ความเงียบในตอนนั้นทำให้ชารอนรู้สึกวิตกกังวลไม่น้อย ชารอนรู้สึกอยากส่งเสียงออกมาเพื่อทำลายความเงียบ ทันใดนั้น แขนของไซม่อนก็มาโอบรอบเอวของชารอนเอาไว้ เขาดึงเธอเข้าไปใกล้อย่างแรง แรงดึงนั้นทำให้ชารอนถึงกับตัวติดหน้าอกของไซม่อนเลยฝ่ามือขนาดใหญ่ของไซม่อนกดเอวของชารอนเอาไว้ นั่นทำให้เธอรู้สึกเครียดไม่น้อยไม่นานนัก ไซม่อนก็กล่าวคำพูดอันเยือกเย็นออกมา "คุณนายแซคคารี่ คุณคิดว่าการที่เราแต่งงานกันเรื่องบังเอิญไหมล่ะ?” ชารอนวางมือทั้งสองไว้บนหน้าอกของไซม่อน เธอสามารถสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อที่สั่นระริกรวมถึงการเต้นของหัวใจ เธอไม่รู้เลยว่าควรจะวางมือเอาไว้ตรงไหนดีไซม่อนมองดูท่าทีของชารอนด้วยสายตาเป็นประกาย “หรือว่า... คุณหึงผมเหรอ?”ดวงตาของชารอนเป็นประกายทันที “ฉัน... ทำไมฉันต้องหึงคุณด้วยล่ะ? ฉันก็แค่พูดในสิ่งที่คิด มันก็จริงนะที่ว่ารีเบคก้า...”ทันใดนั้นเอง ชารอนก็ต้องหยุดความคิดของตัวเองทันทีที่ไซม่อนกดริมฝีปากของเขาเข้ามา ฝ่ามือขนาดใหญ่ของไซม่อนจับหลังศีรษะของชารอนเอาไว้ ริมฝีปากของทั้งสองพลันประกบกัน ชารอนเบิกตากว้าง เธอรู้สึกราวกับลมหายใจถูกหยุดไป เธอจ้องไปยังใบหน้าของไซม่อนซึ่งอยู

ชารอนทั้งรู้สึกหดหู่และวิตกกังวล แต่ทว่า เธอต้องไม่รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว ทันใดนั้น ชารอนก็พุ่งเข้าไปช่วยลูกชาย ทันใดนั้นเอง โฮเวิร์ดพลันตะโกนตอกกลับมา “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันทุ่มเจ้าเด็กนี่ลงบนพื้นแน่!”ฝีเท้าของชารอนหยุดชะงักลง เธอจ้องมองลูกชายอย่างระมัดระวังและตะโกนออกมา “ปล่อยเขาไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”โฮเวิร์ดหรี่ตามองชารอนอย่างชั่วร้าย “ชารอน คุณจงใจส่งเด็กคนนี้มาทำร้ายแซลลี่ใช่ไหม? คุณทำให้เธอเสียลูกไปในครรภ์แล้วนะ ตอนนี้คุณยังต้องการทำร้ายเธออีกงั้นเหรอ?"ชารอนขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้ส่งเขามานะ! ตอนนี้คุณวางเขาลงก่อนเถอะ” เธอรู้สึกว่ามันยากที่จะอธิบายสถานการณ์ให้โฮเวิร์ดฟัง นอกจากนี้ โฮเวิร์ดก็ไม่เต็มใจที่จะฟังคำอธิบายของชารอนด้วย ทันทีที่เห็นลูกชายกำลังดิ้นรนและทุกข์ทรมาน เธอพลันรู้สึกสิ้นหวังราวกับว่าหัวใจกำลังแตกสลายแซลลี่ซึ่งยังคงนั่งอยู่บนพื้นและมองดูเหตุการณ์ทั้งหมด เธอเผยยิ้มมุมปากในแบบที่ไม่มีใครมองเห็น ดวงตาของแซลลี่เป็นประกายอย่างเย็นชาโฮเวิร์ดยังคงไม่ยอมปล่อยมือและตะโกนออกมาอย่างไร้ความปรานี “คุณไม่รู้จักสั่งสอนลูกตัวเองนักใช่ไหม? ได้เลย! งั้นวันนี้ผมจะสอนเขาแทนคุณเอง!”

