆ พลางเอ่ย “แต่ประตูที่พวกนายกำลังทุบอยู่นั่น คือบ้านของเพื่อนฉันนะ”ชายคนนั้นได้ยินก็หัวเราะเยาะเย้ยเขาโยนค้อนในมือทิ้ง แล้วเดินเข้าไปใกล้ร่างบาง พร้อมพูดอย่างเริงร่า “โอ้ ฉันเคยเห็นฮีโร่ผู้กอบกู้อเมริกา แต่ยังไม่เคยเห็นใครพาตัวเองมาตายแบบนี้เลย!”“สาวน้อย เธอรู้จักฐานะทางสังคมของวงศ์ตระกูลซุยไหม? พวกที่ยั่วยุตระกูลซุยจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตที่ดีหรอก!” เฉินมู่พยักหน้า ชายร่างใหญ่จึงคิดว่าตนเองนั้นเกลี้ยกล่อมให้เธอออกไปได

พูดจบเขาก็หมุนตัวแล้วลงบันไดไปทันที เฉินมู่ชะงักงันอยู่นาน พลันเอ่ยถามไป “ฮั่วหยุนเซียว คุณมาถามแค่นี้เหรอ?”ฮั่วหยุนเซียวไม่ตอบกลับ เสียงรองเท้าค่อย ๆ ห่างไปไกล ในไม่ช้าก็เงียบหายไปในทางเดินเฉินมู่ขยี้ผมที่ยุ่งเหยิงของตนเอง เธอรู้สึกว่าฮั่วหยุนเซียวไม่ค่อยมีความสุขมาก และเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงไม่มีความสุขด้วยเหมือนกันเฉินมู่หันหลังกลับเดินเข้าไปที่ห้อง เฉิงหยวนยังยืนถือชามรอ พลางเอ่ยถาม “คุณยังจะกินอยู่ไหม? บะหมี่อืดหมดแล้ว” เฉินมู่โบกมือ “ไม่กินแล้ว คุณกินเถอะ”เฉิงหยวนคว้าชามของเฉินมู่มากินอย่างมีความสุขและดูดเส้นบะหมี่อีกครั้งอย่างเร็ว เธอเงยหน้าขึ้นมองเฉินมู่เล็กน้อย “คนนั้นใครเหรอ?”เฉินมู่ไม่ได้พูดอะไร เฉิงหยวนจึงพึมพำกับตัวเองเสียงเบา “เขามาที่นี่ในตอนเช้าเพื่อตามหาคุณ แถมยังจะห่วงใยคุณอีก”หัวใจของเฉินมู่เต้นแรง แต่เธอไม่ได้ตอบบทสนทนานั่นกลับไป หลังทานเสร็จ เฉินมู่ขอให้ใครสักคนติดตั้งประตูกันขโมยใหม่ และติดตั้งสัญญาณกันขโมยที่ประตูด้วย เฉิงหยวนตรวจสอบอย่างระมัดระวังและกล่าวว่า “คราวนี้คงไม่มีปัญหาแล้ว” เฉินมู่ยิ้มบาง “แม้ว่าซุยซินยี่จะโง่ แต่เธอก็คงจะไม่

เวลาสองทุ่ม ถังอวี่สั่งให้คนทำอาหารมาไว้ให้บนโต๊ะเป็นการพิเศษ และยังเปิดไวน์ไว้หนึ่งขวดเขามองดูโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้าอย่างพอใจเสียงกระดิ่งประตูดังขึ้น ถังอวี่ปรับจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินไปที่ประตู พลันยกรอยยิ้มพิเศษที่เปรียบเสมือนเจ้าชายแห่งเสียงเพลงขึ้นมา และเปิดประตูออกไป “ยินดีต้อนรับ…”และแล้วรอยยิ้มสุดพิเศษของเจ้าชายแห่งเสียงเพลงก็หยุดชะงัก มุมปากเขากระตุกขึ้นสองครั้ง “ลุง...ลุง…” ฮั่วหยุนเซียวยืนอยู่ที่ประตูโดยสวมเสื้อคลุมสีเทามืด และการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อจนไม่สามารถมองเห็นความสุขหรือความโกรธได้ “เจ้าแกะน้อย” เฉินมู่สวมแจ็กเก็ตหนา และยกมือทักทาย “สวัสดี!” ฮั่วหยุนเซียวเหลือบมองเขา พลางเอ่ยถาม “อาหารพร้อมหรือยัง?” ถังอวี่พยักหน้าตอบทันที “พร้อมแล้ว พร้อมแล้วครับ” ฮั่วหยุนเซียวเดินเข้าไปด้านใน เสียงเข้าเอ่ยบอกราวออกคำสั่ง “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกินข้าวกันเถอะ” เมื่อฮั่วหยุนเซียวเดินไปแล้ว ถังอวี่ก็คว้าตัวเฉินมู่ไว้พร้อมกัดฟันถาม “ลุงมาได้ยังไงเนี่ย?!”เฉินมู่ตอบหน้าซื่อ “เขายังไม่ได้กินข้าว ฉันก็เลยชวนมาด้วยกันไง ทำไมเหรอ? อาหารค

ฮั่วหยุนเฉินตะโกนขึ้นอย่างกังวล “บ้าบอที่สุด! นี่มันเกี่ยวข้องกับความสุขตลอดชีวิตของพี่ชายฉันเลยนะ!”เขาเอื้อมมือไปดึงถังอวี่ แล้วพูดว่า “อวี่เอ้ย ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว นายรีบกลับไปนอนที่บ้านเถอะ โตขนาดนี้แล้ว ลุงรองคงไปนอนกับนายด้วยไม่ได้หรอกนะ!”ถังอวี่เหลือบมองฮั่วหยุนเฉินด้วยท่าทางหวาดกลัว “ลุงบ้าไปแล้วเหรอ?”ฮั่วหยุนเฉิน “…”ถังอวี่เดินไปที่โต๊ะ พลันคว้ากุญแจรถไว้แน่น “ไปกันเถอะ เธออยากได้ที่รักของเธอไม่ใช่เหรอ?”เฉินมู่เดินตามไปอย่างมีความสุข ฮั่วหยุนเซียวดึงเธอกลับมา แล้วกัดฟัดมองไปที่เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของตนเอง “นี่คุณยังจะไปจริง ๆ เหรอ?”เฉินมู่พยักหน้า “ไปสิ!”จากการยืนกรานที่จะไปของเฉินมู่ กลุ่มคนจึงทำได้เพียงเดินตามไปได้เท่านั้นจากนั้นถังอวี่ก็เดินโซเซไปที่โรงรถและกดปุ่มที่กุญแจ พลันรถปอร์เช่สีเงินราวกับสายฟ้าในโรงรถก็เปิดไฟขึ้นอัตโนมัติ เขาโยนกุญแจไปที่มือของเฉินมู่ ก่อนเอ่ย “รีบไปสิ ฉันง่วงนอนแล้ว!” เฉินมู่รีบวิ่งไปที่รถพร้อมกับกุญแจ ร่างบางกอดกระจกรถอย่างกระตือรือร้นและรักใคร่ “ฉันได้เจอที่รักของฉันแล้ว!”ทั้งโรงรถมีเพียงเสียงร้องตะโกนไปของเฉินมู่ ส่วน