ชารอนใช้มือปิดปากอย่างเขินอาย บ้าจริง! เจ้าของบ้านคงไม่ได้ยินเสียงของเธอหรอกใช่ไหม?เธอกัดมือของเธอเพื่อหยุดตัวเองไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับเสียงของกลอง ขณะที่เธอกำลังจะเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อผลักไซม่อนออกไป เขาก็เบี่ยงตัวออกไปข้าง ๆ ด้วยตัวเองชารอนหันกลับมาและจ้องมองไซม่อน เธอไม่กล้าพูดเสียงดังจนเกินไป แต่ในขณะเดียวกัน อารมณ์ของเธอก็กำลังพลุ่งพล่านไม่น้อย “คุณกำลังช่วยฉันทาครีม หรือคุณกำลังคิดจะทำเรื่องไม่ดีกันแน่?”ไซม่อนโอบแขนรอบตัวเธอ เขาหรี่ตามองเธอและพึมพำด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ถ้าผมไม่ยุ่งอยู่กับการช่วยคุณทาครีมที่หลัง ผมก็คงทำเรื่องไม่ดีไปแล้ว”เธอควรจะชื่นชมกับความตรงไปตรงมาของเขาหรือไม่?แก้มของชารอนยังคงแดงก่ำ เธอไม่สามารถต้านทานเสน่ห์อันเร่าร้อนของเขาได้เลย เธอเอามือผลักหน้าอกของเขา ก่อนจะเอียงศีรษะและตอบอย่างห้วน ๆ “เสร็จหรือยัง? ฉันหนาว ฉันอยากใส่เสื้อแล้ว”สิ่งเดียวที่เธอกำลังสวมใส่ในขณะนี้ คือกางเกงชุดนอนของเธอไม่ใช่ว่าสิ่งนั้นจะไม่กระตุ้นอารมณ์ความเป็นชายของไซม่อน แต่เขารู้สึกกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บที่หลังของชารอนมากกว่า ดังนั้นเขาจึงพย

ไซม่อนเชยคางของชารอนขึ้นเพื่อมองดูเธอ เขาจ้องมองใบหน้าเล็กที่เงาราวกับกระเบื้องเคลือบของเธอด้วยดวงตาที่แคบลง “คุณให้ความสำคัญกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่ดีกว่าเหรอ? หากคุณต้องการจะไถ่โทษให้ตัวเองจริง ๆ ก็มาเป็นผู้หญิงของผม และทำให้ผมมีความสุข”สรุปว่าเขายังคงตั้งใจจะขอให้เธอกลับไปหาเขางั้นเหรอ? เธอไม่เคยคิดเลยว่าชายคนนั้นจะทำตัวเจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้!ทันใดนั้น ชารอนก็โอบแขนของเธอไว้รอบคอของเขา และเธอก็ถามเขาด้วยน้ำเสียงขี้เล่นว่า “แล้วเมื่อไหร่คุณจะให้สถานะที่ชัดเจนกับฉันล่ะคะ?”“คุณต้องการสถานะแบบไหนล่ะ? การเป็นผู้หญิงของผมมันยังไม่พออีกเหรอ?” เสียงของไซม่อนลดลงเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูซุกซนชารอนแสร้งทำเป็นไม่พอใจกับคำพูดของเขา และโต้กลับว่า “แม้แต่ซัมเมอร์ก็ยังได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของคุณ แล้วคุณจะไม่ให้อะไรฉันเลยเหรอคะ?”ไซม่อนขยับเข้ามาใกล้เธอ หน้าผากของเขาแนบชิดเธอ ขณะที่นิ้วยาวของเขาลูบไล้บนแก้มของเธอ “ผมจะยกตัวตนทั้งหมดของผมให้กับคุณ แล้วสถานะที่ไร้ความหมายยังจะมีประโยชน์อะไรอีก?”เธอดึงมือของชายคนนั้นออก ก่อนจะเอียงศีรษะไปด้านข้างเพื่อหลบหลีกริมฝีปากของเขาที่ใกล้เข้ามา จากนั้นเธอก

“เมื่อวานฉันขับรถไปที่รีสอร์ท แต่พอขับไปได้ครึ่งทางรถก็เสีย บังเอิญเขาผ่านมาทางนั้นพอดี เขาก็เลยอาสาจะพาฉันไปส่ง แต่ระหว่างทางไปที่นั่นเราเจอดินถล่มโดยไม่คาดคิดค่ะ”เมื่อฟังคำอธิบายของเธอ ยูจีนก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น “นั่นก็หมายความว่าผมเป็นหนี้บุญคุณเขาจริง ๆ” เขาหยุดชั่วครู่แล้วตบไหล่เธอ “ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะตอบแทนบุญคุณเขาแทนคุณเอง เพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องเป็นหนี้เขา”ชารอนสับสนกับข้อเสนอของเขาและโบกมือให้เขา “ฉันปล่อยให้คุณทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกค่ะ แม้ว่าหนี้บุญคุณจะต้องได้รับการชดใช้ แต่ฉันก็ควรจะเป็นคนชดใช้มันเอง”“คุณหรือผมเป็นคนชดใช้แล้วมันแตกต่างกันยังไง? อย่างไรก็ตาม ผมตัดสินใจเรื่องนี้แล้ว” เขาสรุปให้เธอทันที สรุปก็คือเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ยุ่งเกี่ยวกับไซม่อนชารอนรู้สึกผงะเมื่อได้ยินข้อสรุปอย่างกะทันหันของยูจีน หากมีคนอื่นอยู่ด้วยในขณะนี้ พวกเขาคงเข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเขาผิดอย่างแน่นอน จากการได้เห็นท่าทีที่ต้องการจะปกป้องเธอมากเกินไปของยูจีน ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่ชายคนรองของเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นแฟนของเขา“ฉันคิดว่าคุณไม่ควรใส่ใจเรื่องส่วนตัวของฉันมากเกินไปนะคะยูจีน ท

“ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วยครับคุณยีนส์ เรา... เราถูกจ้างให้มาทำงานของเรา” ทั้งสองร้องขอความเมตตาขณะคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด“ใครจ้างพวกแกมา” เธอถามอย่างเย็นชา“คือ…” ทั้งสองมีสีหน้าลำบากใจ ดูเหมือนพวกเขาจะรู้สึกวิตกกังวลอยู่ไม่น้อยชารอนขอมีดคม ๆ เล่มหนึ่งจากบอดี้การ์ดแล้วนั่งลง เธอจงใจโบกมีดไปมาต่อหน้าชายทั้งสองก่อนจะพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าถ้าใครเป็นคนไม่ซื่อสัตย์ พวกเขาจะไม่มีทางพูดโกหกได้อีก ถ้าเราตัดลิ้นของพวกเขาออก ในเมื่อพวกแกไม่ยอมบอกความจริงกับฉัน ฉันคิดว่าลิ้นของพวกแกก็คงไม่มีประโยชน์อีกต่อไป งั้นฉันตัดมันออกเลยดีกว่า”ขณะที่เธอพูดคำเหล่านี้ เธอชี้มีดคมกริบไปที่ริมฝีปากของอันธพาลคนหนึ่ง และเตรียมพร้อมที่จะตัดมัน...“ผมยอมบอกแล้ว ผมจะเล่าให้คุณฟังทุกอย่าง! อย่าทำร้ายผมเลย!” อันธพาลร้องขอความเมตตาอย่างหวาดกลัว“งั้นก็รีบพูดมา!” เธอวางมีดไว้ข้างริมฝีปากของชายคนนั้น เธอเตรียมที่จะตัดมันทิ้งถ้าเขาไม่ยอมพูดความจริง“คือ… คุณลุค เธอให้เงินเรา และบอกให้เรามาลักพาตัวคุณครับ”"คุณลุค? แกหมายถึง แซลลี่ ลุค เหรอ?” ชารอนขมวดคิ้ว นอกจากแซลลี่ที่ชั่วร้ายแล้ว เธอก็นึกไม่ออกว่าจะมีคนที่ช

เธอถอนหายใจอย่างแรงแล้วดึงมือออก จากนั้นเธอก็โยนกล่องสีดำใบเล็กที่นำติดตัวมาด้วยให้กับพวกอันธพาล “พวกแกลองเปิดกล่องนี้ดูแล้วนับเงินให้เรียบร้อย ฉันคิดว่าฉันคงไม่ติดค้างอะไรพวกแกอีก นับเงินเสร็จแล้วก็เริ่มการแสดงได้เลย!”“เธอคิดจะทำอะไรน่ะ แซลลี่” ชารอนถามอย่างสงสัยแซลลี่มองเธออีกครั้งแล้วเยาะเย้ย “ทำไมเธอถึงรีบร้อนนักล่ะ?” จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเธอแทบรอไม่ไหวที่จะได้เห็นความเจ็บปวดและความสิ้นหวังบนใบหน้าของชารอน!“ทำไม...ทำไมเธอถึงใจร้ายขนาดนี้? ทำไมเธอต้องทำร้ายฉันด้วย!”“เรื่องนี้เธอคงต้องโทษตัวเองนะ เธอเป็นคนทำให้โฮเวิร์ดขอหย่ากับฉัน และนั่นก็ทำให้ฉันเกลียดเธอมาก!” เธออยากให้ชารอนตายต่อหน้าเธอตรงนั้น แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่อยากปล่อยให้ชารอนตายเร็วจนเกินไป เธอต้องทรมานชารอน และทำให้เธอได้พบกับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอก่อน!“ฮ่า… เธอน่ะเกลียดฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เธอเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้ผู้จัดการคุกต้องตาย? ยิ่งไปกว่านั้น เธอจงใจทำให้ตัวเองตกบันได และฆ่าลูกชายในท้องของเธอ แล้วโยนความผิดทุกอย่างมาให้ฉัน! และมีครั้งหนึ่งที่พวกอันธพาลลักพาตัวฉัน และ