สีหน้าของแซลลี่เปลี่ยนไปทันที ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความขุ่นเคือง เธอกำลังเผชิญหน้ากับชารอน “ชารอน เธอรู้ไหมล่ะว่าทำไมฉันถึงย้ายมาที่นี่? เพราะฉันจะทำให้แกถูกไล่ออกจากบ้านหลังนี้ไปอีกครั้งยังไงล่ะ คอยดูก็แล้วกัน!”ชารอนมองจ้องเข้าไปยังสายตาอันอาฆาตแค้นของแซลลี่ ชารอนบอกได้เลยว่าแซลลี่ในตอนนี้กำลังไม่พอใจและโกรธแค้นอยู่ แซลลี่ต้องการให้ชารอนออกไปจากบ้านหลังนี้ หรือถ้าทำได้ แซลลี่ก็อยากทำให้ชารอนหายไปจากโลกนี้เลยด้วยซ้ำชารอนรู้สึกว่ามันตลกไม่น้อย “นี่แซลลี่ เมื่อห้าปีที่แล้ว เธอทำลายงานแต่งของฉันแถมขโมยสามีของฉันไปอีก ตอนนี้เธอคิดจะทำลายครอยครัวของฉันอีกงั้นเหรอ? เธอจะอะไรกับฉันนักหนา? ทนเห็นคนอื่นมีชีวิตที่ดี ๆ ไม่ได้เลยหรือยังไงกัน? "แซลลี่ก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งชั่วร้ายมาตั้งนานแล้ว อันที่จริง สามัญสำนึกเรื่องผิดชอบชั่วดีของเธอมีเพียงน้อยนิดเท่านั้น ไม่นานนัก แซลลี่ก็เผยยิ้มและตอบกลับ “ก็จริงของแก ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้แกมีชีวิตดีกว่าฉันแน่นอน หัดใช้สมองของตัวเองคิดบ้างนะ ออกจากบ้านหลังนี้ไปซะ เหมือนกับสิ่งที่แกทำไปเมื่อห้าปีก่อนไง นั่นแหละเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว กลับ

ในระหว่างที่ชารอนกำลังคิดว่าตัวเองจะทำอะไรต่อไป ไม่นานนัก ประตูห้องก็เปิดออก น้ำเสียงเด็กน้อยแสนร่าเริงพลันดังขึ้น "แม่ครับ... ผมชนะคุณปู่อีกแล้ว!"เซบาสเตียนวิ่งเข้ามาในห้องด้วยความดีใจ ทว่า ทันทีที่เขาเห็นพ่อกับแม่ของตัวเองกำลังนั่งกอดกันอยู่บนโซฟา เซบาสเตียนก็หยุดชะงักไปทันที ดวงตาของเด็กน้อยเบิกกว้างทันทีที่มองไปยังพ่อและแม่ ครู่ต่อมา เซบาสเตียนก็พลันกรีดร้องและรีบปิดตาตัวเองชารอนไม่คิดเลยว่าเซบาสเตียนจะพุ่งเข้ามาในห้องและเห็นพวกเขาทั้งสองในสภาพเช่นนี้ แม้จะไม่ใช่ท่าทางอย่างว่า แต่มันก็ทำให้ชารอนรู้สึกเขินอายไม่น้อยชารอนรีบผลักไซม่อนออกไปและผละตัวออกมาจากอ้อมแขนของเขา ชารอนรีบเดินไปหาลูกชายพร้อมกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “หลับตาทำไม? ลูกเป็นอะไรไปน่ะ?”"ผมเจ็บตาน่ะครับ" เด็กน้อยยังคงเอามือปิดตาชารอนเริ่มกังวล “เจ็บ? เมื่อกี้ไม่สบายเหรอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงเจ็บล่ะ? ไหน? แม่ขอดูหน่อย”ชารอนสะบัดมือเด็กน้อยออกและมองดูดวงตาของลูกชายอย่างจริงจัง ทว่า มันดูปกติมาก ชารอนพลันรู้สึกอยากรู้อยากเห็น “เจ็บตรงไหนเหรอจ๊ะ ลูกรัก?”เด็กน้อยกลั้นหัวเราะ “แม่ครับ ตาผมเจ็บก็เพราะพ่อกับแม่น

“เกิดรู้สึกอกหักขึ้นมาหรือยังไงกัน? เด็กในท้องเป็นแค่เบี้ยเดินเกมให้เธอไม่ใช่เหรอ? เธอใจดำอำมหิตมากพอที่จะฆ่าเด็กคนนั้น แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดเรื่องความโศกเศร้ากับฉันล่ะ? นั่นไม่ใช่ลูกของโฮเวิร์ดด้วยซ้ำ นั่นคือเหตุผลที่เธอใจร้ายกับเด็กคนนั้นใช่ไหม?” ชารอนควบคุมความโกรธของตัวเองไม่ได้แล้ว เธอยิงคำถามใส่แซลลี่รอยยิ้มบนใบหน้าของแซลลี่หายไป เธอแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมาและตอบกลับ “แล้วไงล่ะ? ในเมื่อไม่มีใครพิสูจน์ได้ว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของเขา อยากเอาเรื่องนี้ไปพูดเพื่อทำให้ฉันกลัวหรือยังไงกัน?! ถึงแม้ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นไซม่อนก็เถอะ... เขาไม่เชื่อเธอหรอก!”ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ชารอนก็มีความคิดแวบเข้ามาในหัว หลังจากนั้น เธอก็เข้าใจอะไรบางอย่างในทันที สายตาอันเฉียบคมของชารอนจับจ้องไปที่แซลลี่ระหว่างที่กำลังกล่าวคำพูดออกมาอย่างลังเล “เธอ... เธอเป็นคนเข้าไปเปลี่ยนผลการตรวจดีเอ็นเอของเด็กในท้องใช่ไหม?”ชารอนรู้สึกงุนงงในตอนที่ไซม่อนยื่นใบตรวจดีเอ็นเอให้ ชารอนไม่เข้าใจเหตุผลเบื้องหลังเลย 'รู้ทั้งรู้ว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของโฮเวิร์ด แต่ทำไมในรายงานระบุว่าเขาเป็นล่ะ?'ในตอนนั้นเอง ชารอนก็ได้รั