Ang ingay nang abalang lugar at tilaok nang mga manok ang gumising sa mahimbing na pagtulog ni Anjelouv. Umusal muna siya nang maikling panalangin bago unti-unting bumangon at mag-inat. Ang kurtina sa silid ay nakasara pa rin ngunit ang sinag nang pang umagang sikat nang araw ay pilit pa ring tumatagos. Agad niyang napansin sa kaniyang tabi ang isang bulto nang katawan. Si Misha iyon, tulog at paniguradong pagod sa buong gabing pagtatrabaho. Dahan- dahan siyang kumilos para hindi maisturbo ang dalaga. Lumabas siya sa silid na tinutuluyan at agad na nagtungo sa dalawang bata na gumagawa ng kong ano sa kusina. Si Caloy at nagsasaing habang si Caloy naman ay nagwawalis sa lapag. Nang mapansin nang dalawa ang kaniyang presensiya ay agad nila siyang binate. “Magandang umaga po, Ate Anjelouv,” magalang at puno nang galak na bati ni Caloy. “Magandang umaga ate! Kasingganda niyo po ang umaga!” pilyong sabi naman ni Boy. Hindi niya maiwasang pamulahan at humalakhak sa dalawang bata na k

After they finished their breakfast, Anjelov and Misha went into the living room of their small house. “Kamusta naman ang unang araw mo rito?” banayad na tanong ni Misha. “Mabuti naman, Misha. Maraming salamat nga pala sa inyo ha,” Nginitian siya ni Anjelouv at bahagyang pinisil ang mga kamay ng dalaga. “Kung hindi dahil sa inyo baka nasa lansangan na ako nanunuluyan ngayon.” Malamlam ang mga mata ni Anjelouv habang nagpapasalamat. “Kung may maitutulong ako bakit naman ako magdadamot diba? Malupit ang mundo pati na rin ang ibang tao kaya mas nanaisin ko na lamang na gumawa nang mabuti at tumulong. Ayaw kong panghinaan ng loob ang mga taong nangangailangan at sa bingit ng kahirapan. Ayaw kong maramdaman nila na sila ay nag iisa sa hamon ng buhay….Kaya, ganito ako, tumutulong sa abot nang aking makakaya.” Misha explained to her. Anjelouv was in awe of Misha’s answer. Hindi lahat ng tao ay may ganitong pagiiisip. Hindi lahat ay handang tumulong ng walang kahit anong hinihintay na ka

Mabilis silang bumaba sa tricycle at walang tigil na nagsi-iyakan. Unang bumungad sa kanila ang mga nagkakagulong tao. Kaniya-kaniyang salba ng mga gamit at ang iba ay hubad barong nagkakarga ng baldeng may lamang tubig upang matulungang apulahin kaagad ang nagngangalit na apoy. Ang naglalagablab na apoy ay walang awang tinutupok ang bawat parting madaanan nito. Ang pagtupok ng apoy ang naging dahilan sa unti-unting pagtumba ng mga bawat haligi ng tahanan at pagkasira sa pag asa ng bawat pamilyang nanirahan roon. Samu’t saring ingay ang maririnig sa lugar. Ingay ng mga taong nagsisigawan, wang-wang ng bombero at pagtangis ng bawat taong apektado. Nagliliyab ang mga kabahayan at ang usok na binubuga nito ay kumalat sa kalangitan.Anjelouv’s body is trembling with fear, and her face is full of unshed tears. Tears are pooling in her eyes and she can’t stop but to cry harder. “H-hindi pu-pwede,” nanghihina siyang napaupo sa kalsada at nanlulumong pinagmasdan ang pagkawala ng kaniyang n

“What the fuck is happening here, Villamor! Tell us!” Senyor Xencio asked angrily. Kinuwelyuhan pa siya nito dahil sa sobrang galit nang walang makuhang sagot mula sa kaniya. Ang Senyora ay patuloy pa rin sa pag iyak habang inaasikasu ng nurse nito. “I didn’t know, sir, I-I just left her a while ago and she was fine.” Clinton answered weakly. Wala siyang lakas ng loob na patulan ang matanda sapagkat ang isip niya ay lumilipad papasok sa silid ng dalaga. Clinton is too weak to resist. His thoughts were consumed by Anjelouv’s condition. Sana hindi niya na lamang ito iniwan. Sana dito na lamang siya naghintay. Sana hindi ito nangyari sa kaniya. “Release him Xencio, hindi makakabuting nagkakagulo kayo… habang nasa bingit ng kamatayan s-si…A-anjelouv,” pagpipigil ng Senyora sa asawa. Mabilis siyang pinakawalan ng matanda at agad na dinaluhan ang umiiyak na asawa. Clinton is slowly losing himself while waiting for the doctors to come out of Anjelouv’s room. Gusto niyang pumasok do’n pa

“Are you sure you want to leave?” Zac asked her and cocked his head sideways. Ngumiti na lamang si Anjelouv at tumango. Ngunit ilang sandali pa lang ay yumuko na ito nang maramdaman niya ang pagtubig ng kaniyang mga mata. “T-this is the only way to make…things r-right Zac. A-ayaw kong makasira pa ng relasyon ng..i-iba.” Naiiyak na sambit ni Anjelouv. “Hindi ba masiyadong kaduwagan ‘yan, Anj? Ang umalis at iwasan ang problema? For me, mas mabuting wag mo siyang iwasan. Mas mabuting kalimutan mo siya ng harapan. Mas madali ‘yon at hindi mo na kailangang iwan kami.” Litanya ni Zac sa kaniya. Anjelouv looked in Zac’s direction. Umiwas lamang ito ng tingin at nagpatuloy. “If you are away from us, mag isa kang magdurusa. And you’ll not be sure if how many years or months you will stay there mending your broken heart. Tapos ano? Pag uwi mo akala mo tapos na, akala mo tuluyan ka nang naka move on? Hindi gano’n ang pag ibig Anj. Hindi ka makakasiguradong makakalimutan mo siya ng tuluyan pa