ชารอนตั้งใจชิมอาหาร แม้ว่ารสชาติจะไม่ดีเท่าเชฟผู้มากประสบการณ์ แต่ถ้าเขาเพิ่งเรียนรู้วิธีการทำอาหารเมื่อวานนี้ ก็นับเป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ที่เขาสามารถทำมันออกมาได้ดีขนาดนี้“เป็นไงบ้างครับแม่ อร่อยมั้ย?” เด็กน้อยถามแทนพ่อของเขาชารอนหันไปมองไซมอน และเขาก็มองเธอเช่นกัน โดยหวังจะฟังคำตอบจากเธอเธอจงใจขมวดคิ้วและคิดอยู่นาน ก่อนจะตอบว่า "ถือว่าผ่านก็แล้วกัน"“แม่ครับ ในเมื่อพ่อพยายามถึงขนาดนี้แล้ว อย่างน้อยแม่ก็ควรจะให้คะแนนดีเยี่ยมไม่ใช่เหรอครับ ไม่อย่างนั้นพ่อจะเสียใจนะครับ”ชารอนเหลือบมองเด็กน้อย 'เขาเห็นอกเห็นใจพ่อของเขาจริง ๆ'เธอเห็นไซมอนเม้มปากของเขา เธอเก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจ เพื่อไม่ให้เขารู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองจนเกินไป เธอไม่เปลี่ยนสีหน้าและพูดว่า "แค่ให้เขาผ่านก็ถือว่าดีแล้ว"เซบาสเตียนยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ เขาตบไหล่พ่อ แล้วพูดเหมือนผู้ใหญ่ว่า "พ่อครับ คราวหน้าพ่อจะต้องพยายามให้มากกว่านี้นะครับ"เปลือกตาของไซมอนกระตุก 'เด็กคนนี้พูดเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?'หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หันไปมองแม่ของเขาแล้วพูดว่า "แม่ครับ ทำไมแม่ไม่ย้ายมาอยู่กับเราล่ะ พ่อจะได้ทำอาหารใ

ด้วยความช่วยเหลือจากคนรับใช้ ชารอนพยายามผลักชายร่างใหญ่เข้าไปในรถด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี จากนั้นเธอก็ช่วยเขาคาดเข็มขัดนิรภัยไซมอนมีสภาพที่ย่ำแย่มาก เขาเอนหลังลงบนเบาะที่นั่งข้างคนขับแล้วหลับตาลง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขามีสีแดงก่ำ 'นี่คงเป็นเพราะเขาเมามากเกินไปใช่หรือไม่?'ในขณะนั้น เขาดูแตกต่างจากตัวตนปกติของเขาที่ดูเยือกเย็นและสงบนิ่งอย่างสิ้นเชิง เขาไม่ใช่คนที่ดูเย็นชาตลอดเวลา และเต็มไปด้วยรัศมีอันทรงเกียรติอีกต่อไปหลังจากที่เธอคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขาแล้ว เธอก็ขยับเข้าไปใกล้ไซมอน กลิ่นแอลกอฮอล์เหม็นฟุ้งไปทั่วทั้งตัวเขา แต่เธอยังคงถูกเขาสะกดจนมีท่าทีเหม่อลอย จิตใจของเธอเต็มไปด้วยวลีที่เขาพูดตอนที่อยู่ในห้องเขาบอกว่าเขาจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง และหวังว่าเธอจะให้อภัยเขาในทุกเรื่องที่ผ่านมานับตั้งแต่การแต่งงานระหว่างเขากับซัมเมอร์ ชารอนก็ปฏิเสธที่จะอยู่กับเขามันไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกโกรธเขา และไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกอิจฉาซัมเมอร์ แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น เธอก็ตระหนักว่าจริง ๆ แล้วเธอไม่ได้เป็นผู้ที่ครอบครองส่วนหนึ่งของหัวใจของเขา พวกเขายังรู้จักกันไม่ดีพอด้วยซ้ำเธอถอนหายใจเบา ๆ ไม่มีใ

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเฟิร์นตื่นขึ้นมา เธอก็ตระหนักว่าเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องพักของโรงแรม เธอได้สติและลุกขึ้นนั่ง เธอจำได้ว่าเมื่อคืนนี้เธอร่วมดื่มสังสรรค์กับคนอีกหลายคน นอกจากนี้ พวกเขายังตกลงที่จะจ่ายเงินให้เธอ หากเธอยอมดื่มไวน์ตามคำสั่งของพวกเขาเพื่อเห็นแก่ค่ารักษาพยาบาลของลูกสาว เธอจึงยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เธอรู้ว่าเธออาเจียนเพราะดื่มมากเกินไป แต่เธอก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นจากนั้นเธอก็ตื่นขึ้นมาในห้องของโรงแรม เธอกำลังสงสัยว่าหลังจากที่เธอเมาอย่างหนัก มีผู้ชายที่คิดไม่ซื่อบางคนพาเธอมาที่โรงแรม และล่วงเกินหรือเปล่า?เธอตกใจและรู้สึกวิตกกังวลอย่างมาก เธอจึงรีบพลิกผ้าห่มขึ้น มีใครบางคนนำเสื้อผ้าใหม่มาเปลี่ยนให้เธอ นอกจากนั้นแล้ว เธอก็ไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดอยู่บนร่างกายเลย และเธอก็ดูสะอาดมาก 'มีคนอาบน้ำให้ฉันอย่างนั้นเหรอ?'นอกเหนือจากอาการเมาค้างอย่างรุนแรงแล้ว เธอยังไม่สามารถรวบรวมพละกำลังได้แม้แต่นิดเดียว แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติ และไม่สังเกตเห็นร่องรอยที่น่าสงสัยใด ๆ บนร่างกายของเธอเลย'เป็นไปได้ไหมที่มีคนใจดีพาฉันมาส่งที่โรงแรม